Like a child Deel1 #Voltooid

106

Wat vooraf ging...Dalila was blij dat hij zich had omgedraaid en de kamer was uitgelopen. De blik in haar ogen zou haar namelijk verraden. Hoe zou hij reageren als ze hem vertelde dat ze zich alles weer herinnerde? Wat zou zijn reactie zijn als hij wist wie ermee te maken had?Vijf minuten later kwam Yasmin haar kamer binnen. Na Yasmin volgde Marwan. Dalila hief haar blik naar haar broer op. Marwan sloot de deur achter zich. Hun blikken vonden elkaar. Marwan ging naast haar op het bed zitten. Dalila schoof van hem weg. Van binnen kookte ze. Een vulkaan stond op het punt om uit te barsten.'Ik ben zo blij dat je in orde bent,' zei Marwan, en wilde zijn armen om haar heen slaan. Dalila maakt zich van binnen klaar. 'Raak me niet aan,' klonk haar stem koel. Marwan schrok van haar woorden. 'Wat is er?' 'Hoelang wilde je de schijn ophouden?' Haar stem klonk ijskoud. 'Waar heb je het over?' 'Dat weet je best.' Geschrokken keek Marwan haar aan. Ze weet het dus dacht hij met bonkend hart. 'Hoelang was je van plan het verborgen te houden? Of was je wel van plan het ooit te melden?' Haar stem trilde van ingehouden woede. Ze had wellicht nog nooit zoveel woede voor iemand gevoeld, zoveel walging, zo ontzettend veel walging. 'Ik was van plan het te vertellen,' zei Marwan na een pijnlijke stilte. Dalila had het koud van binnen. Haar geheugen had haar dan toch niet in de steek gelaten. Wat ze zich had herinnerd klopte wel. Ergens was er nog de valse hoop geweest dat ze zich toch vergiste, maar ze wist dat hier geen sprake van was. Haar geheugen die haar jaren in de steek had gelaten was dan eindelijk terug gekeerd. Ze sloot zich van Marwan af en ging terug naar die bewuste dag. De dag die haar hele leven had veranderd. De dag die haar nachtmerries had bezorgd. De dag die haar leven bijna had verwoest.Ze wist het allemaal weer, hoe ze daar had gestaan, welke angst ze had gevoeld, ze wist zelfs nog hoe vrolijk ze die dag was geweest. Aan het eind van de dag was niks van deze vreugde over. Ze wist nog hoe ze zich in een hoekje had verstopt. Haar handen had ze om haar oren gelegd, hopend te kunnen ontsnappen aan de brute waarheid. 'Niet doen. Hier zul je spijt van krijgen.' De woorden echoden door haar hoofd. Met een lege blik keek ze naar Marwan op, en herhaalde de woorden.'Dat was jij. Jij was het. Jij bent één van de ontvoerders.' Een misselijk gevoel ging door haar heen bij het uitspreken van de woorden. Haar ogen spuwde vuur. Er was geen ruimte voor begrip. Wel een gevoel dat haar dreigde op te slokken. Ze kon hem niet aan kijken zonder pure walging te voelen.'Jij zit achter de ontvoering van Yasmin. Jij, samen met Anouar.' Haar broer, haar eigen broer, had iemand ontvoerd dacht ze. Dalila had het gevoel op het randje van hysterie te balanceren. Toen ze naar hem opkeek stonden haar ogen kil.'Hoe kon je?! Hoe kon je zoiets doen?!' De vulkaan kwam tot uitbarsting, dat kon ook niet anders. Ze had zojuist ontdenkt dat haar eigen broer iemand had ontvoerd. Het temperament waar ze zo bekend om stond kon niet ontkend worden, zeker nu niet. Er borrelde woeste emoties in haar. Emoties die ze niet kon verbloemen. Emoties die ze niet onder de oppervlakte kon houden. Ze kwamen tot uiting. Marwan was niet in staat gelijk antwoord te geven. Hoe legde hij het uit? Hij begreep zelf niet hoe hij dat had kunnen doen. Het heeft hem jaren gevolgd. Hij heeft er jaren nachtmerries van gehad.'Ik ben er niet trots op Dalila.' Walgend keek ze hem aan. 'Is dat het enige dat je te zeggen hebt?' Hij schudde zijn hoofd. 'Ik kan je met alle eerlijkheid zeggen dat ik er nooit kwade bedoelingen mee heb gehad. Voor mij draaide het puur om het geld. Het was de afspraak dat ze afgeleverd zou worden wanneer het achter de rug was, maar Anouar dacht daar blijkbaar anders over. Ik had gedacht dat ze dood was.''Lieg niet! Je hebt haar ontmoet, weet je nog.' 'Toen we haar ontvoerden wist ik niet dat het om haar ging. Ik wist niet dat Yasmin Ranislanski het meisje was dat we hadden ontvoerd.' 