Like a child Deel1 #Voltooid

62

Wat vooraf ging... Hij was er het beste in dacht ze. Hij kon haar het gelukkigst maken, maar hij was tevens ook de persoon die haar het best kon kwetsen. Een zuurkijkende Rayan en stille Dalila verschenen die volgende ochtend aan de ontbijttafel. Yasmin keek van de één naar de ander. Dat was duidelijk. Ze waren woest op elkaar. Ze kon al raden hoe meneer op het nieuws had gereageerd. 'Ik neem aan dat het niet zo'n geslaagd gesprek was,' zei ze. Ze had gelijk hun aandacht. 'Nu niet zusje.' Yasmin glimlachte nep. 'Waarom niet grote broer? Heb je Dalila's nieuws ook gehoord? Bizar, vind je ook niet? Maar jij vindt het nog meer dan bizar, is het niet?' Dreigend keek hij haar aan. Yasmin pakte haar kop koffie en stond op. 'Je bent een druiloor Rayan Ranislanski. Ze zit tegenover je, je weet wel, het meisje waar je zo gek op bent.' 'Yasmin,' zei hij waarschuwend. 'Ik ben al weg, maar onthoudt, je doet dit zelf.' Dalila staarde haar met grote ogen aan. Yasmin knipoogde naar haar en verliet daarna de keuken. Af en toe kon ze die broer van haar wel wurgen! 'Zo, die heeft ook haar standpunt duidelijk gemaakt,' zei Rayan droog. Dalila stond op. 'Ik denk maar dat ik hier weg ga, weg van jouw zielige persoontje.' Hij stond razendsnel op. 'Ik zou maar heel goed op je woorden gaan letten.' 'Anders wat? Wat was je van plan? Me op sluiten? Dat maakt geen indruk meer, daar kan ik gemakkelijk aan wennen. Ik heb drie jaar opgesloten gezeten, weet je nog.' Hij zuchtte diep. 'Dat bedoel ik niet.' 'Het kan me niet schelen wat je wel bedoeld. Ik laat me niet door jou de wet voorschrijven. Jij hebt helemaal niks over mij te zeggen. Ik ga nu naar boven, denken aan mijn verloofde en onze happy ending.' Ze liep toen weg. Yasmin die het laatste stuk van hun confrontatie had gehoord kwam klappend de keuken binnen. 'Een applaus voor Dalila en een grote boe voor jou.' Ze gaf hem een stomp. 'Ben je wel helemaal goed bij je hoofd? Je duwt haar van je af. Datzelfde heeft haar vader met haar moeder gedaan. We kennen het eindresultaat.' 'Vergelijk mij niet met Jamal, Yasmin.' 'Dat doe ik ook niet, maar als je niet uitkijkt, gebeurt hier hetzelfde. Ga vooral zo door, vervreemd haar van je, ze zal niks meer met je te maken willen hebben.' Hij balde zijn handen tot vuisten. 'Wat doe je eigenlijk zo moeilijk? Zij kan er niks aan doen.' 'Ze is verloofd.' 'Was Rayan, verleden tijd. Volgens mij is je grammatica goed genoeg om te weten dat we het hier over het verleden hebben. Waarom doe je hier zo moeilijk over?' 'Ik kan ook niet doen alsof het er niet is.' 'Dat vraagt ook niemand van je, maar je hoeft haar nergens de schuld van te geven. Wat heb je eigenlijk gisteren allemaal tegen haar gezegd?' In het kort deed hij haar hier verslag over. Yasmin gaf hem een harde stomp. 'Wil je gewoon dat ze afstand van je neemt?' 'Natuurlijk niet!' zei hij fel. 'Daar ben je anders wel mee bezig. Waarom doe je dit?' Onderzoekend nam ze hem op. 'Je bent jaloers, dat is het.' 'Schei uit Yasmin.' Ze grijnsde. 'Je bent jaloers. Je kunt het niet hebben dat ze in het verleden met iemand anders was verloofd. Het vreet je van binnen op.' Yasmin glimlachte stralend. 'Wat een geweldige dag is dit, dat ik dit nog mag meemaken. Rayan Ranislanski is jaloers.' Ze lachte hard. Dreigend keek hij haar aan. Ze lachte nog harder. 'Die blik maakt geen indruk op me, dat weet je inmiddels toch wel. Waar maak je je eigenlijk druk om? Dat ligt in het verleden. Of ben je bang dat ze zich zal herinneren dat ze gevoelens voor hem had? Natuurlijk, dat is het, daar ben je bang voor. Je bent bang dat deze Anouar iets voor haar betekent.' 'Wat maakt het uit, ze eindigt toch met mij!' Met grote staarde Yasmin hem aan. 'Zo, zo. Wat ben jij allemaal van plan?' 'Ik ben niet van plan haar te delen, ook niet met een verloofde uit het verleden. Ze is van mij!' Yasmin was aangenaam verrast. Zijn gevoelens voor haar gaan blijkbaar dieper dan meneer zelf in de gaten had. Zo'n slimme zakenman, maar zo stom als het op de liefde aankomt. In zichzelf moest ze lachen. 