Like a child Deel1 #Voltooid

31

Wat vooraf ging... 'Het spijt me Dalila. De privé detective wist me te vertellen dat je moeder is overleden...' Op dat moment zou hij er alles voor hebben gegeven die verloren blik uit haar ogen te zien verdwijnen. Hij zou er alles voor hebben gegeven haar niet zo te zien... 'Dat lieg je,' zei ze met trillende stem. 'Je liegt.' Hij schudde zijn hoofd. 'Nee Dalila.' 'Jawel! Zeg dat je liegt! Je wilt me gewoon pijn doen, dat is het.' 'Nee, ik wil dat je de waarheid kent.' Haar ogen vulde zich met tranen. 'Je liegt!' Ze begon tegen zijn borstkast te slaan. Hij pakte haar handen vast en keek met een wanhopige blik op haar neer. 'Ik zou niks liever willen dan dat dit een leugen zou zijn, maar dan zou ik pas tegen je liegen.' De tranen stroomden langs haar wangen. 'Je liegt,' zei ze zwakjes, en sloeg een laatste keer tegen hem aan. Slap viel ze toen tegen hem aan. Hij sloot zijn ogen, in de hoop te kunnen ontsnappen aan de pijn die ze uitstraalde. Er was alleen geen ontsnappen aan. 'Het spijt me Dalila, het spijt me meer dan ik je kan zeggen.' Na deze woorden sloeg hij zijn armen om haar heen. Haar lichaam schokte van de tranen. Hij kon niks anders doen dan haar dichter tegen zich aan trekken. Alles zou hij ervoor hebben gegeven haar pijn weg te nemen. Alles wilde hij ervoor geven haar te troosten. Maar wat zei je tegen een persoon die net te horen had gekregen dat haar moeder was overleden... Een persoon die haar moeder drie jaar lang niet heeft gezien. Een persoon die niet meer de kans had antwoorden te krijgen van de vrouw die haar op de wereld had gebracht. De vrouw die samen met haar man had besloten dat hun dochter in een inrichting thuishoorde... Ze zou nooit meer de kans krijgen haar moeder te confronteren. 'Het is niet eerlijk,' fluisterde ze. 'Het is niet eerlijk Rayan.' 'Ik weet het Dalila, ik weet het.' Ze sloeg haar blik naar hem op. 'Wat moet ik nu doen?' Hij omvatte haar gezicht. 'Net zo sterk blijven als je deze afgelopen tijd bent geweest.' 'Ik weet niet of ik wel zo sterk ben.' 'Dat ben je wel,' zei hij krachtig. 'En mijn vader?' vroeg ze onzeker. Rayan wilde zo graag dat het afgelopen was met het slechte nieuws, maar dat was het niet. 'Wat is er?' vroeg ze. 'Waarom kijk je zo? Wat is er met mijn vader?' 'Die mankeert niks Dalila, hij is in orde.' 'Wat is er dan?' 'Je vader is... Hij is hertrouwd.' Haar onderlip trilde. 'Wanneer?' 'Drie maanden na het overlijden van je moeder.' Ze wilde zich van hem losrukken, hij hield haar echter stevig vast. 'Je moeder is een jaar geleden overleden, je vader is kort hierna hertrouwd.' Hij betreurde het feit dat hij niet de opdracht had gegeven haar ouders in de gaten te houden. Hij had alleen niet gedacht dat dit nodig zou zijn. Hij had nooit verwacht dat hij emotioneel met haar betrokken zou raken. Haar groene ogen keken hem radeloos aan. 'Hoe kon hij dat doen? Hij kon hij de gedachtenis aan mijn moeder zo benadelen.' 'Misschien is dat zijn intentie helemaal niet geweest.' 'Drie maanden Rayan, drie maanden... Alleen om haar respect te tonen had hij moeten wachten.' Ze stonden nog altijd even dicht tegen elkaar aan. Hij had nog altijd zijn armen om haar heen geslagen. Hij hief zijn hand op en veegde haar tranen weg. Wat kon hij zeggen? Hij was het met haar eens. 