Like a child Deel1 #Voltooid

148

Wat vooraf ging... Rayan en Dalila gingen op een gegeven moment bij Aaliyah kijken. Rayan ging achter Dalila staan en sloeg zijn armen om haar middel heen. Dalila leunde tegen hem aan. 'Ik ben zo gelukkig Ranislanski,' zei ze zacht. Rayan drukte een kus in haar nek. 'Anders ik wel mooie dame.' Hun vingers verstrengelde zich met elkaar. Glimlachend keken ze neer op hun slapende dochter. 'Papa, waar komen baby's vandaan?' Het zweet brak Rayan uit. Aaliyah keek vol adoratie naar haar vader op ervan overtuigd dat haar grote held het antwoord wel had. Dalila stond in de deuropening en hield met moeite haar lach in. Ze was heel benieuwd wat die schurk van een man van haar zou antwoorden. 'Ehh, tja baby's Aaliyah, ja, die...' Hoe redde hij zichzelf hier in vredesnaam uit? Zijn dochter leek niet eerder weg te gaan voordat ze haar antwoord had. Ze was dan pas drie, maar had nu al een heel duidelijk eigen wil. 'Ehh, als een papa en mama elkaar heel lief vinden kunnen er baby's komen.' Aaliyah dacht hier even over na en knikte toen. Ze was tevreden met het antwoord. Haar grote held had haar niet teleurgesteld. Ze sloeg haar armpjes om haar vaders hals en drukte een kus op zijn wang en huppelde vervolgens vrolijk de kamer uit. Vol aanbidding keek Rayan haar na. Met haar lange zwarte lokken en groene ogen was ze het evenbeeld van Dalila. 'Zo Ranislanski.' Dalila kwam tevoorschijn en begon toen heel hard te lachen. Rayan grijnsde. 'Aha, je hebt dus staan toekijken en genieten.' Dalila lachte. 'Je had die kop van je moeten zien.' 'Dus je vond het wel leuk om je man zo te zien lijden.' Met twinkelende ogen keek Dalila naar hem op en sloeg toen haar armen om zijn nek. 'Ik was inderdaad heel benieuwd hoe je je eruit zou redden.' Rayan lachte. 'Wacht jij maar af tot onze kleine Rayan oud genoeg is om jou lastige vragen te stellen.' Dalila grijnsde. 'Als ze heel lastig zijn stuur ik hem gewoon naar zijn vader.' Rayan begon haar te kietelen. 'Jij durft wel.' Op dat moment liet de eenjarige Rayan van zich horen. Zijn gehuil door de babymonitor was een last voor de oren, maar voor Dalila was het een waanzinnig mooi geluid. Haar kleine Rayan was namelijk wakker. Dalila had erop gestaan dat hun zoon naar zijn vader zou worden vernoemd. 'Hij krijgt jouw naam,' had ze heel vastberaden gezegd. 'Hij krijgt de naam van zijn vader, zijn moedige en sterke vader.' Rayan had naar haar geglimlacht en had haar haar zin gegeven, hij kon haar immers niets weigeren. Dalila tilde de kleine Rayan uit zijn bedje op. Ze verschoonde hem en gaf hem daarna te eten. Rayan keek vertederd toe. Ook Aaliyah had zich bij hun gevoegd. Ze kroop op de schoot van haar vader. Glimlachend streelde Rayan over haar haar. Dalila legde de kleine Rayan neer. Met onvaste stappen liep hij naar zijn vader en zus. Rayan tilde hem op. Aaliyah besloot dat het oké was. Als ze de aandacht van haar vader met haar broertje moest delen kon ze dat wel hebben. Dalila lachte. Die dochter van hun was haar er eentje. Ze hield zielsveel van haar kinderen. Ze hield zielsveel van haar man. Aaliyah was haar evenbeeld, maar de kleine Rayan leek sprekend op zijn vader. 'Dat hebben we goed gedaan,' had Rayan grijnzend gezegd toen Aaliyah steeds meer gelijkenissen met haar had vertoond en de kleine Rayan met hem. Dalila had heel hard moeten lachen. 'Dat hebben we zeker Ranislanski,' had ze gezegd waarop ze elkaar hartstocht hadden gekust.

