Like a child Deel1 #Voltooid

139

Wat vooraf ging... 'Zo ken ik je weer. Waarom maak je er eigenlijk zo'n heisa van? Ik mag toch best met mijn vrouw dansen?' Dalila hapte naar adem. 'Ik ben je vrouw niet,' zei ze toen afstandelijk. Rayan keek bedenkelijk. 'Je hebt gelijk, dat ben je ook niet. Ik heb het huwelijk nietig laten verklaren.' Het nieuws was als een klap in haar gezicht. Even kon ze geen woord uitbrengen. Toen ze weer tot spreken in staat was keek ze met opgeheven kin naar hem op. 'Dat is dan een hele opluchting,' loog ze. Zo dom als ze was geweest, had ze zich daaraan vastgebeten, aan hun zogenaamde huwelijk. Het was een soort houwvast geweest. Een illusie, een fantasie die haar door de eenzame nachten had geholpen. 'Het idee jouw vrouw te zijn vervulde me al met weerzin,' voegde ze eraan toe. Zijn handen knepen in haar bovenarmen. Zijn ogen had hij tot spleetjes geknepen. 'Ik zou heel erg uitkijken met wat je zegt.' 'Anders wat,' daagde ze hem uit. 'Ik denk niet dat je behoefte hebt aan een onsmakelijke scene,' zei hij kil. 'Wat je ben toch ook een naar mannetje,' zei ze afkeurend. 'Dat heb je me wel vaker gezegd.' 'Dat is dan mooi. Wanneer heb je onze zogenaamde huwelijk nietig laten verklaren?' 'Drie weken geleden.' Hij had er geen gras over laten groeien ging het door haar heen. 'Het was niet moeilijk, want zoals jij al zo mooi had aangegeven, voor een huwelijk zijn nog altijd twee personen nodig. Met andere woorden: er viel niet veel nietig te verklaren, aangezien onze hele zogenaamde huwelijk geen echt huwelijk was.' Ze slikte. Was hij er echt op uit om haar te kwetsen? 'Nou, dan is er toch nog iets van goed nieuws.' 'Wat ben je aan het doen Dalila? Mij expres uitdagen? Je weet dat dat niet zo slim is.' 'O, ik zal voor de volgende keer in gedachten houden dat ik je vooral niet boos mag maken. Ach, schei toch uit man!' Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij haar aan. Met liefde wilde hij haar de nek omdraaien! Ze had iets van emotie moeten laten blijken, iets van aangeslagenheid, maar niet dit, niet deze totale onverschilligheid. Het nieuws had haar moeten raken. Verdomme, het had haar net zoveel pijn moeten doen als het hem had gedaan! Hun zogenaamde huwelijk had hem erdoor heen gesleept. Het is mijn vrouw had hij dan tegen zichzelf gezegd. Wat was het mooi om zichzelf dat wijs te maken. Hij had beter moeten weten. Rayan Ranislanski waagde zich namelijk niet aan dwaze dromen. 'Zullen we gaan?' vroeg hij na een stilte waarin ze elkaar aankeken. 'Ga jij maar, ik blijf,' antwoordde Dalila. 'Nee, wij gaan, samen,' zei hij. 'Ik wil niet mee.' 'Maar je gaat mee.' 'Je kunt me niet dwingen.' 'Die onsmakelijke scene kan ik nog altijd schoppen,' waarschuwde hij. 'Een naar, naar mannetje Ranislanski,' zei ze. Ze maakten zich van elkaar los. 'Ik ga even afscheid nemen van Sofian,' zei ze. 'Houdt het kort,' reageerde Rayan koel. Ze nam haar tijd. Deed ze dat nu om hem te irriteren? Als dat haar bedoeling was, slaagde ze hier heel goed in. Hij had zijn kiezen op elkaar geklemd op het moment dat ze zich dan eindelijk bij hem voegde. 'Klaar?' vroeg ijzig. 'Ja hoor,' zei ze poeslief. Hij nam haar bij de arm. Net zoals bij hun binnenkomst viel het ook stil bij hun vertrek. 'Ben blij dat dat weer achter de rug is,' zei hij toen ze thuis waren. 'Waarom ben je mee gegaan als je het zo vreselijk vond?' vroeg Dalila terwijl ze haar schoenen uitschopte. Op blote voeten liep ze naar de tafel en legde daarop haar oorbellen. Ze draaide zich vervolgens om en keek hem in de ogen aan. Ze kon zich niet bewegen. De blik in zijn ogen herkende ze namelijk. Hier sprak een verlangen uit. Een verlangen dat ze maar al te goed herkende. 