Like a child Deel1 #Voltooid

116

Wat vooraf ging... Nadat Dalila zich ervan had verzekerd dat Yasmin sliep ging ze terug naar haar eigen kamer. Het was stil in huis. Rayan had ze niet meer gesproken of gezien. In stilte smeekte ze om begrip, om zijn begrip. Met een brandend gevoel in haar hart ging ze naar beneden, op zoek naar hem. Het was donker in de kamer. Hij zat in een hoekje van de kamer in een gemakkelijke stoel en tuurde in het glas drinken dat hij voor zichzelf had ingeschonken. Hij leek diep in gedachte te zijn. Dalila haalde diep adem. 'Rayan,' zei ze toen zacht. Langzaam keek hij naar haar op, met een minachtende blik in zijn ogen. Haar hart kromp pijnlijk in elkaar. Zijn ogen stonden kil op het moment dat hij begon te spreken. 'Ik heb het vanaf het eerste moment geweten,' zei hij. Zijn stem klonk ijskoud. 'Ik wist dat je me niets anders dan moeilijkheden zou brengen.' Er ging een schok door haar heen. Hij houdt mij verantwoordelijk dacht ze. Zijn woorden waren hard, ze waren wreed. Ze misten hun uitwerking dan ook niet. De woorden kwetste haar, hij kwetste haar. Dalila zette zich schrap en hief haar kinnetje de lucht in. 'Hetzelfde oude liedje,' begon ze. 'Geef Dalila maar de schuld van alle ellende. Houdt Dalila maar verantwoordelijk.' Rayan stond supersnel op en greep haar bij de pols vast. Woest rukte Dalila zich los. Er knakte iets in haar. Kon ze dan ook niets goeds doen in zijn ogen? Was zij dan altijd degene die alle schuld bedroeg? Haar ogen stonden koel toen ze begon te spreken. 'Houdt alles en iedereen maar verantwoordelijk. Geef alles en iedereen maar de schuld, maar de echte schuldige ben jij. Jij bent verantwoordelijk, jij bent de schuldige.' 'Zo, kiezen we er dan eindelijk toch voor om met de waarheid op de proppen te komen.' Met een afkeurende blik nam ze hem op. 'Jij denkt echt dat de wereld van jou is. Jij en je zielige wraak toch ook. Ik hoop dat deze je in de avond warm houdt. Ik hoop dat je er voldoening uit schept. Je bent een onmenselijk wezen die echt alleen aan zichzelf denkt. Ik heb het in ieder geval gehad met je. Ik heb het helemaal gehad met je.' Ze deed een stap bij hem vandaan. Dit keer had hij haar wellicht het meest van alle andere keren gekwetst. Het totaalplaatje was nu rond. Ze wisten nu precies wie er allemaal mee te maken hadden. De waarheid, de volledige waarheid, was dan eindelijk boven tafel gekomen. Hierin behoren ze elkaar juist te steunen, maar nee, hij dacht daar blijkbaar anders over. Juist wanneer ze hem het hardst nodig had, kwetste hij haar het meest. 'Ik hoop dat je tevreden met jezelf bent,' herhaalde Dalila, en deed nog een stap naar achteren. 'Wat ga je doen?' 'Niet hier blijven in ieder geval.' Dalila draaide zich om en wilde de kamer uitlopen. Ze voelde zijn blik in haar rug prikken. Ze wist niet waar het precies aan lag, maar ze voelde het. Ze voelde dat hij iets zou zeggen dat haar wereld onderste boven zou halen. 'We zijn getrouwd Dalila,' klonk zijn stem toen ze bij de deur was genaderd. Als versteend bleef ze staan. Haar hart ging als een razende tekeer. Langzaam, heel langzaam, als in trance, draaide ze zich naar hem om, hem recht in de ogen aankijkend. Paniek schoot door haar heen. Het kan niet dacht ze. Het is gewoonweg onmogelijk. Verman je sprak ze zichzelf streng toe. 