Like a child Deel1 #Voltooid

27

Wat vooraf ging... 'Hoe is het met je?' vroeg hij aan Yasmin. 'Het gaat, dankzij Dalila gaat het.' Yasmin keek Dalila recht in de ogen aan. 'Het besef dat ik niet alleen ben maakt het een stuk gemakkelijker.' Rayan keek toe. Hij zag in dat dit het begin van een hechte vriendschap was. Hij was blij voor ze. Die avond stelde Rayan het slapengaan zolang mogelijk uit. Hij wist dat er toch weinig terecht van zou komen. Hij was niet de enige die moeite had met in slaap te vallen. Dalila liep ook nog altijd doelloos rond. Ze troffen elkaar in de keuken aan. Dalila hield haar pas in toen ze hem aan het aanrecht zag zitten, starend voor zich uit. Hij keek op toen hij haar binnen hoorde komen. Voor een lange tijd bleven ze elkaar aankijken. 'Het schijnt dat we dezelfde dilemma hebben,' zei Rayan tenslotte. 'Dat schijnt,' zei Dalila, en ging ook zitten. Zijn ogen gingen naar haar blote benen. Ze ontmoette zijn blik en voelde zich opeens een stuk minder op haar gemak. Ze verwenste zichzelf erom dat ze geen langere badjas had aangedaan. Hij nam een slok van zijn cola en nam haar op zijn gemak op. Hij genoot ervan naar haar te kijken. De dame haalde hem de meeste tijd het bloed onder de nagels vandaan, maar wauw, ze bood een aanblik die hij voor geen goud wilde missen. Hij betrapte zichzelf er steeds vaker op dat hij naar haar zat te staren. Maar kon je het hem kwalijk nemen? Nee, hij was niet blind voor haar schoonheid. Een schoonheid met ook nog eens inhoud. Dalila Yasrin was geen leeghoofd die het alleen van haar uiterlijk moest hebben. Het was de combinatie van beiden die hem zozeer boeide. Hij was nooit het type man geweest dat alleen aandacht voor het uiterlijk had. Nee, hij moest het hebben van de dames die voor zichzelf konden opkomen. De dames die sterk in hun schoenen stonden. Dames met inhoud. Hij wist heel goed dat hij haar nerveus maakte met zijn blikken. Maar van beleefdheden had hij het op dit moment absoluut niet. Zeker niet na het zien van die brief. Hij nam nog een slok van zijn cola en liet zijn blik langzaam over haar heen gaan. Terwijl hij daar zo naar haar zat te kijken had ze het gevoel dat hij haar met zijn ogen uitkleedde. Ze voelde een blos naar haar wangen opstijgen. De irritante kerel toch ook! 'Wil je daarmee ophouden?' 'Waarmee?' Hij zat er nonchalant bij, alsof er geen vuiltje aan de lucht was. 'Met dat, dat staren.' Langzaam verscheen er een grijns op zijn gezicht. 'O, bedoel je dat.' 'Ja, dat,' siste ze. Hij lachte zacht. Ze kon hem wel wurgen.' 'Niet zo boos kijken Dalila.' 'Nog een woord dan...' Hij lachte nogmaals. 'Dan wat?' 'Hij vond het leuk wanneer ze zo boos was. Die groene ogen spuwden dan vuur. Ze leek hem dan altijd levend te willen villen. Ze sprong op en pakte de glas van hem af. De inhoud plensde eruit. Groene vuur schoot uit haar ogen. 'Kijk eens nu naar wat je hebt gedaan,' plaagde hij. 'Jij, jij...' 'Ja? Ik wat?' Hij moest een glimlach onderdrukken. 'Af en toe zou ik je met alle liefde een klap willen geven Rayan Ranislanski.' Hij schoot in de lach. Ze waaide met haar vinger voor zijn gezicht. Lachend pakte hij haar bij de pols vast. 'Rustig aan, straks ontplof je nog.' Verontwaardigd keek ze hem aan en gaf hem een dreun tegen zijn schouder. Zijn ogen twinkelende van plezier. Hij bekeek haar pols aandachtig en streek hier langzaam met zijn duim over heen. Haar huid voelde zijdezacht aan. Met grote ogen keek ze hem aan. Waar was hij mee bezig, vroeg hij zichzelf af. Wat wilde hij van haar? Dat weet je verdomd goed Ranislanski. Je wilt de mooie dame met haar ongelofelijke groene ogen kussen totdat jullie beiden sterretjes zien. Hij keek haar recht in de ogen aan en liet zijn duim nogmaals over de zijdezachte huid gaan. Haar ogen werden mogelijk nog groter. 