Like a child Deel1 #Voltooid

109

Wat vooraf ging...Hij was niet trots op zichzelf, absoluut niet. Maar hij zou tot het uiterste gaan om haar bij zich te houden. Hij zou tot het uiterste gaan om haar te beschermen. Hij zou haar tegen alles en iedereen beschermen. Hopelijk zou ze dit op een dag inzien.Met een woeste keek Dalila naar de deur. Hij kon dit onmogelijk maken. Hij kon dit onmogelijk doen. Maar dat deed hij wel. Hij had het al gedaan. Ze was razend op hem. De situatie was al erg genoeg, maar hij maakte het alleen maar erger. Ze had het al moeilijk genoeg en ook dat maakte hij erger. Ze wilde helemaal niet weg. Ze wilde blijven, bij hem, maar hij dwong haar. Hij dwong haar dit drastische besluit te nemen, maar zelfs dit stond hij in de weg. Hij weigerde haar te laten gaan. Een huivering ging door haar heen. Als er iets was dat ze haatte was het wel opgesloten zijn.Ze hief haar blik op en keek om zich heen. Zijn kamer was smaakvol ingericht. Deze straalde een warmte uit die je niet zo snel achter hem zou zoeken. Zelfs zonder dat hij hier met haar stond kon ze zijn aanwezigheid voelen, zo sterk en overheersend was deze. Verslagen keek ze om zich heen. Wat moest ze nu in vredesnaam doen? Moest ze hier de hele tijd op deze kamer zitten? Nee, zo wreed en gevoelloos kon hij niet zijn. Ach, wat wist zij nou. Hij kwetste haar toch keer op keer.Een uur later kwam hij de kamer binnen. Met een ruk keek Dalila op. Hun blikken vonden elkaar. 'Ik heb iets te eten voor je gebracht.' 'Wat aardig,' zei ze met een ijskoude stem. 'Ik ben zo te zien ook niet meer welkom aan tafel. Ik moet de rest van mijn tijd in deze kamer schrijden?' Rayan legde het dienblad voor haar neer. 'Eten,' beval hij. Met een vurige blik keek Dalila hem aan. 'Spreek niet op die toon tegen mij!' 'Ga eten Dalila.' 'Ik heb geen trek.' 'Eten,' zei hij. 'Nee,' zei ze eigenwijs. Hij was zijn geduld aan het verliezen.'Als je niet zelf eet voer ik je wel.' Aan zijn blik kon ze zien dat het menens was. Voordat hij zijn woorden kon nastreven pakte ze de vork op en begon aan haar maaltijd. In andere omstandigheden zou ze ervan hebben genoten, nu was het net of ze schuurpapier at.'Ben je van plan naar mij te blijven staren,' snauwde ze. Hij stond midden in de kamer, met armen over elkaar heen geslagen, met intense blik in zijn ogen, naar haar te kijken. 'Ik ben van plan de rest van mijn leven naar je te kijken,' zei hij. Dalila's hart miste een slag.'Kijk maar naar iets anders. Ik ben binnenkort toch weg.' 'Ik dacht dat ik had duidelijk gemaakt dat jij nergens naar toe gaat.' Dalila schoof het dienblad van zich af.'Niet alles gaat zoals jij dat wil.' 'Dit zal wel gaan zoals ik dat wil. Eet je niet meer?' 'Nee,' zei ze liefjes. Hij pakte het dienblad op en legde deze op het nachtkastje. Dalila stond op. Rayan pakte haar bij haar pols vast. 'Waar ga je naar toe?' 'Naar mijn eigen kamer.' 'Je blijft hier.' Ongelovig staarde ze hem aan. Dit kon hij niet menen.'En waar slaap jij dan?' 'Met jou natuurlijk.' Even kon ze geen woord uitspreken. 'Ik ga echt niet met jou in één bed slapen!' barste ze toen los. 'Waarom niet? Het is niet zo dat ik niks van je heb gezien, niks heb aangeraakt.' De woorden werden op zachte toon uitgesproken. Hij liet zijn blik van top tot teen over haar heen gaan. Dalila bloosde en keek hem vervolgens woest aan. 'Wat ben je toch ook een rotzak.' 