Like a child Deel1 #Voltooid

140

Wat vooraf ging... Vechtend tegen de impuls haar achterna te gaan sloeg hij met zijn vuist tegen de muur. Hij had de blik herkend, de blik van pijn. Hij kon haar niet troosten. Hij kon dat niet doen zonder het risico te lopen dat hij zich belachelijk zou maken. Hij was ook wel de laatste van wie ze troost wilde. Dat had ze hem heel duidelijk gemaakt door bij hem weg te gaan. Rayan schudde zijn hoofd. Zulke gedachtes hebben geen zin Ranislanski. De volgende ochtend verscheen Dalila met vermoeide kringen onder haar ogen aan de ontbijttafel. Ze kon niet geloven dat hij tegenover haar zat. 'Gaat het wel?' vroeg Rayan, met moeite zijn bezorgdheid verbogen houdend. 'Het zal wel moeten,' antwoordde ze. 'Wanneer je zover bent moet je een seintje geven, dan kunnen we vertrekken.' 'Ik wil eerst langs Sofian om afscheid te nemen.' Rayan kreeg een afstandelijke blik in zijn ogen. 'Natuurlijk.' 'Ik wens je het beste,' zei Sofian bij hun afscheid. Dalila glimlachte. 'Ik wens jou hetzelfde.' Ze omhelsden elkaar toen. 'Ben je zover?' klonk een koele stem. Haar zenuwen stonden gelijk op scherp. Ze maakte zich los van Sofian en draaide zich naar Rayan om. 'Ja, ik ben zover,' zei ze. Rayan knikte koel naar Sofian en liep vervolgens naar buiten. Dalila glimlachte naar Sofian en ging Rayan toen achterna. 'De auto staat voor,' zei hij ijskoud. Zonder een woord te zeggen liep ze hem achterna. Op weg naar het vliegtuig spraken ze geen woord met elkaar. Dalila had de tijd om aan haar vader te denken. Hij was juist altijd zo gezond. Vechtend tegen haar tranen beet ze op haar lip. Ze wilde hem zo graag zien. Ze wilde zo graag met eigen ogen zien dat hij niets mankeerde. Het kon ook niet anders dacht Dalila toen ze zijn privé- jet binnenstapte. De jet was van alle gemakken voorzien. Ze ging zitten en staarde voor zich uit. Hij was ijskoud tegen haar en dat deed haar ontzettend veel pijn. Ze spraken geen woord tegen elkaar. Hun blikken vonden elkaar echter geregeld. 'We zijn er,' zei Rayan een paar uur later. Verstrooid keek Dalila naar hem op. Ze was heel ver met haar gedachtes. 'Denk je aan je liefje in,' zei Rayan spottend. Dalila ging staan. 'Dat gaat je helemaal niets aan Ranislanski.' Hij pakte haar bij de pols vast. Recht in de ogen keken ze elkaar aan. 'Je hebt gelijk,' zei hij toen abrupt. 'Het gaat mij ook helemaal niets aan.' Ze gingen gelijk naar het ziekenhuis. Dalila moest al haar krachten sparen om naar binnen te gaan. Deze plek bracht herinneringen terug die ze het liefst wilde vergeten. Het bracht de angst naar boven van die ene vreselijke dag. De dag waarop ze had gevreesd dat ze hem zou kwijt raken en ze was hem ook kwijt geraakt. O, hij leefde, maar hij had emotioneel gezien niet verder van haar verwijderd kunnen zijn. Maar het is het waard zei ze tegen zichzelf. Als hij maar veilig was, dat was het belangrijkst. Voor zijn veiligheid had ze alles over, ook al betekende dit dat ze doodongelukkig was. Nerveus stond ze voor de kamer. Met grote ogen keek ze naar Rayan op. Er verscheen een tedere blik in zijn ogen. Het schokte haar. 