Like a child Deel1 #Voltooid

8

Wat vooraf ging… De haat van de Schot’s was van generatie tot generatie overgebracht. De Ranislanski hadden weinig keus gehad dan hierin mee te gaan. Het waren geen verliezen. En ze hadden hun trots. En nu, zoveel jaren later, hadden de Schot’s hun wrok nog steeds niet los gelaten. De haat tussen de families was dan nog altijd aanwezig. En wanneer je dan ook nog eens de oorlog aan Rayan Ranislanski verklaarde werd het er absoluut niet beter op. De volgende dag zou Adriana, de verpleegster, beginnen. Rayan nam speciaal voor deze gelegenheid vrij, iets wat maar zelden gebeurde. Adriana arriveerde in haar verpleegster uniform op de afgesproken tijd. Dalila zat op haar kamer. Rayan ging naar haar toe. ‘Er is iemand aan wie ik je wil voorstellen.’ Hij had de situatie goed ingeschat. Ze reageerde niet. Hij liep bij haar vandaan en maakte de deur voor Adriana open. ‘Dalila, dit is Adriana. Ze gaat voor je zorgen.’ Er gebeurde niets. Hij liep naar haar toe en trok haar omhoog. Hij ging toen achter haar staan en legde zijn handen op haar schouders. Zonder dat hij het doorhad leerde hij op zijn eigen manier met haar omgaan. Hij probeerde het nogmaals. ‘Dit is Adriana Dalila.’ Rayan voelde haar verstijven. Hij kon het niet geloven. Een reactie, ze reageerde ergens op. Hij draaide haar snel naar zich om. Haar ogen toonde angst. Ze was doodsbang besefte hij. Hij pakte haar gezicht vast. De lege blik was alweer in haar ogen verschenen. Hij gaf Adriana het seintje dat ze beneden op hem moest wachten. Hij wierp een lange blik op Dalila en ging Adriana toen achterna. ‘Het spijt me dat je voor niks hebt moeten komen. Ik zal ervoor zorgen dat je wordt beloond voor je moeite.’ Hij schudde haar de hand. Het volgende moment was ze vertrokken. Rayan vertrouwde op zijn instinct, en deze vertelde hem dat het fout zou zijn als hij Adriana in dienst zijn nemen. Dalila reageerde te sterk op haar. Maar waarom? Hij wilde niet het risico lopen dat ze zich nog meer ging terug trekken. Na vandaag wist hij absoluut zeker dat ze zich wel bewust was van haar omgeving én de mensen om haar heen. Ze was bang voor Adriana geweest. Iets vertelde hem dat deze angst niet zozeer met Adriana zelf te maken had. Hij ging op zoek naar Yasmin en besprak het voorval met haar. ‘We hebben er een mysterie bij zusje. Waar was ze precies bang voor?’ ‘Het feit dat Adriana misschien een verpleegster is.’ Hij fronste zijn voorhoofd. ‘Hoe bedoel je?’ ‘Ze heeft drie jaar lang in een inrichting gezeten. Ik kan me wel voorstellen dat ze het niet zo heeft van de mensen in de zorg.’ ‘Daar zit iets in. Nu is de vraag wat ik verder met haar moet doen. Ik kan haar moeilijk alleen laten. We hebben gezien dat ze niet zomaar iedereen accepteert.’ ‘Ik wil wel voor haar zorgen.’ ‘Dat kan ik niet van je vragen.’ ‘Maar dat doe je ook niet, ik stel het zelf voor. Ik heb net mijn studie afgerond en volgens mij is er geen haast bij dat ik het Ranislanski team kom verstreken.’ ‘Iemand als jij kunnen we altijd gebruiken.’ Yasmin wist dat hij het meende. Haar ouders en Rayan zijn altijd haar grootste fans geweest. ‘Ik doe het graag. Ik vind haar eigenlijk wel aangenaam gezelschap.’ Rayan staarde haar aan alsof ze gek was geworden. Yasmin lachte. ‘Jij kunt het je misschien moeilijk voorstellen.’ ‘Dat is nogal zacht uitgedrukt zusje. Ze is…’ Yasmin onderbrak hem. ‘Je hebt gelijk wanneer je zegt dat ze zich van haar omgeving bewust is. Ze doet alles zelf. Ze is op haar eigen manier onafhankelijk. Ze mag dan niet praten, maar voor mij is dat geen reden haar als een gek te behandelen. Ik wil graag voor haar zorgen.’ ‘Weet je het zeker? Je bent namelijk niet verplicht het te doen.’ ‘Misschien, maar ik wil het graag doen.’ Rayan zuchtte. ‘Soms ben je toch ook een rare zusje.’ Yasmin grinnikte. ‘Nee, ik ben gewoon niet zo’n schurk als jij,’ plaagde ze hem. Teder streek hij door haar haren. Hier deed hij het voor dacht hij. Voor haar, zijn kleine zusje. Rayan ging na het gesprek met Yasmin naar Dalila toe. Hij trof haar in kleermakerszit op haar bed aan. Hij bleef een hele poos naar haar staren. ‘Wordt het niet een beetje vervelend hier de hele dag in je eentje te zitten?’ Hij liep de kamer verder in. Opeens had hij er genoeg van. Hij bukte naast haar neer en zorgde ervoor dat hij haar recht in de ogen kon aankijken. ‘Je kunt je niet voor eeuwig achter stilzwijgen verstoppen. Je gaat praten, en het kan me niet schelen wat ik moet doen om dit voor elkaar te krijgen.’ Woede sprak uit zijn ogen. Hij kon het niet in zich vinden zich mild op te stellen. Dit keer was hij er meer dan ooit op gebrand te slagen. ‘En?’ vroeg Yasmin toen hij beneden was. ‘Ik heb haar gezegd dat ze gaat praten.’ Hoofdschuddend keek ze hem aan. ‘En waarom verbaast mij dat helemaal niet. Dat is niet de manier om met haar om te gaan. Je moet haar niet als een gestoorde patiënt behandelen.’ ‘Maar ze is toch ook knettergek.’ ‘Wij zijn hier niet om over haar te oordelen Rayan. Ik wil net zo graag als jij weten wie die mannen waren, maar niet ten koste van haar.’ ‘Zij kan mij eigenlijk weinig schelen.’ ‘Dat is niet eerlijk. Het is niet eerlijk dat je haar zo behandeld.’ ‘Er is in het leven zoveel niet eerlijk Yasmin. Ik kan wel net doen alsof ik het vreselijk voor haar vindt, maar dat zou pas schijnheilig zijn. Ik heb haar in huis gehaald omdat ze me kan helpen, niet omdat ik medelijden met haar heb. Ik wil antwoorden van haar. Dalila Yasrin is voor mij niks anders dan een middel om mijn doel te bereiken.’ Yasmin schudde haar hoofd. ‘Ik vind het erg dat je er zo over denkt. Het is niet eerlijk, zeker niet tegenover haar. Ze is wellicht de enige getuige, maar ik denk niet dat ze hiervoor heeft gekozen. Ik denk niet dat ze ervoor heeft gekozen met die informatie opgezadeld te komen zitten.’ ‘Maar ze heeft de informatie wel, en dat is waar het mij om gaat. Laten we hierover ophouden, we worden het toch niet eens.’ Hij was vastbesloten zijn wraak te nemen en hierin was weinig ruimte voor begrip en medeleven. Hij wenste Dalila niks slechts toe, dat absoluut niet, maar hij lag zeker niet wakker van haar toestand. Hij lag er wel wakker van dat ze meer wist en dat hij er tot nu toe niet in was geslaagd haar aan het praten te krijgen. Hij wist ook niet hoe hij dit voor elkaar moest krijgen. Hij moest haar vertrouwen winnen. Het besef dat hij dit niet voor elkaar zou krijgen door zich als een woesteling op te stellen was er wel degelijk. Het vertrouwen was nog ver te zoeken. En natuurlijk was er nog altijd het gegeven dat ze twee jaar lang niet had gesproken. ‘Hoe is ze eigenlijk bij jou?’ vroeg hij Yasmin. ‘Niet anders dan dat jij haar meemaakt. Ik moet wel zeggen dat ik het gevoel heb dat wanneer jij er niet bent ze haast op een rustige en vredige manier in zichzelf is gekeerd, maar wanneer jij in de buurt bent dit verandert. Ze lijkt haast gespannen.’ Rayan fronste. ‘Ze heeft tot vandaag nooit emoties getoond,’ zei hij. ‘Ze is zich van ons bewust, maar ze vermijdt alle oogcontact.’ Yasmin knikte ‘Ik begrijp wat je bedoeld. Haar ogen… Nou ja, ze stralen iets leegs uit, maar wat voor ogen!’ ‘Hmm, dat heb ik gezien,’ zei hij. ‘Prachtige ogen die leegte uitstralen, maar ach, dat zal wel komen door het feit dat ze niet goed bij haar hoofd is.’ Ze kookte van binnen. In de hal bleef ze verder luisteren. ‘Dat moet je niet zeggen Rayan.’ ‘Het is de waarheid zusje. Ze is knettergek.’ Stiletjes maakte Dalila zich uit de voeten en ging terug naar haar kamer. Ze haatte hem, Rayan Ranislanski, ze verafschuwde de bruut. In zijn ogen was ze slechts een gestoorde patiënt. Hij was de zoveelste die haar zonder enig gevoel behandelde. Dalila had een hekel aan hem. Ze kon Rayan Ranislanski niet zien of luchten. Starend uit het raam bedacht ze dat zijn val wel zou komen. Hij kon niet voor eeuwig als een soort god rondlopen, zijn dag zou nog wel komen.