Like a child Deel1 #Voltooid

117

Wat vooraf ging... Getrouwd, dacht ze. Ze sloot de deur van haar slaapkamer achter zich en ging op het bed zitten. Getrouwd... Het woord had een verlangen in haar wakker geschud. Een verlangen waarvan ze had gedacht deze de grond in te hebben geboord. Ze kon niet tegen zichzelf liegen. Stiekem had ze gehoopt dat het huwelijk wel geldig was, dat ze zijn vrouw was. Hoe vreselijk ze het ook vond om zo zwak te zijn kon ze er niets aan doen. Haar ware gevoelens lieten zich niet de kop indrukken. Met haar mobiel in haar handen stond Dalila in haar kamer. Het spijt hem vreselijk. De woorden van Jamal lieten haar niet los. Ze had hem zojuist gesproken en uiteraard hadden ze het over Marwan gehad. Jamal had zijn zoon met open armen ontvangen. Hij was wel de laatste persoon die het recht had een oordeel te vellen vond hij. Zijn zoon had een fout gemaakt waar hij vreselijk veel spijt van had. Jamal zou hem niet de rug toekeren, hij zou hem steunen en hij had geprobeerd Dalila over te halen hetzelfde te doen. Dalila miste hem zo. Ze miste haar grote broer. In tweestrijd keek ze naar haar mobieltje. Zonder er verder nog over na te denken besloot ze te bellen. Een paar ogenblikken later werd er opgenomen. 'Met Marwan.' Het bleef stil. Dalila durfde niet gelijk te spreken. 'Met wie spreek ik?' werd er gevraagd. Dalila slikte. 'Met mij,' zei ze toen. Het viel even stil aan de andere kant van de lijn. 'Dalila,' zei hij tenslotte op zachte toon. 'Hoe is het met je?' 'Het gaat, hoe is het met jou?' 'Ik doe mijn best mezelf te begrijpen.' Dalila beet op haar lip. 'Je moet hem niets kwalijk nemen,' zei Marwan plotseling. Haar hart miste een slag. 'Hij kan er niets aan doen Dalila. Ik zou op dezelfde manier hebben gehandeld. Ik zou ook wraak willen als iemand mijn zusje pijn had gedaan. Je moet hem niets kwalijk nemen.' Dalila vocht tegen haar tranen. 'Maar dat betekent niet dat het oké is,' zei ze met schorre stem. 'Misschien, maar het is wel een begrijpelijk reactie. Het is een trotse man lieverd. Je wist het toen je voor hem viel. Je wist met wie je te maken had.' Dalila liet zijn woorden bezinken. Hij had gelijk besefte ze. Haar moeder had het niet gekund, leven met iemand die zo hard en kil was, maar zij was haar moeder niet. Ze was sterker. Ze stond sterker in haar schoenen. Ze hield van hem en dat zou ze ook altijd doen, niets of niemand kon hier verandering in brengen. Het deed er niet toe hoezeer hij haar kwetste, het veranderde niets aan haar gevoelens voor hem, ze hield nog altijd van hem. 'Ik houd van hem,' zei ze zacht. 'Voel je hier niet schuldig om. Natuurlijk houdt je van hem, hij is er altijd om je te beschermen, wat hij ook zegt of doet, hij is er wel Dalila, dat kun je hem nageven.' 'Ik weet dat hij het goed bedoeld,' fluisterde ze. 'Maar jij bent mijn broer. Ik houd van je Marwan, dat is niet veranderd.' 'Ik houd ook van jou,' zei hij met schorre stem. 'Is hij nog geweest?' vroeg ze. 'Eén keer, vreemd genoeg daarna niet meer. Ik had verwacht dat hij al actie zou hebben ondernomen.' 'Dat komt wel,' zei Dalila terneergeslagen. 'Hij kan het nu eenmaal niet loslaten.' 'Hij houdt van zijn zusje Dalila.' 