Like a child Deel1 #Voltooid

142

Wat vooraf ging... 'Ik zal je niet langer met mijn aanwezigheid kwellen. Ik ben weg.' Hij gaf haar niet de kans te reageren. Dalila keek hem hoofdschuddend na. Het werd steeds moeilijker om met hem in dezelfde ruimte te zijn. Het avondeten was een stille gebeurtenis. Ze keken alle drie naar buiten toen het begon te stormen. De regen tikte hard tegen de ramen. Het was opeens ook een stuk donkerder in de kamer. 'Lekker griezelig,' grinnikte Yasmin. 'Ik ga bij mijn ouders logeren,' voegde ze eraan toe. Rayan vernauwde zijn ogen. 'Dat is ook heel plotseling.' Yasmin glimlachte poeslief. 'Nee hoor, dat stond al vast.' 'Is het wel zo'n goed idee om met dit weer te rijden?' 'Het is maar regen Rayan.' 'Het stormt,' sprak hij haar droog tegen. 'Bel me wanneer je bent aangekomen.' 'Dat zal ik doen grote broer,' zei ze en drukte een kus op zijn wang. Daarna nam ze afscheid van Dalila en vertrok. Een halfuur later belde ze met het bericht dat ze goed was aangekomen. 'Dat was Yasmin,' bracht Dalila de boodschap over. Ze stond in de deuropening van zijn werkkamer en voelde zich niet op haar gemak. 'Ze is goed aangekomen.' Rayan knikte. Listig dat zusje van hem dacht hij. Ze had hem ook gewoon op zijn mobiel kunnen bellen. Ze had er echter heel bewust voor gekozen naar de huistelefoon te bellen, wetend dat Dalila zou opnemen en dat ze dan gedwongen zou zijn hem dit bericht te melden. 'Nou, dan ga ik maar weer tv kijken,' zei Dalila. Ze maakt het er zich wel heel gemakkelijk vanaf bedacht hij woest. Ze ging zo gemakkelijk verder met haar leven, net of er niets was gebeurd. Er knakte op dat moment iets in hem. 'Heb je nog met je liefje gesproken?' Met een ruk draaide Dalila zich naar hem om. 'Mijn liefje?' 'Ja, je weet wel. Hoe heette hij ook alweer, o ja, Sofian.' De gedachte aan die vent bracht moordneigingen naar boven. 'Het is mijn liefje niet.' 'O, is hij dat niet?' Rayan stond op. 'Ik dacht toch echt iets anders te hebben gezien.' 'Dat heb je dan verkeerd gezien.' Rayan lachte vreugdeloos. 'Wat was het toch dat je al deze tijd van plan was? Genoot je ervan hier iedereen een rad voor ogen te spelen?' Dalila slikte. Hij wilde haar kwetsen, net zo zoals zij hem had gekwetst. 'En ik me maar afvragen waar ze al deze tijd was, maar mevrouw had het heel goed naar haar zin. Is hij alles waar je van hebt gedroomd?' De jaloezie vrat aan hem. 'Is hij de liefde van je leven?' Dalila vocht tegen haar tranen. 'Dalila en Sofian,' spotte hij. 'Ik hoop dat hij dat temperament van je aan kan. Wij beiden weten hoe flink het eraan toe kan gaan. Vertel eens, in wat voor opzichten verschillen wij van elkaar?' Hij liep dichter naar haar toe en pakte haar ruw bij haar bovenarmen vast. 'Jullie verschillen in alle opzichten,' zei ze met opgeheven hoofd. 'Waar ben je mee bezig Rayan? Wat wil je van me?' Hij lachte nep. Ze haatte het wanneer hij dat deed. 'Je bent een klein krengetje weet je dat.' Dalila stak haar kin in de lucht. Hij was vastbesloten haar te kwetsen en het lukte hem ook. 'Laat me los rotzak.' Zijn handen drukten dieper in haar bovenarmen. 'Rotzak... Hmm, dat woord heb ik gemist. Verbazingwekkend hoe gemakkelijk jij vergeet en verder gaat. Verbazingwekkend hoe jij van de één naar de ander gaat.' Ze kon het niet. Ze kon dit allemaal niet aanhoren zonder te reageren. 