Like a child Deel1 #Voltooid

41

Wat vooraf ging... 'Af en toe heb je ook nog eens gevoel voor humor Ranislanski, toe maar.' 'Ik zei toch dat er nog veel meer was dat je over mij moest ontdekken.' 'Ik begin te begrijpen wat je had bedoeld. En ja, het lijkt mij inderdaad ook verstandig dat ik ga slapen.' Hij grijnsde naar haar. Ze liep lachend de keuken uit. Nadat Yasmin haar succes had gewenst stapte Dalila de auto in. Rayan zat achter haar stuur. 'Ben je er klaar voor?' vroeg hij. 'Ik hoop het.' In de rit op weg naar haar vader was ze stil. Ze wilde vooral niet in tranen uitbarsten. Ze wilde vooral sterk blijven. Ze zou zich niet laten kennen. Van opzij keek hij naar haar. Met hangende schouders staarde ze voor zich uit. Hij kon zich niet voorstellen wat het is dat ze allemaal heeft moeten meemaken. Hij kon zich niet voorstellen dat je ouders je lieten opnemen. Het was nog steeds niet duidelijk waarom haar ouders dit besluit hadden genomen. Het was hun allemaal duidelijk dat Dalila niet gek was, maar haar ouders hadden blijkbaar gedacht van wel. Maar waarom? Waarom waren ze hiervan overtuigd geweest? Hij parkeerde de auto en wachtte totdat ze zou uitstappen. Dit deed ze niet gelijk. Ze keek eerst zijn kant op. 'Ik ehh... Ik wil me niet laten kennen.' 'Je moet je er vooral op concentreren dat je zegt wat je wilt zeggen, de rest komt dan vanzelf wel.' 'Hoe kun je dat zo zeker weten?' 'Omdat ik vertrouwen in je heb, nu jij nog.' Ze keek hem aan en knikte toen. Nadat ze al haar moed had verzameld stapte ze uit. Rayan bleef in de auto en keek naar haar terwijl ze naar de voordeur liep. Haar houding staarde vastberadenheid uit. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Zo kende hij haar. Dat was Dalila. Hij ging rechtop zitten toen de deur werd open gemaakt. Na al die jaren stond ze dan eindelijk oog in oog met haar vader... In de woonkamer stonden vader en dochter tegenover elkaar. Dalila keek om zich heen. Het was niet meer zoals ze het zich herinnerde. Niks was nog hetzelfde... Ze had het gevoel dat ze elke moment door haar knieën kon gaan. Ze was zenuwachtig. Ze was bang. Bang voor wat hij zou zeggen. 'Dalila,' zei haar vader zacht. Hij keek naar haar alsof hij een spook had gezien. 'Wat kan ik voor je doen meisje?' zei hij na een lange pijnlijke stilte. Ze moest haar best doen hem niet met open mond aan te staren. Was dat zijn reactie? Is dit wat ze van hem kreeg? De man die het besluit had genomen haar te laten opnemen... Was hij van plan te doen alsof er niks was gebeurd...? 'Wat denk je beba? Wat denk je dat je voor mij kunt doen.' 'Ik weet het niet.' Hij was zenuwachtig merkte ze. Hij was er zich blijkbaar wel degelijk van bewust waarom ze hier was. 'Vraag je niet hoe het met me gaat? Vraag je niet hoe het met je dochter gaat? Je weet wel, de dochter die je eenentwintig jaar lang hebt opgevoed. De dochter die je vervolgens hebt laten opnemen.' Ze had zichzelf nog zo gezegd niet in de aanval te gaan, maar ze kon het niet helpen. Zeker niet omdat hij daar maar stond, zonder iets te zeggen. Het maakte haar niet uit wat hij zei, maar in ieder geval iets, niet dit stilzwijgen. 'Wat wil je dat ik zeg Dalila?' vroeg hij stijfjes. 'O, ik weet het niet. Waarom misschien?' Dalila voelde het. Ze voelde dat ze zichzelf niet meer in de hand had. 'Waarom verdomme?!' Haar vader knipperde met zijn ogen. Ze was het dus niet kwijt geraakt. Ze was haar vechtlust niet verloren. 'Waarom we je hebben laten opnemen bedoel je? Het was beter voor je.' Ongelovig staarde ze hem aan. 