'Ik weet het. Ik... Ik sprak Jamal vandaag en ik moest je gewoon bellen. Ik... Ik... Ik weet het allemaal niet meer. Het doet vreselijk pijn dat je haar dat hebt aangedaan, maar ik kan je er niet om haten. Ik zou het nooit kunnen.' 'Je moest een weten hoeveel dat voor mij betekent,' zei Marwan. Aan zijn stem kon ze horen dat ze hem had geraakt met haar woorden. 'Maak je om mij geen zorgen,' zei hij. 'Ik red me wel.' 'Daar twijfel ik ook niet aan,' zei Dalila. 'Het is allemaal zo ingewikkeld. Ik ehh, hang maar op.' 'Vergeet niet dat ik van je houdt Blacky.' Dalila slikte haar tranen weg. 'Nee, dat zal ik niet vergeten. Vergeet jij ook niet dat ik van jou houdt.' Voordat ze in tranen zou uitbarsten hing ze op. Rayan bleef een lange tijd naar de deur staren. Kon hij het? Kon hij loslaten? Natuurlijk, alles om ervoor te zorgen dat ze bij hem bleef. Hij hield zielsveel van haar en er was niets dat hij niet voor haar zou doen. Het was het niet waard. Na veel ruzies, na veel ellende, drong dit dan eindelijk tot hem door. Niets was het waard om haar te verliezen. Rayan Ranislanski was een harde man, maar haar tranen konden hem breken. Haar tranen konden hem gek maken van ellende. Het was tijd dat hij naar zijn woorden handelde. Hij had vaak genoeg gezegd dat hij alles voor haar zou doen, nu was het ook tijd dat hij dit toonde. Het was tijd voor daden, geen lege woorden meer. Rayan hief zijn hand op en klopte op de deur. Na een paar seconden werd er open gemaakt. Met grote ogen staarde Marwan hem aan en ging toen uit de weg. 'Kom verder.' Rayan liep langs hem heen. Marwan sloot de deur achter hem. De jongemannen stonden tegenover elkaar, elkaar recht in de ogen aankijkend. 'Ik verwachtte je al,' zei Marwan. Rayan trok zijn wenkbrauw op. 'Na je eerste bezoekje heb ik rustig gewacht op je tweede, hier sta je dan,' verklaarde hij. Rayan besloot open kaart te spelen. Hij was hier met een missie en hij was van plan het er allemaal uit te gooien. 'Het liefst zou ik je kapot maken. Ik zou je het liefst helemaal willen ruineren, laat ik hier niet om heen draaien. Ik heb jaren naar Yasmin's ontvoerders gezocht. Jaren lang heb ik naar wraak gesnakt, jarenlang. Maar nu het eindelijk zover is kan ik niet eens volledig mijn wraak nemen.' Niet begrijpend keek Marwan hem aan. 'Waarom is dat? Ik begrijp dat je het moet doen. Je hebt gelijk.' Rayan was verbaasd. Hij kon het ook niet helpen dat hij iets van bewondering voelde. 'Mooi, dan zitten we in ieder geval op één lijn. Het vreet me op dat ik je niet kan laten boeten voor wat je mijn zusje hebt aangedaan. Maar dan is er ook het besef dat je wel degelijk lijdt. Jij houdt ook van jouw zusje en het is vreselijk, het is vreselijk dat ze afstand van je neemt, hier lijdt je onder.' Marwan knikte. 'Absoluut, ik houd van Dalila. Ik vind het vreselijk dat ik haar heb teleurgesteld, dat ik haar zo heb gekwetst, dat zal ik mezelf nooit vergeven.' Rayan knikte. 'Als zij het niet was had ik niets van je heel gelaten.' Marwan liet de woorden zonder blikken of blozen over zich heen komen. 'Als zij het niet was, had niets of niemand mij tegen kunnen houden, maar ze is er wel.' Fronsend keek Marwan hem aan.