'Laat me toch los!' 'Loslaten? Ik begin net.' 'Wat wil je mij in vredesnaam nog meer melden? Wij hebben elkaar niets meer te zeggen.' 'En wie zou hier toch voor hebben gekozen. Was het gezellig in Spanje? Heb je het naar je zin gehad met Sofian? Hoe intiem waren jullie?' Ze kon het niet meer. Ze rukte zich van hem los en gaf hem een klap in het gezicht. Ze schrok er zelf van. Hij greep haar vast. 'Doe dat nooit meer,' zei hij met een gevaarlijke ondertoon in zijn stem. 'Je verdient het!' schreeuwde ze. 'Waar haal je het lef vandaan mij dat te vragen?!' 'Waar ik het lef vandaan haal,' herhaalde hij met een minachtende blik. Het was teveel. Het was teveel om aan te zien en te horen. Zijn haat, zijn minachting... Ze kon het niet aan. Met alle kracht rukte ze zich los. 'Ik blijf hier geen minuut langer! Je bent een bruut Rayan Ranislanski en ik haat je!' Ze rende de kamer uit. Rayan sloot pijnlijk zijn ogen. Ze nam niet eens de moeite zich om te kleden. Het kon haar niet schelen waar ze naar toe ging. Het maakte niet uit, zolang ze maar weg was bij zijn gemene opmerkingen, weg van zijn hatelijke blik. In paniek, met haar pyjama aan en op blote voeten, rende ze naar buiten, de storm in. De tranen stroomden over haar wangen. Ze was al halverwege en drijfnat toen ze ruw van achteren werd vastgegrepen. 'Waarom ben jij bij mij weg gegaan?!' vroeg hij met een gezicht vertrokken van pijn. 'Laat me los!' gilde ze. 'Ik haat je! Ik haat je!' Ze beukte tegen zijn borstkast. Hij liet haar begaan. 'Omdat het mijn schuld is!' schreeuwde ze toen. 'Omdat het mijn schuld is dat je bijna dood was!' Geschrokken keek hij haar aan. 'Jouw schuld,' herhaalde hij zwakjes. Dalila gaf een laatste beuk. Uitgeput viel ze toen tegen hem aan. Rayan tilde haar in zijn armen op. 'Wat gaan we doen?' vroeg ze met trillende stem. 'Praten,' antwoordde hij. Binnen legde hij haar op de bank. Met een gekwelde blik keek hij op haar neer. 'Ik ga een paar handdoeken halen,' zei hij abrupt en verliet de kamer. Een paar ogenblikken was hij terug met handdoeken en een deken. Alsof ze een kind van vijf was droogde hij haar af en wikkelde haar vervolgens in de deken. Dalila vocht tegen haar tranen. Rayan ging tegenover zitten en vouwde zijn handen ineen, uit angst haar anders in zijn armen te nemen. 'En nu ga je me uitleggen wat je bedoelde toen je zei dat het jouw schuld was.' Dalila keek naar de grond. Het was onmogelijk besefte hij. Het was onmogelijk om haar niet aan te raken. Hij ging naast haar zitten en legde zijn hand onder haar kin. 'Ik moet het weten Dalila,' sprak hij gekweld. 'Ik moet weten waarom je bij me bent weg gegaan...' In haar ogen stonden tranen te lezen. 'Ik...' 'Vertel het me,' smeekte hij. 'Leg het me uit Dalila, maar wimpel me niet af met een vage brief.' Het was even stil eer ze knikte. 'Oké.' Nerveus speelde ze met haar vingers. Hij nam haar hand in de zijne. Ze keken elkaar in de ogen aan. 'Ik ben weg gegaan omdat ik niet anders kon,' zei ze zacht. 'Het is mijn schuld dat je bijna dood was.' Hoezeer de woorden hem ook schokte onderbrak hij haar niet. Hij wilde het hele verhaal horen.
