Like a child Deel1 #Voltooid

58

Wat vooraf ging... 'Reken niet op mij voor het eten,' zei hij tegen Yasmin. 'Het wordt laat vandaag.' 'Ze bedoeld het niet zo Rayan.' 'Dat doet ze wel. Ik ga werken zusje.' Hij drukte een kus op haar voorhoofd en ging daarna weg. 'Wat kan ik voor je doen?' vroeg Yasmin haar op een gegeven moment radeloos. 'Je bent mijn vriendin, de persoon die me wellicht het best begrijpt, ik wil je helpen. Ik wil er voor je zijn.' Dalila slikte haar tranen weg. 'Het ligt echt niet aan jou. Ik vind het moeilijk te bevatten.' 'Wat vind je moeilijk te bevatten?' 'Dat mijn vader mijn vader niet is.' Yasmin staarde haar ongelovig aan. 'Hoe bedoel je?' 'Ik heb vandaag de dozen uitgepakt en hierin heb ik een brief van mijn moeder gevonden. Hier staat in dat de man die mij heeft opgevoed mijn vader niet is...' Haar stem trilde. 'Hier, lees de brief zelf maar.' Yasmin's blik vloog over de regels. De inhoud deed haar pijn, laat staan Dalila. Ze sloeg haar blik naar haar op. Haar ogen vulde zich met tranen. 'O lieverd toch.' Yasmin sloeg haar armen om haar heen. 'Ik begrijp het niet Yasmin. Waarom hebben ze het me nooit verteld?' Wanhopig keek Yasmin haar aan. 'Ik weet het niet lieverd. Ik... O god, ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik weet niet hoe ik je duidelijk moet maken hoe vreselijk ik dit vindt.' Dalila was dankbaar, dankbaar voor haar vriendschap. 'Dat doe je al.' 'Maar dat is niet genoeg. Ik wil meer doen, wat kan ik voor je doen?' 'Precies wat je nu doet, een vriendin zijn die voor me klaar staat.' 'Weet je Dalila, ik heb zoveel vriendinnen, maar het is jij tot wie ik me het meest getrokken voel. Met jou heb ik net die extra, speciale band.' Dalila glimlachte. 'Zoals je weet vertrouw ik niet veel mensen meer, maar als ik jou vergelijk met mijn vriendinnen in het verleden, zelfs met de personen met wie ik het best omging, spring jij eruit. Jij bent het oprechtst. Ik hoop dat je weet hoeveel je voor me betekent.' Yasmin glimlachte. 'Dat weet ik absoluut, net zoveel als jij voor mij betekent.' In deze afgelopen tijd waren ze meer dan ooit tot elkaar gegroeid. Ze begrepen elkaar. Ze respecteren en waarderen elkaar. Er is een hechte vriendschap tussen hen ontstaan. Een vriendschap waar geen van hun ooit van plan was gedag tegen te zeggen. Ze zouden hun vriendschap voor altijd koesteren. 'Ik kan het amper geloven Yasmin, zo onwerkelijk lijkt het. Ik kan het zo moeilijk bevatten.' 'Dat is meer dan begrijpelijk. Je hebt al deze jaren gedacht dat het je vader is...' Dalila knikte droevig. Yasmin kon zich geen inbeelding van haar verdriet maken. Ze zou ook niet doen alsof ze wist hoe ze zich voelde. Ze kon wel zien hoeveel pijn dit haar deed. Ze wilde haar hierin helpen. Er was wellicht één persoon die dit beter kon: Rayan. Dalila sloot hem buiten. Yasmin wist dat dit hem kwetste, al zou hij dit niet zo snel toegeven. 'Doe het niet Dalila.' 'Wat moet ik niet doen?' 'Rayan buitensluiten.' Dalila moest een brok wegslikken. 'Ik moet dit zelf doen.' Yasmin schudde haar hoofd. 'Je staat er niet alleen voor. Laat het toe dat hij je helpt. Ontzeg jezelf hier niet van.' Dalila boog haar hoofd. 'Het is beter als ik niet te gehecht aan hem raak.' Yasmin glimlachte vriendelijk. 'Daar is het te laat voor, voor jullie beiden. Ik ben niet blind Dalila. Ik weet dat er iets tussen jullie gaande is.' 'Ik weet niet wat dat 'iets' inhoudt Yasmin.' 'Dat hij om je geeft, heel veel zelfs. Ik kan begrijpen dat je het moeilijk vind te bevatten als je kijkt naar jullie verleden. Ik weet dat hij er net zo weinig van begrijpt. Sluit hem niet buiten Dalila.' 