'Het is toch de waarheid,' zei hij. Ze was gealarmeerd door de verlangende blik in zijn ogen en deed snel een stap naar achteren. Hij deed juist een stap naar voren. Dalila deed nog een paar stappen naar achteren en kwam tegen de muur te staan. Rayan legde zijn handen aan beiden weerszijden van haar gezicht. Hij streek over haar wang, op zo'n tedere manier dat ze het liefst tegen hem aan wilde kruipen, in zijn sterke armen.'Zeg nooit dat je niet bij mij wilt zijn. Zeg nooit dat je niet wilt dat ik je kus, dat ik je niet aanraak. We weten namelijk beiden hoe het echt in elkaar steekt. Je wilt dat ik je kus, je wilt dat ik je aanraak. En diep van binnen ben je juist dolblij dat ik je dwing te blijven. Je wilt bij mij zijn, net zoals ik bij jou wil zijn, wanhopig graag. Wij willen bij elkaar zijn.' Dalila schudde haar hoofd. Nee! Dat mag niet. Ze mocht hier niet blij om zijn. Een hulpeloos gevoel ging door haar heen'Nee, ik wil niet bij jou zijn. Ik wil...' Rayan legde haar het zwijgen op door zich naar voren te buigen en haar te kussen. Dalila beukte tegen zijn borstkast. 'Laat dat!' 'Waarom? Je wilt het dolgraag.' 'Arrogante zak!' 'Misschien, maar niet in dit geval. Ik zie het in je ogen Dalila. Ik zie hoe je naar me kijkt. Ik zie hoe verlangend ze staan wanneer ik naar je kijk, ik hoef je niet eens aan te raken, een blik is genoeg. Zo zit het namelijk tussen ons. We begrijpen elkaar zonder woorden. En wanneer ik je dan wel aanraak... Het kost ons dan beiden alle wilkracht om niet te ver te gaan. Je prachtige ogen vertellen mij alles wat ik moet weten.' Koppig schudde ze haar hoofd.'Vecht er niet tegen, het heeft geen zin.' 'Ik slaap niet hier.' 'O, jawel. Ik zal mijn handen keurig van je afhouden.' 'Daar gaat het niet om! Ik wil hier niet zijn! Hoe zie je het eigenlijk voor je? Moet ik de hele dag opgesloten zitten op deze kamer?' 'Dat zou ik je nooit aandoen,' sprak hij fel.'Je kunt gaan en staan waar je wilt, maar er zal altijd iemand in de buurt zijn.' 'Iemand die mij vierentwintig uur in de gaten houdt en ervoor zorgt dat ik er niet vandoor ga.' 'Precies.' 'O, waar ik voorheen zonder begeleiding naar toe kon is nu niet meer aan de orde.' 'Helemaal juist, zelfs wanneer je in de tuin bent, of in de fitnessruimte, er zal altijd iemand in de buurt zijn.''Heb je de jongens al gewaarschuwd?' 'Uiteraard.' 'En Yasmin. Die zal nooit meedoen aan dit zieke spelletje van je.' 'Yasmin ziet in tegenstelling tot jou in dat ik je probeer te beschermen.' Met grote ogen staarde ze hem aan. 'Wat nu?' zei ze na lange tijd van stilte. 'Moet ik hier altijd slapen?' 'Op een dag zul je dit vrijwillig willen doen.' 'Nee, nooit. Ik zal mij nooit meer met jou inlaten.' Rayan trok zijn wenkbrauw op. Hij liet niet blijken hoezeer haar woorden hem kwetste.'Daar is het te laat voor Dalila. Geloof je nu echt dat het afgelopen was? Geloof je het zelf?' 'Jij denkt echt alles te kunnen maken,' zei ze. 'Je zegt je niet meer met mij in te laten,' zei Rayan. 'Heb je dan niet door dat daar geen sprake van kan zijn, nooit meer. Jij en ik delen iets bijzonders samen, daar zet je niet zomaar een punt achter, nu niet, nooit niet.' Dalila kon geen woord uitbrengen. 'Ik breng het dienblad weg en ben zo weer terug.' Met dichtgeknepen keel staarde Dalila naar de deur. De liefde had besloten haar totaal te overrompelen, hier was geen genade in getoond. Ze moest gelijk goed en heel hard vallen. Ze had geen adempauze gekregen. Ze was gevallen voor Rayan Ranislanski die nergens voor terug deinsde. Waarom ben ik gewoon niet op een ongecompliceerd en minder irritante kerel gevallen? Waarom moest ik mijn hart, voorgoed, aan hem verliezen? Tot haar eigen verbazing verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze was er toch ook helemaal niet het type voor. Ze zou zich doodergeren aan een partner die het altijd met haar eens was. Maar hij is het wel erg vaak niet met mij eens dacht ze. Er overviel haar een somber gevoel.