Like a child Deel1 #Voltooid

121

Wat vooraf ging...'Wat is er?' vroeg Dalila. 'O, die zoon van mij is toch slimmer dan ik dacht,' zei Laila. 'Hij heeft zijn ogen niet langer meer in zijn broekzak zitten.' Veel betekenend keek Laila haar aan. Dalila bloosde licht. Laila glimlachte en gaf een geruststellend kneepje in haar hand. 'Hoe dit ook loopt liefje, je bent niet alleen, knoop dit goed in je oren.' 'Dank je,' fluisterde Dalila met hese stem. Haar blik vond die van Rayan. Ze putte kracht uit zijn kracht.Er verstreken twee dagen. Er was nog niets in Richards toestand veranderd. Hij vocht nog altijd voor zijn leven.Dalila stond voor het kantoor van Jordan. Het was tijd dacht ze. Ze was vastberaden hem te confronteren. Ze was vastberaden hem te laten weten wat ze van hem vond. Ze haalde diep adem en opende de deur van zijn kantoor. Jordan ging met een brede glimlach op zijn gezicht staan.'Dalila, lieverd, wat een aangename verassing.' Hij kwam op haar af en wilde haar handen vast pakken. Walging ging door Dalila heen. 'Raak mij niet aan,' zei ze. Met grote ogen keek Jordan haar aan.'Wat is er?' 'Je hebt het vast gehoord van Richard Landsma?' Jordan was op zijn hoede. 'Het is overal op het nieuws. Het is vreselijk.' 'Echt, vind je dat echt? Ik vind het eigenlijk wel terecht. Of nee, beter zou zijn geweest als het Rayan was geweest.' Jordan kon zijn oren niet geloven. Had zijn gemanipuleer dan toch geholpen? Zou hij dan samen met zijn dochter een team voren. Zijn ogen lichtten op.'Tja, hij is ontsnapt. Hij heeft veel geluk.' Haar hart ging als een razende tekeer. 'Zijn geluk kan niet voor eeuwig duren, is het niet? Het werd tijd dat hier een eind aan kwam.' Ze haatte zichzelf dat ze de woorden moest uitspreken, maar er zat niets anders op. 'Je hebt gelijk lieverd. Zijn geluk kan niet voor eeuwig duren. Op den duur krijgen we hem toch wel.' Dus toch... Met die woorden bevestigde hij alles voor haar. Ze hief haar hand op en gaf een harde klap in het gezicht. Met een woeste blik keek ze hem aan. Jordan staarde haar geschrokken aan.'Ik heb er niet veel voor hoeven doen,' begon Dalila, met walging in haar stem. 'En dan te bedenken dat ik dit al veel eerder had kunnen doen, dan had ik mijn ogen niet voor de waarheid gesloten.' 'Lieverd, je begrijpt mij verkeerd.' Jordan had heel goed in de gaten dat hij zijn gezicht moest redden. Ze had gelijk, hij was er met open ogen in getuind. Hij was juist altijd voorzichtig, maar wanneer het op Dalila aankwam werd hij gretig en overhaast. Als hij nu zijn tijd had genomen dan had hij kunnen voorzien dat ze een spelletje met hem speelde, maar die tijd had hij niet genomen. Hij wilde namelijk dolgraag dat hij een team met zijn dochter zou vormen.'Ik begrijp het juist heel goed Jordan,' zei Dalila. Zeer bewust noemde ze hem bij zijn naam. 'Ik weet juist heel goed wat je bedoeld. En dan te bedenken dat ik naar jou heb geluisterd. Dan te bedenken dat ik niet begreep waarom Rayan een bloedhekel aan je heeft.' 'Wordt eens rustig...' probeerde Jordan. Haar ogen spuwde vuur.'Rustig worden?! Je bent door en door slecht, jij en Roger. Ik wil dan ook niets, maar dan ook niets met jullie te maken hebben.' Jordan keek haar met een gekwelde blik aan.'Dat meen je niet.' 