Like a child Deel1 #Voltooid

64

Wat vooraf ging... 'Wat is je doel Issam? Wat probeer je te bereiken? Ben je echt in haar geïnteresseerd of doe je dit alleen vanwege mij?' 'Maakt dit iets voor jou uit. Ik moet net zo goed bij haar uit de buurt blijven, al zou ik stapelverliefd op haar zijn, jou zou het niks kunnen schelen.' 'Je hebt gelijk, het maakt niet veel uit. Ik wil in beiden gevallen dat je uit haar buurt blijft.' 'Geef me een goede reden waarom ik dit zou moeten doen.' 'Ik weet dat je mij haat, maar zij heeft hier niks mee te maken.' 'Maar nu ga je er vanuit dat ik dit alleen doe om jou een hak te zetten.' 'Dat is toch ook de enige reden.' Issam lachte. 'Misschien, maar jij grote broer? Jij bent wel oprecht geïnteresseerd? Natuurlijk ben je dat, anders zou je hier nu niet staan. Wie zegt jou dat ik niet echt geïnteresseerd ben? Ze is bloedmooi, daarnaast heeft ze ook nog eens ruggengraat. Geef het nu zelf toe Rayan, de dame is goud waard.' Rayan glimlachte. 'Ze is meer dan dat.' Issam nam hem nieuwsgierig op. 'Je bent voor haar gevallen, dat is het. Je bent voor haar gevallen.' 'Je zegt het zelf Issam, de dame is goud waard.' Tot Rayan's verbazing verscheen er bij Issam een glimlach op het gezicht. Yasmin keek met tranen in haar ogen toe. Zo zou het moeten zijn, zo was het vroeger altijd. Ze waren elkaars beste vrienden. Ze miste het. Ze miste het om ze zo samen te zien. Ze miste het om met z'n drieën iets te doen. Tegenwoordig had ze het gevoel tussen twee vuren te staan. Ze konden niet meer met elkaar overweg en zij moest een manier vinden om met beiden om te gaan zonder de ander te kwetsen. Ze wilde geen van hun afvallen. Het waren beiden haar broers en ze aanbad ze. Rayan en Issam keken haar richting op. 'Wat is er?' vroeg Issam. 'Jullie,' zei ze met tranen in haar ogen. 'Jullie beginnen een gesprek waarin jullie ruzie maken en eindigen met een soort van begrip, dat mis ik. Ik mis mijn twee broers die elkaars beste vrienden waren.' Geen van hun wist zich een houding te geven. De twee macho mannen die normaal gesproken altijd hun woordje klaar hadden, waren nu stil. Ze hadden een zwak voor hun kleine zusje. 'Dingen veranderen,' zei Issam zacht. 'Dat weet ik, maar in jullie geval zou dit niet zo moeten zijn. Jullie zouden niet zo vijandig tegenover elkaar moeten staan.' Geen van hun wist welke woorden ze moesten gebruiken, dus waren ze stil en keken ze Yasmin aan, met een wanhopige blik die vertelde dat ze haar helemaal niet wilden teleurstellen. Dalila en Sabrin waren alleen in de woonkamer. Sabrin keek Dalila van top tot teen aan. Het was een schoonheid moest ze toegeven. Een schoonheid die Rayan niet ongevoelig liet. Sabrin moest haar woede onderdrukken. Ze was hier niet om zich door de dame met haar groene ogen te laten wegsturen. Ze wilde Rayan en ze zou hem krijgen ook! 'Hoelang woon je hier al?' Dalila keek op bij het horen van haar stem. Ze wilde helemaal niet met haar praten. Ze wilde dat de dame weg zou gaan en haar verder met rust zou laten, maar helaas. 'Een paar maanden.' 'Ben je familie van Rayan?' Dalila moest denken aan het gesprek dat ze met Rayan over haar had gehad. Volgens Dalila had Sabrin interesse in hem, volgens meneer was dit niet het geval. Dalila wist absoluut zeker dat zij het bij het rechte eind had, zeker na die vraag. 