'Ik breng jou alleen in gevaar. Omdat je mij wilde beschermen was je bijna dood.' Haar stem trilde. 'Je was bijna dood omdat je mij wilde beschermen en ik wist dat je het zo weer zou doen. Je zou je leven zo weer voor mij wagen en dat kon ik niet aanzien. Ik kan je dat niet laten doen. Als ik zou blijven zou ik je alleen maar in gevaar brengen.' Ze was even stil. 'Dus daarom ben ik weg gegaan, om jou te beschermen. Ik wist dat als ik het tegen je zou zeggen je me dan zou tegenhouden en dat kon ik niet toelaten. Ik houd teveel van je om dat toe te laten. Ik wil niet dat je je leven voor mij waagt. Dus zie je Rayan, om je te beschermen moest ik wel weg, hoe moeilijk dat ook was.' Rayan was perplex. Hij kon niet geloven wat hij hoorde. Yasmin had hem proberen uit te leggen dat ze zich schuldig had gevoeld, maar hij had er niet naar willen luisteren. Hij had niet geweten hoe diep haar schuldgevoel zat. Hij knipperde met zijn ogen. Dit was waanzin, dit was volkomen waanzin. 'En jij denkt mij op deze manier tegen te houden?' Haar ogen werden groot. 'Hoe bedoel je?' 'Door weg te gaan denk je nu dat je ervan bent verzekerd dat ik je niet meer zal beschermen.' 'Natuurlijk,' zei ze zacht. 'Ik wist dat als ik weg zou gaan zonder iets te zeggen je een hekel aan mij zou krijgen en dat is gebeurd.' Ongelovig staarde Rayan haar aan. 'Je bent een dwaas Dalila. Je bent een dwaas als je denkt dat je me hierdoor van je hebt genezen.' 'Maar dat mag niet,' zei ze in paniek. 'Je gaat jezelf dan weer in gevaar brengen voor mij en dat wil ik niet, dat mag niet!' 'Verdomme Dalila, ik houd van je, natuurlijk bescherm ik je!' Een traan rolde over haar wang. Heftig schudde ze haar hoofd. 'Nee, wat als je weer in gevaar komt? Wat als ik je bijna weer kwijt raak. Dat kan ik niet aan. Dat mag je me niet aan doen!' Rayan glimlachte liefdevol. 'Het heeft geen zin Dalila. Het maakt niet uit wat je zegt of doet, ik blijf je toch beschermen. Het heeft geen enkele zin om me op anderen gedachten proberen te brengen.' Ze beet op haar lip. 'Ik wil het niet. Ik wil je niet kwijt.' Teder streelde Rayan haar wang. 'Je raakt mij ook niet kwijt.' Er flitste pijn in zijn ogen. 'Ik was jou juist kwijt.' 'Ik wilde je beschermen,' zei ze zacht. Rayan glimlachte. 'Je bent geen egoïstisch persoon Dalila.' Niet begrijpend keek ze hem aan. 'Jij mag mij wel beschermen, maar ik mag dat niet.' 'Dat is anders,' zei ze vastberaden. Rayan lachte. 'In wat voor opzicht is dat dan anders? Weet je dan niet dat ik bijna gek werd zonder jou!' Grote groene ogen keken hem aan. 'Ik dacht dat ik mijn verstand zou verliezen. Ik heb tegen mezelf moeten vechten om niet naar je op zoek te gaan. Op het moment dat Jamal mij benaderde had ik het perfecte excuus. Ik heb me al deze tijd afgevraagd wat de reden was dat je weg ging. Het enige dat je had achtergelaten was een vage brief.' Pijn stond in zijn ogen te lezen 'Dat was omdat ik wist dat je me anders zou tegen. Als ik het je had uitgelegd had je mij overgehaald te blijven.' Hij greep haar bij de schouders vast. 'En of ik je had tegengehouden! Ik houd van je Dalila.' 'Ik dacht dat je me inmiddels wel zou haten,' piepte ze. Rayan schudde zijn hoofd. Hij streek vermoeid door zijn haar. 'Zie je dan niet in dat mijn gedrag van deze afgelopen dagen macho gedrag is? Ik verstopte mij daarachter. Ik was bang mezelf belachelijk te maken door blij te zijn jou weer te zien terwijl jij heel duidelijk had gemaakt dat je niets van mij moest hebben.' Dalila schudde haar hoofd. Ze kon het niet meer. Ze kon de schijn niet langer ophouden. 