Like a child Deel1 #Voltooid

28

Wat vooraf ging... Maar hoe hij het ook wende of keerde, hij was gefascineerd door de dame. Hij wilde haar schoonheid in zich opnemen. Hij genoot van haar temperamentvolle karakter. Al met en al, de dame boeide hem. Ze boeide hem zo dusdanig dat hij haar hoe dan ook zou kussen. Hier was hij net zo gebrand op als het vinden van de ontvoerders van Yasmin... Starend uit het raam van haar slaapkamer, dacht Dalila aan vanochtend. Ze had niet geweten hoe ze zich na gisteravond tegenover hem had moeten gedragen. Ze had zich geen houding weten te geven. De stomme grijns op zijn gezicht had haar verteld dat hij zich hier goed van bewust was. Gisteravond stond haar helder voor de geest. Ze herinnerde zich de blik die hij in zijn ogen had gehad nog heel goed. De dingen die hij had gezegd, maalde ook door haar hoofd. Ze had weinig geslapen. Elke keer had ze eraan moeten denken. Nu was hij naar zijn werk en zat zij hier, piekerend. Ze was benieuwd moest ze toegeven. Ze was benieuwd naar zijn werkomgeving. In tweestrijd stond ze op en opende haar kast. Ach, wat kon het haar ook schelen. Ze wilde het zien. Ze wilde zien waar hij werkte. Ze verveelde zich dood. En bovendien wilde ze hem net zo in de war brengen als hij dat bij haar had gedaan. Ze belde Remco op en liet hem weten dat ze naar buiten wilde. 'Waar naar toe mevrouw?' vroeg hij toen ze tegenover hem stond. 'Ranislanski.' Verbaasd keek hij haar aan. 'Weet meneer dat u komt?' 'Nee.' Hij glimlachte. Remco mocht haar. Ze had pit. En voor zover hij wist bracht ze Rayan tot waanzin. In zichzelf moest hij lachen. Twintig minuten later parkeerde Remco de auto. Met grote ogen keek ze naar het gebouw. Dit was dus zijn domein dacht ze. Dus dit was de plek waar hij bijna dag en nacht was. Remco vertelde haar dat ze op de hoogste verdieping moest zijn. Ze stapte de lift in en wachtte geduldig. Ze kon niet geloven dat ze dit deed, maar ze was nieuwsgierig. En het zou haar veel plezier brengen, hem net zo in de war te brengen. Ze glimlachte bij dit vooruitzicht. Ze stapte de lift uit en nam haar omgeving in zich op. De interieur was smaakvol ingericht. Op haar gemak keek ze om zich heen. Al snel kreeg ze door dat ze door iedereen werd aangestaard. Ze spande zich, maar herinnerde zich toen dat de hoed die ze op had en grote bril, haar bescherming boden. Met een zekerheid die ze eigenlijk helemaal niet voelde, liep ze op de secretaresse af. 'Wat kan ik voor u betekenen?' vroeg deze haar vriendelijk. 'Ik wil graag met Rayan spreken.' De oudere vrouw keek haar onderzoekend aan. 'Heeft u een afspraak?' Dalila schudde haar hoofd. 'Dan vrees ik dat ik niks voor u kan doen. Meneer Ranislanski heeft het erg druk en wil niet gestoord worden.' 'Zeg hem maar dat hij anders nog meer hoofdpijn van me gaat krijgen.' Ze knipoogde naar de vrouw. Deze glimlachte. Het jonge meisje had iets charmants, hier viel ze dan ook gelijk voor. 'Ik zal hem bellen.' Dalila glimlachte haar stralend toe. 'Rayan, er staat hier een mevrouw die je graag wilt spreken.' 'Ik wil niet gestoord worden Kathy.' 'De jongedame zegt dat ze je anders nog meer hoofdpijn gaat bezorgen.' Rayan wist niet wat hij hoorde. En hij wist ook gelijk om wie het ging. Hij lachte. 'Laat haar maar binnen komen Kathy.' 'En?' vroeg Dalila toen Kathy ophing. 'Je kunt doorlopen.' Voorzichtig deed Dalila de deur open en deed deze weer achter zich dicht. Met zijn armen over elkaar heen geslagen stond hij in het midden van zijn kantoor. 'Oef, wat benauwd zeg,' zei ze, en deed haar hoedje af. 'Je gaat me anders nog meer hoofdpijn bezorgen, zeg je.' Ze glimlachte ondeugend en deed toen ook haar bril af. 'Dat heb je goed gehoord Ranislanski.' Hij grijnsde. 'Wat brengt jou hier?' Ze haalde haar schouders op. 'Ik had niks te doen.' 'Dus je bent hier om mij nog meer hoofdpijn te bezorgen?' 'Nee, ik ben hier omdat ik mij thuis verveelde.' Thuis... Ze stonden beiden stil bij dit woordje. Ze wende haar blik af en keek om zich heen. 'Dus hier ben je de meeste van je tijd. Mooi ingericht moet ik zeggen.' 'Ik ben blij dat het je bevalt. Kan ik je iets te drinken aanbieden?' 'Heb je iets fris?' 