Like a child Deel1 #Voltooid

65

Wat vooraf ging... Waarom kon ze hem niet herinneren? Wat voor rol heeft hij precies in haar leven gehad? Hebben haar ouders hem goed gekend? Wat had zij voor hem gevoeld? En waarom heeft Rayan in zijn onderzoek niks over een verloofde kunnen vinden? Als je het allemaal zo bij elkaar optelt, klopte het niet. Er mist iets. En dat iets moest ze achterhalen. Net zoals ze moest achterhalen waar Marwan precies uithing en hoe het met hem ging. Ze hield van haar broer en ze wilde nu meer dan ooit zijn steun en kracht. In de keuken werd er veel minder gesproken. Yasmin stond op een gegeven moment op. 'Laten we ons bij Dalila en Sabrin voegen, dit helpt niet. Ik blijf echter bidden op de dag dat mijn broers weer elkaars beste vrienden zullen zijn. Ik kan niet wachten op die dag.' Rayan leefde met haar mee. Hij wilde niet dat ze teleurgesteld zou raken, maar de kans zat er dik in. Ze was ervan overtuigd dat hij en Issam het goed zouden maken en dat zag hij niet gebeuren. Issam kon het namelijk niet in zich vinden verder te kijken. Als hij dat zou doen zou hij inzien dat zijn broer hem nooit zou verraden, op geen enkele manier. Met z'n drieën liepen ze de woonkamer weer in. Rayan's ogen vlogen door de ruimte, op zoek naar Dalila. Ze stond bij het raam en staarde naar buiten. Sabrin had plaats op de bank genomen. Dalila die voelde dat ze niet meer alleen waren draaide zich om. Haar blik vond die van hem. Hij keek haar strak aan, zij keek net zo strak terug en wende vervolgens haar blik af. Issam hield ze nauwlettend in de gaten. De blikken tussen hen ontgingen hem niet, hoe zou dat ook kunnen. Ze keken elkaar woest en verlangend tegelijk aan. Zijn blik ging naar Rayan wiens aandacht door Sabrin werd getrokken. Zijn blik was echter constant op Dalila gericht die inmiddels was gaan zitten. Yasmin had naast haar plaats genomen. Rayan kon zijn ogen niet van haar afhouden. Zijn blikken waren te krachtig, te sterk. Issam fronste zijn voorhoofd. Rayan Ranislanski, de beruchte vrijgezel en zakenman, was als een blok voor de charmes van Dalila Yasrin gevallen. De blikken waarmee hij Dalila aankeek hielden meer in. Ze hielden meer dan een eendagsvlieg in. De frons op Issam's gezicht werd dieper. Dalila was dus niet zomaar iemand, hij was écht voor haar gevallen. Dit nieuws bracht hem in de war. Hij was met Rayan opgegroeid. Issam wist als geen ander dat het hem nooit aan vrouwelijke aandacht had ontbroken, maar Rayan had nooit oprecht interesse in een vrouw getoond, tot nu. Dit was niet iets kleins. Rayan had altijd gezegd zich niet te willen binden. Het leek erop alsof die woorden in onwetendheid waren uitgesproken, sterker nog, dat waren ze ook. Als Rayan had kunnen voorzien dat Dalila in zijn leven zou komen had hij die woorden nooit in de mond genomen. 'Hebben jullie elkaar een beetje beter leren kennen?' vroeg Issam. De vraag was voor Dalila en Sabrin bedoeld. Ze keken beiden op. 'Er is veel duidelijk geworden,' zei Dalila. Bij het uitspreken van deze woorden vond haar blik die van Rayan. Issam was verrast door de blik in haar ogen. Deze vertelde dat ze Rayan het liefst een klap in het gezicht wilde geven. Rayan had zijn ogen vernauwd. Issam sloeg het tafereeltje met bewondering toe. Zo, de dame was ook nog eens zijn gelijken. Issam moest een glimlach onderdrukken. Dalila Yasrin zou zich niet de wet laten voorschrijven door zijn grote broer. Ze durfde tegen hem in te gaan. Issam staarde bedenkelijk voor zich uit en moest denken aan een gesprek dat hij ooit met Rayan had gezegd. Ooit, in de tijd dat ze elkaar wel konden luchten. In de tijd dat ze beste vrienden waren. In de tijd dat Issam naar zijn grote broer had opgekeken en het zijn grote held was geweest. Er overviel Issam een somber gevoel. Waarom dacht hij aan zaken die er niet meer toe deden? Rayan