Like a child Deel1 #Voltooid

53

Wat vooraf ging... 'Wat bedoelde je met je woorden?' 'Je leidt een miljoenenbedrijf, je moet slim genoeg zijn dit zelf te bedenken.' Liefjes keek ze hem aan. Hij sloot zijn ogen en telde tot tien. Ze haalt hem het bloed onder de nagels vandaan! 'Daag me niet uit Dalila.' 'Anders wat?' Hij beende op haar af en kuste haar ruw. Buiten adem rukte ze zich van hem los. 'Doe dat nooit meer,' zei ze met gejaagde ademhaling. Hij lachte zonder enig humor. 'Ik kan me toch echt herinneren dat je smelt wanneer ik je kus.' Ze gaf een beuk tegen zijn schouder. Haar ogen stonden op onweer. 'Raak me niet aan, nooit meer.' Spottend keek hij haar aan. 'Nu moet je het zeggen en het ook echt menen.' 'Arrogante zak.' 'Noem me zoals je me wil noemen, maar de feiten liegen er niet om. Bovendien dwalen we af.' Vuil keek ze hem aan. 'Ik wil dat je weg gaat.' 'En ik wil dat je open kaart met me speelt.' 'Ha, en dat uit jouw mond.' Hij vernauwde zijn ogen. 'Waar heb je het in vredesnaam over? Of nee, wacht, we weten beiden dat dit in ieder geval iets met Sabrin te maken heeft.' 'Als je het allemaal zo goed weet kun je nu ophoepelen.' Hij kost hem al zijn wilskracht kalm te blijven. Zeker wanneer ze hem aankeek alsof ze hem het liefst wilde wurgen. 'Op deze manier komen we niet verder Dalila.' 'Verder? Het enige dat ik wil is dat jij weg gaat en me met rust laat.' 'Dat doe ik niet, dus daar kun je je liever over heen zetten.' Woest keek ze hem aan. 'Dan blijf je toch gewoon lekker staan.' Ze keerde hem de rug toe en ging naar de badkamer. Ze keerde met een haarborstel in haar hand terug en ging op het bed zitten. Gefascineerd keek hij naar de zijdezachte lokken. Zijn vingers jeukten om het van haar over te nemen. Hij balde zijn handen tot vuisten en stak deze diep in zijn zakken. Straks zou hij het nog doen ook! Hij ging in de stoel naast het bed zitten en hield zijn blik op haar gericht. Ze keek op een gegeven moment naar hem op. 'Kijk niet zo naar me,' snauwde ze. 'Volgens mij zou je niet tegen mij praten,' zei hij. Groene vuur spuwde uit haar ogen. 'Ik wil dat je weg gaat.' 'We hebben deze discussie al gehad.' 'Dat schijnt. Je kunt hier niet blijven.' 'Waarom niet?' 'Omdat ik me wil omkleden!' Zijn ogen gingen over haar heen. 'Dat kun je toch in de badkamer doen, of anders hier...' Ongelovig staarde ze hem aan. Ze pakte toen een kussen en gooide deze naar hem toe. 'Opgehoepeld Ranislanski!' Hij lachte. Ze wilde de sukkel bij zijn oor pakken! Ze stond op, pakte haar pyjama, en ging toen de badkamer in. Hij lachte nog harder. Ze trilde over haar lichaam. Waarom moest hij het haar zo moeilijk maken? Waarom liet hij haar gewoon niet met rust? Het was al moeilijk genoeg te beseffen dat hij haar gevoelens niet deelt. Nadat ze zich in haar pyjama had omgekleed liep ze met de badjas in haar handen de kamer weer in. Met grote ogen keek ze toe. Meneer had zich op haar bed geïnstalleerd. 'Ben je nou nog steeds niet weg?' 'Aha, daar ben je weer. Ik ga niet weg, dat had ik je toch al verteld.' 'Stik.' Hij stond razendsnel op. 'Ik ga niet weg totdat ik antwoorden heb.' 'Er valt niks te bespreken. Ik wil dat je gaat.' Hij negeerde haar woorden. 