Like a child Deel1 #Voltooid

112

Wat vooraf ging...Laila nam haar in haar armen en hield haar stevig vast. 'Liefje toch, heb je dan toch niet genoeg meegemaakt? Heb je dan niet genoeg ellende meegemaakt?' Laila drukte Dalila dicht tegen zich aan. 'Je bent veilig. Hier ben je met mensen die van je houden en alleen het beste voor je willen.' Dalila kreeg het te kwaad en barste in tranen uit. Wanneer was het toch gebeurd dat Laila een soort van moeder voor haar was geworden? Dalila liet zich door haar omhelzen en was ontzettend dankbaar voor het begrip en liefde die ze kreeg.'Houdt Marwan Yasrin voor me in de gaten, Nick.' Dalila hield haar pas in toen ze langs de werkkamer van Rayan liep en hem hoorde praten. 'Laat het mij weten als hij het land uit wil. Hij mag er vooral niet mee weg komen. Oké, ik hoor nog van je.' Dalila's hart was sneller gaan slaan. Hij kon het maar niet loslaten dacht ze. Hoofdschuddend liep ze de werkkamer binnen.'Zo, je bent blijkbaar druk bezig.' Rayan draaide zich naar haar om. 'Je hebt me horen praten,' zei hij. Met een koele blik keek Dalila hem aan. 'Hoe raadt je het zo. Vertel, heb je hem al een bezoekje gebracht?' 'Uiteraard,' antwoordde Rayan kalm. Afkeuring stond in Dalila's ogen te lezen.'Je bent een vreselijke kerel.' Rayan pakte haar bij haar arm vast. 'Laat me los,' zei ze. Er waren twee weken verstreken na het grote nieuws dat Marwan betrokken was bij de ontvoering van Yasmin. Dalila had een punt achter hun relatie gezet. Ze meende wat ze had gezegd. Hij maakte het haar alleen niet gemakkelijk. Hij maakte het nog moeilijker omdat ook hij meende wat hij zei, hij was niet van plan haar te laten gaan.O, ze kon gaan en staan waar ze wilde, maar er was altijd iemand in de buurt. Ze voelde zich een gevangen in haar eigen huis. Nee, dit was haar thuis niet. Voor een paar maanden had ze dit huis als haar thuis gezien, maar niet meer. Er was een hele afstand tussen hen. Waren ze in het verleden al afstandelijk met elkaar om gegaan, was het nu alleen maar erger. Er stond heel wat tussen hen in.'Weet je, doe wat je vooral niet laten kunt. Ik zal alleen niet toekijken hoe jij mijn broer verwoest. En als je me nu zou willen loslaten.' Tot haar verbazing deed hij wat ze hem vroeg. Dalila deed een stap bij hem vandaan. Hun blikken hielden elkaar vast. Haar groene ogen keken recht in zijn donkere ogen.'Je bent echt de meest vreselijke kerel Rayan Ranislanski,' zei ze met schorre stem. En met deze woorden verliet ze zijn werkkamer. Dalila voelde zich rusteloos. Ze wist dat er heel wat zou gaan komen. Er was een storm op komst. Ze wist alleen niet wanneer. Ze kon zich er ook niet op voorbereiden. Ze wist dat er een storm ging komen, maar ze had geen idee hoe deze storm zich zou uiten, hoe krachtig en verwoestend.Met een verslagen gevoel liep ze door het huis. In elke kamer bleef ze even staan, vooral in de kamers die ze opnieuw had ingericht. Vorige week had ze de laatste veranderingen aangebracht. Ze was trots op het werk dat ze had geleverd. Elke kamer was smaakvol ingericht. Elke kamer straalde warmte uit. Ik ben trots op je, klonk het in haar hoofd. Je hart en ziel liggen hierin, dat is duidelijk te zien. Ik heb altijd vertrouwen in je gehad. De tranen prikten achter haar oogleden. Dat lijkt zo lang geleden dacht ze. Het lijkt zolang geleden dat hij iets lief tegen haar had gezegd. Hij had in haar geloofd. Hij had vertrouwen gehad dat ze de klus tot een goed eind zou brengen, dit heeft hij haar vaak genoeg laten merken. Vaak genoeg heeft hij haar in haar werk gestoord. Hij had haar dan in zijn armen genomen en had haar gekust.Hij was altijd zo lief voor haar geweest. Het moeilijke van alles is dat ze wist dat het lieve en hartstochtelijke er nog altijd was, het zou nooit verdwijnen. Het hoorde bij zijn persoonlijkheid. Het was juist die tedere en beschermde kant van hem waardoor het zo moeilijk was om los te laten, zeker wanneer zulke herinneringen zich aan haar opdrongen. Trillend liet ze zich op een bank in de hoek van de kamer vallen.Er was zoveel gebeurd, zoveel veranderingen. Ze herinnerde zich de eerste dag dat ze hier was binnen gekomen maar al te goed. Hij was vreselijk geweest. Ze had een hekel aan hem. Ze had een hekel aan de kille en harde Rayan Ranislanski gehad. Vaak genoeg had ze hem horen zeggen dat ze knettergek was, dat ze slechts een middel was geweest om zijn doel te bereiken.Deze herinneringen deden pijn. Ze herinnerde haar eraan dat het niet altijd fijn tussen hun is geweest. Ze hadden elkaar wantrouwt. Voor hem was ze het gekke meisje dat hem moest helpen in wraak, meer niet. Ze was geen persoon van vlees en bloed in zijn ogen, maar een gestoord ding. Een eerste traan rolde over haar wang. Beschermend sloeg ze haar armen om zich heen. Ze voelde zich klein, klein en kwetsbaar. Ze voelde zich als een kind. Een verlaten kind dat het in haar eentje moest redden. Een klein en eenzaam kind. Ze voelde zich net zo bang als een kind. Bang voor alles dat zou gaan komen. Ze voelde zich als een klein kind dat er alleen voor stond.