Like a child Deel1 #Voltooid

19

Wat vooraf ging... Hij kon haar aanblik niet van zich afschudden. Een hele tijd had hij in de schaduw gestaan en had hij naar haar staan kijken. Ze had zoiets sombers uitgestraald. Hij had zijn hand naar haar willen uitsteken. Om wat? Om haar te troosten...? Hij wist het niet. Hij wist wel dat hij had gemeend wat hij tegen haar had gezegd. Hij vond niet dat ze gek was. Ze was alles behalve. Dalila was druk bezig met de puntjes op de i te zetten toen Yasmin haar kamer binnen kwam. 'Ik ga even wat boodschappen doen.' Dalila knikte. Ze wilde zelf ook graag naar buiten. Ze miste de vrijheid die het haar gaf. In de inrichting had ze af en toe naar buiten gemogen, binnen het terrein natuurlijk, met hekken er omheen die haar eraan hadden herinnerd dat ze haar leven kwijt was geweest. Die keer dat Rayan haar was komen halen, was het de eerste keer sinds jaren geweest dat ze echt naar buiten had gekund. Ze had alles in strijd moeten gooien net te doen alsof alles haar koud had gelaten. Die keer dat ze samen met Yasmin naar buiten was geweest had ze dit voor eeuwig opgeslagen. Ze herinnerde zich die keer dat ze in de tuin had gestaan, met de regen die op haar gezicht viel, nog heel goed. Hij had haar daar aangetroffen en had haar aangekeken alsof ze gek was. Maar hij had geen idee gehad. Hij had niet geweten wat dat voor haar had betekend. Ze had zich sinds jaren weer vrij gevoeld. 'Dalila, wat is er?' Yasmin's stem deed haar opkijken. 'Nee, niks.' 'Je mist het? Je mist het om naar buiten te gaan.' Ze forceerde een glimlach. 'Ach, het moet nu eenmaal zo zijn.' Yasmin's gezicht betrok. 'Nee, zo zou het niet moeten zijn.' 'In dit geval heeft je broer gelijk, hoe graag ik het ook wil ontkennen. Zolang ik me niks herinner is het beter dat ik me verborgen houdt.' 'Ik begrijp het wel, alleen... Nou ja, ik had gewild dat het anders kon.' Er verscheen een glimlach op Dalila's gezicht. 'Ik waardeer je goede zorgen.' Yasmin boog haar hoofd en keek haar vervolgens recht in de ogen aan. 'Misschien heb ik het niet goed genoeg laten blijken, maar ik waardeer echt wat je doet. Ik weet dat jij hier ook je eigen voordeel in hebt, maar ik waardeer het wel.' Dalila wist niet zo snel wat ze moest zeggen. Ze had zelf een traumatische ervaring achter de rug, maar hetzelfde gold ook voor Yasmin. Zij begreep haar wellicht als geen ander. Zij kon wellicht als geen ander begrijpen hoe moeilijk het was het allemaal los te laten en verder met je leven te gaan. Zij wist als geen ander hoe het was om bang te zijn. 'Ik doe alles wat ik kan,' zei Dalila met zachte stem. 'Ik wil je graag helpen.' Yasmin pakte haar hand vast en gaf hier een kneepje in. 'Het gaat allemaal beter worden.' 'Dat hoop ik maar,' zei Dalila zacht. Nog lang nadat Yasmin was vertrokken bleef Dalila aan het gesprek denken. Ze hoopte het maar. Ze hoopte maar dat het beter zou worden. Ze wilde namelijk niks liever. Rayan verliet vermoeid zijn kantoor. Hij had een zware dag achter de rug. Het personeel stuurde hij ook naar huis. Hij mocht van geluk spreken, zijn personeel was hem loyaal. Hij had hun respect. Ze werkte dan ook graag voor hem. Zelfs het oudere personeel keek tegen hem op. Rayan was hard, maar rechtvaardig. Hij stapte de lift uit en liep richting de ondergrondse garage van het bedrijf, hier had hij zijn auto geparkeerd. Hij nam zijn sleutels in de hand en drukte op het knopje dat de deuren automatisch opende. Hij wilde net in stappen toen hij voetstappen achter zich hoorde. Nog net op tijd kon hij wegduiken. De kogel miste op het nippertje zijn doel; hem. Hij belande pijnlijk op zijn schouder. Verwilderd keek hij om zich heen, maar wie het ook was geweest, was in geen velden of wegen te bekennen. Er was niemand die het hele gebeuren had gezien. Hij vloekte en stond op. Geïrriteerd veegde hij het bloed van zijn arm, een schampwond. Hij was op het nippertje ontsnapt besefte hij. Hij negeerde het pijnlijke gevoel in zijn schouder en nam plaats achter het stuur. Van de buitenkant leek hij kalm te zijn, maar binnenin borrelde hij. Iemand wilde hem uit de weg ruimen. Wie...? Hier had hij wel een vermoeden van. Er woedde een woeste storm in zijn ogen. Hij zwoor zichzelf dat hij het hier niet bij zou laten. Hij wierp een paar keer een blik op zijn arm die niet was gestopt met bloeden. Hij vocht tegen de pijn in zijn schouder. Het kwartiertje naar zijn huis rijden leek wel een eeuwigheid te duren. Op zijn gemak, net alsof er niks aan de hand was, liep hij het huis binnen. Dalila en Yasmin sprongen beiden op toen ze hem in het oog kregen. Yasmin rende op hem af. Alle kleur trok uit haar gezicht weg. 