'Je gedrag is sinds Sabrin in zicht is gekomen absurd. Je had het erover dat je je niet laat beledigen, ik neem aan dat je het over mij hebt. Ook zei je dat ik je nooit meer het gevoel moest geven dat je iets voor me betekent.' 'Houdt je mond.' 'Nee, want nu komen we ergens. Ik raak een gevoelige snaar, is het niet?' 'Houdt je mond.' Hij liep op haar en kwam tegenover haar te staan. 'Waarom zeg je zulke gekke dingen? Waarom zeg je dat ik je niet het gevoel moet geven dat ik om je geef?' Oké, hij was dus niet van plan haar het gemakkelijk te maken. De blik in haar ogen vertelde hem dat hij op het goede spoor zat. Ze had dus het gevoel dat hij haar beledigde en niet oprecht om haar gaf... Was de dame blind? Hij gaf wel degelijk om haar, meer dan dat hij waarschijnlijk op dit moment zelf wist. Hij deed nog een stap haar richting op. 'Niet dichterbij komen,' zei ze in paniek. Hij hief zijn hand op en streelde haar gezicht. 'Waarom denk je dat ik niet om je geef? Wat heeft jou dit gevoel gegeven?' Het begon hem toen te dagen. 'Je denkt dat ik iets van Sabrin wil, dat is het. Kijk me aan Dalila. Je denkt dat Sabrin en ik iets hebben, of iets in die richting. Daarom zeg je ook dat je je niet laat beledigen, want je hebt het gevoel dat ik dit doe. Ik kus je, ik raak je aan, maar ondertussen wil ik ook iets van Sabrin. Dat is wat je denkt, niet?' Ze wende haar blik van hem af. Hij legde zijn hand onder haar kin en hief haar gezicht naar hem op. 'Je hebt het gevoel dat ik je beledig door je aan te raken en te kussen, omdat ik ook iemand anders wil...' Hij begon te lachen. Bevreemd keek ze hem aan. 'Dit is niet grappig Rayan.' 'Dat is het wel als je naar de situatie kijkt. Als je gaat kijken naar hoe de zaken er echt voor staan, is dit te belachelijk voor woorden.' Ze slikte. 'Waarom?' Ze moest het weten. Er verscheen een warme blik in zijn ogen. 'Omdat ik wel degelijk om je geef. Omdat ik geen oog heb voor iemand anders dan jij.' Haar hart miste een slag. Hij gaf om haar. Het was geen houden van, maar ze betekende iets voor hem. Ze was alleen nog niet helemaal tevreden. 'Hoe verklaar je het feit dat je met haar aan het flirten was?' 'Dat deed ik niet, je ziet spoken.' 'O nee, die zie ik niet. Je was wel degelijk met haar aan het flirten.' 'Stel, met de nadruk op stel, ik was daarmee bezig, wat kan het jou schelen?' Ze wilde het liefst geen antwoord geven. Maar ze kon er ook niet om heen. Ze kon haar woorden wel in een verpakte boodschap overbrengen zonder dat hij gelijk op de hoogte van haar gevoelens zou zijn. 'Ik meen me een gesprek te kunnen herinneren waarin we het hadden over delen. Ik houd er net zo min van als jij.' Hij schoot in de lach. 'Dat bedoel ik nou. Wat moet ik met iemand anders als er zo'n dame is als jij.' 'En dat houdt in?' Hij sloeg zijn armen om haar heen middel heen. 'Even kijken, wat houdt dat in. Je bent niet op je mondje gevallen. Je zegt me gewoon waar het op staat. En je zegt het op zo'n manier wat mij eraan herinnert dat er niemand als jij is...' Ze moest een brok wegslikken. Na het uitspreken van zijn woorden stonden zijn ogen nog warmer als voorheen.