'En dat moet ik geloven?' 'Ja, Anouar had het allemaal geregeld. Ik heb me daar niet mee bemoeid. Mij ging het puur om het geld. Ik had er bewust voor gekozen niet achter haar identiteit te komen.' 'Waarom? Was het dan gemakkelijker,' zei ze sarcastisch.'Inderdaad,' antwoordde Marwan tot haar verbazing. 'Op deze manier was het minder echt. Het plan is altijd geweest om iemand uit een rijke familie te ontvoeren, losgeld vragen, en dat was dat. Er waren geen kwade bedoelingen in het spel.' Dalila kon niet geloven dat ze dit gesprek met hem voerde. Ze kon niet geloven dat haar broer in staat was zoiets te doen. Maar hoe meer hij vertelde, hoe echter het werd.'Er waren geen kwade bedoelingen,' spotte ze. 'Hoe zag je dat voor je? Je hebt een familie in angst laten leven. Je hebt haar in angst laten leven. Weet je wel wat je met haar hebt gedaan. Weet je wel hoe bang ze was! Weet je wel hoe bang haar familie was!' Marwan slikte. 'Zover vooruit heb ik nooit gedacht. Geld, daar was ik op gefixeerd, dat was voor mij het enige dat telde.' 'Wat ben je toch ook een klootzak! Heb je ervan genoten? Deed het je goed dat je iemand doodsbang hebt gemaakt, kickte je erop?' Smekend keek Marwan haar aan. 'Dalila, alsjeblieft...' 'Bespaar me!' riep ze uit. 'Niks wat je zegt kan dit goed maken, niks, hoor je me, helemaal niks!' Ze was hysterisch aan het worden, dat had ze ook wel in de gaten.'Je zegt dat je haar identiteit niet kende toen jullie haar ontvoerde, maar toen je hier kwam en mijn verhaal hoorde moet je toch één plus één bij elkaar hebben opgeteld.' In haar stem klonk bijna iets van haat. Haar broer, haar eigen broer. 'Inderdaad, maar ik wilde het niet geloven. Ik was blijkbaar in ontkenning.' 'Ontkenning, blijkbaar zit het in de familie.' Ze lachte gemaakt. 'Ik heb dit jarenlang onderdrukt, nu weet ik waarom. Het waren mijn eigen broer en verloofde, natuurlijk heeft dit traumatisch gewerkt, natuurlijk wilde ik mij dat niet herinneren. Ik heb altijd geweten dat hier een goede reden voor was, waarom ik het onderdrukte, maar ik had geen betere reden kunnen krijgen. Eigenlijk zou ik je moeten bedanken omdat je me zo'n goede reden hebt gegeven.' Recht in de ogen keken ze elkaar aan.'Was je van plan het ooit te vertellen?' 'Ja,' antwoordde Marwan. 'Wanneer? Je bent lang genoeg terug.' 'Het is niet het gemakkelijkste om te vertellen. Er is niks waar ik meer spijt van heb dan van dit Dalila, dit moet je van me aannemen.' 'Ik neem helemaal niks van jou aan!' Haar stem klonk scherp.'Anouar had geschoten,' was het volgende dat ze zei. 'Hij had jou en die andere jongen neergeschoten.' Marwan knikte langzaam. 'Hoe zit het met die andere jongen?' 'Dat was Michael, die is overleden. Hij was minder goed voorbereid dan ik.' 'Hoe bedoel je?''Ergens, ik weet niet precies waarom, had ik het gevoel dat Anouar nog wel eens een stunt zou kunnen uithalen. Ik heb gelijk gekregen. Ik had een kogelvrije vest om, je wist het namelijk nooit. Pas op het moment dat Anouar het pistool tevoorschijn haalde hoorde ik de achternaam van de familie voor het eerst. Hij had het over Rayan Ranislanski die hij te slim af zou zijn.''Toen je hier kwam wist je met wie je te maken had. Je wist wie Rayan was, je wist wie Yasmin was.' Marwan knikte. Met een walgende blik keek Dalila hem aan. 'Dan moet ik je mijn complimenten geven voor je acteerwerk, niemand heeft er iets van gemerkt. Ik haat je hiervoor!' Beiden schrokken ze van haar woorden. Hoe moest ze anders reageren? Ze aanbad hem, haar grote sterke broer, en nu ontdekte ze dat hij in staat was zoiets slechts te doen.'Het was voor mij ook een hele schok te ontdekken dat mijn zusje een relatie had met Rayan Ranislanski, de jongenman wiens zusje we hadden ontvoerd. Anouar heeft een hekel aan hem. Ik weet niet waarom hij deze familie heeft uitgekozen.' Er ging een huivering door Dalila heen. Het was alsof het zo had moeten zijn dacht ze. Het was vanaf het eerste moment duidelijk geweest dat zij de sleutel tot de waarheid was, maar ze had gedacht