Like a child Deel1 #Voltooid

11

Wat vooraf ging… Ze zou die donkere dagen nooit vergeten. Ze zou de angst nooit vergeten. Het stond allemaal voor eeuwig in haar geheugen gegrift. Ze kende gelukkig veel goede dagen, maar soms werd ze nog wakker door nachtmerries. Ze kon de angst dan weer voelen. Als ze haar ogen sloot zag zichzelf weer zitten, daar, in dat donkere kamertje. Het was er zo koud geweest, zo kil, zo beangstigend. Ze schudde de gedachte van zich af en liep weg. Dalila sloeg haar armen om zichzelf heen. Ze probeerde het trillen van haar lichaam tot bedaren te brengen. Wat moest ze nu? Wat moest ze in vredesnaam doen? Er ging een angstig gevoel door zich heen. Ze wilde dit niet. Ze wilde niet bang zijn. Ze liep naar het raam en staarde naar buiten. Twee jaar lang had ze niet gesproken, tot gisterenavond. Ze had haar eigen belofte verbroken, maar hij had haar woest gemaakt. Het liefst had ze hem een klap in zijn verwaande gezicht geven. Ze kon hem niet uitstaan. Hij wekte woede bij haar op, dat was vanaf het allereerste moment al zo geweest. De manier hoe hij haar behandelde… Ze kon hem er wel om wurgen. Ze beet op haar lip om herinneringen aan de inrichting te onderdrukken. Haar lichaam begon weer te beven. Niet doen, zei ze zichzelf. Maak jezelf niet gek Dalila. Het is voorbij, laat het los, ga verder. Ze wist alleen niet hoe. Hoe moest ze dat doen? Hoe pakte ze haar leven weer op? Drie jaar van haar leven had ze in de inrichting doorgebracht, drie jaar waarin ze als een gestoord ding was behandeld. Niemand die echt om haar had gegeven. Nu was ze daar weg, maar wat nu? Hoe kreeg ze de grip op haar leven te terug? Ze woonde al twee maanden bij deze mensen. Gisteravond was ze zó dichtbij geweest, ze had bijna haar vrijheid terug gehad. Maar tegelijkertijd had dit haar beangstigd. Hoe moest ze het buiten redden? Ze had niemand. Haar leven was haar ontnomen op het moment dat ze in die inrichting terecht was gekomen. Toen Rayan twee maanden geleden was geweest, had ze zich gewillig mee laten nemen. Eindelijk had ze daar weg gekund. Het had haar niet veel kunnen schelen wie haar had meegenomen, zolang ze daar maar weg kon. Maar nu wist ze dit niet meer zo zeker. Vanaf het eerste moment had ze geweten dat Rayan Ranislanski haar daar niet vanwege liefdadigheid had weg gehaald, hier wilde hij iets voor terug, hij wilde antwoorden... Ze sloot haar ogen en ging terug naar drie jaar geleden. Haar leven had op rolletjes gelopen, maar voor ze het wist hadden ze haar opgesloten. Ze is niet goed bij haar hoofd hoorde ze haar vader nog zeggen. Ze moest haar tranen terug dringen bij deze herinnering. Nog iets waar ze Rayan om vervloekte. Door hem kwamen al de nare herinneringen terug. Ze had het weg gestopt, maar nu dwong hij haar het allemaal terug te halen. Ze had alleen het gevoel dat dit zoveel ellende met zich mee zou brengen. Drie jaar geleden was haar leven voorgoed veranderd. Ze was in die inrichting terecht gekomen omdat haar ouders hadden gevonden dat ze niet goed bij haar hoofd was geweest. Het deed pijn hier aan terug te denken. Ze kon zich niet veel meer herinneren, ze had het weg gestopt, uit zelfbescherming. Ze wist alleen dat ze sterk moest zijn. Datgene waardoor ze in de inrichting was gekomen had ze diep in haar onderbewustzijn weg gestopt, nu moest ze het terug halen. Ze moest wel. Ze wilde weten waarom haar ouders haar hadden opgesloten. Ze wilde grip op haar leven krijgen, ze wilde verder, maar om dit te kunnen zou ze eerst met het verleden moeten afrekenen. Ze rilde bij de gedachte het terug te moeten halen. Twee jaar lang had ze niet gesproken, hier had ze bewust voor gekozen. Iedereen had haar als een gek beschouwd, dus was ze zich ook maar zo gaan gedragen. Ze had aangevoeld dat ze dat moest doen om te overleven. Ze herinnerde zich heel goed de eerste keer dat ze daar binnen was gebracht. Ze had geschreeuwd dat ze er niet hoorde. Ze had iedereen duidelijk proberen te maken dat ze niks mankeerde, maar niemand had haar geloofd. Iedereen was er door haar geschreeuw alleen maar meer van overtuigd geraakt dat ze gek was. Een jaar lang had ze het geprobeerd, een jaar lang had ze de