Like a child Deel1 #Voltooid

51

Wat vooraf ging... 'Rayan,' zei de jongedame enthousiast toen ze dan tegenover hun stond. Rayan ging staan en keek haar glimlachend aan. 'Dat is lang geleden Sabrin.' Er verscheen een brede glimlach op haar gezicht. 'Veels te lang.' Lachend omhelsde Rayan haar. Dalila wende haar blik af. Ze had opeens het gevoel een buitenstander te zijn. Hun lichaamshouding vertelde haar dat ze wellicht veel meer waren dan alleen vrienden. Ze voelde zich misselijk worden. Het liefst wilde ze een in hoekje wegkruipen. Ze zou zich alleen niet laten kennen. Als hij zó gesteld was op deze jongedame en zij op hem, wat deed hij dan met haar? Wat betekende zijn kussen dan? Ze voelde dat ze kwaad werd. Maar naast deze emotie was het een ander emotie die haar plaagde: jaloezie... Verdomd! Ze wilde dit helemaal niet voelen, want dat zou betekenen dat hij iets voor haar betekend. Wie hield ze eigenlijk voor de gek? Ze hield van de vervloekte kerel. Het was net of ze een klap in het gezicht kreeg. Dus dit was de reden waarom ze de situatie niet aan een kritische blik durfde te onderwerpen, waarom ze dit niet met haar eigen gevoelens durfde. Nu was het haar dan duidelijk, ze hield van hem... Ze keek naar hun. Ze stonden dicht tegen elkaar aan en fluisterden. Dalila wilde weg. Ze wilde hier niet naar kijken. Het was alsof alles wat haar een klein beetje vertrouwd was geworden onder haar voeten werd weg geveegd, het klein beetje zekerheid dat ze had leek te verdwijnen. Was dit er dan nodig voor geweest haar op de hoogte te brengen van haar gevoelens? Moest ze eerst zien dat ze zijn aandacht eigenlijk helemaal niet had? Ze moest blijkbaar zien dat er genoeg jongedames rondlopen die om zijn aandacht strijden en dat hij hier niet ongevoelig voor is. Wat dus betekende dat zij ook niet veel voor hem betekend... Dit was dus blijkbaar allemaal nodig geweest. Maar wat wist zij nou van gevoelens? Ze had drie jaar lang in een inrichting gezeten. Ze heeft twee jaar lang gedaan alsof ze gek was, alsof ze niks voelde. Dus wat wist ze eigenlijk van gevoelens? Wat wist ze eigenlijk van haar eigen gevoelens? Alles moest ze toegeven. Ze wist wie ze was. Ze wist wat ze voelde. Hier had niks of niemand verandering in kunnen brengen. Ze wist het heel goed. Ze wist het wanneer ze bij hem was, wanneer hij haar aankeek met die donkere ogen van hem, wanneer hij naar hij glimlachte, wanneer hij haar kuste en aanraakte, wanneer hij haar troostte, wanneer ze weer eens voor de zoveelste keer ruzie met hem had, wanneer hij haar op die kille manier behandelde, wanneer ze hem het liefst wilde wurgen. Ze wist het, in elke situatie. Ze wist verdomd goed wat ze voor hem voelde, en na vandaag zou ze hier nooit meer om heen kunnen. Het ondenkbare was gebeurd. Ze was gevallen voor Rayan Ranislanski. De jongeman die haar als oud vuil had behandeld. De jongenman die haar tevens ook het gevoel kon geven dat ze kon vliegen. De persoon die een charmante en hartstochtelijke kant had, een kant dat maar weinig van hem kende. Maar ze was ook gevallen voor de persoon die over lijken ging. Ze was ook gevallen voor de meedogenloze Rayan, de kille en harde Rayan. Ze kon dit deel van zijn persoonlijkheid niet los van hem zien. Dat zou heel naïef en dom zijn. Het zou heel dom zijn te denken dat ze hem kon veranderen. En dat wilde ze ook niet dacht ze. Ze was het niet altijd eens met zijn manier van handelen, maar wat kon ze doen? Ze kon hem moeilijk haar wil opleggen, en dit wilde ze ook niet. Hoe ze het ook wende of keerde, ze was gevallen voor het totaalplaatje. Ze was voor hem gevallen om de persoon die hij was, niet om de persoon die hij zou kunnen zijn. Ze was alleen niet dom. Ze wist heel goed dat het niet gemakkelijk was met hem te leven. De vraag was of ze dit wel kon. Kon ze leven met het kille en meedogenloze in zijn karakter? Wat haalde ze nu allemaal in haar hoofd? De vraag was namelijk helemaal niet relevant. Dit was een keus die ze nooit zou hoeven maken... Ze leken zich beiden te herinneren dat ze er nog zat en draaide zich naar haar om. 'Sabrin, mag ik je voorstellen, dit is Dalila,' zei hij. Ze ontweek zijn blik en richtte zich tot Sabrin. Deze keek haar met vernauwde ogen aan. Ze was te mooi dacht Sabrin. Te mooi en veels te verzekerd van Rayan's aandacht. Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden! Dit beviel haar niet. Ze had namelijk juist haar zinnen op hem gezet. Sabrin glimlachte, een gemaakt lachje. De twee vrouwen begrepen elkaar zonder de woorden. Dalila besloot het spelletje mee te spelen en glimlachte net zo gemaakt terug. Aha, dit was dus geen persoon die ze zomaar zou kunnen lozen dacht Sabrin. De dame had ruggengraat. Ruggengraat en ogen die veels te viel opvielen! 'Waarom kom je er niet bij zitten,' zei Dalila. Sabrin nam het aanbod maar al te graag aan. Rayan keek Dalila verbaasd aan. Ze glimlachte gemaakt naar hem. Hij fronste zijn voorhoofd. Hoe klein en subtiel de verandering in haar houding ook was, hij zag het. Hij kende haar nu inmiddels goed genoeg om de veranderingen in haar stemming op te merken, hoe subtiel ze ook waren. Of ze nu boos, verdrietig of vrolijk was, hij wist het, ook al deed ze nog zo haar best dit voor hem te verbergen. Haar gezicht was een open boek. Het was gedaan met de jongedame die hij in huis had gehaald. De Dalila van wie hij niet wist in welke stemming ze verkeerde was verdwenen. Hij zou het ook nooit toelaten dat ze terug zou gaan naar dié Dalila. Nu was de vraag wat haar bezielde. Waarom vroeg ze Sabrin in vredesnaam erbij te komen zitten? Sabrin en hij waren in gesprek. Dalila deed niet actief mee aan het gesprek. Ze was woedend. Ze mogen elkaar hebben dacht ze. Ze kon de sukkel wel schieten. Zo belangrijk was ze dus voor hem. Zo belangrijk dat hij onder haar neus met iemand anders aan het flirten was. Zoveel betekende ze dus voor hem. Zoveel respect en waardering had hij dus voor haar. Waren mannen nu echt zó stom? Zagen ze dan niet in wanneer ze eigenlijk moesten ingrijpen? Hadden ze niet door wanneer ze op de proef werden gesteld? Hij was gezakt voor deze test. Meneer was als een baksteen gezakt. Op een gegeven moment vonden hun blikken elkaar. Ze glimlachte gemaakt naar hem. Hij mocht vooral niet door hebben wat er door haar heen ging, wat ze voelde, wat ze voor hem voelde. Het zou ook niet verstandig zijn als hij zou weten dat ze hem op dit moment het liefst wilde wurgen.