Like a child Deel1 #Voltooid

46

Wat vooraf ging...'Slaap lekker schurk.' Hij gromde. 'Alsof dat nu nog gaat lukken.' Hij streelde haar gezicht en liet haar toen abrupt los. 'Ik maak dat ik wegkom.' Ze lachte en deed de deur achter zich dicht. Ze sloot haar ogen en leunde tegen de deur aan. Hij maakte haar gek. Het ene moment wilde ze hem slaan en het volgende moment wilde ze dat hij haar vasthield en kuste! De rotvent was toch niet zo'n rotvent. Bij deze gedachte verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze voelden zich alle drie onrustig. De drie mannen die het plan hadden opgezet Rayan Ranislanski uit de weg te ruimen voelden zich steeds onrustiger worden. Er was tot nu namelijk helemaal niks terecht gekomen van hun plan. Hij leefde nog steeds, en hetzelfde gold voor haar.Er was één ding dat hen echter zeer plezierde. Zij was zijn zwakke plek. Nu was het niet alleen maar een familielid die ze tegen hem konden gebruiken. Mochten ze hem willen raken, en dit wilden ze absoluut, zouden ze haar tegen hem kunnen gebruiken, en dit zouden ze ook doen.'Er moet snel iets gebeuren,' zei één van de mannen. De ander twee mannen knikten instemmend. De jongste van hen zat zichzelf van binnen op te vreten. Hij moest en zou hem klein krijgen. Hij zou hoe dan ook Rayan Ranislanski uit de weg ruimen! 'Inderdaad, we moeten snel tot actie overkomen,' zei de jongste man. 'Dit heeft nu wel lang genoeg geduurd. We moeten hem nu écht uit de weg ruimen. Het mooie aan dit geheel is dat we dit nu ook via haar kunnen doen. Door haar te raken, raken we hem.' De jonge man lachte, een boosaardige lachje, een lachje dat vertelde dat hij ze wellicht niet meer op een rijtje had. Hij was verblind door haat.'Je wilt hem wel heel erg graag uit de weg hebben?' De jongeman lachte boosaardig. 'Absoluut, ik kan hem niet uitstaan. Hij moet weg.' 'Ik had het zelf niet beter kunnen formuleren,' zei de tweede man en lachte. 'De vraag is nu alleen, wat gaan we doen?' De jonge man lachte. 'We bedenken een zorgvuldige plan. Een plan die absoluut niet mag falen. Een plan dat niet gaat falen! Een plan die ons zal garanderen dat dit het einde van Rayan Ranislanski zal zijn.' De andere twee mannen lachten goedkeurend. Het klonk ze als muziek in de oren. Kritisch keek Dalila de kamer rond. 'Vanwaar die kritische blik schoonheid?' Bij het horen van zijn stem draaide Dalila zich om. Haar hart miste een slag, dat gebeurde haar dus altijd. Zodra hij in de buurt was stonden haar zenuwen op scherp.'Wat vind jij ervan Rayan? Het eindresultaat van deze kamer bedoel ik?' 'Wat denk je zelf?' Ze beet op haar lip. Zijn ogen gingen hier naar toe. Hij sloop toen op haar af. Ze zag de blik in zijn ogen. 'Nee meneertje, ik stelde je een vraag.' 'Daar zal ik zo antwoord op geven, maar eerst dit...' Hij sloeg zijn armen om haar heen. Glimlachend keek ze naar hem op.'Je weet toch wel wanneer je dat doet ik me dan helemaal niet kan inhouden.' 'Hoe bedoel je?' vroeg ze op fluistertoon. 'Die glimlach van jou natuurlijk, prachtig. Ik ga je kussen mooie dame.' En ze wilde niks liever. Ze wilde niks liever dan door hem gekust te worden. 'Nou, in dat geval moet het antwoord op mijn vraag maar wachten, is het niet?' 'Hij grijnsde. 'Ik ben blij dat die logica ook tot jou is doorgedrongen. Genoeg gepraat...' Er volgde een lange en genietende kus. De situatie werd gekker en gekker dacht ze. Ze hingen geregeld om elkaar heen. Ze waren graag bij elkaar, maar dit allemaal werd niet onder woorden gebracht. Hun laatste conflict was twee dagen geleden, zo lang geleden was ook hun laatste kus geweest.Elke keer wanneer ze bij elkaar in de buurt waren, hing die spanning er. Bij beiden is er het verlangen hun kussen te blijven herhalen. Het was alsof ze na hun eerste kus de stille afspraak hadden gemaakt dat het nu op deze manier tussen hun zou gaan, op deze intieme manier... Maar wat hield dit precies in?Diep van binnen wist ze ook wel dat dit niet op deze manier door kon gaan. Het was niks voor haar. Het was niks voor haar zich zomaar ergens in te werpen, maar met hem scheen ze dit te vergeten. Dalila hield van duidelijkheid. Ze wilde graag weten waar ze aan toe was en met hem had ze dit niet. Ze wist niet wat ze met hem aan moest. Dat was ook logisch, datgene dat er tussen hun speelde bespraken ze niet.Natuurlijk, ze gaven beiden toe dat ze het fijn vonden elkaar te kussen. Niemand van hen die hier om heen draaide. Ze gaven zelfs toe dat ze graag bij elkaar waren. Ze geven beiden aan dat ze niks van de situatie begrijpen, maar niemand die tot nu toe de stap had ondernomen meer duidelijkheid te creëren. Wat is het dat hij precies van haar wilde? Wilde hij überhaupt wel iets van haar? Of vond hij het goed zoals het nu was? Ze wist het niet, maar in beiden gevallen had ze behoefte aan duidelijkheid. Nu had ze het gevoel in het donker te tasten.Ze was hier maanden geleden gekomen en niemand die had kunnen voorspellen dat er een dag zou komen waarop ze op deze manier met elkaar om zouden gaan. Er was zoveel tussen hun veranderd. Sommige veranderingen kon ze niet eens vatten. Ze wist wel dat ze het fijn vond. Ze vond het fijn bij hem te zijn.'En, wat is het dat je van de kamer vindt?' vroeg ze toen ze elkaar loslieten. Hij glimlachte. 