'Ik was juist dolblij,' zei ze zacht. 'Jij was alleen zo wreed en dat begrijp ik wel.' Rayan rustte met zijn voorhoofd tegen haar aan. 'Het was allemaal spel Dalila, alles. Behalve wat Sofian betreft. Ik had hem bont en blauw willen slaan.' Met grote ogen staarde Dalila hem aan. 'Je was bij mij weg. Wanneer ik je dan eindelijk weer zie, zie ik je in de armen van die gozer. Het werkte niet bepaald in zijn voordeel.' 'En hoe zit het met mij?' vroeg ze zacht. 'Dat hangt ervan af,' zei hij gespannen. 'Waarvan?' vroeg ze. 'Of je gevoelens voor hem hebt.' Het duurde even voordat Dalila antwoord kon geven. Ze kon niet geloven dat hij daaraan twijfelde. Voordat ze hem antwoord gaf, gaf ze een harde beuk tegen zijn schouder. 'Hoe kun je daaraan twijfelen! Jij bent de enige en je zult ook altijd de enige zijn.' Rayan nam haar gezicht in zijn handen. De spanning vloeide uit zijn lijf weg. 'Dat is het enige dat ik wilde weten.' 'Dit kan niet,' zei Dalila paniekerig. 'En waarom niet?' vroeg Rayan kalm. 'Omdat... Omdat ik je in gevaar breng. Als er weer een situatie voorkomt waarin je mij moet beschermen ga je dat doen. Je zult jezelf dan weer voor mij in gevaar brengen.' Zijn blik werd ernstig. 'Zonder blikken of blozen Dalila,' sprak hij rustig. 'Zonder na te denken zou ik mijn leven weer voor je wagen. Ik houd namelijk van je en er is niets dat je kunt doen of zeggen om hier verandering in te brengen. Ik stel dus voor dat je je erbij neerlegt. Er is namelijk helemaal niets, echt helemaal niets, dat je kunt doen, want zie je schatje. Of je nu wel bij mij bent of niet, ik zal je altijd beschermen, hier kan niets of niemand iets aan veranderen.' Tranen verschenen in haar ogen. 'Je bent gek Ranislanski.' Zijn ogen stonden teder. 'Gek op jou, ja.' 'Besef je dan niet hoe bang ik was toen je voor mijn ogen werd neergeschoten? Ik dacht even dat je dood was en die pijn wil ik nooit meer voelen.' Rayan streelde haar gezicht. 'Wil je de pijn van het gemis dan wel voelen?' Wanhopig schudde ze haar hoofd. Rayan glimlachte. 'Zie je wel Dalila. Hoe je het ook went of keert, je komt niet meer van me af. Mijn trots staat mij heel vaak in de weg, maar nooit meer wanneer het op jou en mij aankomt.' Een traan rolde over haar wang. 'Ik weet niet eens wie ik precies ben,' snikte ze. 'Is dat Dalila Yasrin, Dalila Schot... Ik weet het niet.' Rayan ving een traan op. 'Wat dacht je van Dalila Ranislanski?' Met grote ogen staarde ze hem aan. 'Bedoel je...' Ze kwam niet uit haar woorden. Rayan knikte. Zijn stonden gekweld toen hij begon te spreken. 'Ik houd van je. Ik kan je niet beloven dat we nooit ruzie gaan maken. Ik kan je geen perfecte leven beloven omdat niemand van ons perfect is. Ik kan je niet beloven dat de wereld over rozengeur en mannenschijn zal gaan. Ik kan je zelfs niet beloven dat ik je nooit meer zal kwetsen, maar ik kan je wel dit beloven. Ik kan je beloven dat ik er altijd voor je zal zijn. Ik kan je beloven dat ik je altijd zal beschermen. Ik beloof je dat ik voor altijd van je zal houden, je zal respecteren en je zal waarderen. Ik beloof je de rest van mijn leven aan je te wijden. Dus ja mooie Dalila, ik vraag je of je mijn vrouw wilt worden. Ik vraag je om mijn hand vast te pakken en samen met mij deze reis aan te gaan.' Plotseling haalde hij gefrustreerd zijn hand door zijn haar.