had altijd laten blijken dat hij vrouwen verafschuwde die het alleen maar van hun uiterlijk moesten hebben en hier op een schandalige manier gebruik van maakte. Rayan had dan niet gestrikt willen worden, maar hij had wel degelijk geweten welke vrouwen zijn voorkeur hadden. De dames met inhoud en diepgang. Er verscheen een glimlach op Issam's gezicht. Het leek erop dat hij die dame had gevonden. Verward schudde hij in gedachten zijn hoofd. Waarom voelde hij hier iets van blijdschap om? Hij haatte Rayan en hij deed er alles aan hem het leven zuur te maken. Maar hij mocht Dalila wel degelijk. 'En wat is het dat je duidelijk geworden is?' vroeg Rayan haar na een lange stilte. Dalila keek naar hem op. 'O, van alles. Ik heb weer een wijze les geleerd.' 'En deze les houdt in?' 'Laat je vooral niet misleiden.' Rayan voelde de woede die van haar afkwam. Hij was ook woest. Die Anouar, haar verloofde... 'En, is jou nog iets duidelijk geworden?' vroeg Dalila hem poeslief. De spanning tussen hen kon niemand ontgaan. 'Hetzelfde als jij, laat je vooral niet misleiden. Niks is wat het lijkt.' 'Dan zijn we het eindelijk een keer eens Ranislanski.' 'Dat schijnt mevrouw Yasrin.' Hun onderdrukte woede vocht erom naar buiten te komen. Sabrin vond het heerlijk. Yasmin vond het vreselijk. En Issam die het eigenlijk net zo heerlijk moest vinden, wist niet wat hij moest denken. De rest van de middag was een beproeving. Dalila moest aanzien hoe Sabrin zijn aandacht opeiste en dat hij hier geen bezwaar tegen toonde. Hij leek er juist van te genieten. Wat had hij ook alweer tegen haar gezegd? O ja, volgens meneer had hij geen interesse, ja natuurlijk! Ze was woest, maar op hetzelfde moment deed het haar ook pijn. Op een gegeven moment kon ze het niet meer aanzien en liep ze de kamer uit en ging naar de keuken. Ze ging aan het aanrecht zitten en verborg vermoeid haar hoofd in haar handen. 'Wat moest dat net voorstellen?' Haar hoofd schoot met een ruk overeind. En daar stond meneer dan in de deuropening. Hun ruzie was gisteren, maar voor net zo goed was het weken geleden, zo leek het althans. Sinds de ruzie gisteravond hadden ze nauwelijks met elkaar gesproken. Hier had ze ook geen behoefte aan. Ze wilde zijn koele woorden niet horen. Hij kwam de keuken verder ingelopen. 'Krijg ik nog antwoord.' 'Ik stelde jou een vraag, jij gaf hier antwoord op, en dat was dat.' Woest keek hij haar aan.

'O, het hield wel degelijk meer in. Net zoals jouw antwoord op mijn vraag.' 'En wat hield het volgens jou dan in?' 'Dat weet jij beter dan ik.' 'Ga toch gewoon weg.' 'Ik wil antwoord op mijn vraag.' 'Ach natuurlijk, Rayan Ranislanski wil iets en dan moet het gebeuren ook.' 'Je speelt een gevaarlijk spelletje Dalila.' 'Werkelijk? En waarom is dat? Of nee, laat me raden. Het bevalt meneertje niet.' Hij greep haar bij de pols vast toen ze opstond en weg wilde lopen. 'Daag me vooral niet uit Dalila.' 'Dat zeg je wel vaker, maar anders wat Rayan? Wat was je dan van plan?' 'Dat zul je dan snel genoeg merken.' 'O, een dreigement.' 'Nee schatje, geen dreigement, gewoon antwoord op jouw vraag.' Ze kookte van binnen. Haar blik ging naar zijn hand die haar pols vasthield. 'Laat me los. Ik wil hier weg.' 'En dan wat?' 'Dan ga ik de woonkamer weer in en ga ik voor me uit staren en denken aan mijn verloofde Anouar.' Zijn ogen stonden op onweer. 'Dat ga je niet doen.' 'O, wil je nu ook bepalen wat ik denk. Sorry, maar dat is zelfs voor de grote Rayan Ranislanski te hoog inbegrepen.' Hij verstevigde zijn greep op haar pols. 'Eén ding moet je beseffen Dalila Yasrin.' 'En dat is Rayan Ranislanski?' 'Hij is verleden tijd. Op het moment dat ik hem vind, en ik kan je garanderen dat ik hem ga vinden, zal hij het niet eens moeten wagen jou maar met één vinger aan te raken.' Ze probeerde los te komen, zonder succes. 