'Ga nu maar,' zei hij abrupt, zich verwijtend dat hij iets prijs gaf van zijn gevoelens. Dalila maakte voorzichtig de deur open en liep naar binnen, met Rayan achter haar. Jamal zat rechtop in bed. Zijn gezicht klaarde op toen hij Dalila zag. 'Liefje,' zei hij. Snikkend wierp Dalila zich in zijn armen. ''Lieverd toch,' zei Jamal en sloeg zijn armen stevig om haar heen. Hij wierp Rayan een dankbare blik toe. Rayan knikte en liep de kamer uit. 'Ik kom morgen weer terug,' zei Dalila toen de zuster een halfuur later de kamer binnen kwam met het verzoek dat de patiënt moest rusten. Jamal glimlachte. 'Ik verheug me er nu al op. Waarom Dalila?' 'Waarom wat?' vroeg ze. 'Waarom ben je bij hem weg gegaan? Hij houdt van je weet je.' 'Nee, hij hield van mij.' Jamal begon te lachen. 'Heeft hij dat gezegd?' 'Dat is niet nodig. Ik zie het in zijn ogen.' Jamal schudde zijn hoofd. 'Dan moet je beter kijken liefje. Je hebt geen antwoord op mijn vraag gegeven.' Dalila wende haar blik af. Jamal glimlachte. 'Het is goed. Je hoeft geen antwoord te geven.' Dalila drukte een kus op zijn voorhoofd en verliet daarna zijn kamer. Op de gang stond Rayan op haar te wachten. Verbaasd keek ze hem aan. 'Ik dacht dat je al naar huis was.' 'Hoe bedoel je? Je gaat met mij mee.' Met wijd open gesperde ogen keek Dalila hem aan. 'Dat kan helemaal niet.' Rayan trok zijn wenkbrauw op. 'Natuurlijk wel, iedereen verwacht het.' Iedereen, behalve jij dacht ze. 'Ik kan bij mijn vader thuis gaan slapen.' 'Doe niet zo belachelijk en bovendien wil Yasmin je dolgraag zien.' Die woorden gaven de doorslag. 'Ik wil haar ook graag zien,' fluisterde ze. 'Waar wacht je dan nog op?' Met een zwaar gevoel in haar maag stapte Dalila een halfuur later uit. De deur vloog open. Yasmin verscheen in de deuropening. Dalila die zich zorgen had gemaakt hoe ze Yasmin moest begroeten werd overweldigd door tranen toen Yasmin haar om de hals vloog. Dalila omhelsde haar stevig. 'Ik ben zo blij dat je er bent,' zei Yasmin schor. Met een tedere blik keek Dalila haar beste vriendin aan. 'En ik ben blij dat ik er ben.' Hand in hand liepen ze naar binnen. Rayan keek ze na. Waarom had ze hem niet op die manier verwelkomd? Waarom was ze helemaal niet blij geweest om hem te zien? Domme vraag Ranislanski. Ze is bij je weg gegaan, weet je nog. Binnen trof Dalila nog een aangename verassing. Laila, Adil en Issam verwelkomende haar ook met open armen. Blijkbaar is iedereen in dit gezin blij met te zien, behalve hij. Onverwacht werd ze van achteren vast gepakt. Snel draaide ze zich om. 'Marwan!' riep ze uit. Hij lachte. 'Blacky toch ook,' zei hij en knuffelde haar stevig. Van een eindje hield hij haar van zich af. 'Alles goed met je?' Dalila toverde een glimlach op haar gezicht. 'Ja hoor.' Dalila ging naast Marwan zitten. Rayan zat tegenover haar. Hun blikken vonden elkaar. 'Ik ga aan het werk,' zei hij en stond abrupt op. Er viel een gespannen stilte in de kamer. Dalila boog haar hoofd. Het was duidelijk dat hij niet met haar in dezelfde kamer wilde zijn. 'Wat heb je al deze tijd gedaan?' vroeg Laila. 'Nagedacht,' zei Dalila. 'En, heeft het wat geholpen?' 'Ik dacht van wel,' fluisterde Dalila. Laila gaf een kneepje in haar hand. 'Het komt goed liefje.' Dalila dwong zichzelf te glimlachen.

