Like a child Deel1 #Voltooid

59

Wat vooraf ging... 'Nou, ehh oké, dan ga ik maar. Ik heb mijn zegje gedaan.' Ze draaide zich om en verliet zijn kamer. Ze kneep haar ogen stijf dicht. Ze wilde helemaal niet huilen. Ze wilde helemaal niet dat het zo pijn deed dat hij haar nu buitensloot. Hij was op en top weer de harde Rayan. Ze was blij dat ze weer in haar eigen kamer was. Hier hoefde ze namelijk niet de schijn op te houden dat zijn houding haar niet pijn deed. Ze kon het niet eens in zich vinden boos te zijn. En waarom zou ze? Ze had deze situatie zelf veroorzaakt. Zij was de persoon die hem buiten had gesloten. Het is meer dan logisch dat hij hier op reageert, en dit doet hij door haar net zo afstandelijk te behandelen als zij hem had behandeld. Ze ging bij het raam staan en staarde naar buiten. Het was haar bedoeling helemaal niet hem het gevoel te geven dat ze hem niet vertrouwde. Ze wist donders goed dat hij haar had willen troosten. Zij was degene geweest die deze troost had afgewezen. Ze wilde zijn troost niet uit angst er dan niet meer zonder te kunnen. Maar ze kon er ook niet zonder. Ze zou anders niet met dit lege gevoel zitten. Ze wilde net haar badjas uitdoen toen hij haar kamer binnen kwam. Ze staarde hem met grote ogen aan. Hij deed de deur achter zich dicht. Ze keken elkaar recht in de ogen aan. Dalila was degene die haar blik als eerst afwende. Ze was bang anders te gaan huilen. Ze voelde zich zo kwetsbaar. Vastberaden beende hij op haar af. Toen hij voor haar neus stond bleef hij staan. Zonder een woord te zeggen nam hij haar in zijn armen. 'Het spijt mij ook schatje,' zei hij schor. Ze klampte zich aan hem vast. Haar tranen lieten zich niet meer tegenhouden. Hij drukte haar dichter tegen zich aan. Hij wist nog steeds niet wat er aan de hand was, maar op dit moment hield dit hem niet zozeer bezig. Hij wilde ervoor haar zijn. Hij wilde haar helemaal niet koel en afstandelijk behandelen, sterker nog, hij hield het niet eens uit. Datgene dat ze bij hem opriep was zo sterk, zo heftig. 'Ik wil helemaal niet huilen,' snikte ze. 'Je hoeft je voor mij niet groot te houden.' Voorzichtig maakte ze zich van hem los. 'Ik wil je ook niet opzadelen met mijn problemen.' 'Dat zei je vanmiddag ook al. Ik zie het niet als opzadelen Dalila. Ik vraag er zelf om. Ik wil je steunen. Ik wil je troosten.' Ze hief haar hand op en streek over zijn gezicht. 'Ik weet dat ik je vanmiddag heb buitengesloten, dat is niet omdat ik je niet genoeg vertrouw om je op de hoogte te brengen van wat me dwars zit. Ik wil gewoon niet... Ik wil je niet het gevoel geven dat je me iets verplicht bent.' Ongelovig staarde hij haar aan. 'Maar dat doe je ook niet. Zoals ik net al zei, ik wil helpen. Hier verplicht jij me niet toe, dit wil ik zelf. Dus heb nooit meer het gevoel dat je me met iets opzadelt, nooit meer.' 'Ik heb je teleurgesteld.' Hij gaf niet gelijk antwoord. 'Ik zou liegen als ik zou beweren dat je afstandelijke houding me koud liet.' 'Dat spijt me,' fluisterde ze. 'En het spijt mij.' 'Jou hoeft het niet te spijten Rayan.' 'Jawel, mijn verdomde trots stond me net in de weg je excuses te aanvaarden en verder te gaan. Je laat me niet koud Dalila Yasrin.' Ze slikte. 'Jij mij ook niet Rayan Ranislanski.' Zonder enige inleiding haalde ze de brief tevoorschijn en overhandigde ze hem deze. 'Deze vond ik in één van de dozen.' Rayan nam de brief van haar over. Hij kon zijn eigen ogen niet geloven. Toen hij klaar was schoot zijn blik omhoog. Hij moest een brok wegslikken. Waarom was het leven zo hard voor haar? Waarom moest ze het ene na het andere nieuws slechte nieuws ontvangen? Hij had zonder dat hij het in de gaten had zijn vuisten gebald. Hij wilde zoveel tegen haar zeggen. Hij wilde haar op allerlei manieren duidelijk maken hoe erg hij dit voor haar vond, maar hij wist niet hoe. Hij wilde het haar gemakkelijker maken en als het kon zou hij hiervoor haar pijn overnemen. 