Like a child Deel1 #Voltooid

76

Wat vooraf ging...'Ik ga naar huis,' liet Rayan aan Kathy weten. 'Ik ben ook niet meer in het gebouw,' zei Issam. Kathy moest haar verbazing verbergen. Wacht even, de broers Ranislanski gingen samen weg? Ze verborg haar verwarring en wenste ze een fijne dag. De rest van het personeel dat ze zag vertrekken was ook verbaasd. Iedereen wist dat Rayan en Issam niet meer tijd met elkaar doorbrachten dan strikt noodzakelijk was. Dalila en Yasmin waren net zo verbaasd toen ze hen samen binnen zagen komen. Issam omhelsde Yasmin stevig en schudde vervolgens Dalila hartelijk de hand.'Ik heb het gehoord,' zei hij ernstig. 'Geloof me, je bent nog altijd de even mooie dame.' Dalila glimlachte en keek hem dankbaar aan. Haar blik vond die van Rayan. Hij liep naar haar toe en drukte een kus op haar voorhoofd.'Hoe is het?' vroeg hij fluisterend. 'Het gaat, en met jou?' 'Nu gaat het weer goed.' Ze gaf een kneepje in zijn hand. 'Ik heb je ouders gebeld. Ze komen straks. Ik wil het ze zelf vertellen.' Rayan knikte. Dat was zijn Dalila, die was dapper.'Ze zullen je niks kwalijk nemen,' zei Issam. Dalila glimlachte geforceerd. Dat hoopte ze maar. Van Adil wist ze bijna absoluut zeker dat hij haar niks kwalijk zou nemen, maar bij Laila had ze haar twijfels. Laila had zonder meer haar wantrouwende gedrag goed gemaakt. Dit hadden ze dan ook achter zich gelaten. Maar hoe zou ze reageren wanneer ze er achter kwam dat zij, Dalila, de dochter was van de man door wie ze bijna haar eigen dochter was kwijt geraakt?Het nieuws was voor Adil en Laila ook slikken. Adil die naast Dalila zat pakte haar hand vast en gaf hier een geruststellend klopje op. 'Jij kunt hier niks aan doen.' 'Dank je,' fluisterde ze. Haar blik ging naar Laila die nog altijd ongelovig voor zich uit zat te staren. Hun blikken troffen elkaar. Laila stond op. Dalila dacht dat ze de kamer uit zou lopen, tot haar verbazing kwam ze naast haar zitten en sloeg ze haar armen om haar heen.'Je bedraagt geen schuld liefje,' zei ze. Dalila slikte. 'Dank je wel,' zei ze zacht. 'Nee, bedank me niet, dit is meer dan eerlijk.' 'Dat zei Yasmin ook.' Laila glimlachte. 'Ik heb ook een heel verstandige dochter.' 'Zonder twijfel.' Laila gaf een kneepje in haar hand en keek tevreden om zich heen. 'Ik ben zo blij dat jullie hier allemaal zitten.' Na een paar uur gingen Adil en Laila weg. Rayan, Dalila, Yasmin en Issam bleven achter. Dalila's ogen toonden opeens paniek. 'Wat is er?' vroeg Rayan. 'Ik realiseer me net dat ik niet eens helemaal Marokkaans ben. Ik ben half Marokkaans, half Nederlands...' Haar ogen stonden onrustig. 'Vierentwintig jaar lang heb ik gedacht dat ik alleen Marokkaans was, als dit geen identiteitcrisis is weet ik het ook niet meer.' Ze vocht tegen haar tranen.Rayan sloeg een arm om haar schouder heen. 'Ik voel me helemaal niet Nederlands,' zei ze zacht. 'Omdat je in je hart en ziel een Marokkaanse bent,' zei Rayan rustig. Dalila knikte heftig. Peinzend nam Issam haar op.'Maak je niet druk, je hebt absoluut het uiterlijk van een Marokkaanse,' zei hij. 'Ik kan nergens iets Nederlands in je bespeuren. Misschien je ogen, maar voor de rest...' 'De ogen heb ik van mijn moeder, net zoals mijn broer.' 'Zie je nu wel, een pure Marokkaan als jij het mij vraagt,' zei Issam grinnikend. 'Dat temperament van je mogen we zeker ook niet vergeten.' Dalila glimlachte.'Dit verandert niet wie jij bent,' zei Rayan rustig. 'Je bent nog altijd Dalila, of je nu helemaal Marokkaans bent, of half Nederlands, het maakt niet uit, jij bent nog altijd Dalila.' Haar ogen vulde zich met tranen. 'Bah,' zei ze. 'Al die tranen de hele tijd.' Rayan knipoogde naar haar. 'Ik ben bij je,' zei hij. Issam keek ongelovig toe.'Wat is er?' vroeg Yasmin grijzend. 'Ook verbaast onze grote broer zo te horen praten?' Rayan keek hun richting op. 'Ik ben in schok Yasmin. Wat is er met hem gebeurd?' Droog keek Rayan ze aan. Issam was oprecht verbaasd. De meedogenloze Rayan Ranislanski was als was in de handen van Dalila Yasrin.Issam stond op. 