Like a child Deel1 #Voltooid

74

Wat vooraf ging... Hoe vertelde hij haar dit zonder in woede uit te barsten? Hoe deed hij dat? Er waren geen personen die hij zoveel haatte als Roger en Jordan. Rayan ging achter zijn bureau zitten en probeerde zich op zijn werk te concentreren, zonder enig succes, dus besloot hij eerder naar huis te gaan. Hij moest het haar toch vertellen en hoe eerder hij dit deed, hoe beter. Rayan kende zichzelf goed genoeg om te weten dat dit hoe dan ook spanningen tussen hen zou veroorzaken. Het liefst stak hij zijn hoofd in het zand en deed hij alsof dit allemaal niet bestond, alsof Jordan haar vader niet was. Bij deze gedachte werd hij misselijk. Hij trof haar en Yasmin in de kamer naast de woonkamer aan. Ze hadden zich op de bank geïnstalleerd en hadden beiden een brede glimlach op het gezicht. Ze keken alle twee op toen ze hem zagen staan. 'Wat brengt jou zo vroeg thuis?' vroeg Yasmin grijnzend. 'Of is dat een heel domme vraag.' Terwijl ze dat zei keek ze Dalila aan. Rayan ontweek Dalila's blik en ging naast haar zitten. Lang hield hij dit niet uit en stond op. Onrustig begon hij door de kamer te lopen. 'Wat is er?' vroeg Dalila angstig. 'Waarom ben je zo?' Hij hief zijn blik op en keek haar aan. 'Nick heeft je vader gevonden.' Haar ogen stonden hoopvol en angstig tegelijk. Yasmin stond op. 'Ik laat jullie alleen.' Rayan schudde zijn hoofd. 'Nee, hier moet jij ook bij zijn.' Yasmin ging weer zitten en keek hem verward aan. 'En?' vroeg Dalila met trillende stem. 'Wat is zijn naam?' Rayan keek haar recht in de ogen aan. 'De man die jouw biologische vader is, is tevens ook de man die ik met elke vezel in mijn lichaam haat.' Dalila trok bleek. Hij kon het niet. Hij heeft de man altijd gehaat, het lukte hem dan ook niet de haat uit zijn stem te halen. 'Wie dan?' Dalila's stem trilde. Ze keek hem met grote ogen aan, ogen die hem smeekte niet zo bot te reageren. 'Jordan Schot.' Ze werd mogelijk nog bleker. Yasmin die naast haar zat was net zo bleek geworden. 'Jj.. Jordan Schot... Maar dat is de man die ik laatst in je kantoor zag. De man die mogelijk, samen met zijn broer, achter de ontvoering van Yasmin zit.' 'Hij ja, we hebben het over die Jordan. Jordan Schot is je biologische vader.' Haar ogen stonden paniekerig. 'Niet doen,' zei ze. 'Niet doen, geef mij hier niet de schuld van.' Haar ogen toonde pijn. Rayan vloekte en liep naar haar toe. Hij trok haar in zijn armen en hield hij haar stevig vast. 'Vergeet alsjeblieft niet dat ik van je houdt, meer dan van dit leven zelf,' zei schor. Ze klampte zich aan hem vast. Wat nu? Hoe moesten ze dit nieuws verwerken? Yasmin keek met tranen in haar ogen toe. Rayan's woorden drongen nog maar nauwelijks tot haar door. Jordan Schot was haar vader. De man die hun familie zoveel ellende had gebracht was de vader van Dalila... 'Wat heeft Nick je allemaal verteld?' vroeg Yasmin. Rayan en Dalila lieten elkaar los. Rayan sloeg een arm om Dalila's schouder en zorgde ervoor dat ze dicht bij hem bleef staan. 