Like a child Deel1 #Voltooid

47

Wat vooraf ging... Hij zou nooit van haar verwachten, nooit van haar willen ook, dat ze haar temperament zou loslaten, dat ze opeens heel stil zou worden, dat ze hem niet meer zou tegen spreken. Hij zou zelfs nooit van haar willen dat ze haar eigenwijsheid zou kwijt raken! Het was juist haar karakter dat hem zo in haar aantrok. Het zijn juist die karaktertrekjes die hem zo boeien, die kenmerkend voor haar zijn, die bij haar horen. Hij zou haar niet anders willen dan ze is. Kathy keek met grote ogen op toen Dalila binnen kwam lopen. Met een stralende glimlach keek deze haar aan. Kathy glimlachte terug. Het meisje straalde warmte uit dacht ze. Ze straalde oprechtheid uit. Kathy was altijd zeer alert en ze had dan ook heel goed in de gaten dat dit de tweede keer was dat Dalila langs kwam. Ze wist maar al te goed dat de grote baas genoeg vrouwelijke aandacht had. Er kwamen genoeg jongedames langs die om zijn aandacht streden, maar dit meisje had iets anders. Ze had zijn aandacht zonder hier iets bijzonders voor te doen. Het grappige was juist dat ze niet naar zijn pijpen danste. In zichzelf moest Kathy lachen. Ze vond het heerlijk. Ze vond het heerlijk dat ze deze dag mocht meemaken. De kleine Rayan, die inmiddels al lang niet meer zo klein was, had voor het eerst écht aandacht voor een vrouw. 'Wat kan ik voor je betekenen meisje?' 'Zeg Rayan maar dat de dame die hem nog meer hoofdpijn gaat bezorgen, er is.' Kathy grinnikte en pakte de hoorn op. 'Rayan, een bloedmooie dame voor jou.' 'Heeft ze toevallig de mooiste groene ogen die je ooit in je leven hebt gezien?' Kathy lachte. 'Absoluut.' 'Laat haar maar verder komen.' 'En?' vroeg Dalila toen Kathy de hoorn neerlegde. 'Hij moest even zeker weten om wie het ging.' 'En?' 'Geloof me, dat weet hij heel goed, de dame met de mooiste groene ogen heeft hij je genoemd.' Dalila voelde zich verlegen worden. Kathy lachte. 'Loop maar door meisje, en onthoudt, maak het hem vooral niet gemakkelijk.' 'Hier kun je op rekenen.' Glimlachend keek Kathy haar na. Ze heeft het altijd geweten. Die kleine Rayan, hoe oud hij ook werd, in haar ogen zou hij altijd de kleine Rayan blijven, is een genie. Ze heeft altijd geweten dat hij op de juiste dame zou vallen. De grote baas was gevallen, alleen wist hij dit zelf nog niet. Tevreden en met een glimlach op haar gezicht, ging Kathy weer aan het werk. Dalila deed de deur achter zich dicht. Rayan stond van achter zijn bureau op en liep naar haar toe. 'Zo,' zei hij. 'Zo,' herhaalde zij. 'Je vraagt je vast af waarom ik hier ben.' 'Dat is waar, maar ik ben ook aan het bedenken welke voordelen dit met zich meebrengt.' Ze gaf hem een harde stomp. Hij lachte. 'Ik zat te denken dat jij en ik dit wel moeten kunnen Ranislanski.' 'Hoe bedoel je?' 'De laatste keer dat ik hier was was nou niet bepaald een succes, en dan druk ik mezelf nog heel zacht uit. Ik zat te denken en bedacht me dat het toch niet zó moeilijk moet zijn.' 'We doen het anders erg goed, vooral de laatste tijd.' Hij knipoogde naar haar. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. 'Blijf nou eens serieus schurk.' 'Oké, ik zal mijn best doen.' 'Wij moeten dit toch wel kunnen?' 'Natuurlijk.' Ze vouwde toen tevreden haar handen ineen. 