'Dat meen ik wel! Ik ben in feite bloedserieus. Roger en jij moeten ver bij mij uit de buurt blijven.' 'We zijn jullie familie.' 'Herinner mij er niet aan! Herinner mij er niet aan dat jij mijn biologische vader bent!' 'Maar dat doe ik wel. Ik ben je vader Dalila.' Dalila schudde haar hoofd.'Nee Jamal, is mijn vader, niet jij.' Jordan's ogen schoten vuur. 'Ik ben jouw vader!' 'Nee, dat is Jamal. Ik ben zo dom geweest naar jou te luisteren. Ik had naar Rayan moeten luisteren, niet naar jou.' 'Die hufter verdiend jou niet!' Nu kwam de aap uit de mouw dacht ze.'Rayan Ranislanski is de meest moedige en eerlijke persoon die ik ooit in mijn leven heb verdiend. Ik houd van hem, met alles wat ik in mij heb. Als ik tussen jou of hem moet kiezen aarzel ik voor geen moment. Dus zie je, hij wint het dan toch van je.' 'Nooit!' 'Wat was je van plan? Hem te vermoorden? O, oeps, maar natuurlijk, dat hebben jullie al een paar keer geprobeerd, zonder enig succes. Het zijn jullie die op een dag door de mand zullen vallen. Jullie kunnen jullie niet voor eeuwig verstoppen.' Dalila deed een paar stappen naar achteren. 'Blijf bij mij uit de buurt Jordan. Ik wil helemaal niets meer met jullie te maken hebben. Ik walg van jou. Ik walg zo ontzettend van jou. Bemoei je nooit meer met mijn leven. Heb het lef gewoon niet. Ik wil helemaal niets met jou te maken hebben.' Na die woorden beende ze zijn kantoor uit.Beneden stond Remco op haar te wachten. 'Gaat het wel?' vroeg hij. 'Je ziet er een beetje aangeslagen uit.' 'Ik heb mijn zogenaamde vader precies verteld wat ik van hem vind.' Goedkeurend keek Remco haar aan.'Rayan heeft het altijd vreselijk gevonden dat hij niet blij voor je kon zijn, dat hij Jordan niet met open armen kon ontvangen. Het is wel je vader en hij was er zich heel goed van bewust dat dit jou niet koud liet. Hij was voor hem dan ook een marteling dat hij jou hierin niet kon steunen.' Dalila schudde haar hoofd.'Hij heeft gelijk Remco, na al die tijd zie ik dan eindelijk in wat hij bedoelde. Ik begrijp waarom hij mij niet bij Jordan en Roger in de buurt wilde zien. Hij heeft mij al deze tijd tegen hem proberen te beschermen, dit zie ik dan eindelijk in.' Remco glimlachte, blij dat ze inzag dat Rayan alleen het beste met haar voor had.'Naar huis?' vroeg hij. Dalila schudde haar hoofd. 'Nee, breng mij naar Rayan.' Remco grinnikte. 'Ik had niets anders verwacht.' Een halfuur later parkeerde hij de auto voor Ranislanski. Dalila bedankte hem en liep daarna het gebouw binnen. Een huivering ging door haar heen toen ze bedacht dat nog niet zo lang geleden hier een drama had afgespeeld.Kathy glimlachte toen ze Dalila in het oog kreeg. 'Hoe is het met je?' vroeg ze. Dalila glimlachte. 'Redelijk, hoe is het met u?' Kathy glimlachte. 'Gewoon je, alsjeblieft. Ik zal Rayan melden dat je er bent.' Kathy belde naar Rayan keek toen naar Dalila op.'Je kunt doorlopen.' Dalila knikte en liep naar Rayan's kantoor. Hij stond in het midden van zijn kantoor. Dalila sloot de deur en wierp zich vervolgens in zijn armen.'Wat is er?' vroeg Rayan bezorgd. 