Like a child Deel1 #Voltooid

111

Wat vooraf ging... Die nacht deed hij geen oog dicht. Hij hield haar in zijn armen en bleef naar haar kijken. Hoe langer hij naar keek hoe dierbaarder ze hem werd. Dalila werd wakker met de ontdekking dat ze in zijn armen lag. Hij keek met een tedere blik op haar neer. Haar hart ging gelijk een paar slagen sneller slaan. 'Goedemorgen,' zei hij. Ze keek in zijn ogen en kreeg het warm van binnen. De gebeurtenissen van gisteren drongen zich echter al snel bij haar op. 'Doe je ogen dicht, dan kan ik opstaan,' zei ze stijfjes. Eerst keek hij haar bevreemd aan en barste vervolgens in lachen uit. 'Zeg me niet dat je dat nu echt hebt gezegd? Dat je...' Een ander opkomende lachbij stond hem het spreken in de weg. Dalila gaf een harde stomp tegen zijn schouder en ging rechtop zitten. Tot haar eigen grote verbazing was het haar gelukt in slaap te vallen. Maar heeft ze niet altijd geweten dat ze bij hem veilig was? Ondanks alles was dit niet veranderd. 'Ogen dicht,' siste ze. Rayan ging ook rechtop zitten en had een geamuseerde blik in zijn ogen. 'Nee,' zei hij toen. 'Je bent absoluut geen heer, laat dat duidelijk zijn.' Ze maakte aanstalten op te staan. 'En haal het niet eens in je hoofd te gaan lachen,' zei ze waarschuwend. Ontwapend hief hij zijn handen omhoog. Zijn blik ging van top tot teen over haar heen toen ze opstond. Dalila griste naar haar pyjama en snelde de badkamer in. Ze leunde tegen de deur en haalde diep adem. Nadat ze zich had opgefrist ging ze de kamer weer in. Nu ze haar pyjama aan had voelde ze zich gelijk een stuk meer op haar gemak. 'Klaar,' zei hij met pretlichtjes in de ogen. 'De badkamer is voor jou,' zei ze met een blik van vuur. Ze had moeite haar blik van zijn ontbloot bovenlichaam af te wenden. Hij had een geweldig lichaam. 'Maak de deur open Rayan, ik wil naar mijn eigen kamer.' Hij knikte en haalde de sleutels tevoorschijn. Zonder nog een woord te zeggen liep ze zijn kamer uit en ging naar haar eigen kamer. Ze keek in de spiegel en merkte dat haar ogen groot stonden. Toen ze het gevoel had genoeg moed te hebben verzameld liep ze haar kamer uit en ging op zoek naar Yasmin. Ze trof haar in de bibliotheek aan, met een radeloze blik in haar ogen. Dalila schraapte haar keel. 'Ik hoop niet dat ik stoor,' zei ze. Yasmin draaide zich snel om. De twee vriendinnen keken elkaar in de ogen aan. 'Mag ik verder komen?' vroeg Dalila. De spanning hing duidelijk in de lucht. 'Kom verder,' zei Yasmin met schorre stem. Dalila ging tegenover haar zitten en vouwde haar handen ineen. Hun blikken lieten elkaar niet los. Bij beiden stond er wanhoop in de ogen te lezen. Dalila had het gevoel dat haar keel dicht zat. 'Het spijt mij ontzettend,' zei ze tenslotte, op fluistertoon. 'Het spijt mij meer dan ik ooit kan zeggen.' 'Het spijt mij ook,' zei Yasmin en stond op. 'Wat ga je doen?' vroeg Dalila paniekerig. 'Ik had het mij eerder moeten herinneren, dat weet ik, dan had ik ons dit allemaal kunnen behoeden, dan had ik...' Geschrokken draaide Yasmin zich om. 'Waar heb je het in vredesnaam over? Ik neem jou toch helemaal niks kwalijk.' Een misselijk gevoel van opluchting ging door Dalila heen. 'Meen je dat?' 'Natuurlijk, waarom zou ik jou in vredesnaam de schuld geven?' 'Omdat ik zijn zusje ben,' zei Dalila zacht. 'Zijn zusje ja, niet degene die schuldig is. Jij kunt er niks aan doen. Jij bent niet verantwoordelijk voor wat hij heeft gedaan.' 'Ik dacht, na gisteren, toen je helemaal niks zei, dat je het mij wel kwalijk nam. Je reageerde niet.' 'Ik was in schok, nu nog steeds. Het dringt amper tot mij door. Ik heb mijn ontvoerder ontmoet, ik heb hem in de ogen aangekeken, heb dezelfde ruimte met hem gedeeld. Ik ben hem zelfs aardig gaan vinden en dan ontdek ik dat hij eigenlijk één van de personen is door wie ik zo bang was. Ik had nooit, maar dan ook nooit verwacht, dat het zo zou kunnen lopen.' 'Ik ook niet,' fluisterde Dalila. 'Als ik dat wel had gedaan, dan had ik...' Yasmin onderbrak haar. 