'Nee, ik ben geen familie.' Sabrin glimlachte nep. 'Jij en Rayan... Ik hoop niet dat daar iets tussen gaande is.' 'Hoezo niet?' Dalila glimlachte net zo nep en besloot het spelletje mee te spelen. Sabrin vernauwde haar ogen. Jammer, dat had ze laatst toch wel goed gezien. Deze dame had ruggengraat. Het was niet een weerloos type die ze gemakkelijk uit de weg zou kunnen ruimen. Sabrin toverde nog een nep glimlachje. 'Nou, omdat Rayan en ik... Ik weet niet of je het weet, maar we hadden in het verleden een relatie.' 'Zoiets heeft hij me inderdaad verteld.' Sabrin was verbaasd. 'Nou, dan moet je ook weten dat hij en ik... Nou ja, ik wil je niet in een ongemakkelijke positie plaatsen.' Dat wilde ze degelijk dacht Dalila. 'Nee, vertel. Ik ben reuze benieuwd.' 'Hij en ik... We willen het samen weer proberen.' Blijf kalm zei Dalila tegen zichzelf. 'O, heeft hij dat gezegd?' Dalila glimlachte gemaakt. 'Niet met zoveel woorden, maar ik ken hem langer dan vandaag om te weten dat hij dat wel bedoelde.' 'Door wat heb je die indruk gekregen?' 'Ik zie hoe hij naar me kijkt. Rayan en ik zullen onze weg hoe dan ook weer tot elkaar vinden.' Dalila voelde zich misselijk worden bij deze gedachte. 'Hij en ik horen bij elkaar.' Dalila die verdrietig en woedend tegelijkertijd was liet geen van deze emoties zien. Ze glimlachte geforceerd naar Sabrin. 'Waarom vertel je mij dit allemaal?' 'Ach ja, ik wil niet dat je teleurgesteld raakt. Ik merk dat Rayan een oogje op je heeft.' Sabrin lachte toen. 'Ik kan het die knapperd niet eens kwalijk nemen. Je bent een mooie vrouw, welke man zou hier niet voor vallen?' De opmerking was listig. Sabrin suggereerde dat ze het alleen maar van haar uiterlijk moest hebben. En wie gaf haar de garantie dat Rayan niet hetzelfde dacht?

Misschien dacht hij ook wel dat ze slechts een mooie kopie was zonder enige inhouding. Misschien was haar uiterlijk het enige dat voor hem telde en had hij geen aandacht voor haar innerlijk. Dalila haatte het. Ze haatte het als mannen haar slechts zagen als een stuk vlees zonder enige inhoud. Zij wist wel beter. Ze wist dat ze geen oppervlakkig type was. Ze was verre van perfect, maar ze wist dat ze wel degelijk inhoud had. Ze had haar buik vol van mannen die haar alleen maar wilde vanwege haar uiterlijk. Zodra ze een ruimte binnen liep waren alle mannenhoofden haar richting afgewend. Ze zou het niet kunnen verdragen als ook hij één van deze mannen was, als hij haar ook zo zag: als een beeldschone dame die gewoon mooi moest zijn en verder haar mond moest houden. Ze moest het niet wagen een slimme opmerking te maken. Ze moest geen eigen mening hebben. Ze moest alleen maar mooi zijn en haar mond houden. Ze haatte zulke mannen. Mannen die zich bedreigd voelde door een vrouw die maar een klein beetje intelligent was. En als meneer Rayan Ranislanski tot deze categorie mannen hoort zou ze hem eens goed laten weten wat ze hier van vond! Als hij haar al deze tijd slechts om haar uiterlijk had begeerd dan... In gedachte schudde ze verdrietig haar hoofd. Ze keek naar Sabrin en moest haar best doen haar woede in bedwang te houden. De jonge vrouw was bezig haar op stang te jagen en ze leek hier nog van te genieten ook. Dalila wist niet of ze de waarheid sprak. Rayan had haar verteld dat hij niks van Sabrin wilde, maar hij had ook gezegd dat hij haar