'Wat is haar naam?' vroeg ze. 'Fatiha.' Dalila trok bleek weg. 'Er is maar één Fatiha die ik ken, de zus van mijn moeder, mijn tante. Mijn moeder en zij hadden geen goede band. Fatiha heeft sinds ik me kan herinneren het leven van mijn moeder zuur proberen te maken. En dan te bedenken dat mijn vader, van alle vrouwen op de wereld, met haar is getrouwd... Ze heeft mijn moeder nooit respect getoond, en nu, samen met mijn vader beledigen ze haar nog meer.' Hij wilde die vader van haar een lesje leren. Hij wilde hem een lesje leren voor het feit dat hij zijn dochter zoveel pijn deed. Maar deed hij dat ook niet...? Deed hij haar ook niet pijn? In een troostend gebaar streek hij over haar gezicht. 'Ik wil hem zien,' zei ze. Hij knikte. 'Dat weet ik.' 'Maar?' 'Er is in dit geval geen maar. Ik sta je niet in de weg. In de eerste paar weken was het cruciaal dat het niet bekend zou worden dat je hier woonde, maar we hoeven geen verstoppertje meer te spelen. Het is nu toch al uit dat je hier bent.' Hij voelde dat haar lichaam zich spande. 'Je hoeft je geen zorgen te maken Dalila. Hier ben je veilig.' 'Kun je me dat garanderen?' 'Nee, ik kan je wel beloven dat ik mijn uiterste best doe ervoor te zorgen dat niks je gebeurt.' Ze glimlachte magertjes. 'Dat hoef je me niet te beloven, dat heb je namelijk al bewezen.' Ze doelde op die keer dat ze er tussenuit was geknepen. 'Maar daarmee is niks gezegd. Het gaat erom dat je ook nu veilig bent. Ik weet niet wat er gaat gebeuren Dalila. Ik weet alleen dat je sterk genoeg bent om hierdoor heen te komen.' Haar groene ogen keken hem dankbaar aan. 'Over je broer heb ik niks kunnen vinden,' zei hij aarzelend. Hij wist niet hoe zo op dit onderwerp zou reageren. Ze had het nooit over hem. 'Dat verbaast me niet,' zei ze. 'Marwan is een paar jaar geleden uit onze levens verdwenen.' 'Hoe sta jij hier tegenover?' Ze glimlachte dunnetjes. 'Ik begrijp het wel. Mijn vader en hij lagen altijd overhoop. Hij wilde dat niet meer. Hij wilde zijn eigen leven leiden, zonder de bemoeienis van mijn vader.' 'Hoe was jullie band?' 'Ik hield van hem, en hij van mij. Ik mis hem, maar ik neem hem zijn besluit niet kwalijk.' 'Wil je dat ik naar hem op zoek ga?' Ze schudde haar hoofd. 'Nee, dat is niet nodig. Ik respecteer zijn keus om te vertrekken, hoe moeilijk ik dit ook vindt.' 'Hij weet dus niet dat je in een inrichting hebt gezeten...?' vroeg hij voorzichtig. 'Nee, dat weet hij inderdaad niet, tegen die tijd was hij al vertrokken.' Ze miste haar broer, maar ze meende wat ze zei, ze respecteerde zijn keus. Het was geen onderwerp waar ze graag over sprak, het was in feite de eerste keer dat zijn naam ter sprake kwam. 'Ben je niet verbaast dat ik het nooit over hem heb gehad?' vroeg ze hem. 'Ja en nee. Ik wist dat je broer vanwege je vader was vertrokken. Ik kan wel begrijpen dat je hier niet graag over praat.' 'Weet Yasmin dat ik een broer heb?' Rayan knikte. 'Geen van ons die het onderwerp zomaar ter sprake wilde brengen. We wisten niet hoe je hier tegenover stond.' 'Ik red me wel.' 'Daar ben ik overtuigd.' Hun ogen hielden elkaar vast.