'Wat had je dan gedaan? Had je dan afstand van mij genomen? Was je dan niet mijn beste vriendin geworden? Was je dan anders niet van mijn broer gaan houden? Doe dat jezelf niet aan Dalila. Je wist het niet meer, nu weten we dat je hier ook een heel goede reden voor had. Maak jezelf niet gek met zulke vragen. Jij kunt er niks aan doen. Jij bent net zo goed een slachtoffer in dit geheel.' Yasmin kwam dichter naar haar toe gelopen. 'Voor jou is dit wellicht het ergste van allemaal, oké, ik ben degene die was ontvoerd, maar het is jouw broer, het is jouw broer van wie je zielsveel houdt die erachter zit. Door dit ben je nu opeens niet gestopt met van hem te houden, het is je broer. Net zo min als ik van Rayan zou kunnen stoppen te houden. We weten beiden dat hij genoeg verkeerd doet, maar dat verandert onze liefde voor hem niet. Ik verwacht ook niet van jou dat jij Marwan nu gaat haten, voel je hier ook niet verplicht toe. Voel je niet verplicht je broer te haten omdat je denkt dat je mij anders afvalt, dat je Rayan afvalt. Val jezelf niet af Dalila. Je houdt van je broer, dit kan niemand je ontnemen, dit mag niemand je ook ontnemen.' Dalila had tranen in haar ogen gekregen. Er zouden meer mensen op Yasmin moeten lijken dacht ze. Meer mensen zouden haar begripvolle en warme karakter moeten hebben. Wat een lachertje dat er personen zijn die denken dat Yasmin Ranislanski op anderen neerkijkt, dat ze uit de hoogte doet. Het is een warme en eerlijke vrouw met een hart van goud. Dalila was dankbaar, dankbaar dat deze bijzondere jonge vrouw haar vriendin was. 'Je weet niet hoe blij je me maakt,' zei Dalila met tranen in de ogen. 'Ik weet niet of jij in de gaten hebt hoe bijzonder je bent.' Yasmin glimlachte. 'Dat valt reuze mee.' Dalila schudde haar hoofd. 'Nee, dat valt niet mee. Ik was zo bang, zo bang dat je mij de schuld gaf, maar ik had beter moeten weten. Je geeft mij niet de schuld, je begrijpt mij ook. Je begrijpt dat ik Marwan nu niet kan haten. Je begrijpt zelfs dat ik mij daar bijna toe verplicht voel vanwege jou en Rayan. Ik ben je zo dankbaar. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat jij mijn vriendin bent.' Dalila liep naar haar toe en pakte haar handen vast. 'Ik ben je voor eeuwig dankbaar.' 'Als de rollen omgedraaid waren zou jij precies op dezelfde manier hebben gereageerd. Als jij boft Dalila, bof ik ook. Ik ben voor eeuwig dankbaar dat jij in onze leven bent gekomen. Je hebt alles in de goede zin veranderd. Je hebt niet door hoeveel mooie veranderingen je hebt toegebracht, en dan heb ik het echt niet alleen over de veranderingen die je hier in huis hebt aangebracht, maar alles gewoon. Mijn ouders zijn dol op je. Voor mijn moeder ben je haar tweede dochter.' Tranen glinsterden in Dalila's ogen.

'Heeft ze dat echt gezegd?' Yasmin glimlachte. 'Ze is dol op je. Mijn vader zou je helemaal moeten zien. Ze hebben, denk ik ook wel in de gaten dat je hun oudste zoon dolgelukkig maakt,' voegde Yasmin er lachend aan toe. 'Jullie hebben mij opgenomen als één van jullie,' zei Dalila met een brok in de keel. 'Natuurlijk, anders zouden we wel erg dom zijn, en zoals jij weet zijn wij Ranislanski's niet dom.' Dalila lachte door haar tranen heen. 'Nee, jullie zijn een hechtte familie, veel hechter dan de meesten mensen denken.' 'En jij hoort hierbij Dalila. Kijk wat je bijvoorbeeld met Issam en Rayan hebt gedaan? Issam heeft zelf aangegeven dat jij voor een groot deel verantwoordelijk bent voor het feit dat hij zijn hart opende en inzag dat Rayan helemaal niet schuldig was. En god, kijk wat je met mijn andere broer doet. Ik herken hem bijna niet terug Dalila. Hij houdt zielsveel van je. Ik weet dat jullie nu ruzie hebben.' 'Heeft hij het je verteld?' 'Ja, hij heeft verteld dat je er een punt achter hebt gezeten.' 'En wat vind jij hiervan?' Yasmin glimlachte vriendelijk. 