'Niets, nou ja, ik ben bij Jordan geweest. Ik had eerder naar je moeten luisteren.' Hakkelend vertelde ze wat er was gebeurd. Rayan sloeg zijn armen steviger om haar heen. 'Schatje toch.' 'Ik had het moeten weten Rayan,' snikte ze. 'Ik had moeten weten dat je in mijn belang handelde.' Teder streelde Rayan haar gezicht.'Je moet jezelf geen verwijten maken, dat mag niet van mij.' Zijn woorden hielpen. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. 'Veel beter,' zei Rayan glimlachend. Ze keken beiden op toen de deur openging. Dalila verstijfde toen ze zag wie er in de deuropening stond. Anouar, nee, Rediouan, beter gezegd. Laat niet blijken dat je hem herkend zei ze tegen zichzelf.Rayan legde een hand op haar schouder. Dalila keek naar hem op. De blik in zijn ogen vertelde haar niets prijs te geven. Rayan vond het vreselijk dat hij deze poppenkast moest volhouden, maar hij had weinig keus. Hij moest het nog even volhouden, binnenkort zou het allemaal afgelopen zijn. Hij haatte het om de schijn op te houden, maar hij vond het vooral vreselijk dat Dalila dit moest ondergaan.'Rediouan, mag ik je voorstellen, dit is Dalila.' Rediouan glimlachte. Wat een huichelaar dacht Rayan. Natuurlijk had niemand iets gemerkt. Hij speelde de rol van liefdevol neefje maar al te goed.Dalila trilde over haar lichaam. Rayan gaf een kneepje in haar schouder. Rediouan stak zijn hand naar Dalila uit. 'Wat fijn je te ontmoeten. Ik heb al veel over jou gehoord.' Dalila dwong zichzelf te glimlachen. 'Ook prettig kennis met jou te maken,' zei ze gespeeld vrolijk. In zichzelf lachte Rediouan triomfantelijk. Ze had hem niet herkend! Ze had geen idee wie hij was! De glimlach op zijn gezicht verbreedde zich.'Wat kan ik voor je doen?' vroeg Rayan. 'Ik kwam je de laatste cijfers brengen. Ik ben alweer weg.' Rediouan overhandigde hem een mapje en vertrok toen. Opgelucht haalde Dalila adem. Ze draaide zich om en leunde met haar hoofd tegen Rayan's borstkast. Rayan streelde haar haren.'Hij is weg lieverd.' 'Dat is maar goed ook. Ik krijg de kriebels van hem.' 'Anders ik wel,' zei Rayan. 'Je hebt het perfect gedaan. Hij heeft helemaal niets door. Hij is ervan overtuigd dat zijn grote geheim nog geheim is.' 'Ik vind hem eng,' fluisterde Dalila.'Nu ik hem heb terug gezien weet ik weer waarom ik die hele verloving heb verbroken. Ik had nooit in een verloving moeten toezeggen, maar ik had mij laten meeslepen. Ik ben blij dat ik op tijd wakker ben geworden.' Rayan glimlachte teder.'Je moest een weten hoe blij ik ermee ben. Er is zoveel gebeurd, zoveel ellende. Maar ik besef ook dat als het deze ellende niet was, wij elkaar wellicht nooit hadden ontmoet. Uit al deze ellende is iets heel moois gekomen, jij. Ik had nooit kunnen voorzien dat mijn leven er zo uit zou komen te zien. Ik ben blij, dankbaar, eeuwig dankbaar, dat jij in mijn leven bent.' Dalila was geraakt door zijn woorden.'En ik ben blij dat jij in mijn leven bent. We staan hier samen in.' Rayan sloeg zijn armen om haar middel. 'Dat je dat maar weet mooie dame.' Door de manier waarop hij haar gezicht streelde kreeg ze tranen in haar ogen. 'Je bent mijn held,' fluisterde Dalila. Rayan knipoogde naar haar. 'Ik houd van je mooie dame.' Hij boog vervolgens zijn hoofd en kuste haar teder.