'Hoe bedoel je?' 'Ik ben geen gemakkelijke persoon Marwan. Ik ben mijn hele leven lang gewend diegene die mijn dierbaren pijn doen te grazen te nemen. Het is een bescherminginstinct. Ik heb in mijn leven nog nooit iemand genade getoond. Nu moet ik kiezen. Nu moet ik kiezen tussen mijn wraak op jou of Dalila...? De keus is dan snel gemaakt. Hoezeer ik ook naar wraak snak, snak ik er echter nog meer naar haar de rest van mijn leven bij mij te hebben. Voor haar zal ik je met rust laten, puur voor haar, want god weet dat ik het anders niet had gedaan.' Marwan was perplex. Vertelde Rayan Ranislanski hem nu echt dat hij hem genade schonk? Vertelde hij hem nog dat hij hem met rust zou laten? Zijn groene ogen keken Rayan ongelovig aan. 'Ik weet het,' zei Rayan. 'Ik sta er zelf ook van te kijken, maar Dalila maakt iets in mij los, ze maakt mij menselijker. Ze is het beste dat mij ooit is overkomen.' Marwan moest slikken. Hij moest toegeven dat hij was opgelucht. 'Jij en ik zullen waarschijnlijk nooit vrienden worden, maar ik wil toch gezegd hebben dat ik blij ben dat mijn zusje jou heeft ontmoet.' Verbaasd keek Rayan hem aan. 'En dat tegen de man die jou kapot wilde maken?' 'Ja, wanneer jij zegt dat je haar gaat beschermen is dit ook zo. Wanneer jij zegt dat je van haar houdt is dit ook zo. Het is niet net als bij Anouar. Die heeft ze nooit gewild. Gelukkig is ze daar op tijd achter gekomen.' Rayan's hart ging sneller kloppen. Hij kon er niet om heen. Hij was blij dat ze nooit van Rediouan had gehouden. Hij hoopte alleen dat hij niet al haar liefde voor hem had verwoest. 'Rediouan bedoel je,' zei Rayan. Niet begrijpend keek Marwan hem aan. 'Rediouan?' 'Anouar is in feite mijn neefje Rediouan,' zei Rayan kalm. Met open mond staarde Marwan hem aan. Hij kon zijn eigen oren niet geloven. 'Jouw neefje? Hoe kan dat in vredesnaam?' 'Dalila zag gisteren een foto en herkende hem. Yasmin wist haar te vertellen dat de jongeman die zij als Anouar kende, in feite Rediouan was.' Marwan was in schok. 'Jouw neefje... Dat betekent dat hij al die tijd over zijn identiteit heeft gelogen.' 'Dat kun je zeker vast stellen. Hoe lang heb jij Rediouan gekend?' 'Niet zo heel erg lang. Ik zag hem wel eens en het duurde niet lang voordat we bevriend raakten. We hadden veel gemeen, althans, dat heb ik altijd gedacht. Toen hij Dalila zag wilde hij al helemaal bevriend met mij raken.' Rayan balde zijn handen tot vuisten. Marwan glimlachte en werd vervolgens ernstig. 'De reden dat ik heb meegedaan met die ontvoering is vanwege het geld, maar bij hem draaide het niet om het geld zoals ik altijd wel heb gedacht. Hij is een Ranislanski, hij heeft geld zat, dus waarom?' Op het moment dat Marwan de vraag stelde drong ook gelijk het antwoord tot hem door. 'Hij wilde jou te grazen nemen.' Rayan knikte. Het deed pijn. Het deed pijn dat zijn eigen neefje zo'n hekel aan hem had, zo'n hekel dat hij hem uit de weg wilde ruimen. Waarom? Rayan heeft hem altijd alle vrijheid gegeven. Hij heeft hem altijd als zijn gelijken behandeld. Maar blijkbaar had Rediouan meer gewild. Hij wilde alles wat Rayan bezat. 