'Ik ken hem en ik ken jou, dit is niet het einde van jullie. Ik weet dat je meende wat je zei, maar hij meent het ook. Ik hoef je niet uit te leggen hoe vasthoudend hij kan zijn. Je moet je alleen goed realiseren dat hij dit niet doet omdat hij per se zijn zin wil doordrijven, hij houdt van je. Hij wil alleen het beste voor je en op zijn eigen manier beschermt hij je. Ik weet dat jij en ik vinden dat het op andere manieren kan, maar hij is niet anders gewend. Hij weet ook met wie hij te maken heeft. Hij weet hoe Roger en Jordan zijn.' Het laatste voegde Yasmin er voorzichtig aan toe. 'Maar het gaat hier nu om mijn broer,' zei Dalila zacht. Yasmin knikte begrijpend. 'Ik wil niet dat hij die kapot maakt. Hij beschermt mij echt niet door mijn broer het leven zuur te maken.' 'Je hebt gelijk,' sprak Yasmin op zachte toon. 'Ik weet alleen niet of het lukt hem dit idee uit het hoofd te praten.' 'En daarom kan ik het niet Yasmin. Ik kan toch niet toekijken hoe hij Marwan ruïneert?' 'Nee, natuurlijk niet, en dat moet je ook niet doen. Daarom moet je juist terug vechten. Daarom moet je hem juist duidelijk maken dat hij het niet moet doen.' 'Maar ik weet niet of me dat lukt. Hij is zo verdomd vasthoudend. De haat voor jouw ontvoerders zit zo diep, dit verandert echt niet zomaar.' 'Maar niemand heeft gezegd dat het gemakkelijk zou zijn?' zei Yasmin met een glimlach. 'Meen je het echt?' vroeg Dalila. 'Vind je ook dat hij Marwan moet sparen?' Yasmin boog haar hoofd. 'Blijkbaar heb ik het niet in me,' fluisterde ze. 'Wordt niet boos wanneer ik zeg dat ik altijd heb gewild dat degene die hierachter zitten gestraft moeten worden, maar er zijn grenzen.' Dalila gaf een kneepje in haar hand. 'Natuurlijk begrijp ik het. Jij bent ook maar mens. Niemand kan van je verwachten dat je dat niet wil, dat je niet wilt dat je ontvoerders gestraft moeten worden.' Yasmin knikte opgelucht. Hoe zou ze het haar ook kwalijk kunnen nemen dacht ze. Ze bedraagt helemaal geen schuld. Dalila deed geen vlieg kwaad. Het was dan ook alleen maar meer dan eerlijk dat dit ook werd gezien en erkend. Nu nog Rayan... Yasmin wist dat haar broer verdomd goed in de gaten had dat Dalila hier helemaal niks aan kon doen. Hij was alleen zo gewend geraakt aan de haat die hem van binnen opvrat. Hij was al jaren aan het bedenken hoe hij haar ontvoerders zou pakken, hoe hij ze zou laten boeten. Maar nu stond de vrouw van wie hij hield hem in de weg. Als hij zijn wraakactie volledig doorzette was hij haar waarschijnlijk kwijt. Ze stond hem in de weg datgene te doen waar hij jaren van had gedroomd, waarnaar hij snakte, dit maakte hem kwaad. Dit zorgde ervoor dat hij zijn woede, hoe onredelijk deze ook was, op haar africhtte. Dalila en Yasmin omhelsden elkaar stevig. Ze wisten beiden dat ze het moeilijk zouden krijgen. Maar gelukkig hadden ze hun vriendschap. En het was deze vriendschap waarop ze zouden kunnen bouwen, waarop ze zouden kunnen terugvallen. Diezelfde middag nog vroeg Dalila Remco haar naar Adil en Laila te brengen. Yasmin ging met haar mee. Dalila wilde zelf degene zijn van wie ze het hoorden. Laila en Adil hadden Marwan ontmoet en waren in korte tijd erg op hem gesteld geraakt. Nu stond Dalila de moeilijke klus ze te vertellen dat haar broer hun dochter had ontvoerd. Laila en Adil waren diep geschokt toen ze het hoorde. Ze konden maar moeilijk geloven dat de charmante Marwan met die vreselijke episode in hun leven te maken had, dat hij deze samen met anderen had veroorzaakt. Ze vonden het vreselijk, maar waren gelukkig wel zo eerlijk en gaven Dalila nergens de schuld van. Laila nam haar in haar armen en hield haar stevig vast. 'Liefje toch, heb je dan toch niet genoeg meegemaakt? Heb je dan niet genoeg ellende meegemaakt?' Laila drukte Dalila dicht tegen zich aan. 'Je bent veilig. Hier ben je met mensen die van je houden en alleen het beste voor je willen.' Dalila kreeg het te kwaad en barste in tranen uit. Wanneer was het toch gebeurd dat Laila een soort van moeder voor haar was geworden? Dalila liet zich door haar omhelzen en was ontzettend dankbaar voor het begrip en liefde die ze kreeg.