'Rayan,' zei ze zacht. Hij keek haar aan, maar zei niets. Hij ontwaakte toen uit zijn trance en schudde zijn hoofd. 'Het was inderdaad geen slimme zet,' zei hij. 'Waar ga je eigenlijk overnachten?' 'Hier.' Haar mond viel open. 'Nee, dat kan niet!' riep ze toen uit. Rayan trok zijn wenkbrauw op. 'En waarom niet? Ik zal je heus niet bespringen. Je ex zal keurig zijn handen van je afhouden.' Ex... Wat een naar woord. Wat een koud woord. Ze wilde het wel uitschreeuwen. 'Waarom ben je hier eigenlijk?' vroeg ze toen vermoeid. Rayan knikte, wetend dat hij er niet langer meer om heen kon draaien. 'Ik was heus wel van plan om terug te komen voor de rechtszaak,' zei ze. 'Dat weet ik, dat heb je ook in je brief geschreven. Die lieve brief van je.' Dalila wende haar blik af. Ik doe dit voor jou, schreeuwde ze inwendig. Ik zou het niet aankunnen als jou iets zou overkomen. 'Dat is niet de reden waarom ik hier ben Dalila.' 'Wat is de reden dan wel?' Er was geen manier om dit nieuws niet pijnlijk te laten zijn dus haalde hij diep adem en sprak de woorden uit. 'Je vader heeft een hartaanval gehad.' Het begon om haar heen te draaien. Ze moest zich aan de bank vastgrijpen om niet te vallen. Rayan stond supersnel bij haar. Met grote beangstigde ogen keek ze hem aan. Verdomt, hoe kon hij sterk blijven als ze hem met die grote groene ogen aankeek? 'Ga even zitten,' zei hij, bang haar dan anders in zijn armen te nemen. Bang zich volkomen belachelijk te maken. Ze wilde hem niet. Waarom zou hij zichzelf kwellen? Waarom zou hij hun beiden in een ongemakkelijke situatie plaatsen? Nee, dat had geen zin. Hij zou haar van een afstand steun bieden, meer niet. Meer kon hij niet doen. Meer mocht hij niet! De kans dat hij dan anders zijn armen om haar heen zou slaan en haar zou smeken bij hem terug te komen was namelijk erg groot. 'Wanneer?' vroeg ze met een klein stemmetje. 'Een week geleden. Je hebt het me niet bepaald gemakkelijk gemaakt je te vinden.' Ze keek hem recht in de ogen aan. 'Hoe is het met hem?' vroeg ze angstig. 'Goed naar omstandigheden. Hij herstelt goed. Hij heeft mij benaderd omdat hij jou wilde zien.' 'Ik ga morgen gelijk een vlucht boeken,' zei ze. 'Dat is niet nodig.' 'Hoe bedoel je?' 'De privé- jet staat klaar,' zei hij. Dalila boog haar hoofd. Ergens was er de dwaze hoop geweest dat hij hier voor haar was. Ze had beter moeten weten. Ze had toch geweten dat toen ze hem verliet hij dan een hekel aan haar zou krijgen? Dus waarom klampte ze zich nog vast aan zulke idiote dromen? Het maakte het er niet gemakkelijker op. 'Ga maar slapen,' zei hij. 'Morgen ochtend is vroeg genoeg om te vertrekken.' Dalila keek naar hem op. 'Waarom doe je dit?' 'Omdat je vader me dat heeft gevraagd.' Dalila knikte. 'Ik zal je even wijzen waar je kunt slapen.' Ze keken elkaar aan. Nadat ze hem zijn kamer had gewezen maakte ze dat ze weg kwam, bang anders in tranen uit te barsten. In haar eigen kamer liet ze zich tegen de deurpost vallen en hield haar hoofd in haar handen vast. Vechtend tegen de impuls haar achterna te gaan sloeg hij met zijn vuist tegen de muur. Hij had de blik herkend, de blik van pijn. Hij kon haar niet troosten. Hij kon dat niet doen zonder het risico te lopen dat hij zich belachelijk zou maken. Hij was ook wel de laatste van wie ze troost wilde. Dat had ze hem heel duidelijk gemaakt door bij hem weg te gaan. Rayan schudde zijn hoofd. Zulke gedachtes hebben geen zin Ranislanski.