dat ze er voor de rest buiten had gestaan. Ze had nooit kunnen vermoeden dat ze er indirect alles mee te maken had. Wist zij veel dat haar broer en verloofde erbij waren betrokken. Wist zij veel dat Rayan's aartsvijand haar vader zou blijken te zijn. Het was alsof het zo had moeten zijn, dat zij het had moeten zien. Jaren geleden was er een connectie tussen haar en Rayan ontstaan die pas later in hun leven vorm zou krijgen. Die grote drama had twee personen bij elkaar gebracht die oneindig veel van elkaar hielden. Maar hoe sterk hun liefde ook was, was deze hier wel tegen bestand. Wanneer hij er achter zou komen... Wat zou hij met Marwan doen? Hij had altijd gezworen wraak te nemen op de ontvoerders van zijn zusje en Marwan was één van de ontvoerders. Wat zou hij met hem doen? Wat zou hij in vredesnaam met haar broer doen? 'En Anouar, wat is daarmee?' Marwan kreeg een vastberaden blik in zijn ogen. 'Daar ben ik niet klaar mee. Hij heeft mij belazerd. Hij heeft een dode op zijn geweten. Als het aan hem had gelegen was ik ook dood. Ik ben niet klaar met hem.' Dalila moest eerst diep ademhalen voordat ze de volgende woorden over haar lippen kon krijgen: 'Ga weg Marwan en kom niet meer terug, nooit meer.' Hij had een blik van pijn in zijn ogen, maar stond toch op, wetend dat er niets was dat hij kon zeggen om dit goed te maken.'Laat dit niet tussen jou en Rayan komen. Jij hebt hier niets mee te maken.' 'Ik ben je zusje, weet je nog. Het zusje van de ontvoerder van Yasmin Ranislanski.' 'Maar je bent niet verantwoordelijk voor mijn daden Dalila, dat ben ik alleen. Er zijn geen woorden die duidelijk zouden kunnen maken hoezeer dit mij spijt.' 'Ik wil het niet horen Marwan, ga gewoon weg.' Ze keken elkaar lang aan. Marwan kwam vervolgens in beweging en vertrok. Dalila vocht tegen haar tranen. Ze was haar broer kwijt dacht ze.Wat moest ze in vredesnaam tegen Rayan zeggen? Hoe vertelde ze hem dat haar broer zijn zusje had ontvoerd? Het was te belachelijk voor woorden. Alles werd weer naar haar terug gekoppeld. Eerst Jordan Schot, zijn aartsvijand, die haar vader blijkt te zijn, en nu dit. Nu haar broer die zijn zusje had ontvoerd. Ze geloofde niet in toeval. Blijkbaar had het zo moeten zijn, dat uitgerekend zij, van alle personen, had moeten zien wat er in dat pakhuis was gebeurd.Ze trok haar knieën op en sloeg hier haar armen om heen. De angst die ze die dag had gevoeld schoot door haar lichaam heen. Ze had het gevoel van maanden terug, toen ze hier voor het eerst was binnen gekomen. Dezelfde angst, hetzelfde gevoel van verlorenheid. Waarom heeft hij me in vredesnaam in leven gelaten vroeg ze zich af. Ze had alles gezien en toch had hij haar in leven gelaten, waarom? Wat had hij allemaal met me gedaan? Wat is er allemaal met mij gebeurd?Hij had me niet vermoord omdat hij de buitenwereld had doen geloven dat ik gek was, schoot het door haar heen. Het was hij. Het was hij, haar zogenaamde verloofde, door wie iedereen was gaan denken dat ze gek was. Ze herinnerde zich een kamer, het was er donker geweest. Af en toe had hij tegen haar gesproken, dit was steeds minder geworden. Maar hoe was het hem gelukt haar omgeving te doen denken dat ze gek was?Haar vader, Jamal, had het over hallucineren gehad dacht ze toen. Anouar was dus de persoon die haar bij wijze van spreken 'gek' had gemaakt. Ze was een week bij hem geweest, hij had alles met haar kunnen doen. Een koude rilling ging door haar heen.Nu haar geheugen was terug gekeerd viel alles op zijn plaats. Van alles werd duidelijk. Het werd er alleen niet mooier op. Had ze dan niet altijd geweten dat met het terug keren van haar geheugen de dingen alleen ingewikkelder zouden worden? Had ze dat niet altijd geweten?Marwan dacht ze. Wat heb je in vredesnaam gedaan? Hoe moet dit ooit goed komen. Ik ken hem dacht ze. Ik weet hoe hij is. Hij zal dit niet door de vingers zien omdat het hier om haar broer ging. Hij zou hierom niet minder meedogenloos handelen. Hoe moest ze hier in vredesnaam mee omgaan? Dit kon nooit goed eindigen.