'Fijn, dat wilde ik even weten. Ik ga er maar snel vandoor.' Ze liep al naar de deur. 'Ho, waar gaat dat naar toe?' 'Ervoor zorgen dat we elkaar alsnog niet in de haren vliegen.' Hij pakte haar bij de arm vast en leidde haar naar de bank. 'Daar komt helemaal niks van in. Je denkt toch niet hier binnen te kunnen komen en dan zomaar weg te gaan?' Ze sloeg haar armen over elkaar. 'Dat had ik eigenlijk wel in gedachte.' 'Dan heb je geen goede berekening gemaakt schoonheid. Ik laat je niet zomaar gaan.' 'O, waneer dan wel?' Hij kon niet gelijk antwoord geven. De vraag had zoveel meer diepgang. Wanneer was hij van plan haar te laten gaan...? 'Nog lang niet,' zei hij zacht. 'En zeker niet voordat ik je heb gekust.' 'O, is dat het wat jij in gedachte hebt?' 'Heel goed mevrouw Yasrin. Waarom zouden we nog teveel tijd aan woorden verspillen, vind je ook niet?' 'Af en toe heb je wel van die slimme ingevingen Ranislanski.' Hij grinnikte. Dat bedoelde hij nou. Hij vond de manier waarop ze met elkaar omgingen fantastisch. De kus die ze deelden liet geen van hun onberoerd. Het raakte beiden tot in het diepst van hun ziel. De kussen die ze deelden waren allang niet meer alleen maar gericht op lichamelijke verlangens, dat waren ze nooit geweest ook. Er ging een deur voor hun open. Maar waren ze bereidt deze deur te betreden? 'En nu, kan ik nu weg?' grapte ze toen ze elkaar loslieten. Langzaam verscheen er een glimlach op zijn gezicht. 'Wat denk je zelf?' 'Hmm, daar moet ik nog even over nadenken.' Met een stralende glimlach keek ze naar hem op. Hij moest een brok wegslikken. Hij ging toen zitten en trok haar naast zich en sloeg zijn arm om haar schouder. 'Houd ik je niet van je werk af?' 'Geloof me, ik kon me vandaag toch niet concentreren. Ik moest aan jou denken.' Verbaasd keek ze hem aan. Hij lachte. 'Kijk niet zo verbaasd. Ik ben blij dat je er bent.' Ze keken elkaar recht in de ogen aan. 'Gelukkig, ik ben namelijk ook blij dat ik er ben.' Hun vingers verstrengelde zich met elkaar. Ze had vandaag naar hem toe gewild, zeker na gisteren. Ze wilde steeds vaker bij hem zijn. Nu zat ze naast hem en had ze het gevoel dat ze het beste uit de dag had gehaald. 'Ik heb nog nagedacht over je voorstel, de psycholoog bedoel ik.' Hij pakte haar hand vast. 'Ik heb alle punten tegen elkaar afgewogen, maar nee, ik doe het niet. Ik ren er niet voor weg. Als ik Yasmin niet had gehad, als ik niet met mijn vader had gesproken, als ik jouw steun niet had... Dan zou ik zeggen ja, ik heb het nodig dat ik met iemand praat, maar dit doe ik al.' Ze haalde diep adem en sprak verder. 'Mocht dat zusje van jou er achter komen dat de zakenwereld toch niks voor haar is kan ze nog altijd iets met psychologie gaan doen. Ze heeft veel mensenkennis. Ze is zo'n steun. Ik praat er met haar vaak over. En daarnaast ben jij er ook nog... Ik heb nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen Rayan, maar je bent een steun...' Zijn hart maakte een sprongetje. 'Ik ben blij dat ik kan helpen. Tegenover mij hoef je niks te verklaren Dalila.' 'Dat weet ik, maar ik wil dat je weet dat ik niet weg ren, dat ik me niet verstop.' 'Dat weet ik.' 'Dus je bent niet... Je vindt het dus niet raar ofzo?' Ze merkte dat ze zijn mening belangrijk vond. Nog zoiets. Wie had ooit gedacht dat de mening van Rayan Ranislanski er voor haar zou toedoen?