Like a child Deel1 #Voltooid

108

Wat vooraf ging...'Ikk...ikkk... Ik ga naar mijn kamer.' Yasmin had moeite met spreken, zo ontdaan was. Rayan sloeg zijn armen om haar heen. 'Hij zal je nooit meer pijn doen, dat zweer ik je.' Yasmin liep de kamer uit. Rayan en Dalila bleven alleen achter.'Ik begrijp dat je woedend bent, maar was het echt nodig fysiek zo tekeer te gaan?' Dalila was de eerste die sprak. Rayan lachte nep. 'Je vond dus dat ik tekeer ging, neem mij dan vooral niet kwalijk. Ik zal de volgende keer mijn best doe mij in te houden. Wat denk je nu!' barste hij toen los. 'Had je gewild dat ik hem bedankte?''Nee, hij heeft iets vreselijks gedaan.' 'Nou dan,' zei hij. 'Maar waarom...' Rayan onderbrak haar. 'Waarom ik zo tekeer ging? Ach ja, waarom? Laat ik eens kijken. O, ik weet het al. Hij had mijn zusje ontvoerd. Hij heeft haar voor jaren lang nachtmerries bezorgd. Hij heeft haar doodsbang gemaakt. Reden genoeg? Of vind je nog steeds dat ik niet zo 'tekeer' had moeten gaan?' Er ontsnapte Dalila tot haar grote frustratie een traan.'Waarom begrijp je me expres verkeerd?' 'Ach, natuurlijk, nu heb ik het allemaal gedaan.' 'Waarom doe je zo?' 'Volgens mij heb ik je daar net een opsomming van gegeven.' 'Ik begrijp het, ik begrijp je. Maar waarom geef je mij de schuld?! Ik ben niet verantwoordelijk voor zijn daden!' 'Dat ben je inderdaad niet,' zei hij. 'Maar je bent wel zijn zusje.' Ongelovig schudde Dalila haar hoofd. 'Waarom ben je toch zo onredelijk. Je weet zelf hoe vreselijk ik dit vind.' 'Dat kon ik net anders niet merken.' 'Wat verwacht je van me, het is en blijft mijn broer.' Met een afstandelijk blik nam Rayan haar op.Hoe moest hij dit in vredesnaam doen? Hoe zorgde hij er in godsnaam voor zijn woede niet op haar te richten? Hij kon het niet. Jarenlang heeft hij op dit moment gewacht. Verdomme, het ging hier wel om Yasmin, zijn zusje. Ze hadden haar pijn gedaan. Hij kon dit onmogelijk koel opnemen. Zijn zusje, zijn dierbare zusje, was pijn gedaan.'Wat ga je met hem doen?' vroeg Dalila. Ze moest de vraag hebben gesteld. 'Hij krijgt geen genade omdat het jouw broer is.' Ze slikte. 'Die optelling had ik zelf ook gemaakt. Wat ga je met hem doen?' 'Wees maar niet bang, ik zal hem niet vermoorden. Ik zal hem wel ruineren.' 'Net zoals je Jordan en Roger aan het ruineren bent.' 'Absoluut. Waarom noem je Jordan nog bij zijn naam. Waarom zeg je niet gewoon mijn vader. Dat wil je toch zo graag zeggen.' 'Ben je er nu bewust opuit me te kwetsen?' Haar stem klonk gekwetst.'We eindigen altijd hier Rayan. Het is altijd hetzelfde liedje. Zodra er ook maar iets gebeurd houd je mij verantwoordelijk. Ik ben in jouw ogen altijd de schuldige.' Hij ontkende het niet, dit kwetste haar nog meer. Dalila stak haar kin de lucht in.'Dat is duidelijk. Ik ga naar boven en mijn spullen bij elkaar zoeken.' De eerste keer dat ze had gemeld dat ze zou vertrekken had ze het gemeend, dit keer ook, dit keer helemaal. 'Je kunt je de moeite besparen,' zei Rayan ijzig. 