'Wat...?' Dat was het enige dat over haar lippen kwam. Ze wist niet wat het was dat hij van haar wilde. Ze wist wel dat de blik in zijn ogen haar van stuk bracht. De blik bezorgde haar een huivering. 'Ik... Wat...?' Ze vond het vreselijk dat ze niet uit haar woorden kon komen. 'Ik...' Hij hief zijn hand op en streek met zijn hand over haar gezicht. Hij wilde meer, veel meer. Ze beet op haar onderlip. Zijn blik werd hier als een magneet naar toe getrokken. Als hij nu geen afstand schepte zou hij datgene doen waar hij al weken naar snakte, haar kussen, maar zouden de zaken nog gecompliceerde worden. Het was net of ze zijn gedachte las. Ze deed een paar stappen naar achteren. Heel verstandig dacht hij. Anders... Hij wist het ook niet. Hij wist niet hoe het kon dat hij haar af en toe het liefst tijd door elkaar wilde schudden, om haar dan ook te willen kussen. Hij begreep het zelf niet. Ze ging weer tegenover hem zitten. Haar ogen toonde nog altijd verwarring. Hij was ook in de war, maar niemand van hen die het onder woorden bracht. Geen van hen die het moment van net ter zake bracht. Het was het gemakkelijkst net te doen alsof het er nooit was geweest. Alleen was dit niet zo gemakkelijk. Het was niet gemakkelijk net te doen alsof er niks aan de hand was... Dalila stond op en liep naar het aanrecht. Aan alles voelde hij dat ze zich niet op haar gemak voelde. Hij kon het wel begrijpen. Hij wist ook niet wat hem had bezield. Ga je dit spelletjes blijven spelen, zei hij zichzelf. Je weet heel goed wat je bezielde. Je wilde de dame kussen, dat is een kant en klare zaak. Zijn ogen gingen haar richting op. Ze stond bij het aanrecht te treuzelen. Hij voelde de spanning die van haar afstraalde. Hij stond op en ging achter haar staan. Hij wilde zijn armen van achteren om haar heen slaan. Hij wilde haar naar zich omdraaien en haar recht in de ogen aankijken. Hij wilde haar in zijn armen nemen en haar kussen... Hij sloot zijn ogen. Deze gedachtes maakten hem gek. 'Wat is er?' vroeg ze gespannen. Hij boog zich naar haar toe. Zijn adem streek langs haar wang. 'Zeg jij het me maar.' 'Ik weet het niet, daarom vraag ik het jou.' Hij lachte zacht. 'Je weet me nog altijd te verrassen Dalila.' Hij legde een hand op haar schouder en voelde haar verstijven. 'Schrik ik je af.' 'Hoe kom je daar nou weer bij.' Ze speelde een kat en muis spelletje. Beiden toonden ze hun kaarten niet. Beiden waren ze niet van plan de situatie te analyseren. Ze was doodsnerveus. Ze durfde zich niet naar hem om te draaien. Ze was bang hem in de ogen aan te kijken. Ze was bang het vuur in zijn ogen te zien en hier zich aan te branden. 'In wat voor opzicht weet ik je te verassen Ranislanski?' Hij lachte. 'Ik vroeg me al af wanneer je dat zou vragen.' 'Nou?' Hij lachte zacht en masseerde haar schouders. 'Waarom doe je dat?' vroeg ze met een klein stemmetje. Het had iets moest hij toegeven. Ze waren in dezelfde ruimte, maar voerden een gesprek zonder elkaar aan te kijken. Zij stond met haar rug tegen hem aan, en hij stond dicht achter haar. 'Je bent gespannen.' 'Hoe kom je daar nou weer bij?' Hij grinnikte en legde zijn andere hand op haar schouders en begon haar langzaam te masseren. 