'Ja, ik zal Kathy even zeggen dat ze het moet brengen.' Vijf minuten later werd haar drankje bezorgt. Kathy keek met grote ogen toe toen ze haar zag. Onzeker wende Dalila zich tot Rayan toen Kathy de deur achter zich sloot. 'Heb ik iets gedaan? Je secretaresse keek me zo vreemd aan.' Rayan lachte zacht. De dame had echt niet door dat ze oogverblindend was, dit maakte haar nog aantrekkelijker. 'Ik denk dat Kathy je schoonheid bewonderde.' Dalila verslikte zich bijna in haar cola. 'Wat?' Rayan lachte. 'Je weet best wat ik heb gezegd.' Diep in de ogen keek hij haar aan. Ook hij was gisterenavond niet vergeten. Ook hij was niet vergeten welke gedachtes er door hem heen waren gegaan. Sterker nog, deze gedachtes speelde ook nu. Haar kussen stond nog altijd even hoog in zijn prioriteitenlijst. Wat zegt hij, even hoog, nee, hoger. Hij genoot ervan naar haar te kijken, zeker wanneer zij hem met die ongelofelijke kijkers ongelovig aanstaarde, net als nu. Ze kon niet geloven dat hij haar een compliment had gedaan. 'Waarom kijk je me met die stomme grijns aan?' Hij schoot in de lach. Nog zoiets, ze was niet bang tegen hem op in te gaan, hier had hij bewondering voor. Het was heerlijk verfrissend. 'Ik kijk je met deze stomme grijns aan, zoals jij dat zo mooi verwoord, omdat ik... Nou ja, ik vind je reactie wel grappig wanneer ik je een compliment doe.' Hij ging zitten en nam haar op zijn gemak op. Vuur spuwde uit haar ogen. Wie had dat ooit gedacht? Wie had ooit gedacht dat hij het verlangen zou krijgen haar te kussen? Als iemand hem dit een paar maanden geleden had gezegd, zou hij deze persoon hard in het gezicht hebben uitgelachen. 'Je bent een onmogelijke vent, weet je dat.' Hij knipoogde naar haar. Ze sloeg haar blik neer. Hij lachte zacht. Snel keek ze op. 'Waarom lach je?' 'Ik lach om jou.' 'En waarom is dat?' 'Zodra ik iets doe of zeg, dat in jouw eigen te... intiem is, laten we het maar zo formuleren, kijk je van me weg, of je hebt een bijdehante opmerking.' Langzaam verscheen een glimlach op haar gezicht. 'Dat heb je goed gezien Ranislanski. Ik weet het niet zo goed met jou. Je bent een onmogelijke vent, zoals ik net al zei, maar af en toe kan ik wel om je lachen.' 'Zo,' plaagde hij. 'Bof ik even.' 'Het verandert alleen niks, dat weet je toch wel. Ik heb nog altijd een hekel aan je.' Hij schoot in de lach. Dat bedoelde hij nou. Hun blikken hielden elkaar vast. Het was voor beiden duidelijk dat de spanning die tussen hun heerste, niet helemaal was verdwenen. Het was niet zozeer alleen de spanning wanneer ze zo met elkaar omgingen, maar de spanning die ook aangaf dat ze elkaar nog altijd niet helemaal vertrouwden. Beiden waren ze op hun hoede, ondanks de manier waarop ze nu met elkaar omgingen. Dalila haalde opgelucht adem. Hoe gek het ook was, hier was ze ergens blij mee. Wanneer hij naar haar keek, met die donkere ogen, de huivering die bij haar dan volgde, voelde zich alleen nog meer in de war. Wanneer het besef er dan was dat ze hem nog altijd niet helemaal vertrouwde, en hij haar niet, was dit veilig. Ze wist ook dat het vreemd zou zijn als ze nu opeens wel beste vrienden zouden zijn. Voor twee personen die elkaar vanaf het eerste moment hadden wantrouwend, was het al heel knap dat ze een normaal gesprek met elkaar konden voeren. De laatste tijd ging dit zelfs verder... Wanneer hij die blik in zijn ogen had, wanneer hij zijn hand naar haar gezicht ophief en deze streelde... 'Dat is veiliger, niet?' Met grote ogen keek ze hem aan. Het was net of hij haar gedachten kon lezen. 'Dat je nog altijd een hekel aan me hebt, dat wij elkaar nog altijd niet vertrouwen, dat is het veiligst. Je begrijpt dan ook niks van gisteren, of die andere keer... Nee, je wilt het niet begrijpen, dat is het.' Zijn ogen werden nog donkerder toen hij zijn blik langzaam, maar heel doelbewust, over haar heen liet gaan. Ze kreeg het warm. 'En dat bedoel ik nou,' zei hij zacht. 'Je hebt die blik nu ook in je ogen.' 'Welke blik?' 'De blik die zegt dat je er helemaal niks van begrijpt. De blik die zegt dat je het niet wilt begrijpen.' 'Misschien,' zei ze. Hij lachte en stond op. 'Ik heb iets bedacht,' begon hij rustig. Ze was gelijk alert door de toon in zijn stem. 'Wat heb je bedacht?' vroeg ze wantrouwend. Rayan vouwde zijn handen ineen. Hoe bracht hij dit zonder haar tegen zich in het harnas te jagen?