'Je bent echt hartstikke gek. Er zijn nog altijd twee personen voor nodig om in het huwelijk treden en ik zou nooit met jou trouwen, zo stom zou ik nooit zijn.' Hij lachte sluw. 'En toch zijn we dit wel schatje. Jij en ik zijn getrouwd, dus zie je, je bent wel degelijk de mijne.' Hij hield haar blik gevangen. Dalila begon zich toen serieus ongerust te maken. Hij kon dit onmogelijk menen. 'Je bent gek,' zei ze, en maakte aanstalten de kamer uit te lopen. 'Weet wat je ondertekent,' zei hij poeslief. Dalila draaide zich om. Recht in de ogen keken ze elkaar aan. Rayan liep op haar af. 'Vreselijk lijkt me dat, om getrouwd te zijn met iemand die je eigenlijk haat.' 'O absoluut, maar gelukkig geldt dat niet voor mij.' Na die woorden liep ze de kamer uit. In haar eigen kamer liep ze ijsberend heen en weer. De man was niet goed snik. Hij was niet goed bij zijn hoofd! Weet wat je ondertekent. De woorden klonken luid in haar hoofd. Haar herinneringen gingen toen terug naar jaren geleden. Met een misselijk gevoel liet ze zich op het bed vallen. 'Hiermee krijg je je vrijheid terug, onderteken dit document en je bent net zo vrij als een vogeltje.' Haar ogen gingen van schrik nog groter staan. Het kon niet... 'Voor je het weet sta je weer buiten, te genieten van je vrijheid...' O god, ze wist het weer. Er was een man geweest. Een man die haar haar vrijheid had beloofd. Wanhopig als ze was geweest, had ze blindelings het document ondertekend. Waarmee had ze in toegestemd? Nee, geen huwelijk met Rayan Ranislanski, dat was onmogelijk. Ze had geen vraagtekens bij het bezoek van de man gezet. Waarom zou ze? Zolang ze daar maar weg had gekund, maar ze had er niet weg gekund. Ze had het document ondertekend en had nooit meer iets van hem gehoord. Er was helemaal niets aan haar toestand veranderd. Of toch wel? Wat had dat document betekent? Wat had die rotzak haar laten ondertekenen? Dalila schoot overeind en stormde de trap af en rende de kamer in. Haar ogen gingen vliegensvlug door de ruimte. Hij stond bij het raam en staarde naar buiten. 'Vertel op, wat heb je gedaan?!' Rayan draaide zich om en begon zacht te lachen. 'Je weet het dus weer.' Dalila hief haar vuist op en sloeg tegen zijn borstkast aan. 'Wat heb je gedaan klootzak?!' Hij had een duistere blik in zijn ogen. 'Zoals ik al zei, jij en ik zijn getrouwd.' 'Dat is onmogelijk. Het kan niet. Die man, wie was hij?' 'Hij werkte voor mij. Hoe denk je dat ik je daar anders heb weg gekregen?' Ze schudde haar hoofd. 'Nee, het kan gewoon niet, het is onmogelijk. Het is... Het kan gewoon niet.' 'Je hebt toch echt een huwelijksakte ondertekend... Dalila Ranislanski.' De laatste twee woorden sprak hij met extra nadruk uit. Hij leek ervan te genieten. Hij meent het dacht ze toen. Hij meent het echt. We zijn echt getrouwd... Haar gezonde verstand kreeg op dat moment gelukkig de overhand. 'Wat je ook hebt gedaan, wat voor document je mij ook hebt laten ondertekenen, het is niet geldig,' zei ze triomfantelijk. 'Dit hele huwelijk is niet geldig. Je hebt me misschien een document laten ondertekenen waardoor het voor de buitenwereld lijkt dat jij en ik getrouwd zijn, maar wij weten beiden dat hier niets van klopt. Voor trouwen heb je meer dan alleen een handtekening nodig. Daar is een hele procedure voor nodig, dus zie je, dit hele huwelijk bestaat alleen in jouw zieke brein.'