'Je gaat helemaal nergens naar toe.' Zijn hart ging als een razende tekeer. Hij wist namelijk dat ze het meende. Maar hij zou haar niet laten gaan. Hij zou alles in de strijd gooien om haar hier te houden.'Ik blijf hier niet Rayan. Ik heb lang genoeg alles van je gepikt, dat doe ik niet langer. Ik begrijp je woede. Maar elke keer als er iets gebeurd krijg ik de schuld. Ik krijg de schuld van dingen waar ik niks aan kan doen. Het is vermoeiend, het is kwetsend. Ik pik het niet, van niemand, ook niet van jou. Ik wil niet bij iemand zijn die altijd het slechts van mij denkt. Ik wil niet bij iemand zijn die mij eigenlijk verafschuwt. En bij zo'n iemand blijf ik ook niet.' Hij dwong haar hiertoe. Hij dwong haar dit besluit te nemen. Ze wilde het helemaal niet, maar hij liet haar geen keus. Wat kon ze anders? Ze begreep maar al te goed waarom hij zo woedend was. Ze heeft het altijd begrepen. Zijn gedrag heeft ze altijd begrepen, zelfs net, maar op een gegeven moment was de maat vol, en dat was nu. Ze begreep hem, maar ze pikte het niet van hem dat hij haar overal de schuld van gaf. Er hoefde maar iets te gebeuren en hij behandelde haar als de eerste beste crimineel. Ze kon het niet. Ze kon het niet verkroppen, zeker niet waar het hem betrof, de man van wie ze hield.Ze was niet zo laag gezonken dat ze zich onredelijk liet behandelen, door niemand, ook niet door hem. Het kostte keer op keer zoveel energie en ze had er genoeg van. Ze had er genoeg van om weer eens bang te zijn dat hij haar koel zou behandelen. Ze pikte het ook niet langer. Ze verdiende deze behandeling niet. Ze zou zich door hem niet als voetveeg laten behandelen.'Je kunt me onmogelijk hier houden,' zei ze. 'Ik heb het altijd gezegd Rayan, dit gaat ons stuk maken.' 'Stuk maken? Denk je nu echt dat je zo meteen die deur uit kan lopen?' 'Ja, want dat ga ik namelijk ook doen. Het is bedroevend dat mijn woorden uitkomen, het maakt ons stuk.' 'Nooit!' 'Dat heeft het al gedaan. Ik blijf niet, ik blijf niet bij jou.' De woorden kwamen met moeite over haar lippen. 'Over mijn lijk!' Rayan beende op haar af en pakte haar bij de schouders vast. Dalila rukte zich los.'Maak dit niet moeilijker dan het is Rayan, maakt dit niet nog pijnlijker. Het is klaar, het is over.' Blinde paniek maakte zich van hem meester. 'Het zal nooit over zijn, nooit.' 'Dat is het al!' gilde ze. Ik zet er een punt achter.' Ze was helemaal uit haar doen. Waarom maakte hij dit nog moeilijker? Het kostte haar al haar wilskracht de woorden uit te spreken. Zijn onmogelijke houding veranderde hier niets aan. Het werd hierdoor niet gemakkelijker om er een eind aan te maken. Ze hield zielsveel van hem.'Ik zweer het je, jij gaat helemaal nergens naar toe!' Rayan was doodsbang. 'Je kunt me onmogelijk hier houden! Er is niks, helmaal niks, dat je kunt doen om mij hier te houden.' 'O, let maar op.' 'Wat was je van plan? Mij hier tegen mijn zin te houden?' De blik in zijn ogen werd donker. Ongelovig staarde Dalila hem aan.'Dat kun je onmogelijk menen.' Rayan trok zijn wenkbrauw op. 'Je bent niet goed bij je hoofd!' riep Dalila. 