niet wilde kwetsen en kijk maar wat hiervan terecht is gekomen. Hoe dan ook, ze zou niet toelaten dat Sabrin over haar heen zou lopen. Als ze maar een klein beetje meer zekerheid van hem zou hebben... Ze zou dan voor haar mannetje vechten. Maar er viel nu niks te bevechten. Hij gaf vaak aan dat hij om haar gaf en toch kreeg hij het elke voor elkaar haar te kwetsen. Ze hield van de sukkel en dat maakte het allemaal zo moeilijk. Toen ze hem over Anouar had verteld had hij haar moeten steunen. Hij had haar niet het gevoel moeten geven dat zij de schuldige was. Maar goed, nu zou ze zich concentreren op de dame die haar recht wilde doen gelden op de man van zij hield. Met hetzelfde nep lachje keek ze Sabrin aan. 'Je bedoelt dus nu eigenlijk te zeggen dat je je niet bedreigd voelt door andere vrouwen. Ben je zo zeker van jullie?' Na haar woorden bleef Dalila glimlachen, alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Sabrin kookte van binnen. De dame was geen gemakkelijke tegenstander. Ze zou haar niet zo gemakkelijk kunnen loodsen. De twee vrouwen kenden beiden de spelregels. Dit keer was het aan Sabrin de beurt te glimlachen en net te doen alsof Dalila's woorden hun doel niet hadden getroffen. 'Ach ja, er lopen zoveel mooie vrouwen rond. Mijn Rayan is niet blind en bovendien is hij zelf een zeer knappe man.' Dalila glimlachte. 'O knap is meneer zeker. Maar 'mijn' Rayan, gaat dat niet een beetje snel? Weet hij ook dat jij hem als de zijne beschouwt?' Sabrin wuifde haar woorden weg. 'Rayan en ik hebben iets speciaals samen.' 'En dat speciale houdt in?' Dalila was bereidt het spelletje tot het uiterste mee te spelen. Ze kon niet net doen alsof Sabrin's woorden haar koud lieten. Diep van binnen wist ze wel degelijk dat hij om haar gaf, maar het geven om stond niet in verhouding met wat zij voor hem voelde. Hij had het nooit over liefde. Ze wist niet waar ze met hem aan toe was, en dit maakte haar onzeker. 'Dat speciale houdt in dat wij elkaar altijd weer zullen vinden,' antwoordde Sabrin. 'Rayan en ik kennen elkaar al jaren. Het is maar een kwestie van tijd en wij zijn weer samen.' 'Weet hij dat ook?' Sabrin schoof onrustig op haar benen. De dame liet zich niet uit het veld slaan. 'Zoals ik al zei, we kennen elkaar al jaren.' 'En dat is voor jou genoeg? Dat geeft jou genoeg zekerheid ervan uit te gaan dat jij en hij weer bij elkaar komen?' Sabrin had geen antwoord klaar. Ze wist alleen dat ze deze Dalila zo snel mogelijk uit het beeld wilde zien verdwijnen. Ze was te mooi en te slim, een te sterke partij. Dalila ging bij het raam staan. Ze was blij dat Sabrin haar mond eindelijk dicht hield. Ze voelde zich uitgeput door al de emoties van deze afgelopen uren. Het was teveel dat haar pad opkwam. Ze wilde snel weer met haar vader spreken. Ze moest meer informatie over Anouar verzamelen. Waarom kon ze hem niet herinneren? Wat voor rol heeft hij precies in haar leven gehad? Hebben haar ouders hem goed gekend? Wat had zij voor hem gevoeld? En waarom heeft Rayan in zijn onderzoek niks over een verloofde kunnen vinden? Als je het allemaal zo bij elkaar optelt, klopte het niet. Er mist iets. En dat iets moest ze achterhalen. Net zoals ze moest achterhalen waar Marwan precies uithing en hoe het met hem ging. Ze hield van haar broer en ze wilde nu meer dan ooit zijn steun en kracht.