'Hajar, Dalila's moeder, leerde Jordan kennen toen ze als secretaresse in het bedrijf van zijn vader werkte.' Rayan wende zich tot Dalila. 'Je moeder kwam tot het besef dat ze haar leven niet met Jordan kon doorbrengen. Ze kon niet wennen aan zijn leefstijl en...' Hij kreeg de woorden niet gemakkelijk over zijn lippen. 'En omdat het een kille man is,' maakte Dalila de zin voor hem af. Rayan knikte. Er viel een stilte waarin ze elkaar recht in de ogen aankeken. Haar moeder had niet met zo iemand kunnen leven, maar haar dochter, kon deze het wel? Rayan en Jordan hadden veel gemeen. Ze gingen over lijken datgene te krijgen waar ze hun zinnen op hadden gezet. Er was echter ook één groot verschil tussen Rayan en Jordan. Er was een groot verschil tussen de man van wie ze hield en haar vader. Rayan was geen slechte persoon. Het was zeker geen lieverdje, maar zijn bedoelingen waren juist. Dalila voelde zich van binnen verscheurd. Ze had zo op goed nieuws gehoopt en dan nu dit. Van alle personen op de wereld was hij haar vader. Ze kon het niet geloven, wilde het niet geloven. Jordan Schot was haar vader... Ze wilde er niet te lang over nadenken, maar tegelijkertijd liet de waarheid zich niet de kop indrukken. Hij is je vader, leek een stemmetje haar te willen teisteren. Je vader is de persoon aan wie de man van wie je zielsveel houdt, een hekel heeft... Ze had het koud van binnen gekregen. Ze wilde dit helemaal niet. Zeker niet vanwege haar en Rayan. Hij had een hekel aan hem. En toch was het gebleken dat zij zijn dochter was. Wat zou dit met hen doen? Ze was bang, bang dat dit alles stuk zou maken. Bang dat iedereen haar nu met andere ogen zou bekijken. Zij is immers de dochter van de man waar iedereen in dit gezin een hekel aan heeft. Een gezin dat ze als haar eigen familie was gaan zien, maar wat nu? Ze hief haar blik op. Rayan stond naar haar te kijken, met een woeste en wanhopig blik in zijn ogen. Hij zal dit nooit goedkeuren. 'Dus hij is mijn vader,' zei Dalila na een lange stilte. 'Die man is mijn vader...' Haar ogen stonden paniekerig. Dalila sloot haar ogen en vocht tegen haar tranen. Wat nu? Smekend keek ze naar Yasmin op. Zij had ook tranen in haar ogen. Yasmin kwam in beweging en ging tegenover Dalila staan en pakte haar hand vast. 'Ik neem je niks kwalijk,' fluisterde ze. 'Het is je vader, maar jij bent niet verantwoordelijk voor zijn daden. Jij kunt er niks aan doen. Jij kunt er ook niks aan doen dat hij je vader is. Je bedraagt geen schuld in dit geheel.' Dalila sloeg geëmotioneerd haar armen om Yasmin heen. 'Dank je,' fluisterde. 'Nee, bedank me niet Dalila, dit is meer dan eerlijk.' Dalila sloot haar ogen. Nu maar hopen dat die broer van jou er ook hetzelfde over denkt. Yasmin en Dalila lieten elkaar los. Rayan was bij het raam gaan staan en staarde naar buiten. Hij draaide zich naar hen om en keek Dalila aan.