'Je zou beter voor jezelf moeten zorgen. Het is niet goed dat je jezelf zo verwaarloosd.' Hij bleef praten, hopend dat ze niet woedend te kennen zou geven dat hij zijn handen van haar af diende te houden. Ze wist het niet. Eén de ene kant wilde ze zich naar hem omdraaien en hem duidelijk maken dat hij zijn handen van haar af moest houden, en aan de andere kant genoot ze van zijn massage. Al haar spieren kwamen los. Het voelde heerlijk. Misschien moest ze deze ene keer niet te streng voor hem zijn. Misschien moest ze gewoon genieten. Ze sloot haar ogen. 'Wat weet jij er nou van?' Hij haalde opgelucht adem toen hij voelde dat ze zich ontspande. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Ze moest altijd tegen hem in gaan. Ze nam nooit iets van hem aan. Ze moest er altijd wel iets op zeggen. Ze wilde hem nooit het gevoel geven dat hij had gewonnen. De glimlach op zijn gezicht verbreedde zich. Ze zou hem nooit zomaar zijn gang laten gaan. Ze zou hem met die prachtige ogen aankijken en hem duidelijk maken dat ze niet met zich liet spotten. 'Ik weet er alles van,' antwoordde hij. 'Ik zie je toch iedere dag.' 'Heel grappig Ranislanski. Maar wat weet je eigenlijk van me. O oeps, alles. Je hebt me helemaal ontleed.' 'Zoek je weer ruzie Yasrin?' Tot zijn grote verbazing schoot ze in de lach. 'Het is wel grappig ruzie met jou te maken.' Hij grinnikte. 'En wat is er zo grappig aan?' 'Omdat je gek van me wordt.' Hij lachte. 'Dat vind je wel leuk.' Terwijl ze spraken bleef hij haar masseren. Op een gegeven moment leunde ze met haar hoofd tegen zijn borstkast. Zijn concentratie was opeens een stuk minder. Ze maakte hem gek, en ze had het niet eens door! Voordat hij er erg in had verplaatste hij zijn handen naar haar haar. Hij begroef hierin zijn handen. 'Wat?' echode ze zwakjes. 'Een hoofdmassage.' Wat een excuus! Wat een excuus om haar haar aan te kunnen raken. De zijdezachte lokken streken door zijn vingers. Misschien moest ze uit deze roes stappen, maar eerlijkheid gebood haar toe te geven dat ze dat helemaal niet wilde. Ze wilde genieten van dit gevoel, en dat deed ze. 'Ik wist niet dat je verborgen talenten had Ranislanski,' plaagde ze hem. Dat was makkelijker. Het was het gemakkelijkst te plagen of ruzie te maken. Dat was het veiligst. Hij lachte zacht. 'En zo zijn er nog een heel aantal dingen die je niet weet Yasrin.' 'Zoals wat?' 'Het zou erg saai zijn als ik dat allemaal verklap. Zie daar zelf maar achter te komen.' Ze moest lachen. Hij genoot ervan haar te horen lachen, iets dat ze steeds vaker deed. 'Je hebt prachtig haar,' zei hij schor. Ze voelde de spanning die tussen hun hing. Ze verborg zich dan ook achter plagerij. 'Een compliment Ranislanski?' Dit keer bleef hij ernstig. 'Dat je dat maar weet Yasrin.' Hij draaide haar naar zich om en keek haar diep in de ogen aan. Zij keek met grote ogen naar hem op. 'Wat is er?' vroeg ze zacht. 'Waarom kijk je me zo onderzoekend aan?' Hij glimlachte. 'Je bent een erg intelligente dame, maar voor wat zo duidelijk is, sluit je je ogen.' Niet begrijpend keek ze hem aan. Hij lachte zacht. 'Dat bedoel ik nou. Of je ziet het echt niet, of je wilt het niet zien. En zelf denk ik het laatste.' 'Ik begrijp je niet.' Hij glimlachte. 'Dat doe je wel, je wilt het alleen niet begrijpen.' Tegen zichzelf moest ze toegeven dat hij gelijk had. Ze wist best wat hij bedoelde... Ze wist best dat hij op de spanning doelde die er tussen hun hing. En dan die blikken waarmee hij haar aankeek... Natuurlijk was ze er niet blind voor, maar het was wel het gemakkelijkst net te doen alsof ze dit wel was. Het was het veiligst... 