Like a child Deel1 #Voltooid

137

Wat vooraf ging... Rayan had een lok haar te pakken en speelde hiermee. Met een tedere blik keek hij naar haar. Dalila ging rechtop zitten. 'Hoe lang ben je al wakker?' vroeg ze. 'Niet zo lang,' antwoordde hij en drukte haar tegen zich aan. 'Je lag zo vredig te slapen dat ik je maar heb gelaten.' Glimlachend keken ze elkaar aan en bleven zwijgend liggen. Woorden waren op dit moment niet nodig. In de dagen die volgden herstelde Rayan steeds beter. Hij was langer wakker, was minder vermoeid. Kortom, zijn herstel verliep spoedig. Dalila zag zijn herstel met gemengde gevoelens aan. Ze wilde niets liever dan dat hij de oude werd, maar dat betekende ook dat ze niet langer meer kon blijven. Ze kon dit niet meer uitstellen. Ze kon niet langer blijven, er was geen reden voor. Ze had hem verzorgd, hij herstelde goed. Hij had haar niet meer nodig. Ze moest het nu doen, nu ze nog de moed had. Nu ze nog sterk genoeg was. Die vrijdag stond Dalila in tweestrijd naast zijn bed. Hij lag te slapen. Hup, je moet dit doen zei ze tegen zichzelf en knielde naast hem neer. 'Ik hoop dat je op een dag zult, begrijpen waarom ik doet moest doen. Ik...' Ze moest tegen haar tranen vechten. 'Dit is het moeilijkst wat ik ooit heb moeten doen,' fluisterde ze. 'Maar ik doe het omdat ik van jou houdt, omdat je beter af bent zonder mij. Stel dat je door mij toedoen ooit weer in gevaar zou komen... Nee, dat zou ik mezelf nooit vergeven. Dus zie je, ik moet weg omdat ik je alleen maar in gevaar schijn te brengen. Ik moet weg omdat ik je wil beschermen, tegen jezelf, als er namelijk weer een situatie zou komen waarin ik in gevaar zou verkeren zou je je leven zo weer voor mij wagen en dat kan ik niet toelaten. Ik kan het niet toelaten dat je jezelf voor mij in gevaar blijft brengen.' De tranen stonden haar in de ogen. Ze boog zich daarna naar hem toe en drukte een kus op zijn wang. Een hele tijd bleef ze in de deuropening naar hem staan kijken. Ze draaide zich toen om en liep de kamer uit. De eerste traan vond zijn weg. Beneden legde ze een brief waarin ze afscheid van iedereen nam. Ze nam niets mee. Alles herinnerde haar namelijk aan Rayan. Bovendien wilde ze ook geen argwaan opwekken. Als Remco haar met een koffer zou zien zou hij gelijk ingrijpen. Sinds Rayan uit het ziekenhuis was ontslagen had ze het toch voor elkaar gekregen zonder begeleiding op stap te gaan. Alleen wanneer je in de buurt bent, dan is het niet nodig, had Rayan bruusk toegegeven. Hij was er helemaal niet gecharmeerd van geweest, maar hij wist ook dat ze het nodig had. Er hing geen gevaar meer. Het was belangrijk voor haar dat ze eindelijk zonder bewaking op stap kon, dat had hij haar niet kunnen ontnemen. Dalila voelde zich schuldig dat ze hier gebruik van had gemaakt, maar ze deed het juist voor hem hield zich voor. Daarnaast zou ze nooit weg kunnen als Remco altijd in de buurt was. Buiten kreeg Remco haar in het oog. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. 'Kan ik je ergens naar toe brengen?' vroeg hij. Dalila schudde haar hoofd. 'Nee, ik ga een luchtje scheppen. Wil je binnen op Rayan letten? Zijn moeder komt zo, maar ik voel me veel geruster als ik weet dat hij niet alleen is.' Remco glimlachte. 'Geen probleem Dalila.' Ze glimlachte. Ze kon zo goed met het personeel opschieten dat ze al heel snel af hadden gezien van het formele gedoe. Ze noemde haar allemaal bij de voornaam. Allemaal waren ze dol op de prachtige jonge vrouw die het bestaan van hun baas zo gelukkig maakte. Dalila ging op haar tenen staan en drukte een kus op Remco's wang. Aangenaam verrast keek hij haar. 'Voor al je goede zorgen,' verklaarde Dalila. Remco glimlachte. 