'En jij denkt dit voor elkaar te krijgen door je als een woesteling op te stellen?' 'Het kan me niet schelen! Ze is van mij en ze blijft van mij! Wie ook maar in haar buurt durft te komen, of dit nu Issam of een verloofde uit het verleden is, ik pik het niet!' Yasmin glimlachte stralend. Ze vond het geweldig. Rayan en Dalila... Ze passen geweldig bij elkaar. 'Wat zit jij nou stom te glimlachen?' 'Een binnenpretje broer. Maar hoe ben je van plan de rommel op te ruimen die je hebt veroorzaakt?' Met een zuur gezicht staarde hij voor zich uit. 'Jij en je stomme trost,' mompelde ze en liep weg. Yasmin had de kop op zijn spijker geslagen. Hij was jaloers, steker nog, de jaloezie vrat aan hem. De gedachte aan haar met iemand anders... De gedachte dat iemand anders haar aanraakt... Het maakt hem woest! Hij was niet in staat deze woede los te laten. Een uur later trof Yasmin hem bezweet in de fitnessruimte aan. 'Helpt het?' 'Als ik het gezicht van die Anouar voor me zou kunnen zien zou het helpen ja.' Yasmin schudde haar hoofd. 'Wat ben je van plan?' 'Hem vinden.' 'Wanneer was je van plan dat te doen?' 'Ik heb al opdracht gegeven naar hem op zoek te gaan, alleen is de kans vrij klein dat we hem ook gaan vinden. We weten niet eens naar wie we op zoek zijn.' 'Daarna, wat ben je dan van plan? Stel jullie vinden hem, wat dan?' Hij gaf een harde stoot tegen de hangmat. 'Dan moet hij het niet wagen haar maar met één vinger aan te raken.' 'Als je een klein beetje redelijker zou zijn Rayan. Deze jongen houdt misschien wel van haar.' 'Als dat echt zo is zou hij haar niet in de steek hebben gelaten! Ik zou dat nooit doen!' Dit was de gepassioneerde Rayan die ze kende. De Rayan die over lijken ging degene te beschermen van wie hij hield... 'Dat klinkt heel krachtig.' Hij gaf een laatste stoot tegen de hangmat. 'Omdat het de waarheid is. Ik zal me niet uit het veld laten staan door deze Anouar. Als hij de strijd met me wil aangaan moet hij vooral komen. Ik ben niet van plan aan de kant te gaan staan. Hij heeft zijn kans gehad. De dame is nu van mij.' Yasmin zuchtte. 'Het klonk allemaal goed, totdat je zei: ze is van mij. Ze is je bezit niet Rayan.' Er stond frustratie in zijn ogen te lezen. 'Zoiets zei zij laatst ook al.' 'En terecht. Ze is geen ding die je kunt bezitten, probeer dit dan ook niet.' 'Ik zie haar ook niet als mijn bezit, ik zou niet durven, ze zou me anders levend villen.' Er verscheen een grijns op Yasmin's gezicht. Dat was op en top Dalila. 'Wanneer ik zeg dat ze van mij is bedoel ik te zeggen dat ze bij mij hoort, dat ik haar wil beschermen, dat ik de enige voor haar wil zijn...' Vloekend keerde hij haar de rug toe. 'Hoor mij nou Yasmin. Kijk wat ze met me doet, dit is niks voor mij.' Yasmin deed haar best haar lach in te houden. Ze vond het zo schattig. Haar grote broer was gevallen, heel hard zelfs. 'Ga niet lachen Yasmin. Ik herken mezelf niet eens. Heb je gehoord wat ik net allemaal zei, al die woorden...' Yasmin glimlachte. 'Het betekent heus niet dat je nu opeens een ander persoon bent. Je leert alleen een andere kant van jezelf kant kennen, nee, dat zeg ik verkeerd. Wij beiden weten dat je je bewust bent van de andere kant in je karakter. Je bent niet alleen hard en kil.' 'Dat weet ik, maar wat dat kleine kreng met me doet... Ze haalt het slechtst in me naar boven, en tevens het beste.' Yasmin vond het prachtig. 'Waarom kijk je me zo aan?' 'Hoe?' 'Met die puppy blik in je ogen.' Yasmin glimlachte ondeugend. 'Omdat ik het geweldig vindt, jou en Dalila. Ik sta aan jouw kant grote broer. Ik wil haar ook met niemand anders dan jij zien.' Glimlachend woelde Rayan door haar haar. 'Het kan me niet schelen wie deze Anouar is, de dame hoort bij mij.' Dit was een vastberaden Rayan. Een Rayan die recht op zijn doel afging. Deze zelfde Rayan maakt ze mee wanneer hij het heeft over het vinden van haar ontvoerders, deze zelfde Rayan ziet ze ook nu terug. Lieve Dalila, houdt je hart vast.