'Het was beter voor me dat ik als een gestoord gek werd behandeld, bedoel je dat te zeggen? Dat het goed voor me was... Ik kan je zeggen dat het een hel was. Het was een regelrechte hel hoor je me, het was een hel waarin jij en yemma me hebben gestopt.' 'Je moeder is...' 'Ik weet het, yemma is overleden.' 'Hoe weet je dat?' vroeg hij verbaasd. 'Dat doet er niet toe.' Ze liep bij hem vandaan en keek om zich heen. 'Ik kwam hier vandaag in de hoop dat je iets zinnigs zou zeggen, maar dit is wat ik van je krijg? Een slap excuus dat het beter voor me was...' 'We wilde je geen pijn doen Dalila.' 'Maar dat hebben jullie wel gedaan. Waarom beba, waarom in vredesnaam?' Haar vader voelde zich ongemakkelijk worden. 'Omdat het beter voor je was.' Ze schudde haar hoofd. 'In wat voor opzicht in vredesnaam?' 'Je was in de war Dalila.' 'Kom niet met die vage antwoorden beba. Ik heb recht op een verklaring, ik heb er verdomme recht op!' Hij zuchtte diep. 'Oké, je wilt een verklaring... Je was niet meer jezelf Dalila. Je kwam op een dag thuis en je was... anders. Vanaf toen ging het alleen maar bergafwaarts. Je had paniekaanvallen. Je zag dingen die er niet waren. Je had ze niet meer op een rijtje liefje.' De woorden waren zó wreed, zó akelig, zeker omdat ze het zich niet kan herinneren. Ze kan zich niet herinneren dat ze dingen had gezien die er niet waren... En om wat voor dingen ging het? Eigenlijk hoefde ze zichzelf deze vraag niet te stellen. Het moest wel te maken hebben met de ontvoeringszaak van Yasmin. Verdomme, waarom kan ze het zich niet herinneren? Ze wilde de antwoorden hebben waarnaar ze zo snakte. Ze wist dat wanneer ze het zich zou herinneren, ze het eindelijk een plekje zou geven. Ze zou dan deze hele situatie begrijpen. Alles zou op zijn plek vallen. Maar ze herinnerde het zich niet. Ze moest het doen met de verklaring van haar vader. Maar waarom klopt dit voor haar gevoel niet? Ze weet van zichzelf dat ze nooit gek is geweest. 'Dus, ik had ze niet meer op een rijtje beba, is dat wat je me nu zegt? Ik was gek en ik moest maar opgesloten worden.' 'Daar kreeg je de hulp die je nodig had.' Ze verkilde bij zijn woorden. 'Hulp? Zei je nou echt hulp? Ik kreeg daar geen hulp. Ik werd daar als een ding behandeld, niet als een mens. Drie jaar lang hebben mensen me behandeld als een gestoord ding omdat ze allemaal zogenaamd dachten te weten wat het best voor mij was. Weet je wel hoe dat is?' Hij gaf geen antwoord. 'Nee, dat had ik al gedacht. Ik werd zonder respect en fatsoen behandeld. Houdt Dalila de gek vooral in de gaten. Houdt dat gekke meisje vooral in bedwang, ze is namelijk niet goed bij haar hoofd. Ik ben daar niet geholpen beba. Ik heb daar niet de zogenaamde hulp gekregen die ik nodig had. Daar hebben ze me alleen maar gekleineerd. Sterker nog, ik had geen hulp nodig. Ik was niet gek!' 'Dalila...' 'Niks Dalila, zie ik er naar jou idee gek uit.' Hij wende zijn blik van haar af. 'Kijk me aan verdomme. Zie ik ernaar jouw idee gek uit? Zie ik eruit als iemand die ze niet op een rijtje heeft? Zie ik er als een labiel iemand uit?' Hij antwoordde nog altijd niet. 'Volgens mij heeft je dochter je een vraag gesteld.' Met een ruk draaide Dalila zich om bij het horen van zijn stem. Hij stond in de deuropening en kwam de kamer verder ingelopen. Hij kwam toen naast haar staan en sloeg zijn arm om haar schouder en drukte haar tegen zich aan. Ze vocht tegen haar tranen. Dit ene troostende gebaartje was precies wat ze op dit moment nodig had. Ze had hem nodig...