'Het is me een waar genoegen Dalila. Bovendien zou Rayan me wurgen als ik het niet deed,' voegde hij er lachend aan toe. Dalila dwong zichzelf te glimlachen. 'Nou, ehh, dan ga ik maar.' Bijna had ze er vaarwel aan toegevoegd. Het volgende moment liep ze weg. Ze keek geen één keer om naar het huis dat ze voor een jaar lang haar thuis had genoemd. Het huis waar ze van was gaan houden. Het huis waarin ze weer tot leven was gekomen, door hem, Rayan Ranislanski. Haar bestemming was Spanje. Ze zou er per trein naar toe gaan. Als ze het vliegtuig nam had hij haar in een mum van tijd gevonden en dat wilde ze niet. Ze zou ooit terug gaan. Ze zou terug gaan om de rechtszaak bij te wonen, daarna zou ze weer vertrekken. O god, dacht Yasmin. Hoe vertelde ze hem dit? Met lood in haar schoenen liep Yasmin naar boven. Ze had de brief die Dalila had achtergelaten in haar handen. Vechtend tegen haar tranen liep Yasmin Rayan's kamer binnen. Hij was klaarwakker. Dit was de eerste keer in weken dat hij zo wakker was, zo alert. Yasmin slikte. Het is net alsof het zo had moeten zijn. In gedachten schudde ze haar hoofd. Nee, Dalila, had gewacht totdat hij genoeg hersteld was. Ze had gewacht en ze had niets gezegd, wetend dat iedereen haar dan zou hebben tegen gehouden, Rayan in het bijzonder. Glimlachend keek Rayan haar aan. 'Geef me eens een knuffel.' Glimlachend gaf Yasmin gehoor aan zijn woorden. 'Waarom kijk je zo sip?' vroeg hij en nam haar onderzoekend op. Yasmin ging op het bed zitten. 'Je ziet het gelijk wanneer me iets mankeert.' Rayan glimlachte. 'Natuurlijk, ik ben toch je grote broer.' Yasmin slikte en nam zijn hand in de hare. 'O Rayan toch, ik houd zo verschrikkelijk veel van je.' 'Ik ook van jou.' Bezorgd keek hij haar aan. 'Wat scheelt eraan Yasmin?' 'Dat komt zo,' zei ze met verstrikte stem. Rayan knikte. 'Waar is Dalila eigenlijk?' vroeg hij. Ze kon het niet uitstellen dacht ze in paniek. Ze keek hem recht in de ogen aan. 'Dalila is...' Yasmin haakte af. 'Wat is er?' vroeg Rayan bezorgd. 'Hebben jij en Dalila ruzie gehad, ben je daarom zo overstuur?' Yasmin schudde haar hoofd. 'Wat is er dan?' 'Dalila is... Dalila is weg,' gooide ze er toen uit. Fronsend keek Rayan haar aan. 'Weg, hoe bedoel je?' Ik sta op het punt zijn hart te breken dacht Yasmin. 'Ehh, ehh...' 'Yasmin,' zei Rayan dwingend. 'Ze is weg Rayan. Ze is vertrokken.' Rayan werd lijkbleek. 'Hoe bedoel je?' Yasmin overhandigde hem de brief. 'Lees het zelf maar.' Zijn ogen vlogen over de regels. Toen hij opkeek stonden zijn ogen gekwetst en geschokt. Het bleef een hele tijd stil. Gespannen wachtte Yasmin af. 'Ze is weg...,' begon hij zacht. 'Met de verklaring, even kijken, dat het beter is.' Zijn stem klonk toonloos. Yasmin ontmoette zijn blik en schrok van wat ze hierin las. 'Rayan, wat is er?' Hij gaf niet gelijk antwoord. Het was alsof hij alles tot zich liet doordringen. 'Ze is weg gegaan zonder een woord te zeggen.' Zijn gezicht stond afstandelijk. 'Het is beter,' herhaalde hij smalend. 'Voor wie zou je zeggen? Niet voor Marwan in ieder geval. Niet voor onze ouders, niet voor Issam. Voor jou misschien?' Yasmin ontweek zijn blik. 'Geef me antwoord Yasmin.' Yasmin keek naar hem op. 'Nee Rayan, ook niet voor mij.' Ze wilde het antwoord helemaal niet geven, omdat ze wist waarom hij het wilde horen. Het zou hem alleen maar de bevestiging geven dat Dalila uit eigen belang had gehandeld. 'Grappig is dat. Het is voor niemand beter,' zei hij spottend. 'Het was blijkbaar beter voor mevrouw zelf. 'Rayan...' smeekte Yasmin. 'Je kent haar beweegreden niet. Ze is...' 'Wat is ze?' onderbrak Rayan haar ruw. 'Niets kan dit goed praten. Ze gaat bij me weg wanneer ik haar het hardst nodig heb! Ze schrijft dat het beter is, wel, het is zeker niet beter voor mij!' Na zijn uitbarsting volgde er een lange stilte.