Achteloos haalde Rayan zijn schouders op. 'Misschien, maar het was wel genoeg geweest om jou daar weg te krijgen.' Er ging een steek van pijn door haar heen. 'Ik betekende werkelijk helemaal niets voor je, zelfs trouwen met het gekke meisje was je niet teveel. Maar godzijdank is dit allemaal vals.' Ze voelde een grote opluchting door zich heen gaan bij het besef dat hij haar niet onder valse voorwaarden in een huwelijk had weten te lokken. Het lege gevoel vrat alleen aan haar. Het herinnerde haar aan haar diepste verlangen. Ze had ervan gedroomd met hem te trouwen, om zijn vrouw te worden, om zijn kinderen te krijgen, om de rest van haar leven met hem door te brengen. Maar hij had dit voorgoed verziekt. Hij had het allemaal stuk gemaakt. Waarom, waarom kon hij haar gewoon niet steunen? 'Je bent werkelijk onmogelijk. Je... Hoe kon je zoiets doen?' 'Wat denk je zelf? Het gaat hier om mijn zusje, voor haar heb ik alles over.' 'Weet je, jouw liefde voor Yasmin heb ik altijd bewonderd, nog altijd, het is alleen jammer dat je mij niet hetzelfde vertrouwen kunt schenken.' Ze had er simpelweg niet meer de kracht voor de schijn op te houden. Het deed pijn, hij deed haar pijn, ze wilde dit niet verbergen, kon het niet verbergen. 'Ik vertrouw je wel degelijk!' zei hij fel. Dalila schudde haar hoofd. 'Nee Rayan, dat zijn lege woorden. Je zegt het wel, maar je handelt er absoluut niet naar. Net zoals bij Marwan. Hem ben je toch ook niet van plan met rust te laten? Je zegt dat je alles voor me over hebt, maar wanneer ik je vraag mijn broer met rust te laten, ben je hier blind voor. Als Yasmin het kan, waarom kan jij het niet? O, maar natuurlijk, jij bent Rayan Ranislanski. Jij vergeeft niemand, helemaal niemand. Maar ik ben eigenlijk wel benieuwd. Wat ga je nu met Rediouan doen?' Haar hart ging naar hem uit toen ze een blik van pijn in zijn ogen zag flitsen. 'Het is mooi dat ik hem voor ben,' zei hij. 'Hij weet niet dat jouw geheugen terug is.' Dat was duidelijk. Hij zou hem geen genade tonen. Zelfs zijn neefje zou de dans niet ontspringen, laat staan haar broer. Hij zou ze één voor één te grazen nemen. Hij zou het hele lijstje afgaan. 'Nu begrijp ik waarom hij zovaak naar je vroeg,' zei Rayan. 'Ik zocht er nooit iets achter, aangezien ik dacht dat hij ongerust was om Yasmin. Hij had blijkbaar andere zaken aan zijn hoofd. Hij had de leiding, is het niet?' Dalila knikte. 'De man in de zwarte regenjas,' zei ze zacht. 'Al die tijd, hij heeft altijd een ander identiteit gehad, waarom?' vroeg ze zich hardop af. 'Om situaties als deze natuurlijk te vermijden. Jij mocht hem niet kennen als Rediouan Ranislanski. Nu begrijp ik ook waarom Nick niets over hem kan vinden. Hij kent me, hij weet precies hoe hij al zijn sporen moet uitwissen.' Rayan keek peinzend voor zich uit. 'Diep van binnen wist hij waarschijnlijk dat het ooit uit zou komen wie hij nu precies is. Hij was met allerlei zaakjes bezig, dus mocht zijn ware identiteit niet naar boven komen. Waarschijnlijk kreeg hij er ook een kick van om jou en Marwan een rad voor ogen te spelen. Blijkbaar genoot hij ervan om een gevoel van macht te ervaren.' Het viel even stil. 'Wat betekent hij voor je?' vroeg Rayan toen ruw. Met open mond staarde Dalila hem aan. 'Volgens mij had ik jou al eerder duidelijk gemaakt dat hij niets voor mij betekent.' 'Dat was toen je je geheugen nog niet helemaal terug had. Maar nu, nu je deze wel terug hebt, wat gaat er door je heen nu je weet wie hij is, wat doet dat met je?' Hun blikken hielden elkaar vast. 