Om tien uur vertrokken Adil en Laila. Marwan en Issam volgden een halfuur later. Dalila bleef alleen met Yasmin achter. Rayan was nog steeds aan het werk. 'Hoe is het echt met je Dalila?' vroeg Yasmin. Dalila keek naar haar op. 'Ik weet het niet Yasmin. Ik weet het gewoon niet meer.' Tot haar grote frustratie verschenen er tranen in haar ogen. Yasmin kwam naast haar zitten. 'Hij houdt nog steeds van je.' Dalila's hart miste een slag. Ze schudde vervolgens haar hoofd. 'Nee, hij heeft een hekel aan mij. Ik kan het hem niet kwalijk nemen.' 'Omdat je zonder een woord te zeggen bent vertrokken?' Dalila knikte. 'Ik... Ik wilde het zo graag uitleggen, maar ik was bang.' 'Waar was je bang voor?' 'Dat hij mij zou overtuigen te blijven...' 'Dus toch,' zei Yasmin. 'Je bent weg gegaan omdat je je schuldig voelt.' Dalila wende haar blik af. 'Kijk mij aan Dalila. Je voelt je schuldig, is het niet?' 'Ik zou het mezelf nooit vergeven als hem iets door mijn toedoen zou overkomen,' zei zwakjes. 'Wat een onzin!' 'Alsjeblieft,' smeekte Dalila. 'Ik...' Yasmin knikte begrijpend. 'En jij Yasmin, heb jij geen hekel aan mij gekregen?' Yasmin wende voor even haar blik af. 'Nee Dalila, ik heb geen hekel aan je. Je hebt me wel gekwetst door zomaar te vertrekken, maar ik denk dat ik het wel begrijp.' Hoopvol keek Dalila haar aan. 'Echt?' Yasmin glimlachte. 'Ik begrijp het Dalila. Wat heb je allemaal gedaan in deze afgelopen tijd?' 'Niet veel bijzonder. Ik heb veel nagedacht. Ik wil graag mijn beroep uitdiepen. Huizen inrichten enzo. Een binnenhuisarchitect worden, iets in die richting in ieder geval.' Yasmin's gezicht klaarde op. 'Dat is je op het lijf geschreven.' Dalila lachte. 'En verder? Ben je voorgoed terug?' 'Ja, mijn leven ligt hier. Ik ga eerst een tijdje bij mijn vader wonen tot ik iets voor mezelf heb gevonden.' 'Je kunt toch hier blijven.' Dalila schudde haar hoofd. 'Dat kan ik onmogelijk doen.' 'Mis je het dan niet?' vroeg Yasmin zacht. Dalila's blik ging door de kamer. 'Natuurlijk wel,' fluisterde ze. 'Dit huis was mijn thuis. Elke hoek, elke ruimte... Ik heb het voor altijd in mij opgeslagen.' 'Kom dan terug.' 'Dat kan ik niet doen.' 'Vanwege Rayan,' zei Yasmin. 'Vanwege Rayan ja,' zei Dalila. 'Ik ga toch niet in het huis van mijn ex wonen, wetend dat ik helemaal niet welkom ben.' Er verscheen een verdrietige blik in Yasmin's ogen. 'Ex, wat een naar woord. Het hoort helemaal niet! Jij en Rayan horen bij elkaar.' Met een smekende blik keek Dalila haar aan. 'Ik...' 'Nee, jij en hij horen bij elkaar!' barste Yasmin los. 'Waarom zijn jullie zo stom?! Waarom zijn jullie uit elkaar terwijl jullie bij elkaar willen zijn? Jullie houden van elkaar!' Een bleke Rayan stond in de deuropening. Dalila en hij keken elkaar met grote ogen aan. Haar hart ging als een razende tekeer. Yasmin sprong op. 'Wat sta je daar?! Waarom ben je toch ook zo'n stomme sukkel Rayan?! Laat je trots los en zorg ervoor dat ze weer bij je terug komt!' O Yasmin, dacht Dalila. Waarom doe je dit nu toch. Hij heeft een hekel aan mij. 'Yasmin,' zei Rayan met een klemtoon in zijn stem. Koppig keek Yasmin hem aan. 'Nee Rayan. Jullie zijn beiden blind. Weet je wat, doe dat, blijf lekker blind, blijf lekker stom bezig zijn. Ik ben heel benieuwd hoe jullie gaan reageren als de één de ander met iemand anders ziet. Ik ben dan heel benieuwd of jullie dan nog zulke stoere praatjes hebben!' De gedachte aan hem met een ander maakte haar misselijk. Voor haar zou dat in ieder geval niet gelden. Ze hoefde niemand anders. Haar hart behoorde hem voor altijd toe. 'Yasmin,' herhaalde Rayan kalm. 'Ik ben al weg,' zei ze. Haar ogen fonkelende. Rayan en Dalila bleven alleen achter. De spanning was om te snijden. Al deze tijd hadden ze elkaar bewust niet aangekeken, dit keer konden ze er niet meer omheen. 'Excuus voor het gedrag van mijn zusje,' zei Rayan stijfjes. Dalila stond op. 'Dat is niet nodig. Ze bedoelt het goed.' Spottend keek hij haar aan. 'Je bent me er eentje Dalila.' Zijn woorden waren kwetsend, hier liet ze echter niets van merken. 'Geen commentaar Ranislanski,' reageerde ze. Rayan lachte gemaakt. 'Dat had ik ook niet verwacht. Dat is toch jouw stijl? Om nergens een verklaring voor te geven.' Met opgeven hoofd keek ze hem aan. 'Ik ga hier niet naar luisteren.' 'Dan moet je dat vooral niet doen.' 'Nee, en dat zal ik ook niet doen.' Rayan keek hij na, met pijn in zijn ogen. Ze had hem gekwetst. Ze had hem op zijn ziel getrapt.