'Ze voelde zich schuldig,' zei Yasmin tenslotte. Ze voelde zich verplicht het voor Dalila op te nemen, ook al had haar beste vriendin haar zonder een woord te zeggen in de steek gelaten. 'Schuldig,' spotte Rayan. 'Ze heeft helemaal geen reden om zich schuldig te voelen.' 'Ik weet zeker dat ze dit niet had gewild,' zei Yasmin. Zijn ogen stonden kil. 'Als dat zo was, was ze hier.' Yasmin keek hem in de ogen aan en wist dat er niets was dat ze kon zeggen om hem van gedachte te doen veranderen. Als ze het hele drama niet hadden ervaren, had hij misschien anders gereageerd. Misschien dat hij anders zou reageren als hun liefde juist niet zo sterk was. Misschien dat hij anders zou reageren als hij niet zo'n trotse en harde man was. Misschien... Misschien was het dan anders gelopen... 'Wat ga je nu doen?' vroeg Yasmin voorzichtig. Rayan keek voor zich uit. Er was niets meer te bespeuren van vermoeidheid. Hij zag er vastberaden uit. Vastberaden zijn leven weer op een rijtje te krijgen. 'Wat ik nu ga doen,' herhaalde hij rustig. 'Ik ga mijn leven weer leiden en Dalila Yasrin vergeten.' Die woorden deden Yasmin pijn. 'Reageer je niet...' 'Overdreven,' onderbrak Rayan haar. Yasmin knikte voorzichtig. Rayan was even stil. 'Zij is de reden dat ik ben blijven vechten,' barste hij toen los. 'Zij is de reden voor alles. Verdomme Yasmin, ik houd van haar, maar waar is zij wanneer ik haar nodig heb? Ze heeft me zonder een woord te zeggen verlaten. Ze laat een vage brief achter en vertrekt dan vervolgens. Wat verwacht je anders van me? Hoe moet ik anders reageren?! Ze heeft me in de steek gelaten!' Yasmin nam hem in haar armen. Ze begreep het maar al te goed. Ze begreep zijn reactie maar al te goed. Juist omdat hij zoveel van haar hield reageerde hij zo emotioneel, zo fel. Het was juist hun sterke liefde waardoor hij nu zo hard reageerde. De vrouw van wie hield, de vrouw die hij altijd had beschermd, had hem van de één op de andere dag verlaten. Als ze iets van een verklaring had gegeven, iets waardoor hij het beter zou begrijpen, dan zou hij zijn trotst opzij hebben gezet. Hij zou het feit dat ze hem vreselijk had gekwetst opzij zetten en uitzoeken wat haar reden was. Hij zou haar overhalen te blijven, maar nee, niet wanneer ze met een vaag excuus weg ging. Niet wanneer ze niet eens de moeite had genomen het hem uit te leggen. Er verstreken drie weken na Dalila's vertrek. Iedereen was geschokt over haar vertrek. Allemaal waren ze ervan overtuigd dat ze was vertrokken vanwege haar schuldgevoel. Allemaal geloofden ze dit, allemaal, behalve Rayan. Rayan begroef zich in zijn werk. Nadat hij volledig was hersteld had hij er geen gras over laten groeien. Hij werkte bijna vierentwintig uur per dag. Hij werkte volop en sliep bijna niet. Niemand waagde het te dichtbij te komen. Wanneer haar naam viel werd zijn blik ijskoud. Ik wil het niet horen, reageerde hij dan afstandelijk. De harde Rayan Ranislanski was nog harder geworden. Hij deed er alles aan om haar te vergeten. Het kreng noemde hij haar dan ook vaak. Het kreng dat hem had verlaten, juist toen hij haar het hardst nodig had. Maar haar vergeten was geen gemakkelijke taak, het was een onmogelijke taak. De herinneringen aan haar waren er overal. Verdomme, dit hele huis herinnerde hem aan haar. Het huis waar ze duidelijk haar stempel op had gedrukt. Wanneer hij dan in één van de kamers kwam die zij opnieuw had ingericht werd het hem bijna teveel. 