'Het kan me net zo min schelen wat jij voor hem voelt. Van een verzoening zal geen spraken zijn, hier zal ik hoogst persoonlijk voor zorgen. Hij raakt je met geen vinger aan en jij blijft ver bij hem uit de buurt. Het kan me niet schelen wat ik moet doen om hiervoor te zorgen, maar hij zal geen deel meer van jouw leven uitmaken.' Ze huiverde. Ze hield van deze man, deze man die over lijken ging... 'Laat me onmiddellijk los!' Haar ademhaling had zich versneld. 'Ik laat me niet door jou vertellen wat ik wel of niet moet doen. Ik laat me niet net zo min vertellen met wie ik om moet gaan. Jij gaat niet over mij bepalen!' Ze had het koud gekregen. Ze had haar buik vol van mensen die dachten te weten wat het beste voor haar was. Hoeveel ze ook van hem hield, hij zou haar leven niet bepalen. Hij zou haar niet bezitten. Ze zou de macht over zichzelf nooit meer kwijt raken, nooit meer! Ze zou zich door niemand laten vertellen wat het beste voor haar was, zelfs niet door hem. Wanneer hij zo was... Het maakte haar bang. Bang dat hij geen aandacht voor haar gevoelens had, maar slechts aan zichzelf dacht. 'Laat me los,' zei ze. Hij had de angst in haar ogen gezien en vervloekte zichzelf. 'Waar ben je bang voor?' vroeg hij bars. 'Wie zegt jou dat ik bang ben?' Waarschuwend keek hij haar aan. 'Ga dit spelletje niet met me aan Dalila. Waar ben je bang voor?' 'Ik ben niemands bezit Rayan.' Hij vloekte. Zag ze dan niet dat zijn woorden die van een wanhopige waren? Zag ze dan niet in dat hij bang was haar aan een ander te verliezen? 'Dat zie je verkeerd Dalila. Het is...' 'Bespaar me. Ga terug naar je gezelschap. Laat mij met rust. Er zijn momenten dat ik heb gedacht dat jij anders was, maar je bent geen haar beter.' Haar woorden waren raak. Hij wilde de persoon zijn bij wie ze troost vond, niet de persoon die ze haatte. 'Als je er zo over denkt... Ik wil je beschermen. Ik wil je niet mijn wil opleggen.' Ze schrok van zijn woorden. 'Nee, jij wilt me bezitten.' Er waren zoveel dingen die hij wilde zeggen om haar van het tegendeel te bewijzen, alleen wist hij dat ze er nu niet naar zou luisteren. Hij wilde haar niet bezitten, hij wilde haar zijn wil niet opleggen, en toch had zij dit idee. Ze had niet door dat hij haar bewonderde om wie ze was. Dat hij genoot van haar kracht. Dat hij het geweldig vond dat ze haar eigen mening en persoonlijkheid had. Ze was haar eigen persoontje en dit vond hij juist geweldig. Hij zou nooit van haar willen, nooit van haar eisen, dat ze niet haar eigen unieke persoonlijkheid zou hebben. Hij wilde haar niet tot iemand anders vormen. Hij was blij met haar zoals ze was. Ze staarden elkaar zwijgend aan. Beiden geschrokken van haar woorden. Hij wilde haar woede niet nog meer opwekken en hij wilde zijn eigen woede niet nog meer opwekken. De storm die gisteren was ontstaan was er nog altijd. Hij had haar nieuws nog altijd niet verwerkt. En ook al wist hij diep van binnen dat hij verkeerd zat kon hij het nog niet in zich vinden dit hardop uit te spreken, zeker niet na haar woorden. Hij was verre van onschuldig in dit geheel, steker nog, hij had deze situatie veroorzaakt, maar dat nam de pijn niet weg. Ze was vastbesloten het slechtste van hem te denken. 'Weet je Dalila... Nee, laat maar zitten. Ik ga terug naar mijn gezelschap, zoals jij dat hebt genoemd.' 'Doe dat,' zei ze. Ze keken elkaar aan. Beiden met een woeste blik in hun ogen. Geen van hun die van plan was hun ziel bloot te leggen. Geen van hun toonde de pijn. Hij keek op toen ze zich tien minuten later bij hun voegde. Hij nam haar met een koele blik op. Zij deed hetzelfde en ging zitten. Hij was in gesprek met Sabrin, maar kon zijn ogen niet van haar afhouden. En zo ging het eigenlijk de rest van de dag. Hij was voornamelijk in gesprek met Sabrin, zij met Issam, en Yasmin verdeelde haar aandacht en probeerde de vrede te bewaren.