'Jamal is mijn vader niet,' zei ze zacht. 'Ik weet niet, misschien...' 'Shtt.' Hij legde een vinger op haar lippen. 'Je hoeft mij niks uit te leggen.' Hij ging zitten en nam haar op zijn schoot. Ze waren een tijdje stil. 'Ik voel me zo onhandig,' riep hij op een gegeven moment uit. 'Ik wil je troosten, maar ik weet niet eens wat ik moet zeggen. Ik vind het vreselijk voor je. Als ik kon zou ik dit allemaal ongedaan maken. Als ik kon zou ik je al deze pijn besparen. Ik wil namelijk niet dat je pijn hebt. Ik wil dat je gelukkig bent. Ik wil zoveel voor je, maar niet dit.' Zijn stem klonk wanhopig. Ze streek met haar hand over zijn kaak. 'Jamal is op zijn eigen manier altijd goed voor me geweest. Het is niet zo dat ik hem door dit nieuws anders ben gaan bekijken. Hij is mijn vader, zo is dat altijd geweest. Maar dit nieuws maakt zoveel duidelijk. Hij was er altijd, maar hij kon me nooit zijn volledige liefde tonen. Op de één of andere manier hield hij me altijd op afstand, dit deed hij ook altijd bij Marwan.' Rayan knikte. 'Ze hebben jaren tegen me gelogen, beiden, zowel mijn moeder en... vader. Ze hebben me jaren doen denken dat Jamal wel mijn biologische vader is. Ik kan het nog steeds niet bevatten. Terwijl ik de woorden uitspreek dat het mijn vader niet is, dringt het haast niet tot me door. Het lijkt zo onwerkelijk, net een nachtmerrie waar ik zo meteen uit zal ontwaken, maar helaas.' Rayan drukte haar tegen zich aan. De wanhoop en pijn die van haar afstraalde maakte hem gek. 'Ik weet niet wat ik moet doen Rayan,' fluisterde ze. 'Ik weet niet wat ik verder moet doen.' 'Ik weet in ieder geval dat je het niet alleen doet. Verdomme, je bent te weten gekomen dat de man die je altijd als je vader hebt beschouwd je vader niet is, het enige dat ik schijn te kunnen doen, zijn onhandige praatjes!' Ze schudde haar hoofd. 'Nee, je zegt juist de juiste dingen.' 'Maar helpt het? Heb jij er iets aan? Nee, want je hebt er niet minder pijn door.' 'Je moet jezelf geen verwijten maken waar die niet zijn.' 'Ik heb je beloofd te beschermen, maar ik schijn hier niet in te slagen. Eerst je moeder, nu je vader... Wat nog meer zou je je afvragen.' Hij voelde zich machteloos. Hij haatte het gevoel. Hij haatte het gevoel niks voor haar te kunnen betekenen. 'Houdt hiermee op! Jij kunt hier niks aan doen. Je hebt deze situatie niet gecreëerd.' 'Maar ik zou toch iets voor je moeten doen, iets, hoe klein het ook is!' Zijn stem klonk wanhopig. 'Maar je doet al zoveel!' Ze haalde diep adem. 'Je zegt dat je me wilt beschermen, weet je dan niet dat er niemand is bij wie ik me zo veilig voel als bij jou.' Hij hapte naar adem. 'Herhaal dat nog eens.' 'Bij jou voel ik me veilig. Of ik nu te horen krijg dat mijn moeder is overleden, of dat mijn vader mijn vader niet is, bij jou voel ik me veilig. Het doet allemaal zo'n pijn, maar bij jou voel ik me veilig.' 'O schatje toch.' Met zijn handen omvatte hij haar gezicht. 'Je doet meer dan genoeg Rayan. Je bent er, en dat is het belangrijkst. Je bent er.' 'En ik wil ook nergens anders zijn,' fluisterde hij. Hij wiegde haar langzaam in zijn armen. 'Ik zal het blijven zeggen Ranislanski, je kunt verdomd aardig zijn.' Hij lachte zacht. 'Voor jou ben ik nog veel meer lieverd.' Ze kroop dichter tegen hem aan. 'Ik blijf bij je,' zei hij. 'Ik blijf net zolang bij je totdat je in slaap bent gevallen.' 'Dat bedoel ik dus nu kanjer.' Hij glimlachte. 'Ga lekker slapen mooie dame.' En op dat moment, terwijl ze op zijn schoot opgekruld zat, dicht tegen hem aan, zwoor hij zichzelf dat hij haar altijd zou beschermen, met alles wat hij in zich had, met zijn leven desnoods...