'Waar ga je naar toe?' vroeg Rayan. 'Naar huis.' 'Hoe bevalt je nieuwe woning?' vroeg Yasmin. Issam had pas geleden een huis gekocht. 'Geweldig, het was erg aardig van Rediouan dat ik tijdelijk bij hem terecht kon, maar het is heerlijk een eigen plek te hebben.' 'Heb je haast?' vroeg Rayan. 'Nee, hoezo?' 'Waarom blijf je niet?' Issam stond in tweestrijd.Hij wilde blijven omdat dit vertrouwd voelde. Het voelde goed om zonder ruzie met zijn broer in dezelfde kamer te zitten. Maar op hetzelfde moment speelde gedachtes aan het verleden door zijn hoofd. Gedachtes aan het veraard van zijn broer... 'Dan gaan we een spelletje doen en maken we hem in,' zei Yasmin grijnzend, en hoopvol. Bij Issam verscheen er ook een grijns op het gezicht.'Tegen zo'n aanbod kan ik geen nee zeggen. Dus jij en ik tegen de tortelduifjes zusje?' Yasmin grinnikte. 'Absoluut.' 'Hoor je dat Dalila. Dat laten we niet langs ons heen gaan.' 'Dat doen we zeker niet Ranislanski.' Glimlachend keken ze elkaar aan. 'Wij zijn een team dame, op alle gebieden.' Zijn woorden hielden zoveel in. 'Dat zijn wij zeker Ranislanski.' Hij gaf een tik op het puntje van haar neus en drukte haar tegen zich aan.Rayan had het weekend nog nooit zo omarmd als deze keer. Hij wilde niet denken aan Jordan. Hij wilde zijn aandacht aan Dalila besteden en aan haar tonen dat hij van haar hield.'Wij gaan er tussenuit,' kondigde hij die ochtend aan. Hij stond in de deuropening van haar slaapkamer. Vragend keek Dalila naar hem op. 'Waar gaan we dan naar toe?' 'Dat kan me niet zoveel schelen, zolang we hier maar weg kunnen. Wat afleiding zal ons alle twee goed doen en bovendien heb ik je dan helemaal voor mezelf.' Dalila lachte. Er waren een paar dagen verstreken na het ontvangen van het nieuws dat Jordan haar vader was. Ze dacht er iedere dag aan. Ze wist ook dat hij er iedere dag aan dacht. Het liefst vermeden ze het pijnlijke onderwerp. De spanningen die het onderwerp met zich meebracht werd het liefst door beiden vermeden.'Geef me even om me om te kleden en dan ben ik helemaal van jou.' Zijn ogen werden donker. 'Zeg je dat nu om me gek te maken?' 'O, ik was me er helemaal niet van bewust dat ik dat deed,' zei ze onschuldig. Hij gromde en kuste haar. Ze lachte en duwde hem vervolgens van zich af. 'Nu maken dat je wegkomt schruk.'Beneden aan de trap wachtte hij op haar. Zijn ogen namen haar hongerig op. Toen ze tegenover hem stond trok hij haar in zijn armen. 'Als ik je met kon doen wat ik wilde...' Ze bloosde licht. 'Kom, voordat je deze arme man een hartverzinking bezorgt.' Ondeugend keek ze hem aan. Ze ging toen op haar tenen staan en kuste hem vurig. Tegen de tijd dat ze elkaar loslieten kookte zijn bloed. 'Je bent een gevaarlijk dametje Dalila Yasrin.' Ze knipoogde naar hem. Buiten hield Rayan haar zijn autosleutels voor. 'Wat?' vroeg Dalila paniekerig. 'Jij gaat rijden.' 'Ik heb al jaren niet gereden.' 'Geen zorgen, ik zit naast je. En trouwens, auto rijden verleer je nooit. Stap in dame.' Ze nam de sleutels van hem over en stapten beiden in.'Ik heb je gewaarschuwd Ranislanski. Als ik je auto in de prak rijd ben ik volkomen onschuldig.' Rayan lachte. 'Dat gebeurt niet, ik zit immers naast je.' Ze snoof. 'Je bent wel heel zeker van jezelf.' Hij grijnsde.Dalila voelde zich al snel vertrouwd met het rijden. Stralend keek ze hem aan. Toen ze een halfuur later de auto parkeerde voelde ze zich als een kind in de speeltuin.'Dat was geweldig,' zei opgewonden. Rayan glimlachte. 'Maar dat was ook je hele bedoeling, niet Ranislanski?' 'Betrapt.' 'Je weet me af en toe te verbazen Ranislanski.' 'Af en toe maar?' Ze lachte. 'Oké, heel vaak. Nu heb ik al spijt dat ik het heb gezegd. Het is namelijk helemaal niet goed voor dat ego van jou.' Hij grijnsde.Nadat ze hadden gegeten liepen ze het restaurant uit. Dalila nam weer plaats achter het stuur. Het werd een dag waarin ze de stad verkenden. Op sommige plekken stopten ze. Het ging hen niet zozeer om hun omgeving, het gezelschap was veel belangrijker. Ze genoten van elkaar. Ze genoten van hun liefde.