'Moeten we het daar echt over hebben?' Dreigend keek ze hem aan. Hij lachte. 'Al goed, ik vind het prachtig. Als ik zo om me heen kijk... Je hebt het geweldig gedaan. Mijn woorden waren gemeend Dalila. Ik vind echt dat je hier talent voor hebt.' 'Dank je,' zei ze zacht. Van binnen maakte haar hart een sprongetje van blijdschap.'Nu nog de rest van het huis,' zei ze. 'Ik ben ervan overtuigd dat je dat ook geweldig gaat aanpakken,' zei hij. Glimlachend keken ze elkaar aan.Ze had zo'n duidelijke stempel in deze kamer gezet, in dit hele huis eigenlijk, in al hun levens, inclusief dat van hem... Ze was inmiddels ondenkbaar. Maar hij wist ook dat er een dag ging komen waarop ze weg zou gaan... Hij merkte bij zichzelf dat hij dit geen prettig idee vond. Hij was er niet klaar, nog niet, nog lang niet...Hij voelde zich lichamelijk aangetrokken tot haar, hier bestond geen twijfel over, maar hij wilde zichzelf ook niet voorliegen. Het gevoel haar te willen beschermen had allang niks meer met lichamelijke gevoelens te maken.Was hij bereidt te kijken wat het is dat hij echt van haar wilde? Natuurlijk, hij was niet bang voor zijn gevoelens. Hij wist alleen niet wat deze gevoelens nu precies inhielden. Hij moest voor zichzelf uit zoeken wat deze precies waren. Nog geen paar maanden geleden voelde hij alleen walging voor haar, en nu... Hij kon zich niet meer voorstellen dat ze geen deel meer uit zou maken van hun levens, dat ze geen deel meer uit zou maken van zijn leven...Hij had nooit gedacht dat hij emotioneel bij haar betrokken zou raken, maar dit is wel degelijk gebeurd. Er was een tijd geweest waarin hij haar alleen maar als het gekke meisje had gezien, hier was niks meer van over. Hij genoot van haar gezelschap. Hij genoot van haar pit en temperament. Het sombere meisje dat hij in huis had gehaald bestond allang niet meer. Deze Dalila ging tegen hem in. Deze Dalila toonde haar kracht. Deze Dalila toonde haar kwetsbaarheid. Deze Dalila bewonderde hij. Ze hadden hun eigen unieke manier waarop ze met elkaar omgingen. Ze begrepen elkaar. Wanneer hij haar aankeek wist hij dat ze hem begreep. Misschien niet als het aankwam op datgene dat er nu tussen hun was, hij begreep het namelijk net zo min, maar ze begreep hem, ze begreep hem als persoon. Als je dit allemaal tegenover de situatie van vroeger afweegt, is het bizar. Was hij verandert? Nee, hij was nog altijd dezelfde Rayan. Hij was nog altijd de Rayan die de ontvoerders van zijn zusje wilde pakken. Hij was nog altijd de harde en meedogenloze Rayan. Hij was nog altijd de Rayan die van het gevaar hield. De Rayan die je niet kon opsluiten en van hem verwachten dat het leven stil en voorspelbaar zou lopen. Hij was nog altijd dezelfde persoon. Dit allemaal was niet verandert. Hij was niet opeens timide en soft geworden, dit zou ook nooit gebeuren, dat was hij gewoon niet. Hij was wie hij was. Hij zou degene die hem dwars zouden liggen nooit het voordeel van de twijfel gunnen. Hij zou altijd terugslaan. Hij zou in de zakenwereld ook niet opeens een lieve aanpak hebben. Hij zou net zo hard blijven toeslaan als hij nu deed. Het harde en meedogenloze zou hij nooit kwijt raken, het vormde hem tot de persoon die hij was. De vraag was, kon zij hiermee leven? Kon zij ermee leven dat hij niet de rustige jongenman was die je thuis kon houden om heel rustig en teruggetrokken te leven? Als ze van hem verwachtte dat hij dit allemaal zou doen, waren ze heel snel uitgepraat. Hij kon zich niet anders voordoen dan hij was, en dat zou hij ook nooit doen. Net zo min als hij dit van haar verwachtte. Hij zou nooit van haar verwachten, nooit van haar willen ook, dat ze haar temperament zou loslaten, dat ze opeens heel stil zou worden, dat ze hem niet meer zou tegen spreken. Hij zou zelfs nooit van haar willen dat ze haar eigenwijsheid zou kwijt raken! Het was juist haar karakter dat hem zo in haar aantrok. Het zijn juist die karaktertrekjes die hem zo boeien, die kenmerkend voor haar zijn, die bij haar horen. Hij zou haar niet anders willen dan ze is.