'Wat is er gebeurd?' piepte ze. 'Een schampwond, dat is alles.' 'Dat is alles,' herhaalde ze ongelovig. 'Ben je wel helemaal goed bij je hoofd? Wat is er gebeurd? Wie heeft dit gedaan.' 'Zeker weten kunnen we het niet, maar het zal vast wel iemand zijn die in opdracht van Roger en Jordan werkt.' 'Iemand heeft je proberen te vermoorden bedoel je. Hoe kun je zo kalm blijven?' vroeg ze ongelovig. 'Dat moet wel.' 'Er moet een dokter naar kijken.' 'Dat is niet nodig,' zei hij beslist. 'Dat is het wel,' sprak Yasmin hem tegen. Dalila keek al deze tijd met grote ogen toe. Ze kon het niet geloven. Ze kon niet geloven dat dit gebeurde. Iemand had hem zojuist proberen te vermoorden en hij deed er zo luchtig over. Hij was niet goed snik! 'Ik ga niet zusje, leg je er maar bij neer.' Dalila schudde haar hoofd, in de hoop op deze manier uit haar trance te kunnen ontwaken. Hij keek zijn zusje nijdig aan. In gedachten schudde ze haar hoofd. Hij was echt niet goed bij zijn hoofd, dat moest haast wel. Ze liep naar hem toe. 'Strop je mouw eens op.' Verbaasd keek hij naar haar op. 'Komt er nog wat van Ranislanski, of moet ik het voor je doen.' In ongeduldige gebaren begon ze aan zijn mouw te trekken. Er verscheen een geamuseerde blik op zijn gezicht. Ze wierp hem een dreigende blik toe. 'O wee als je het waagt iets te zeggen.' Hij grijnsde. Ze bekeek zijn wond zorgvuldig, hij had gelijk, een schampwond. 'En dokter?' 'Een schampwond, je overleefd het wel.' Ze deed er wel zo gemakkelijk over, maar ze rilde over haar hele lichaam. 'Als je dat nu ook nog eens tegen dat zusje van mij kunt zeggen.' Yasmin gaf hem een por. 'Maak hier geen grapjes om Rayan, iemand heeft je geprobeerd te vermoorden, hier is niks grappigs aan.' 'Dat weet ik, maar ik kan moeilijk als een kip zonder kop rondlopen. Ik moet mijn gezonde verstand gebruiken.' 'Heb je die dan,' mompelde Dalila. Hij grinnikte. 'Dat heb ik wel gehoord mevrouw Yasrin. Ik denk hier echt niet te licht over Yasmin, het heeft alleen geen zin om in paniek te raken.' 'De politie ga je zeker niet inlichten,' zei Dalila. 'Dat heb je goed gezien. Ik pak dit op mijn manier aan.' 'Ik had wel gedacht dat je dat zou zeggen, maar voor nu lijkt het me beter als je rust neemt.' Hij trok zijn wenkbrauw op. 'Je hebt me wel gehoord meneertje, jij gaat je bed in.' Hij sloeg zijn armen over elkaar heen. 'En dat heb je zojuist bepaald.' Ze glimlachte liefjes. 'Dat heb je goed gezien, je bed in.' Hij schoot in de lach. Yasmin deed met hem mee. Deze nieuwe Dalila was onverbiddelijk. Ze was aan haar broer gewaagd, gewoonweg geweldig. 'En wat voor andere bevelen heb je nog meer dokter?' Ze werd ernstig. 'Zorg ervoor dat ze je niet te pakken krijgen.' Hun ogen ontmoeten elkaar. 'Geloof me, daar zorg ik wel voor.' Door de kracht in zijn stem werd het trillen van haar lichaam eindelijk een beetje minder. Ze probeerde zich groot te houden, maar de waarheid was dat ze het liefst in een hoekje wilde wegkruipen. Waarom kon hun levens niet gewoon zijn? Ze had het gevoel dat ze terecht was gekomen in een draaikolk. Het was alleen jammer dat dit echt hun levens was. Hier moesten ze maar het beste van zien te maken. Door de blik in zijn ogen was ze minder bang. Het vertrouwen dat hij had sloeg op haar over. Op dat moment schoot het door haar heen dat hij ze vroeg of laat te pakken zou krijgen. Hij zou niet falen. Hij zou ervoor zorgen dat hun levens weer normaal zouden worden, dit was haar nog nooit zo duidelijk geweest als nu. Als iemand het kon was hij het wel. Wat ze ook van hem vond, Rayan Ranislanski was een sterk persoon. Hij toonde moed en kracht.

stem 25

comment 30