'Jou kan en zal ik met rust laten omdat je de broer van Dalila bent. Ik doe het voor haar, maar de rest niet, de rest zal precies krijgen wat ze verdienen, hierbij heb ik jouw hulp nodig.' 'Mij?' vroeg Marwan verbaast. Van vijand naar bondgenoot? Wilde Rayan Ranislanski hem nu echt als bondgenoot? 'Ik ben hier niet alleen om je te vertellen dat ik je met rust zal laten, maar ook omdat ik je hulp nodig heb.' Op het moment dat Rayan had besloten dat hij Marwan met rust zou laten, had hij beseft dat Marwan hem heel goed zou kunnen helpen. Hij verloor het één, zijn wraak op hem, maar hij zou het ander winnen. Hij zou Rediouan, Roger en Jordan een stap voor zijn. 'Wat kan ik doen?' vroeg Marwan. Hij wilde absoluut helpen. Hij wilde alles doen om dit enigszins goed te maken. 'Ik moet zeker weten of je bereid bent tot het uiterste te gaan. Ik wil ze alle drie te grazen nemen, Rediouan, Jordan en Roger, één voor één. Je weet zelf dat Dalila dit niet goedkeurt. Jordan is haar vader, dus daarom moet ik zeker weten of ik wel op je kan rekenen.' 'Als Jordan echt met Anouar, nee, met Rediouan werkt, kan dit niet veel goeds betekenen, dus ja, ik doe mee. Ik doe alles om mijn zusje te beschermen. Ik zeg het niet graag Rayan, maar Rediouan is... Hij is gek. Volgens mij heeft hij ze echt niet op een rijtje.' 'Dat zou heel goed kunnen. Alles kan, dat blijkt wel. Als hij zijn bloedeigen nichtje pijn kan doen, kan hij ook gek zijn. Ik kan dus op je hulp rekenen?' Marwan knikte. 'Mooi, jij bent het verrassingselement. Niemand weet dat Dalila haar geheugen terug heeft, zelfs Rediouan niet. Jij legt je contact met Rediouan weer bij. We hoeven niet langer meer naar hem op zoek te gaan, we weten precies waar hij zich bevindt.' 'Hij zal me niet vertrouwen. Hij zal weten dat ik mijn wraak op hem wil.' 'Daar heb ik ook aan gedacht. Hij wilde jou dood hebben, sterker nog, hij denkt dat je dood bent. Maar nu jij blijkt te leven zul je natuurlijk wraak op hem willen hebben, hij wilde je immers uit de weg ruimen.' Marwan knikte. 'Rediouan zal je waarschijnlijk niet helemaal vertrouwen, maar hij zal geen keus hebben. Hij heeft een hekel aan mij. Hij heeft er alles voor over mij uit de weg te ruimen, dit zal hem verblinden. Hij zal je dus wel moeten vertrouwen. Zijn hebzucht zal zijn alertheid ondermijnden.' 'Ik zie je punt. Je hebt zeer waarschijnlijk gelijk. We hebben niets te verliezen. Je hoeft niet te antwoorden als je niet wil, maar hoe kun je hier zo koel over doen?' Rayan's blik werd hard. 'Als ik dat niet doe sta ik binnen de kortste keren voor zijn neus en wurg ik hem, dus ik moet me wel koel opstellen, anders ben ik bang dat ik de schoft zal vermoorden.' Marwan keek hem met grote ogen aan. 'Wat ben je eigenlijk precies van plan met hem te doen?' 'Ik zal hem in ieder geval niet vermoorden, dat is te gemakkelijk. Het is in feite heel simpel. Ik zal hem alles ontnemen wat hem lief is, dan, en alleen dan, zal ik tevreden zijn.' 'En je denkt dit door te kunnen zetten? Het is je neefje?' Rayan wreef vermoeid door zijn haar. 'Natuurlijk is het niet gemakkelijk. Ik heb altijd van hem gehouden. Ik moet er alleen alles aan doen om hem te stoppen en laat ik eerlijk zijn, ik kan de klootzak schieten!'