'Rayan, er is iets voor je bezorgd,' riep Yasmin. Haar broer kwam zijn werkkamer uit. Eén van de zeldzame momenten waarop hij wel thuis was. Ach, het maakte eigenlijk niet veel uit. Of hij nu op kantoor of thuis was, hij was toch altijd aan het werk. Yasmin keek hem bezorgd aan. Hij vergde teveel van zichzelf. Hij was misschien dan wel hersteld, maar dat nam niet weg dat hij genoeg rust moest houden, dat deed hij niet. Fysiek gezien was hij hersteld, maar emotioneel was dit een ander verhaal. Zelfs een blinde kon zien dat hij zich in zijn werk verborg om Dalila te vergeten. Yasmin dacht met verdriet aan haar beste vriendin. Dalila toch, weet je dan niet dat het jouw schuld helemaal niet is? 'Stuur het maar weer terug.' Rayan's stem deed haar opkijken. Hij had een ijskoude blik in zijn ogen. 'Wat is het dan?' Nieuwsgierig keek Yasmin naar het mega pakket dat bezorgd was. Het had de vorm van een schilderij. 'Stuur het terug,' herhaalde Rayan met kille ogen en liep toen weg. Yasmin keek van afstand toe. Wat zou het zijn? Morgen is vroeg genoeg om het terug te sturen dacht ze en sleepte het schilderij naar de bibliotheek. Haar nieuwsgierigheid won het van haar. Ze scheurde het papier ervan af. De adem stokte haar in de keel. Het was een portret van Dalila. Een verpletterende groot portret. Dus daarom wil hij dat ik het terug stuur dacht ze. Yasmin knielde neer en streek met haar hand over het portret. Dalila's beeldschone gezicht keek haar glimlachend aan. De zwarte lokken, de groene ogen... Yasmin slikte. 'Waarom moest je nu weg gaan? Weet je dat niet hoezeer je hem daarmee hebt gekwetst?' Yasmin ging staan en staarde naar de lege muur voor haar. Dat was de perfecte plek dacht ze. 'Yasmin, heb je...' Stokstijf bleef Rayan staan. Met ijskoude ogen keek hij naar het portret. 'Blijkbaar niet. Ik wil dat ding hier weg hebben.' 'Waarom Rayan?' Hij lachte vreugdeloos. 'Omdat het niet meer van belang is.' Zijn woorden schokten haar. 'Dat meen je niet.' Zijn ogen stonden afstandelijk. 'Dat meen ik wel. Ga je bellen, of doe ik het?' 'Nee, ik doe het wel,' zei Yasmin vermoeid. 'Mooi, ik wil niet tegen dat ding aankijken.' 'Als je niet aan haar herinnert wil worden Rayan, waarom is alles dan nog hetzelfde? Je hebt niets veranderd. Zelfs haar slaapkamer is nog hetzelfde.' Omdat dat de plek is waar ik naar toe ga wanneer ik bijna gek wordt, dacht hij bij zichzelf. 'Dat zal ik dan maar snel doen,' zei hij kil. Yasmin schudde haar hoofd. 'Nee, dat moet je niet doen.' 'Waarom zou ik het zo laten?' 'Vanwege dezelfde reden als nu, al wil je niet zeggen wat die reden is. Het is niet goed dat je jezelf op deze manier...' 'Ik wil het er niet over hebben,' onderbrak hij haar. 'Wanneer dan wel?' vroeg Yasmin wanhopig. 'Wanneer mag haar naam wel weer worden genoemd?' 'Nooit,' zei Rayan ijskoud. 'Dalila Yasrin is een gesloten hoofdstuk.' Yasmin schudde verdrietig haar hoofd. Ze keek naar hem en zag zijn blik onafgebroken op het portret rusten. De blik van pijn ontging haar niet. 'Rayan...' 'Nee Yasmin. Ik wil dat ding vandaag nog weg hebben.' Hij wierp een laatste blik op het portret en verliet vervolgens de bibliotheek. Hij beende zijn werkkamer binnen en opende in een wild gebaar de la van zijn bureau. Hij hield een klein doosje in zijn hand. Na er een hele poos naar te hebben gestaard opende hij het doosje en haalde een prachtige ring tevoorschijn. Ha, en hij had haar nog wel ten huwelijk willen vragen. Hij had van hun zogenaamde huwelijk een echt huwelijk willen maken. Wist hij veel dat ze er zo haastig vandoor zou gaan. Hij had de ring in dezelfde week gekocht dat ze hun plan ten uitvoer hadden gebracht. Na afloop vraag ik haar mijn vrouw te worden, had hij toen nog gedacht. De pijn sneed dwars door zijn ziel. Abrupt deed hij de ring terug en smeed het doosje in de la. 'Kleine kreng!'