'Af en toe drijf je me tot waanzin Dalila.' 'Af en toe maar?' Hij schoot in de lach. Er verscheen een brede glimlach op haar gezicht. Hij slikte en hief zijn hand naar haar gezicht op. Na een korte aarzeling begon hij deze te strelen. Ze stonden dicht tegen elkaar aan. Het was een heerlijk gevoel. Het zou heel makkelijk zijn die laatste verboden stap te zetten... De stap die naar een kus zou leiden... Verward keek ze naar hem op. Hij glimlachte en streek over haar wang. 'Je weet het best wel Dalila Yasrin.' 'Misschien, maar ik wil het niet zien,' zei ze zacht. 'Dat weet ik.' Met zijn duim streek hij over haar onderlip. Als versteend bleef ze naar hem opkijken. Het enige wat hem tegenhield haar te kussen, was de angst in haar ogen. Ogen die hem vertelde dat ze al genoeg in de war was. En hoe moeilijk het ook was, hij liet zijn hand zakken en deed een stap naar achteren. 'De volgende keer geef ik je geen garantie dat ik stop.' Ze beet op haar lip. 'We mogen elkaar niet eens,' piepte ze. 'Geloof me, ik begrijp je verwarring maar al te goed. Want wat je zegt, we mogen elkaar niet zo...' Hij voelde haar wanhoop. Hij begreep het. Hij begreep net zo min iets van de situatie. De dame kon hem gek maken, maar hij voelde zich waanzinnig tot haar aangetrokken. Zo, dat was eruit. Hij zou haar kussen, niet nu, maar het zou er hoe dan ook van komen. Hier was hij zo zeker van, dat hij zijn hand ervoor in het vuur durfde te steken. Ze vertrouwde de glimlach op zijn gezicht niet. Ze wilde weten wat er door hem heen ging. 'Wat is er?' vroeg ze. 'Waarom kijk je me zo aan?' Hij lachte. 'Als ik je dat zeg zal je wellicht heel hard wegrennen.' 'Vertel op.' 'Zo, bazig hoor. Maar goed, je vroeg er zelf om.' Hij boog zich naar haar toe en fluisterde in haar oor. 'Voor nu ontkom je aan me, voor een volgende keer ben je aan mijn genade overgeleverd.' Met een ruk keek ze naar hem op en deed een stap naar achteren. Hij lachte. 'Zie je wat ik bedoel.' 'Wat bedoel je eigenlijk?' 'Daar kom je nog wel achter.' 'Dit is belachelijk weet je, we kunnen elkaar niet uitstaan!' 'En dat maakt het juist zo interessant.' Ongelovig keek ze hem aan en deed nog stap naar achteren. 'Ik ehh, denk maar dat ik ga slapen.' Hij grijnsde en keek haar na. Ze deed de deur van haar slaapkamer dicht, en leunde hier tegen aan. De vervloekte kerel maakte haar in de war. Er was een kant van haar die hem kon schieten voor de manier waarop hij haar had behandeld. Zijn houding tegenover haar was flink veranderd, maar ze wist ook dat niet alles was veranderd. Ergens hield hij haar nog altijd verantwoordelijk... En inderdaad, hij had gelijk gehad. Ze wist best wel wat hij had bedoeld... Hij begreep net zo min iets van de situatie. Hij wist dat ze niks aan de situatie kon doen betreft Yasmin, maar het lukte hem maar niet de woede die hij jegens haar voelde helemaal los te laten. Hij wist ook wel dat het onredelijk was, maar dat veranderde niks aan de situatie. De meeste van de tijd haalde ze hem het bloed onder de nagels vandaan. Nee, hij had zijn woede jegens haar niet helemaal losgelaten, hij wist ook niet of hij dit kon. Niet zolang die klootzakken vrijuit liepen. Maar hoe hij het ook wende of keerde, hij was gefascineerd door de dame. Hij wilde haar schoonheid in zich opnemen. Hij genoot van haar temperamentvolle karakter. Al met en al, de dame boeide hem. Ze boeide hem zo dusdanig dat hij haar hoe dan ook zou kussen. Hier was hij net zo gebrand op als het vinden van de ontvoerders van Yasmin...