Like a child Deel1 #Voltooid

57

Wat vooraf ging... Ze ging staan en veegde haar tranen weg. Ze moest sterk blijven, en dat zou ze ook doen. Dit zou haar er niet onder door krijgen. Ze had de inrichting, het vertrek van broer, en het overlijden van haar moeder overleefd, dit zou ze ook overleven. Ze zou zich niet klein laten krijgen, zelfs niet door de bijtende pijn die aan haar knaagde... Ze nam de brief mee en ging naar haar kamer. Frisse lucht dacht ze toen ze uit het raam naar buiten staarde. Even hier weg, even mijn hoofd helderen. Het liefst ging ze alleen op stap, maar ze zou niet dezelfde fout maken als in het verleden. Ze stelde Remco op de hoogte. Hij kon gelukkig gelijk met haar mee. Het ontging Remco niet dat ze in een sombere bui was. Wanneer ze vrolijk is kan niemand hier om heen. Haar ogen stralen dan als diamanten. Nu stonden ze dof en verdrietig. Hij was steeds meer op haar gesteld geraakt. Dat waren eigenlijk alle jongens van het team. Ze had een warme karakter. Vanaf het moment dat Rayan haar in huis had gehaald hadden ze zich afgevraagd wie ze was. Na die keer dat ze bijna was ontvoerd had Rayan ze laten weten wat haar rol precies was. Hij had strikte orders gegeven haar vierentwintig uur in de gaten te houden. Als er iets met haar gebeurt zou hij ze levend villen, één voor één. Dalila was niet langer meer alleen het meisje dat ze kon helpen de ontvoerders van Yasmin te vinden, ze was nu ook een deel van het team. Ze hoorde erbij. 'Waar wil je naar toe?' vroeg Remco aan haar. Ze haalde haar schouders op. 'Het maakt me niet zoveel uit.' Hij bracht haar naar een rustige parkje. Ze stapte uit en ging op een bankje zitten. Remco had oog voor haar privacy en bleef op een afstandje staan. Hij moest de grote baas echter wel laten weten dat hij met haar op stap was. Wat voor andere ontdekkingen zou ze nog meer doen vroeg Dalila zichzelf af. Het leven lijkt namelijk nog veel voor haar in petto te hebben. Maar het was genoeg, dit allemaal was meer dan genoeg. Wat moest ze nu doen? Waarom had ze gewoon geen simpele leventje? Waarom moest het allemaal zo ingewikkeld zijn? 'Is er niks verdachts te zien?' Remco had Rayan aan de lijn. 'Nee, dat niet. Het is alleen...' 'Wat is er?' 'Dalila is... Ze is somber.' Rayan was gealarmeerd. 'En waarom is dat?' 'Dat weet ik niet. Ik heb het haar niet gevraagd.' 'Blijf waar jullie zijn. Ik kom jullie richting op.' Glimlachend hing Remco op. Dat vermoeden had ik al dacht hij. De grote Rayan Ranislanski was dus gevallen. Hij was gevallen voor de temperamentvolle en warme Dalila Yasrin. En hij kon hem geen ongelijk geven. Rayan parkeerde een paar minuten later naast Remco. 'Waar is ze?' Remco knikte richting het bankje een paar meters veder op. 'Je kunt gaan Remco. Ik regel dit wel.' Remco knikte en stapte zijn auto in. Rayan bleef een hele poos naar haar kijken. Ze zag er zo kwetsbaar uit. Hij balde zijn handen tot vuisten. De vraag was 'waarom'. Waarom was ze zo verdrietig? Dalila's blik schoot omhoog toen ze hoorde dat voetstappen haar naderde. Haar ogen werden nog groter toen ze zag dat hij het was. Moest hij haar dan altijd op haar kwetsbaarste momenten aantreffen? Ze wilde hem helemaal niet met haar problemen opzadelen. Hun blikken vonden elkaar. 'Mag ik erbij komen zitten?' Dalila stond op. 'Ik wilde eigenlijk net gaan.' Haar blik ging naar de parkeerterrein. 'Waar is Remco?' 'Die is naar huis?' Ze wilde langs hem heen lopen. Rayan pakte haar vast. 'Wat is er aan de hand? En ga niet zeggen dat er niks is.' 'Het is niks waar jij je zorgen om hoeft te maken.' 'Maar dat doe ik wel. Als het jou verdrietig maakt maak ik me hier zorgen om.' Haar hart miste een slag. 'Dat is niet nodig Ranislanski.' Hij vernauwde zijn ogen. 'Sluit me niet buiten Dalila.' 'Dat doe ik niet. Ik wil je gewoon niet met mijn problemen opzadelen.' 'Opzadelen? Waar heb je het over? Ik wil het zelf weten.' 'Ik wil gewoon met rust gelaten worden.' Het deed hem pijn dat ze hem buitensloot. 'Oké, als dat is wat je wilt.' Nee, ze wilde eigenlijk het liefst dat hij haar in zijn armen zou nemen. In stilzwijgen liepen ze naar de auto. En in dezelfde stilzwijgen werd de rit naar huis afgelegd. Ze sloot hem buiten... Het knagende gevoel herinnerde hem eraan dat dit pijn deed. Hij wilde niet dat ze hem buitensloot. Hij wilde juist helpen, hij wilde haar helpen. Hij wilde haar veilig stellen, tegen alles en iedereen. Ze keek naar hem. Hij was niet tegen haar op in gegaan. Zou hij eigenlijk wel weten hoe graag ze wilde dat hij haar zijn troost bood? Maar waarom ontzegt zichzelf hier dan van? Omdat ze niet te gehecht aan hem wilde raken. Gelijk voelde ze hoe belachelijk deze gedachte was. Ze hield van hem. Ook thuis zei hij geen woord tegen haar. Het was overduidelijk dat Dalila verdrietig was. Ze betrok alleen niemand in haar verdriet. Rayan besloot weer naar kantoor te gaan. Alles was beter dan door haar buitengesloten te worden. 'Reken niet op mij voor het eten,' zei hij tegen Yasmin. 'Het wordt laat vandaag.' 'Ze bedoeld het niet zo Rayan.' 'Dat doet ze wel. Ik ga werken zusje.' Hij drukte een kus op haar voorhoofd en ging daarna weg.