'Dat wil ik ook helemaal niet,' fluisterde ze. 'Doet dat dan ook niet.' 'Ik wil hem niet het gevoel geven dat hij verplicht is mij te helpen.' Yasmin lachte. 'Lieve schat, hij doet niks liever.' 'Zou je denken?' vroeg Dalila onzeker. 'Neem het maar van mij aan.' Yasmin moest in zichzelf lachen. Ze zijn beiden blind voor wat zo duidelijk is. 'Waar is hij nu eigenlijk?' vroeg Dalila. 'Op kantoor. We hoeven niet op hem te rekenen voor het eten zei hij. Het wordt laat.' 'Is hij boos?' vroeg ze op fluistertoon. 'Nee, eerder teleurgesteld,' bracht Yasmin voorzichtig in. Dat was nog erger dacht Dalila. Ze had liever dat hij woedend op haar was, maar niet teleurgesteld. 'Dat was mijn bedoeling helemaal niet.' 'Dat weet ik.' Yasmin pakte haar hand vast en gaf hier een kneepje in. 'Ik ben ervan overtuigd dat het goed komt, hier moet jij ook vertrouwen in hebben.' 'Ik hoop het,' fluisterde Dalila. 'Ik heb liever dat hij woedend is,' zei Dalila op een gegeven moment. 'Hier weet ik mee om te gaan, maar niet zijn teleurstelling.' 'Je zegt hem gewoon wat je mij zojuist hebt gezegd.' 'En zal dat genoeg?' 'Natuurlijk, zeker als je hem duidelijk maakt dat het niet aan hem ligt.' Dalila knikte onzeker. Het was al laat toen ze gingen slapen. Rayan was nog niet thuis. In haar kamer kleedde Dalila zich om in haar pyjama en kroop in haar bed. Klaarwakker staarde ze naar het plafond. Van alles ging door haar heen. Ze kon niks meer terugdraaien. Het overlijden van haar moeder was een gedane zaak, het feit dat Jamal haar vader niet is kan ook niet veranderd worden, maar het feit dat ze Rayan heeft buitengesloten kon ze wel verhelpen. Ze ging rechtop zitten toen ze de voordeur hoorde. Een paar ogenblikken later hoorde ze hem de trap opkomen. Ze was alert voor de geluiden die hij maakte. Ze beet op haar lip. Even bleef ze in tweestrijd liggen, maar hakte toen de knoop door en deed haar badjas aan. Ze was hem een excuses verschuldigd. Toen ze voor zijn deur stond gaf ze zichzelf niet meer de tijd na te denken. Ze klopte aan. 'Binnen,' klonk zijn stem. Hij stond met zijn rug naar haar toe en deed net zijn T-shirt aan. 'Ga lekker slapen Yasmin, je hoeft me niet te vertroetelen.' Dalila beet op haar lip. 'Ik ben het.' Met een ruk draaide hij zich om. Hun ogen ontmoette elkaar. Hij had vermoeide kringen onder zijn ogen. 'Wat kom je doen?' vroeg hij bot. Dalila kromp ineen. 'Je moet niet zo veel werken,' zei ze tegen hem. Ze kon zichzelf voor de kop slaan. Zij was wel de laatste persoon van wie hij nu wilde horen wat hij wel of niet moest doen. 'Dat is mijn zaak Dalila, en trouwens, wat kan het jou schelen?' Ze boog haar hoofd. 'Het kan me zoveel schelen,' fluisterde ze en keek weer naar hem op. In een vermoeid gebaar streek hij door zijn haar. 'Wat kom je doen Dalila? Ik heb geen zin in spelletjes.' 'Ik speel geen spelletje.' 'Wat is het dan dat je komt doen?' Hij maakte het haar niet bepaald gemakkelijk. 'Ik wilde je mijn excuses aanbieden.' 'Zo,' zei hij. Ze bewoog onrustig op haar benen. Het leek er niet naar uit dat hij van plan was nog meer te zeggen. Ze keek hem recht in de ogen aan, hopend dat hij wél iets zou zeggen, dit deed hij niet. Hij bleef haar strak aankijken, maar iets zeggen deed hij niet. Dalila voelde zich steeds minder op haar gemak. Ze voelde zich kwetsbaar. Ze kon hier moeilijk de hele dag blijven staan. 'Nou, ehh oké, dan ga ik maar. Ik heb mijn zegje gedaan.' Ze draaide zich om en verliet zijn kamer. Ze kneep haar ogen stijf dicht. Ze wilde helemaal niet huilen. Ze wilde helemaal niet dat het zo pijn deed dat hij haar nu buitensloot. Hij was op en top weer de harde Rayan.