'Ik heb nooit van hem gehouden Rayan, nooit,' zei ze zacht. Hij moest het weten, ondanks alles. Hij moest weten dat ze nooit van Rediouan heeft gehouden. De enige man van wie ze ooit heeft gehouden was hij. 'Ik heb vriendschap en liefde met elkaar verward.' Rayan's ogen toonde woede. 'De gore klootzak. Hij heeft jou in zijn armen gehouden... Hij...' Dalila's hart ging als een razende tekeer. Wat vond hij erger? Het feit dat Rediouan achter de ontvoering zat, of dat zij een relatie met hem heeft gehad? 'Het idee maakt me gek weet je, dat jij en hij... Ik zal de klootzak een lesje leren!' 'Het is je neefje,' zei Dalila voorzichtig. 'Hij heeft haar pijn gedaan Dalila.' Rayan legde zijn handen om haar armen. 'Hij heeft jou pijn gedaan. Hij zal boeten, voor alles.' Hij pakte haar bij haar kin vast. Zijn blik werd donker. 'Hij zal boeten voor het feit dat hij je pijn heeft gedaan, dat zweer ik je. Ik zweer je dat ik je zal beschermen.' Ze slikte een brok weg. 'Hoe doe je dat toch? Hoe kun je me zo kwetsen, om me er het volgend moment aan te herinneren waarom ik voor je ben gevallen?' Hij streek een lok haar uit haar gezicht. 'Omdat we van elkaar houden,' zei hij zacht. 'Dat is de basis ja, maar voor de rest, wat hebben we eigenlijk? Jij vertrouwt mij niet. Je blijft mij de schuld geven.' 'Ik vertrouw je wel!' 'Waarom merk ik daar anders niet van?' Hij zag er opeens kwetsbaar uit. Het deed haar pijn om hem zo te zien. 'Omdat ik dat niet laat merken,' zei hij zacht. 'Omdat ik slechts met mezelf bezig ben. Het wordt tijd dat ik de dingen anders ga aanpakken.' Hij kreeg een vastberaden blik in zijn ogen. 'Ze zullen allemaal boeten.' Dalila maakte zich van hem los. Net, heel even, na zijn woorden, was er hoop geweest. Deze had hij met een paar woorden echter gelijk de grond in geboord. 'Wat ga je doen?' vroeg Rayan gealarmeerd toen hij zag dat ze een paar stappen naar achteren deed. In een wanhopig gebaar schudde Dalila haar hoofd. 'Begrijp je het dan niet? Ik kan dit niet. Ik kan niet aanzien hoe jij mijn broer ruïneert. Ik kan niet toekijken, dat kun je onmogelijk van mij vragen. Jij van alle personen zou dit moeten begrijpen. Je houdt vreselijk veel van Yasmin. Jij kunt het ook niet aanzien als anderen haar pijn doen. Je kunt onmogelijk van mij verwachten dat ik dit wel doe. Je kunt onmogelijk van mij vragen dat ik toekijk terwijl jij mijn broer pijn doet, dit kun je onmogelijk van mij vragen. Net zoals jij van jouw zusje houdt, houd ik van mijn broer.' 'Je begrijpt mij verkeerd. Ik wil juist...' Dalila onderbrak hem. 'Nee, ik begrijp het wel, dit heeft geen zin. We doen elkaar alleen maar pijn.' 'Dat is niet waar. Heb het lef niet om te vergeten wat jij en ik samen hebben!' Zijn ogen stonden vurig. Met een ruk trok Rayan haar tegen zich aan. 'We hebben samen meer dan genoeg om hierdoor heen te komen.' Dalila schudde haar hoofd. 'Nee, dat hebben we niet.' Ze deed snel een stap naar achteren om zich niet aan hem over te geven. Ze kende haar eigen zwaktes als de beste. Dit keer deed hij niet zijn best haar tegen te houden. Getrouwd, dacht ze. Ze sloot de deur van haar slaapkamer achter zich en ging op het bed zitten. Getrouwd... Het woord had een verlangen in haar wakker geschud. Een verlangen waarvan ze had gedacht deze de grond in te hebben geboord. Ze kon niet tegen zichzelf liegen. Stiekem had ze gehoopt dat het huwelijk wel geldig was, dat ze zijn vrouw was. Hoe vreselijk ze het ook vond om zo zwak te zijn kon ze er niets aan doen. Haar ware gevoelens lieten zich niet de kop indrukken.