16-06-2007, 18:42Wat vooraf ging... Aaliyah was haar evenbeeld, maar de kleine Rayan leek sprekend op zijn vader. 'Dat hebben we goed gedaan,' had Rayan grijnzend gezegd toen Aaliyah steeds meer gelijkenissen met haar had vertoond en de kleine Rayan met hem. Dalila had heel hard moeten lachen. 'Dat hebben we zeker Ranislanski,' had ze gezegd waarop ze elkaar hartstocht hadden gekust. Met een norse blik nam Marwan zijn omgeving in zich op. Hij was bij Rayan en Dalila thuis. De familie had zich bij elkaar verzameld. Normaal gesproken zou Marwan ervan hebben genoten, waren het niet dat Dalila Maryam had uitgenodigd. Ze stond in een hoekje van de kamer en was met zijn zusje en Yasmin in gesprek. Net wat hij nodig had dacht hij. Zijn ex die hem haatte. Drie jaar geleden hadden ze elkaar weer voor het eerst sinds jaren gezien. Marwan had destijds de zaak gewonnen, dat had Maryam woest gemaakt. Ze waren elkaar na die zaak geregeld tegen gekomen in de rechtbank. Ze gingen koeltjes met elkaar om. Als haar ogen niet zo'n warme en donkere kleur hadden, zou hij bijna zeggen dat ze uit ijs bestonden, zo koel keek ze hem aan! Hij was erachter gekomen dat ze niet was getrouwd en vreemd genoeg had hij hier zich heel opgelucht bij gevoeld. Dwaas natuurlijk, heel erg dwaas. Op het moment dat hij zich had ingelaten met Rediouan Ranislanski had hij hun relatie geriskeerd. Later, toen hij zonder een woord te zeggen was vertrokken, had hij deze dan ook echt kapot gemaakt. Natuurlijk haatte ze hem. Hij had haar zonder een woord te zeggen verlaten! Van de één op het ander moment was hij vertrokken. Hij was jong en dom geweest. Nu waren ze jaren verder en had zij een bloedhekel aan hem. Zijn blik liet haar niet los. Waarom had Dalila haar uitgenodigd? Stomme vraag. Yasmin en Dalila waren vreselijke romantisch. Ze hadden er hun werk van gemaakt andere ook de mooie kant van liefde te tonen. Na Issam was hij dus nu hun nieuwe slachtoffer. Marwan liep vastberaden op het groepje vrouwen af en pakte zijn zusje bij haar arm vast. 'Dames, als jullie ons willen excuseren.' 'Waarom heb je haar uitgenodigd?' vroeg hij toen ze buiten gehoorafstand stonden. Dalila glimlachte onschuldig. 'Omdat ik haar graag mag.' 'En verder Blacky? Hoe heb je haar zover gekregen te komen? Ik weet namelijk dat ze alles doet om ervoor te zorgen dat ze niet bij mij in de buurt komt.' Dalila glimlachte stralend. 'Gewoon, ik heb het gevraagd.' Marwan vernauwde zijn ogen. 'Oké, oké, ik heb een beetje morele chantage gebruikt, niets ernstig. Ik heb gewoon op haar gevoel ingepraat.' Marwan schudde ongelovig zijn hoofd. 'Kan iemand jou maar ook iets weigeren?' 'Nee,' zei Rayan die bij hun kwam staan. Dalila glimlachte stralend, waarop Rayan en Marwan in de lach schoten. 'Wees niet bang?' Snel keek Marwan opzij. Er was een halfuur verstreken sinds zijn gesprek met Dalila. Maryam ging tegenover hem zitten. Hij vervloekte zichzelf erom dat haar aanwezigheid hem nog zo wist te raken. 'Waar heb je het over?' vroeg hij alsof er niets aan de hand was, alsof zijn hart niet als een bezetene tekeer ging. 'Dalila is een grote meid,' zei Maryam. 'Je hoeft haar echt niet te beschermen tegen Maryam's gif.' Met een hatelijke blik ze hem aan. Aha, ze dacht dus dat hij Dalila voor haar had gewaarschuwd. 'Verdoe mijn tijd niet met deze onzin,' reageerde Marwan echter afstandelijk. Maryam lachte gemaakt en stond op. 'Vergeef me, voor even vergat ik mijn plaats.' Ze draaide zich om, om weg te lopen, maar bedacht zich. 'Ik heb begrepen dat we elkaar weer in de rechtszaak gaan treffen.' 'Dat klopt.' 'Dit keer zal ik het van je winnen Yasrin.' Marwan trok zijn wenkbrauw op. 'Doe vooral je best.' Met duidelijke afkeur keek ze hem aan. 'Ik ga die arrogantie van jou heel snel verhelpen.' Uitdagend keken ze elkaar aan. Het volgende moment liep ze weg. Marwan zuchtte diep. Zou hij ooit immuun voor haar worden?