'Vraag me niet hem nu met andere ogen te bekijken Dalila. Ik haat de man.' Haar hart kromp in elkaar. 'Dat doe ik niet, dat zou ik nooit van je vragen. Ik vraag je wel mij hier niet de schuld van te geven.' Hij keerde haar de rug toe en staarde uit het raam. De moed zonk haar in de schoenen. Wat als hij het niet kon? Wat als hij haar niet los kon zien van Jordan? 'Rr..Rayan,' zei ze met trillende stem. Hij draaide zich naar haar om. Zijn ogen stonden afstandelijk. 'Niet doen,' zei ze. Een traan stroomde langs haar wang. 'Ga me niet weer de schuld van iets geven waar ik niks aan kan doen. Ik kan het niet. Ik kan het niet van je blijven pikken.' En met die woorden stormde ze de kamer uit. Rayan en Yasmin bleven alleen achter. 'Moet je haar niet achterna?' zei Yasmin. Rayan streek gefrustreerd door zijn haar. 'Ik ben bang dingen te zeggen waar ik spijt van ga krijgen.' 'Als je niks zegt zul je er helemaal spijt van krijgen.' 'Maar wat zeg ik dan tegen haar!' barste hij los. 'Ik haat Jordan, ik haat haar vader. Ik kan nu niet doen alsof dit niet het geval is. Dat is niet eerlijk tegenover haar.' 'Ik begrijp maar al te goed wat je bedoelt. Je hebt die man al bijna je hele leven gehaat, niemand kan van je vragen om dit opeens te veranderen, en dat doet ook niemand. Maar dit is niet eerlijk tegenover haar.' 'Dat weet ik verdomme wel! Maar wie geeft mij de garantie dat ik geen dingen ga zeggen waar ik achteraf spijt van zal krijgen?' 'Die garantie kan ook niemand je geven. Ik weet alleen dat je haar op deze manier kwijt raak.' Hij werd bleek. 'Ik vervloek het lot Yasmin.' 'Vervloek je het ook dat zij in je leven is gekomen?' Zijn ogen stonden fel. 'Nee, natuurlijk niet! Ik houd van haar!' 'Dan moet je maar zo denken, als dit allemaal niet was gebeurd had je haar wellicht ook nooit ontmoet. Dus zie je grote broer van me, dit allemaal is toch nog ergens goed voor geweest.' Het was uren later dat hij zichzelf genoeg vertrouwde naar haar toe te gaan. Zo rustig mogelijk deed hij de deur van haar slaapkamer open en ging naar binnen. Ze lag op haar bed en had haar kleren nog aan. Hij liep de kamer verder in en zag dat ze sliep. Hij knielde naast het bed neer. Hij hief zijn hand op en streek over haar wang. 'Het spijt me,' fluisterde hij. Hij drukte een kus op haar voorhoofd en wilde de kamer uitlopen. Op dat moment werd ze wakker. Verward keek ze om zich heen. Haar ogen werden groot van verbazing toen ze hem zag staan. Hij bleef stokstijf staan. 'Ik wilde je niet wakker maken,' zei hij. 'Dat heb je ook niet gedaan,' zei ze, en stond op. 'Ik ga naar beneden.' Rayan bleef achter. Wat deed hij hier nog? Hij trof haar in de kamer naast de woonkamer aan. Ze zat in de vensterbank. Bij het horen van zijn voetstappen keek ze op. 'Ik kan er ook niks aan doen,' zei ze. 'Ik had ook gewild dat het anders was.' 'Dat weet ik.' Hij liep naar haar toe en ging tegenover staan. Ze keek naar hem op en wende haar blik af, maar niet voordat hij de tranen in haar ogen had gezien. Hij legde zijn hand onder haar kin en hief haar gezicht naar hem op. 'Ik weet dat je er niks aan kunt doen.' 'Waarom geef je me dan de schuld?' vroeg ze met trillende stem. 'Dat doe ik niet. Ik vind het alleen moeilijk Dalila. Ik... Verdomme!' Hij kon het niet aanzien wanneer ze pijn had, zeker niet wanneer deze pijn deels door hem werd veroorzaakt. Hij bukte en tilde haar op. Met haar in zijn armen ging hij op een stoel in het hoekje van de kamer zitten. 'Ik geef je nergens de schuld van Dalila. Ik zit in de knoop met mezelf. Ik heb altijd een hekel aan Jordan gehad en nu is het gebleken dat het jouw vader is. Jouw vader, de vader van het meisje van wie ik met elke vezel in mijn lichaam houdt.' Haar onderlip trilde. 'Ik ben zo bang Rayan, bang voor wat er nog gaat komen.' 'Ik zal er zijn.' Ze kroop dichter tegen hem aan. Hij drukte een kus op haar haar. 'Wat ik ook zeg of doe Dalila, vergeet nooit dat ik van je houdt.' Hij drukte haar tegen zich aan. Zijn omhelzing was die van een wanhopige. Hij was ook bang, bang voor zichzelf. Bang dat hij het toch voor elkaar zou krijgen haar van zich af te stoten. Ze bleven uren zitten. Er werd niet veel gesproken. Het was genoeg dat ze ervoor elkaar waren. Het was genoeg dat hij ervoor haar was, dat hij haar troostte. Dat hij haar vasthield, dicht tegen zich aan, met zijn kracht die haar sterk hield.