Like a child Deel1 #Voltooid

10

Wat vooraf ging… ‘Ik vraag me steeds vaker af hoe ze was,’ zei Yasmin peinzend. ‘Het is verdrietig dat ze nu zo moet leven. Het lijkt me geen gemakkelijk bestaan. Ik hoop dat ze zich hier veilig voelt. De omstandigheden zijn niet ideaal.’ Rayan onthield zich van commentaar. Hij besloot een kijkje bij haar te nemen. Ze had nog altijd de natte kleren aan. Ongelovig keek hij haar aan. ‘Straks wordt je ziek. Je kunt die natte kleren het best uitdoen.’ Ze verbaasde hem door zich naar hem om te draaien. Voor heel even keek ze hem in de ogen aan. Hij moest zijn opwinding bedwingen. ‘Ik laat je alleen zodat je je om kunt kleden.’ Hij moest zichzelf dwingen de kamer uit te lopen. Blijkbaar hielp het echt dat hij haar eerst aan haar omgeving liet wennen. Hij was blij dat het geduld tonen werd beloond. Dalila liet zich een halfuur voor het eten zien. Ze had zich omgekleed en had haar haar in een vlecht gevlochten. Na het eten trok Yasmin zich in haar kamer terug. Dalila volgde al snel. Alleen achter gebleven besloot Rayan nog wat werk te verrichten. Na een uur keek hij op. Zuchtend stond hij op en verliet zijn werkkamer. Het was stil in huis. De huishoudster was naar huis en Dalila en Yasmin waren gaan slapen. Misschien moest hij voor de verandering ook maar eens vroeg naar bed. Op weg naar zijn kamer liep hij langs die van Dalila. Hij aarzelde eerst, maar besloot toch een kijkje bij haar te gaan nemen. Ervoor zorgend dat hij geen geluid maakte deed hij zo voorzichtig mogelijk de deur open. Met grote ogen keek hij de kamer rond. Ze was er niet. Hij kon het niet geloven. Er was geen spoor van haar te bekennen. Vloekend ging hij de trap af. Toen hij het huis beneden had doorzocht wilde hij naar boven gaan. Op dat moment hoorde hij iets bij de voordeur. Hij wilde weer weglopen toen hij een schaduw zag. Snel ging hij er achterna en stond oog in oog met de dame in kwestie. Ruw trok hij haar bij de arm. ‘Wat was jij in vredesnaam van plan?’ Op het moment dat hij deze vraag stelde schoot het antwoord hem te binnen. Ze wilde ervandoor! Zijn ogen namen haar hele verschijning op. Ze had zich dik aangekleed. De witte muts die ze op had legde extra de aandacht op haar beeldschone gezicht. ‘O, op die manier dus. Wat had je eigenlijk in gedachte? Waar wilde je heen? Geef daar maar geen antwoord op, o nee, mijn fout, je praat namelijk niet.’ De spot klonk duidelijk door zijn stem heen. Rayan had geen aandacht voor de stemming waarin ze verkeerde. Hij had niet door dat haar groene ogen vuur spuwde. ‘We gaan terug naar je kamer en waag het vooral niet weer zo’n stunt uit te halen.’ Hij nam niet de moeite haar aan te kijken en pakte haar bij de arm vast. ‘Vuile schoft, haal je handen van me af.’ Rayan bleef stokstijf staan. Hij kon zijn eigen oren niet geloven. Had ze nou net echt gesproken? Of was het zijn verbeelding die een loopje met hem nam? Langzaam draaide hij zich naar haar om. Haar groene ogen fonkelden. Ongelovig staarde hij haar aan. ‘Wat zei je nou net?’ In haar ogen woedde een storm. Hij kon het gewoon niet geloven. ‘Haal je handen van me af, jij zwijn.’ Hij moest zijn best doen haar niet met open mond aan te staren. Ze rukte zich los. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen. ‘Stop nou niet, het wordt net juist zo interessant.’ ‘Arrogante snob.’ Ze sprak, ze sprak echt! Na al die tijd sprak ze dan eindelijk! Hij kon wel een gat in de lucht springen. Ze maakte aanstalten naar de deur te lopen. Hij greep haar vast. ‘Jij gaat helemaal nergens naar toe.’ ‘Dat bepaal ik zelf, laat me los.’ ‘Jij gaat helemaal nergens naar toe. Ik moet je zeggen dat je een geweldige actrice bent. Je zou een Oscar moeten krijgen voor je acteerprestaties. Je hebt iedereen wijs gemaakt dat je niet meer sprak, en dit voor twee lange jaren, een hele klus moet ik zeggen. Je zou eens moeten kijken of je geen acteer carrière kunt nastreven.’ De sarcasme droop van zijn stem af. Er ging van alles door hem heen. Waarom had ze al die tijd niet gesproken? En hoe heeft ze het voor elkaar gekregen dit de mensen uit haar omgeving wijs te kunnen maken? Zelfs hem had ze een rad voor ogen gespeeld. ‘Het roept vragen op weet je, dat je al die tijd niet hebt gesproken. Waarom bijvoorbeeld? Nee, nu ga ik te snel, je bent namelijk knettergek.’ Ze hief haar hand op met de bedoeling hem een klap in het gezicht te geven, hij ving deze op. ‘O nee, daar komt niks van in.’ Ruw hield hij haar vast. Met kracht trok ze zich los. ‘Je kunt me moeilijk hier houden.’ ‘Let maar op.’ Ze liep naar de deur. Hij ging hier voor staan. ‘Je staat me in de weg.’ ‘Nee hoor, jij gaat namelijk helemaal nergens naar toe.’ Hij was gefascineerd door haar ogen. In deze afgelopen tijd had hij hier amper emoties in kunnen vinden, nu toonde ze precies wat ze doormaakte. Haar gezicht was net zo goed een open boek. De dame was woedend. ‘Uit mijn weg schoft.’ Deze Dalila was een wereld van verschil in vergelijking met de zombie die hij in deze afgelopen tijd had gezien. Deze dame toonde pit. Ze toonde kracht. Het leek erop dat ze op het punt stond te ontploffen. ‘Leg je er maar bij neer, je gaat nergens naar toe.’ ‘Je kunt me ook niet tegen houden.’ ‘En of ik dat kan.’ Hij pakte haar op en gooide haar over zijn schouder.’ Ze gaf een gilletje en beukte met haar vuisten op zijn rug. ‘Leg me neer.’ ‘Dat komt zo.’ Alsof ze niks woog liep hij met haar de trap op. Met zijn voet duwde hij haar slaapkamerdeur open en gooide haar op het bed. Ze krabbelde overeind. ‘Ik zou geen moeite doen te ontsnappen. Er zijn buiten genoeg bewakers die je tegen zullen houden.’ Kil keek ze hem aan.
‘Op een dag komt jouw val wel.’ Hij bukte naar haar neer zodat hij haar recht in de ogen kon aankijken. ‘Is dat een dreigement mevrouw Dalila Yasrin?’ ‘Nee Rayan Ranislanski, slechts een kijkje in de toekomst.’ Ze had dus zijn naam onthouden dacht hij. ‘Ik zou maar gaan slapen.’ Uitdagend keek ze hem aan. ‘Anders wat?’ Hij lachte zonder humor. ‘Onthoud wat ik heb gezegd. Onderneem geen andere pogingen te ontsnappen.’ Hij koste hem al zijn wilskracht weg te lopen. Hij wilde antwoorden. Hij wilde de waarheid. Nog even geduld zei hij tegen zichzelf. Aan het ontbijttafel, de volgende ochtend, nam Yasmin haar broer onderzoekend op. ‘Wat is er met jou aan de hand?’ Op dat moment kwam Dalila de kamer binnen. Yasmin glimlachte haar vriendelijk toe. ‘Zeggen we geen goedemorgen,’ zei Rayan sarcastisch. Yasmin keek haar broer niet begrijpend aan. Hij wist toch dat ze niet sprak? Vragend keek ze hem aan. Rayan glimlachte Dalila liefjes toe. ‘De dame kan praten.’ Met open mond staarde Yasmin hem aan. Ze herstelde zich toen. ‘Wat is dat nou weer voor onzin? We weten toch dat ze dat niet doet.’ Rayan haalde zijn schouders op. ‘Waarom vraag je het haar zelf niet’ Hij wierp Dalila een uitdagende blik toe. Yasmin keek van de één naar de ander en kon niet geloven dat ze vuur in Dalila’s ogen zag. ‘Echt?’ vroeg ze haar met zachte stem en keek haar hoopvol aan. Dalila wist niet zo goed hoe zo op haar moest reageren. In deze afgelopen tijd was Yasmin goed voor haar geweest, maar het verleden had haar een paar lessen geleerd, één daarvan was dat niets is wat het lijkt. ‘Die broer van je denkt alles te weten.’ Yasmin kon haar eigen oren niet geloven. Ze sprak echt! Er verscheen toen een glimlach op haar gezicht. ‘Wat goed. Maar hoe? Wat? Wanneer?’ ‘Het schijnt dat we een actrice in huis hebben gehaald zusje.’ Dalila wierp hem een dodelijke blik toe. Yasmin mocht deze nieuwe Dalila gelijk. Ze durfde tegen haar broer in te gaan, iets wat maar zelden gebeurde. Rayan was er te gewend aan geraakt dat men naar zijn pijpen dansten. Het was verfrissend dat dit eens een keer anders was. Dalila liet zich niet door hem intimideren, heerlijk! Yasmin moest een glimlach onderdrukken bij het zien van de blikken die ze elkaar wierpen. Ze richtte zich tot haar broer. ‘Waarom zeg je dat?’ ‘Nou, om te beginnen wilde ze er gisteravond vandoor.’ Verbazing verscheen in Yasmin’s ogen. ‘Op het moment dat ik haar betrapte maakte de dame duidelijk dat ze heel goed in staat is een gesprek te voeren.’ Yasmin’s blik ging naar Dalila. ‘En mocht je je afvragen waarom zusje… Daar heb ik het antwoord ook niet op. Ik hoopte eigenlijk dat zij dit zelf zou willen vertellen.’ Alle ogen waren op Dalila gericht. ‘Ik ben van plan je te vertellen dat je een schoft bent.’ Yasmin moest haar best doen niet in lachen uit te barsten. ‘Je breekt mijn hart mevrouw Yasrin.’ Zijn toon hield het tegenovergestelde in. Yasmin keek Dalila aan. ‘Ik ben blij dat… Nou ja, je weet wat ik bedoel.’ Dalila glimlachte haar voorzichtig toe. ‘Dank je.’ Ze had een zachte, hese stem. Rayan stond op. ‘Ik laat de dames alleen.’ ‘Roepen de plichten,’ zei Dalila poeslief. ‘In tegenstelling tot andere mensen hebben sommige van ons wel een leven.’ Als blikken konden doden had Dalila hem tienvoudig keer vermoord. Nog lang nadat hij was vertrokken was bleef Yasmin sprakeloos voor zich uit te staren. Hoopte hij op deze manier haar vertrouwen te winnen? Ze wist dat hij walging voor haar voelde omdat ze niet sprak, maar dit was niet meer het geval. Dus waarom was hij nog altijd even vijandig? Yasmin kende haar broer. Hij liet mensen niet snel toe, maar hij was op zijn eigen manier altijd erg vriendelijk. Ze wist dat hij ergens ook woede jegens Dalila voelde omdat ze het hem naar zijn idee alleen maar moeilijker maakte. Hij wilde degene die haar hadden ontvoerd ontmaskeren en de persoon die wist wie dit waren, had hem tot nu toe niet kunnen helpen. Maar nu deed ze datgene waar hij al die tijd op heeft gewacht: praten. Ze moest eens een hartig woordje met die broer van haar spreken. ‘Hij is…’ Dalila hief haar hand op. ‘Je hoeft je niet voor je broer te verontschuldigen.’ Er viel een stilte. Yasmin wist niet wat ze moest zeggen. Normaal had ze een vlotte babbel, maar nu wilde haar de juiste woorden niet te binnen schieten. Het was Dalila die de stilte verbrak. ‘Ik ehh, ga boven mijn kamer opruimen.’ Yasmin knikte en stond ook op. ‘Ik wilde je zeggen… Ik wilde je zeggen dat je hier veilig bent. Rayan is niet de gemakkelijkste, maar… Ach ja, wat ik je duidelijk probeer te maken is dat je van ons niks te vrezen hebt.’ Dalila knikte onzeker en liep toen de kamer uit. Yasmin keek haar zuchtend na. Ze was benieuwd naar waar deze zoektocht hun zou leiden. Zou Rayan gelijk hebben? Zou ze echt de antwoorden hebben die ze nodig hadden? Wist zij wie het waren geweest die haar hadden ontvoerd? Wist zij wie het waren die ervoor hadden gezorgd dat ze had ervaren wat het was om echt bang te zijn? Ze zou die donkere dagen nooit vergeten. Ze zou de angst nooit vergeten. Het stond allemaal voor eeuwig in haar geheugen gegrift. Ze kende gelukkig veel goede dagen, maar soms werd ze nog wakker door nachtmerries. Ze kon de angst dan weer voelen. Als ze haar ogen sloot zag zichzelf weer zitten, daar, in dat donkere kamertje. Het was er zo koud geweest, zo kil, zo beangstigend. Ze schudde de gedachte van zich af en liep weg.
----
Stem 10🌹
Comment 15💖