Like a child Deel1 #Voltooid

9

Wat vooraf ging… In zijn ogen was ze slechts een gestoorde patiënt. Hij was de zoveelste die haar zonder enig gevoel behandelde. Dalila had een hekel aan hem. Ze kon Rayan Ranislanski niet zien of luchten. Starend uit het raam bedacht ze dat zijn val wel zou komen. Hij kon niet voor eeuwig als een soort god rondlopen, zijn dag zou nog wel komen. Aandachtig las Rayan het dossier door. Rediouan had alle informatie over het bedrijf verzameld die de broers Schot op het oog hadden. Rayan zag in waarom de broers op het bedrijf aasden. Met de juiste man aan boord zou er veel goeds mee gedaan kunnen worden, en hij wist dat hij de juiste man was. Hij nam die dag nog contact op met de directeur van het bedrijf. Na het horen van Rayan’s aanbod ging deze gelijk overstag. Hij zou er die dag nog voor zorgen dat het contract in orde zou worden gemaakt. Rayan wist dat hij de broers één van deze dagen op de stoep kon verwachten. Hij was er helemaal klaar voor. Met een voldaan gevoel ging hij later op de dag naar huis. Hier deed hij vermoeid zijn colbert uit. Terwijl hij de woonkamer binnen liep ontdeed hij zich ook van zijn stropdas. Zijn ogen bleven op Dalila rusten die in de kamer zat. Ze had haar benen naar zich toe getrokken en had hierover haar armen geslagen. Een positie waar ze wel vaker in zat. Ze werkte hem op de zenuwen. Tot nu toe had hij geen enkele vooruitgang geboekt. Op die keer na dat Adriana was geweest had ze geen enkele emotie getoond. Yasmin die ook in de kamer zat merkte zijn irritatie op en wenkte hem toe. Hij ging zitten en vouwde zijn handen achter zijn hoofd en sloot zijn ogen. Op het moment dat hij deze opende zag hij haar naar hem kijken. Met een ruk ging hij overeind zitten. Met zijn ogen hield hij haar blik gevangen. Er flitste paniek in haar ogen. Triomfantelijk bedacht hij dat de dame in kwestie toch niet zó gek was. Rayan was onverbiddelijk. Hij bleef haar recht in de ogen aankijken. Tot zijn grote frustratie zag hij alweer de lege blik in haar ogen verschijnen. Ze keek wel zijn richting op, maar voor net zo goed had hij er niet gezeten. Ze leek wel dwars door hem heen te kijken. Hij vond dit geen prettig idee. Met grote ogen keek hij toe toen ze opstond. Hij moest zichzelf geweld aandoen haar niet terug te halen en de antwoorden uit haar te trekken. Yasmin keek hem veel betekend aan. ‘Ik doe niks,’ zei hij tandknarsend. Yasmin lachte. ‘Je bent niet de schoft waar iedereen je voor aanziet.’ Geamuseerd keek hij haar aan. ‘Alleen mijn zusje kan zoiets zeggen.’ ‘Je zusje die je aanbidt.’ Hij was geraakt door haar woorden. ‘Je bent soms te goed zusje. Ik hoop dat je weet dat je grote broer je altijd zal beschermen.’ ‘Dat weet ik,’ fluisterde ze. ‘Deze hele wraakactie draait toch allemaal om mij. En daarnaast pik je het niet dat iemand je bedondert.’ De blik in zijn ogen werd hard. ‘Beloof me dat je geen domme dingen zult doen Rayan.’ ‘Ik beloof je dat er gerechtigheid gaat komen.’ Hij drukte een kus op haar wang en verliet de kamer. Yasmin zuchtte. Ze hield van hem en zou het niet overleven als hem iets zou overkomen. Het was een maand geleden dat Rayan Dalila in huis had gehaald. Er was niks in haar toestand veranderd. Rayan had steeds minder geduld met haar. Hij voelde dat hij elke moment uit kon barsten. Yasmin daarentegen raakte steeds meer op haar gesteld. Dalila reageerde echter net zo min op haar. Hij besloot vandaag eerder van kantoor te vertrekken. Hij voelde zich rusteloos. Kathy keek verbaasd op toen ze hem zijn kantoor uit zag lopen. ‘Ik houd het voor vandaag voor gezien.’ Ze knikte en hield haar mond. De blik in zijn ogen vertelde haar dat zich het best van enig commentaar moest ontzeggen. Thuis trof hij Yasmin liggend op de bank aan. ‘Waar is Dalila,’ vroeg hij. ‘In de tuin.’ ‘Met deze regen?’ Afkeuring klonk in zijn stem. ‘Heb je haar nier gezegd binnen te blijven?’ ‘Natuurlijk, maar ik wilde haar mijn wil niet opleggen, dus heb ik haar gelaten.’ ‘Ik betwijfel of ze zich ervan bewust is dat ze ziek kan worden.’ Na deze woorden liep hij weg. Hij rukte de deur open die naar de tuin leidde. Abrupt hield hij zijn pas in toen hij haar zag staan. Ze stond in de midden van de tuin en had haar gezicht naar de lucht afgewend. De regen viel op haar gezicht. Er speelde een kleine glimlach op haar gezicht. Sprakeloos keek hij toe. Ze werd zich van hem bewust en draaide zich naar hem om. Hij kon geen woord uitbrengen. Zijn blik gleed over haar heen. Ze was drijfnat. Hij nam haar van top tot teen op. Hij belandde uiteindelijk bij haar gezicht. Met stevige passen liep hij op haar en omvatte haar kin. ‘Wat doe je hier in vredesnaam met dit weer? Je bent drijfnat. Kom, we gaan naar binnen.’ Tot zijn verbazing deed ze wat hij zei. Hij bleef staan en keek haar na. Ze leek zo tevreden zijn geweest in de regen. De glimlach op haar gezicht stond hem helder voor de geest. Dalila Yasrin werd een steeds grotere mysterie voor hem. Hij schudde de gedachte van zich af en volgde haar naar binnen. Ze stond in de hoek van de kamer. ‘Is het niet verstandig je te gaan omkleden?’ Hij keek naar de kleurloze kleren die ze droeg. Ze kon nodig een nieuwe garderobe gebruiken dacht hij. Ze liep weg en liet broer en zus alleen achter. ‘Ze reageert steeds vaker op wat we zeggen,’ merkte Yasmin op. ‘Nu nog het praten,’ zei hij droog. ‘Ze heeft andere kleren nodig,’ zei hij toen. ‘De kleren die ze nu draagt zijn armzalig. Die mensen van dat gesticht zijn nou niet bepaald modevriendelijk.’ Yasmin barste in lachen uit. Haar broer had absoluut verstand van mooie kleren. ‘Al loopt ze in een vuilniszak rond, Dalila is en blijft, een schoonheid,’ zei Yasmin. ‘Hmm,’ zei Rayan slechts. Yasmin glimlachte. ‘Ik ben blij dat je radar het weer doet.’ Hij trok zijn wenkbrauw op. ‘Hoe bedoel je?’ ‘Je bent zo bezig met je wraak dat andere dingen je niet meer opvallen. Ik ben blij dat hier weer verandering in komt.’ ‘Ze blijft even gek zusje.’ ‘Dat is niet waar. Ze is in de war, niet gek.’ ‘Het zal wel, laten wij er maar voor zorgen dat ze een ander garderobe krijgt. Ik stuur wel iemand die hiervoor kan zorgen.’ ‘Ik wil het wel doen.’ ‘Echt?’ ‘Ja, ik doe het graag.’ Yasmin verheugde zich op het vooruitzicht kleren voor haar te kopen die haar recht zouden doen. ‘Ik vraag me steeds vaker af hoe ze was,’ zei Yasmin peinzend. ‘Het is verdrietig dat ze nu zo moet leven. Het lijkt me geen gemakkelijk bestaan. Ik hoop dat ze zich hier veilig voelt. De omstandigheden zijn niet ideaal.’ Rayan onthield zich van commentaar.