'Mijn ouders hebben ervoor gezorgd dat ik in die inrichting ben terecht gekomen, ze zijn nooit langs geweest, maar ik voel geen wrok. Is dat niet vreemd?' Ze nam hem in vertrouwen besefte hij. Dit liet hem absoluut niet koud. 'Wellicht onderdruk je dit nog. Wellicht wacht je op het moment dat je ze kunt confronteren, misschien dat je woede dan pas zal komen.' Ze knikte. 'Je hebt nog gelijk ook. Mijn moeder zal ik alleen nooit meer kunnen confronteren...' Ze boog haar hoofd. Hij legde een hand onder haar kin. 'Maar je vader wel.' Ze glimlachte dapper. 'Af en toe kun je verdomd aardig zijn Ranislanski.' Hij grinnikte. 'Ik heb mijn momenten.' Ze glimlachte. Hun ogen hielden elkaar vast. Het was er weer. Datgene waar ze beiden het liefst voor wegrenden. 'Ik begrijp het niet,' zei hij zacht. 'Deze afgelopen dagen was ik woest op je, en nu...' Hij bracht het niet onder woorden. Dat was ook niet nodig. Het was duidelijk wat hij bedoelde. 'Ik begrijp er niks van. Straks, morgen, het maakt niet zozeer uit wanneer, maar dan zullen we elkaar gegarandeerd weer in de haren vliegen. Je bent een mysterie voor me mooie dame.' 'Jij net zo goed voor mij,' zei ze zacht. Hij glimlachte. Ze glimlachte terug. Terwijl ze zo dicht tegen elkaar aan stonden, met zijn armen om haar middel en tegen elkaar glimlachten, kwam Yasmin de kamer binnen. Ze bleef in de deuropening staan en kon haar eigen ogen niet geloven. Wacht even, terug spoelen, waren dat nou Rayan en Dalila, de twee personen die een hekel aan elkaar hebben, die nu zo intiem tegen elkaar aanstonden? Ze knipperde met haar ogen. Er verscheen toen een brede glimlach op haar gezicht. Het beeld dat ze haar schonken schonk haar zoveel plezier. Hier kon ze wel aan wennen. Rayan en Dalila... Hier kon ze zeker aan wennen. Ze moest in zichzelf lachen. Ze zagen haar staan. Rayan keek van een grijnzende Yasmin naar Dalila. Onzeker keek ze naar hem op. Hij liet haar niet gelijk los, maar glimlachte ondeugend naar haar. Dalila grinnikte. Yasmin keek met grote ogen toe. Hier kon ze zeker aan wennen! Ze kon er absoluut gewend aan raken deze twee samen te zien... 'Hoe is het met je?' vroeg Yasmin aan Dalila. 'Het gaat.' Yasmin liep de kamer verder in. 'Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik weet wel dat je bij me terecht kunt.' Dalila was dankbaar. Ze was dankbaar voor de vriendin die onverwacht haar pad was opgekrijst. Yasmin betekende zoveel voor haar. Ze zou nooit vergeten wat ze allemaal voor haar had gedaan. Ze zou nooit vergeten dat ze haar altijd met respect had behandeld. 'Je bent een kanjer Yasmin, bedankt voor alles.' 'Je hoeft me niet te bedanken, nooit,' zei Yasmin, en sloeg haar armen om Dalila heen. Toen ze alleen was kwamen de tranen waar ze op had gerekend niet. Het deed zoveel pijn. Het deed zoveel pijn dat ze haar moeder nooit meer zou zien. Ze miste haar, maar dit gemis was niet iets nieuws. Ze moest haar nu al jaren missen, en nu zou ze haar nooit meer zien... Ze zou nooit meer de antwoorden van haar krijgen die ze zó nodig had. Maar haar vader was er nog wel. Nu ze had gezegd dat ze geen wrok koesterde, voelde ze deze langzamerhand steeds meer in zich groeien. Tot voor kort had ze zich alleen gekwetst gevoeld door haar ouders, maar nu was ze ronduit razend. Ze hadden haar moeten beschermen. Ze hadden voor haar moeten opkomen. Maar ze hadden precies het tegenovergestelde gedaan. Ze voelde nu, na zoveel jaar, pas woede. Misschien was het nieuws dat haar vader was hertrouwd, met Fatiha nota bene, wel het duwtje dat ze nodig had. Het deed haar juist goed dat ze eindelijk de woede voelde waarvan ze had geweten dat deze aanwezig was, maar die zich nog niet eerder had laten zien. Het was namelijk meer dan logisch dat ze woedend was.