'Je spoort niet! Ik weet niet hoe het er in jouw wereld aan toe gaat, maar in de gewone wereld is het niet normaal iemand tegen zijn zin ergens te houden!' 'Nou, dan is het maar goed ook dat mijn wereld niet de gewone wereld is. Jij blijft hier.' 'Nee!' 'Weet je nog hoe je hier binnen kwam,' zei hij met een duisterde blik. Een angstig gevoel bekroop haar. 'Hoe zou ik dat kunnen vergeten,' klonk haar stem spottend. 'Je hield me hier toen ook tegen mijn zin.' 'Het schijnt dat we terug gaan in de tijd.' Voordat ze het wist pakte hij haar op en gooide haar over zijn schouder. 'Leg me neer!' Dalila begon hard tegen zijn schouders te beuken. 'Bespaar je de moeite.' 'Ik haat je, ik haat je!' 'Dat is dan fijn om te weten,' zei Rayan droog. Zijn hart kromp in feite ineen bij het horen van haar woorden.Hij bracht haar naar zijn eigen kamer en legde haar op het bed neer. Dalila krabbelde overeind. Vuur kwam uit haar ogen. Hij had het gevoel terug te gaan in de tijd. Dit moment deed hem denken aan de dag dat ze voor het eerst tegen hem had gesproken. Ze had er toen vandoor willen gaan. Hij had haar tegenhouden en had op dezelfde manier gereageerd. Nee, dat klopte niet helemaal. Toen was ze nog alleen de Dalila geweest die hem antwoorden moest geven. Nu was het de Dalila van wie hij hield. Zijn reactie kon onmogelijk hetzelfde worden genoemd, deze was zoveel heftiger, zoveel intenser. 'Ik ga hoe dan ook weg,' zei ze. 'Je gaat hoe dan ook blijven,' zei Rayan. Hij zou alles, maar dan ook alles doen, om haar te houden. Zelfs deze extreme maatregel, haar tegen haar zin hier houden, zou hij niet uit de weg gaan. 'Ik zal hoe dan ook een manier vinden om hier weg te komen.' 'Doe je best, maar je komt onmogelijk weg. Kon je maanden terug wel wegkomen?' Rayan wachtte geduldig op haar antwoord. Dalila wilde hem een klap in het gezicht geven! Ze wisten beiden het antwoord. Hij wist het antwoord ook. Ze had niet weg gekund. Het hele huis werd bewaakt. Hij had al zijn mannen de opdracht gegeven haar in de gaten te houden, dit keer zou geen uitzondering zijn.'Maak het jezelf comfortabel,' zei Rayan. Dalila hief haar kin in de lucht. 'Ik haat je,' zei ze. 'Wees niet bang, ik had je de eerste keer ook gehoord.' 'Mooi, dan hebben we dat ook weer recht gezet.' Rayan bukte, pakte haar bij de kin vast, en kuste haar ruw. Hijgend rukte Dalila zich van hem los. Zijn ogen stonden donker.'Je bent en blijft van mij.' 'Ik ben je verdomde bezit niet!' 'Niemand die ooit toegang tot je zal krijgen, je behoort mij toe.' 'Nee, niet meer, nooit meer.' 'O, jawel. Jij en ik kunnen het elkaar onmogelijk maken, maar we horen bij elkaar. Jij houdt van mij en ik houd van jou.' Ze keken elkaar in de ogen aan. Abrupt stond Rayan op. De deur deed hij achter zich dicht. Met gesloten ogen wachtte hij af. Er werd iets tegen de deur gegooid. 'Klootzak!' klonk het vervolgens hard.Hij was niet trots op zichzelf, absoluut niet. Maar hij zou tot het uiterste gaan om haar bij zich te houden. Hij zou tot het uiterste gaan om haar te beschermen. Hij zou haar tegen alles en iedereen beschermen. Hopelijk zou ze dit op een dag inzien.