mensen om zich heen duidelijk proberen te maken dat ze wel degelijk bij haar verstand was. Maar niemand die naar haar had omgekeken. Ze hadden haar alleen maar meer medicijnen gegeven om haar in bedwang te houden. Dalila voelde zich koud worden bij die gedachte. Ze hadden haar lichaam volgepropt. Dalila de gek, moest in bedwang worden gehouden. Ze had een hekel aan de medicijnen gehad. Door de medicijnen had ze geen macht over zichzelf gehad. Ze haatte dat gevoel. Nu, als ze dacht aan hoe machteloos ze zich had gevoeld, voelde ze een rilling door haar heen gaan. Dat wilde ze nooit meer meemaken. Dalila vertrouwde niemand, helemaal niemand. Yasmin was goed voor haar, maar toch, ze kon het niet in zich vinden haar te vertrouwen. Ooit had ze mensen al haar vertrouwen gegeven, maar nadat ze had gezien wat er met dit vertrouwen kon worden gedaan vertrouwde ze alleen nog op zichzelf. En Rayan… De gedachte aan hem liet haar ogen fonkelen. De zwijn! Hij dacht alleen aan zichzelf. Nadat ze drie jaar lang door mensen als een gek was behandeld, had ze hier haar buik vol van. Rayan was geen haar beter als alle anderen. Hij had haar met net zo weinig respect behandeld. Dalila balde haar vuisten en fantaseerde er over hoe het zou zijn om dat zelfvoldane lachje van zijn gezicht te vegen. Ze glimlachte bij de gedachte. Hij gebruikte haar, en zij zou hem net zo goed gebruiken. Hier had ze onderdak, en vreemd genoeg voelde ze zich hier ook veilig. Ze fronste bij deze gedachte. Hij had er geen geheim van gemaakt waarom hij haar in huis had gehaald, en toch voelde ze zich veilig. Gisteravond had ze nog dolgraag willen weg gaan, maar ze zag nu in dat ze hier, hoe vreemd het ook was, veel beter af was. Zolang ze zich niet herinnerde wat er in het verleden had afgespeeld, was het beter dat ze zich verborgen hield. Dus Rayan Ranislanski dacht ze. Je wilt weten wat er in het verleden is gebeurd, dat heb ik nou ook. Hoe eerder ze zich alles herinnerde, hoe beter, ze was alleen zo bang. Bang voor wat ze zich zou kunnen herinneren. Het begon opeens om haar heen te draaien. Ze greep zich aan het bed vast. Een knal, een pistool die afging, de angst die ze had gevoeld… Ze deed haar handen om haar oren, hopend aan het beeld te kunnen ontsnappen. Nee, nee, ik wil het niet, het is snel. Ze hield haar ogen stijf op elkaar geperst. In gedachten schudde ze haar hoofd. Ze was er nog niet klaar voor. Deze ene herinnering maakte haar dat duidelijk. Het maakte haar duidelijk dat ze de herinneringen niet voor niks had weg gestopt. Ze was bang het zich te herinneren. Langzaam opende ze haar ogen. Het beeld was verdwenen. Opgelucht haalde ze adem. Op dat moment beloofde ze zichzelf dat er een dag zou komen waarop ze wél sterk genoeg zou zijn. Een dag waarop ze het allemaal zou toelaten. De dag waarop ze sterk genoeg zou zijn om de waarheid aan te kunnen... Vuur stond in haar ogen te lezen. Ze zou sterk zijn. Ze zou zich door niemand gek laten maken. Ze zou haar liefde voor het leven terug krijgen. En misschien, mocht het ooit zover komen, haar vertrouwen in de mensheid. Dalila en Yasmin hadden elkaar bijna de hele dag vermeden, bewust. Ze wisten niet hoe ze met elkaar om moesten gaan. In de middag gingen ze beiden in de woonkamer zitten. Toen Dalila de kamer in kwam zat Yasmin er al. In de deuropening bleef ze staan. Ze wilde haar echter niet beledigen door weer weg te lopen en ging zitten. Het was het geluid van televisie die de kamer vulde. Beiden dames waren stil. ‘Moet je ons nou zien zitten,’ verbrak Yasmin de stilte. ‘Vanaf het begin heb ik gehoopt dat je zou kunnen praten, en nu het is gebleken dat je dit wel kan, weet ik niet wat ik moet zeggen.’ Dalila keek naar haar op. ‘Ik…’ Ze wist niet wat ze moest zeggen. De juiste woorden wilde niet komen. ‘Ik verwacht niet van je dat je me vertrouwt,’ ging Yasmin verder. ‘Ik wil wel dat we op een normale manier met elkaar om kunnen gaan.’ Dalila friemelde met haar handen. Yasmin was goed voor haar geweest. Ze verdiende in ieder geval het voordeel van het twijfel. Dalila aarzelde. Eerst. ‘Dat zou ik ook heel fijn vinden,’ zei ze tenslotte. Yasmin glimlachte. Dalila glimlachte onzeker terug.