Like a child Deel1 #Voltooid

24

Wat vooraf ging... 'Hallo yemma, wat brengt u hier?' 'Ik kwam Dalila een bezoekje brengen.' Hij vernauwde zijn ogen. 'Wat bedoelde je nou net precies?' vroeg Laila hem snel. Die zoon van haar was altijd erg opmerkzaam, en ze wist ook dat ze hem ook nu niet van de wijs kon brengen. 'Dalila heeft je dus niks vertelt.' 'Wat had ze me dan moeten vertellen?' 'Dat ze gisteren bijna was ontvoerd.' Hij bracht het kalm. Alle kleur trok weg uit Laila's Ranislanski's gezicht. Haar blik schoot naar Dalila. 'Waarom heb je niks gezegd?' vroeg ze haar met trillende stem. Dalila bewoog onrustig. 'Ik ehh, het leek me niet relevant.' 'Waarom niet?' Dalila gaf geen antwoord. Wat moest ze zeggen? O, het komt door u. Ik kan u toch niks schelen, dus waarom zou ik de moeite nemen? Was dat het wat ze tegen haar moest zeggen? Ze wilde de vrouw niet beledigen. 'Ik heb het er zelf naar gemaakt,' zei Laila, en keek Dalila recht in de ogen aan. 'Alles oké?' 'Ik ben in orde.' 'Het spijt me,' zei Laila. 'Het is nog niet goed tot me door gedrongen dat jij net zo goed een slachtoffer bent.' Haar hand trilde. Ze bracht deze naar het gezicht van Dalila. 'Ik wil je echt geen pijn doen meisje, echt niet.' Dalila slikte een brok weg. Wat miste ze de aanraking van haar moeder. Wat miste ze haar liefde en haar wijsheid. 'Dit is voor niemand een gemakkelijke situatie mevrouw.' 'Zeg maar gewoon Laila.' Dalila glimlachte. Rayan keek van een eindje toe. Wanneer ze glimlachte begon haar hele gezicht te stralen. Die ongelofelijke groene ogen werden nog mooier. De glans hierin maakte ze nog mooier, het maakte haar alleen maar mooier. 'Het is nooit mijn bedoeling geweest jou als schuldigen te behandelen,' ging Laila verder. 'Ik ben alleen zo bang.' Haar stem trilde. 'Ik ben nog nooit zo bang geweest als toen Yasmin was ontvoerd. En dan heb ik ook nog eens een zoon die het nooit zal laten rusten.' Haar blik ging naar Rayan. 'Hij houdt van zijn zusje,' zei Dalila zacht. 'Hij wil haar veilig stellen.' Rayan was verrast door haar woorden, maar dankbaar. Zijn ogen hielden die van haar vast. Laila pakte haar hand vast en gaf hier een kneepje in. 'Ik hoop dat je mij voor mijn botheid kunt vergeven.' 'Zoals ik net al zei, dit is voor niemand een gemakkelijke situatie.' 'Dat weet ik. Het is goed dat ik er herinnert aan ben dat dit net zo goed voor jou geldt. Het was niet tot me door gedrongen hoe moeilijk dit voor jou moet zijn, nu wel, en ik bied je dan ook mijn excuses aan.' Zo kende hij haar weer dacht Rayan. Dat was zijn moeder. Die zag altijd in wanneer ze fout zat. En het mooie was dat ze dit ook toegaf. Zijn blik ging naar Dalila. Ze staarde zijn moeder met grote ogen aan. 'Ik... Het is in orde.' Ze had een groot hart dacht Rayan. Hij wist niet of hij het zou kunnen zich open te stellen voor mensen na wat zij heeft meegemaakt. En op dat moment drong het ook tot hem door waarom ze niemand echt durfde te vertrouwen, zelfs niet Yasmin. Deze kwam op dat moment thuis. Vrolijk kwam ze binnen. Toen ze hen echter in de hal zag staan betrok haar mooie gezicht. Haar moeder trok haar tegen zich aan. 'Maak je geen zorgen liefje. Dalila heeft zojuist mijn excuses aanvaard.' Yasmin's blik schoot naar Dalila. 'Je moeder was gewoon bang Yasmin, dat is alles.' Yasmin keek van Dalila naar haar moeder. 'Ik ben blij dat je tot het inzicht bent gekomen dat Dalila niks aan deze situatie kan doen, yemma.' 'Dat is wel zo eerlijk lieverd.' Dalila keek naar de overduidelijke liefde tussen moeder en dochter en voelde haar hart in elkaar krimpen. Rayan hield haar in de gaten en was zich bewust van de blik van pijn in haar ogen. Ze voelde dat hij naar haar keek en richtte haar blik op. Waarom was ze altijd bij hem in de buurt wanneer ze op haar kwetsbaarst was? En waarom was hij altijd alert op haar pijn? In gedachten schudde ze haar hoofd. Deze hele situatie was te gek voor woorden. Hun levens konden gemakkelijk in een soapserie. Wat ze allemaal doormaakte was in er in ieder geval bizar genoeg voor. 'Waarom blijft u niet yemma?' vroeg Yasmin haar moeder. Laila richtte haar blik op Dalila. 'Als Dalila het daar ook mee eens is, graag.' Dalila schudde haar hoofd. 'Ik heb het recht niet u bij uw kinderen weg te halen, en dat is ook wel het laatste dat ik wil. U heeft veel meer recht dan ik om hier te zijn.' 'Dit is ook jouw thuis,' zei Yasmin. Dalila glimlachte mager. 'Dat is lief dat je dat zegt, maar op een dag zal ik hier niet meer zijn. Ik hoop dat die dag snel zal komen. Ik wil verder met mijn leven, echt verder.' Rayan luisterde aandachtig naar wat ze zei. Hij wist dat ze hier graag weg wilde. Hij wist nu ook dat dit meer te maken had met het feit dat ze haar leven terug wilde. Ze wilde haar ouders confronteren. Ze wilde het verleden oprakelen om het vervolgens een plekje te kunnen geven. En dat zou ze alleen moeten doen. Niemand kon dat voor haar doen. Ze zou zelf de kracht moeten vinden dit te doen, en hij wist dat ze deze kracht had. Hij had er nog nooit zo over nagedacht. Op een dag zou ze hier inderdaad niet meer zijn. Ze zou haar eigen pad volgen. Het was een vreemd idee dat ze dan uit hun levens zou verdwijnen. Hij wist heel goed dat die dag zou komen. Hij had er alleen niet op gerekend dat de dingen zo zouden lopen. In het begin was hij voornamelijk boos geweest. Hij had haar verantwoordelijk gehouden, en als hij heel eerlijk moest zijn, had hij dit idee nog niet helemaal losgelaten. Maar hij wist nu ook dat ze een slachtoffer was. Het meisje dat hij in huis had gehaald was gek, althans, dat had hij gedacht. Hij had nooit kunnen vermoeden dat het zou blijken dat ze dit niet was. Dalila Yasrin was een persoon van vlees en bloed. Een persoon met gevoelens. Een persoon met haar eigen demonen... Terwijl al deze gedachtes door hem heen gingen was het stil geworden. Alle ogen waren op hem en Dalila gericht. Ze wisten beiden dat er veel was veranderd, maar ze wisten ook dat er heel veel dingen niet waren veranderd. Of hun afkeer voor elkaar ooit zou verdwijnen wist niemand. Of ze deze ooit zouden kunnen loslaten was net zo goed een raadsel. Beiden betwijfelde ze het. Ze hadden elkaar vanaf het eerst moment verafschuwd.