'Ik ben hier helemaal niet goed in! Waar het op neerkomt, is dat ik zielsveel van je houdt en de rest van mijn leven met jou wil doorbrengen.' De tranen stroomden over haar wangen. 'Je doet het anders erg goed Ranislanski,' zei ze met dichtgeknepen keel. 'De tranen rollen. Mijn hart klopt. Mijn liefde voor jou groeit. Ik zou dus zeggen dat je het heel, maar dan ook heel goed doet.' 'Wat is je antwoord?' vroeg hij gespannen. Ze glimlachte. De grote Rayan Ranislanski was bang. Hij was als de dood dat de vrouw van zijn leven hem zou afwijzen. Zijn hart klopte in zijn keel terwijl hij op haar antwoord wachtte. Dalila's hart ging naar hem uit toen ze de spanning op zijn gezicht las. 'Sukkel,' zei ze zacht. 'Natuurlijk wil ik jouw vrouw worden.' Hij sprong op en nam haar in zijn armen. Haar gezicht overspoelde hij met kusjes. Hij liet haar vervolgens los. 'Wacht hier, ik ben zo terug.' Voordat hij de kamer uitliep drukte hij een kus op haar mond. Met een brede glimlach keek ze hem na. Met een paar woorden had hij het heel simpel voor haar gemaakt, zelfs voordat hij met zijn verpletterende huwelijksaanzoek was begonnen. Voordat hij haar volkomen had overdonderd, had hij haar al overgehaald. Hij had gelijk. Het gemis naar hem was net zo pijnlijk. Ze zag nu ook in hoe dom ze was te denken dat ze door weg te gaan ervoor had gezorgd dat hij haar niet meer zou beschermen. Ze had beter moeten weten. Dit was de man die zijn leven voor haar had gewaagd. Dit was de man die had gezworen haar tot zijn laatste adem te zullen beschermen. Ze kon hem niet uit haar leven bannen en dat wilde ze ook helemaal niet. Sinds weken kon ze eindelijk weer helder nadenken. Hij was in orde. De nachtmerrie was voorgoed voorbij. Haar hoofd schoot overeind toen hij terugkeerde. Er speelde een glimlach op zijn gezicht. Dalila glimlachte terug. 'Ik wil dit op de juiste manier doen,' zei hij. Voordat ze het wist knielde hij op zijn knie en pakte haar hand vast. Hij keek naar haar op. 'Omdat je me zielsgelukkig maakt, omdat ik vreselijk veel van je houdt,' zei hij. 'Omdat je hebt beste bent dat mij ooit is overkomen,' ging hij verder. 'Omdat je het beste in mij naar boven haalt. Wil je mijn vrouw worden mooie dame?' Tranen prikten achter haar oogleden. Vervloekte tranen dacht ze. Maar kon het ook anders? Hij had zojuist zijn ziel aan haar blootgesteld. 'Ik wil niets liever,' fluisterde ze. Vol eerbied schoof hij de ring om haar vinger. Hij ging toen staan en drukte haar tegen zich aan. 'Ik houd van je,' zei hij met schorre stem. Ze glimlachte. 'En ik houd van jou Ranislanski.' Hij nam haar gezicht in zijn handen. De blik in zijn ogen sprak boekleden. Hij begon haar teder te kussen. Ze krulden zich vervolgens op de bank op en spraken over alles. Over Jordan, over Rediouan, over zijn ongeluk, over haar besluit. Geen onderwerp werd overgeslagen. Ze bleven tot in de kleinste uurtjes met elkaar praten. Er was geen verwijt in het spel, wel vertrouwen en eerlijkheid. Samen gaven ze het verleden een plek