Like a child Deel1 #Voltooid

70

Wat vooraf ging...Na een paar minuten besefte hij dat er dwaze glimlach op zijn gezicht speelde. Kon je het hem kwalijk nemen? De geweldige Dalila Yasrin hield van hem. Hij besefte hoe hij bofte en drukte haar tegen zich aan. Het was toch niet zo gek dat hij zich niet kon concentreren? Rayan kon alleen maar aan het moment denken dat hij eindelijk naar huis zou kunnen en zijn meisje daar zou aantreffen. Hij glimlachte bij deze gedachte. Kathy kwam zijn kantoor binnen en zag de glimlach op zijn gezicht. Gelukkig dacht ze. Wanneer Rayan in een rothumeur is, is hij niet te genieten. 'Dat ziet eruit alsof je je al veel beter voelt?' Rayan keek naar haar op. 'Valt het zo op,' zei hij grijnzend. 'Nee, natuurlijk niet. Alleen heeft iedereen op kantoor door dat we liever bij je uit de buurt konden blijven, net zo min dat het niemand opvalt dat je vandaag in een tophumeur bent.' Rayan schoot in de lach.'Ik ben nu even weer de nieuwsgierige secretaresse, wat is de reden van je blijdschap? Of nee, ik doe eerst zelf een gokje.' Rayan sloeg zijn armen over elkaar heen en keek haar geamuseerd aan.'Ga je gang. Ik ben benieuw hoe goed jij je baas kent.' 'Ze heeft de mooiste groene ogen die ik ooit in mijn leven heb gezien, en ik citeer nu jouw woorden. Heb ik het goed of heb ik het goed?' Rayan moest om haar lachen.'Je stelt me niet teleur Kathy.' Ze glimlachte triomfantelijk. 'Dacht ik het niet! En hoe gaat het met onze grote heldin. Geloof me, zo ziet iedereen haar hier. Ik bedoel, ze heeft ons eindelijk uit onze lijden verlost. De vraag wanneer de grote baas dan eindelijk zou vallen is eindelijk beantwoord. Ik moet zeggen dat je me niet hebt teleurgesteld.' Ze kneep moederlijk in zijn wangen. Rayan lachte. Wanneer je secretaresse al jaren in dienst was kon ze zich zulke vrijheden veroorloven. 'Hoe goed hebben yemma en jij Anouar gekend?' Zenuwachtig wachtte Dalila op wat Jamal zou zeggen. 'Je moeder en ik kende Anouar redelijk.' 'Leek ik gelukkig met mijn verloving?''Ehh...' Jamal aarzelde. 'Wat is er beba?' 'Je wilde je verloving verbreken. Je kwam tot de conclusie dat je helemaal niet met Anouar wilde trouwen.' Dalila haalde diep adem, misselijk van opluchting.'Ik wilde onze verloving verbreken?' vroeg ze hoopvol. Jamal vader knikte. 'Het leek ons een aardige jongen, maar jij bedacht je.' 'En, heb ik dat gedaan? Had ik de verloving verbroken?' 'Die kans heb je niet meer gehad. Tegen die tijd zat je al in de inrichting.''En verder, wat kun je me nog meer over hem vertellen?' 'Hij was bevriend met Marwan.' Hoop bloeide in haar op. Ze moest haar broer vinden, die kon haar veel meer vertellen.'Hoe goed kenden Marwan en Anouar elkaar?' 'Vrij goed. Anouar kwam hier over de vloer. Zo ben jij in contact met hem gekomen. Daarom vonden wij het niet zo vreemd dat je je zo snel met hem verloofde.' 'Hoe was hij er onder toen ik werd opgenomen?' 'Hij was er kapot van, maar hij spoorde je moeder en ik er wel toe aan je te laten opnemen. Hij was er ook van overtuigd dat dit het beste voor je was.' Ze had opeens moeite met ademhalen. Er klopte iets niet aan deze Anouar figuur.'Ik ehh...' 'Waarom aarzel je?' vroeg Jamal. 'Wat wil je me vertellen?' 'Ik wil weten wie mijn biologische vader is,' gooide ze eruit. Hij knikte langzaam. 'Doe dat lieverd, ik sta achter je.' Opgelucht haalde ze adem. 'Je vindt het niet erg? Je hebt nu niet het idee dat jij er niet meer toe zal doen?' Jamal schudde zijn hoofd.'Ik begrijp het. Ik ben natuurlijk wel bang, maar dit is belangrijk voor je.' Ze was dankbaar dat hij zo begripvol was. 'Wat weet jij van hem?' vroeg ze. 'Niet veel. Je kunt begrijpen dat ik niet echt stond te popelen om nieuws over hem te ontvangen.' Dalila knikte. 'Wat weet je wel?' 'Je moeder vertelde dat het een hoge piet was, meer weet ik niet.'Dalila drukte een kus op zijn voorhoofd en stond op. 'Ik ga naar huis beba. Ik moet dit allemaal op een rijtje zetten.' Jamal knikte en stond op. 'Als je nog meer wilt weten hoef je dat alleen maar te vragen.' 'Natuurlijk, voordat ik het vergeet, hoe zag hij eruit?' 'Hij was lang, had donker haar en donkere ogen. Volgens je moeder een knappe jongeman.' Dalila glimlachte geforceerd. Hier had ze niks aan. Er waren genoeg Marokkanen die aan deze beschrijving voldeden.In de rit naar huis pijnigde ze haar hersens. Bij de gedachte aan Rayan verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze had de hele dag aan hem gedacht. Toen ze thuis kwam trof ze daar Adil en Laila Ranislanski aan. Glimlachend keken ze op toen ze de kamer binnen kwam. Dalila glimlachte terug.'En?' vroeg Yasmin. 'Het is een klein beetje duidelijk geworden. Ik kom van mijn vader vandaan,' verklaarde ze Adil en Laila. Deze knikten. 'Alles goed met je?' vroeg Laila. Dalila knikte. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Dat is wel heel anders dan een paar weken terug. Laila had wantrouwend tegenover haar gestaan en had aan haar goede bedoelingen getwijfeld.Je moest eens weten hoe goed het met me gaat, dacht Dalila. Die zoon van je brengt me het hoofd op hol. Ze moest een grijns onderdrukken. 'Ik ga me omkleden en voeg me zo meteen bij jullie.' Nadat ze zich had omgekleed ging ze naar beneden en plofte naast Yasmin neer. Er hing een ontspannen sfeer. Dat is ook iets dat nu heel anders is dacht Dalila. Ze kon zich tegenwoordig in hun buurt ontspannen.