Like a child Deel1 #Voltooid

138

Wat vooraf ging...Ha, en hij had haar nog wel ten huwelijk willen vragen. Hij had van hun zogenaamde huwelijk een echt huwelijk willen maken. Wist hij veel dat ze er zo haastig vandoor zou gaan. Hij had de ring in dezelfde week gekocht dat ze hun plan ten uitvoer hadden gebracht. Na afloop vraag ik haar mijn vrouw te worden, had hij toen nog gedacht. De pijn sneed dwars door zijn ziel. Abrupt deed hij de ring terug en smeed het doosje in de la. 'Kleine kreng!''Ga je niet mee?' Dalila keek van haar boek op. Sofian, een jongenman die ze pas geleden had leren kennen, stond in de tuin en keek haar glimlachend aan. 'Ik ben niet zo in de stemming.' 'Ik ben jarig,' herinnerde hij haar. Dalila lachte en stond op. 'Nou, in dat geval kan ik moeilijk weigeren. Hoe laat is dat feestje?' 'Zeven uur, het is je geraden dat je er bent.' Dalila glimlachte. 'Ik zal er zijn.' Sofian wilde vertrekken, maar draaide zich aarzelend om.'Hoe heet hij?' 'Waar heb je het over?' 'De man door wie je zo diep ongelukkig bent, hoe heet hij?' Dalila ontweek zijn blik. 'Wie zegt jou dat er een man in het spel is?' Sofian lachte. 'Dat weet ik gewoon. Elke mannelijke gezelschap hier zou een moord wagen om met jou op stap te gaan, al is het alleen om samen met jou te verschijnen, zo verschrikkelijk mooi ben je!' Dalila glimlachte beleefd.Sofian was een aardige jongenman die ze in haar aanwezigheid had getolereerd omdat hij respect had getoond voor het feit dat ze niet gediend was van avances. Hij was twee weken geleden in Spanje gearriveerd met een groep vrienden om vakantie te houden. Sofian en zijn vrienden hadden het huisje naast de hare gehuurd. Hij kwam haar geregeld bezoeken. Zijn vrienden had hij ook duidelijk gemaakt dat ze haar met rust moesten laten. Dalila was blij dat niemand haar uit de kranten had herkend. Ze hoopte ook dat het zo zou blijven. 'Hij moet wel heel bijzonder zijn,' zei Sofian toen Dalila stil bleef. 'Je hebt half geen idee,' fluisterde ze. 'Het is een bofkont,' zei Sofian. Dalila dwong zichzelf te glimlachen. Sofian knikte en ging daarna weg. Ze was nu al zes weken in Spanje. Het zou met de dag makkelijker moeten worden. Het gemis zou minder moeten worden. De pijn zou minder moeten worden. Geen van dit was echter het geval. Wat zou ze toch graag terug gaan, terug gaan naar hem. In gedachten schudde ze haar hoofd. Dat kun je niet doen. Je moet aan zijn bestwil denken. Het was die kracht die ervoor zorgde dat ze de dagen doorkwam.In haar slaapkamer, onder haar kussen, haalde ze zijn foto tevoorschijn. Ze barste in tranen uit. 'Ik mis je zo,' fluisterde ze. Het is beter zo zei ze tegen zichzelf. Ze wilde niet dat hij vanwege haar in gevaar kwam.Dalila keek om zich heen. Hoe verder? Ze was hier gekomen om even te ontsnappen, maar het echte leven moest weer beginnen. Ze wilde weer aan het werk gaan. De gedachte hieraan deed tranen in haar ogen schieten. Het creatieve brein had hij haar vaak genoemd. Door het inrichten van zijn huis was ze erachter gekomen dat ze dat eigenlijk heel leuk vond, daar wilde ze zich dan ook in verdiepen. Ze wilde zoveel, maar vooral wilde ze hem. Ze wilde vooral dat ze zich niet zo schuldig voelde. Ze wilde vooral voor eeuwig en voor altijd bij hem zijn. Somber boog ze haar hoofd. Kom op, sprak ze zichzelf toe. Het verjaardagsfeestje van Sofian is straks. Ze pakte het boek op waar ze eerder in zat te lezen en sloeg deze open. Het was gelukkig een pakkend verhaal waardoor ze haar gedachten van haar eigen zorgen kon afleiden. Nadat ze het boek had uitgelezen nam ze een douche. Toen ze hier eenmaal klaar mee was keek ze in de kast voor wat ze aan ging doen. Ze dankte hemel op aarde dat ze haar spaargeld nog had. Ze was vertrokken zonder iets mee te nemen. Ze had genoeg geld om te overleven. Ze had eigenlijk meer dan genoeg gezien het feit dat Rayan hun discussie had gewonnen. Hij had stug volgehouden en had haar betaald voor het werk in het huis. Dalila was nooit van plan geweest dit aan te raken, dit zou ze ook nu niet doen. Het voelde niet goed. Ze had een dak boven haar hoofd gehad. Hij had haar uit die inrichting gehaald. Het had haar aan niets ontbroken. Het voelde gewoon niet goed dat geld te gebruiken. Ze was dan ook van plan het geld aan een goed doel te schenken.Na een hele tijd in de kast te hebben gestaard koos ze voor een zachtgroen jurkje. Het jurkje danste vrolijk met haar mee bij elke beweging die ze maakte. Haar haren hing als een zijdezachte massa langs haar schouders. Haar grote groene ogen stonden helder. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht bij het zien van haar gebruinde huid. Nou, dan was er toch nog iets goeds komen uit dit reisje. Er werd op de deur geklopt. 'Ik kwam toch even controleren of je wel zou komen.' Een knappe en breed grijnzende Sofian stond in de deuropening. Dalila lachte. 'Zoals je ziet ben ik van plan mij aan mijn woord te houden.' Sofian glimlachte en liep langs haar heen naar binnen.'Moet jij niet je gasten begroeten?' vroeg Dalila lachend. 'Dat komt zo, eerst een dans.' Hij deed muziek op en pakte Dalila's hand vast. 'Een dans mevrouw?' Dalila schoot in de lach. 'Als dat uw wens is meneer.' Lachend begonnen ze te dansen. Sofian legde zijn hand om haar middel. Vrolijk dansten ze op het ritme van de muziek mee. Dalila lachte, een echte lach. Het voelde bevrijdend aan.'Dat ziet er gezellig uit,' klonk een kille stem. Dalila verstijfde. Die stem klonk haar maar al te bekend in de oren. Ze maakte zich van Sofian los en draaide zich om, langzaam, tussen angst en opwinding. Ze hief haar blik op en ontmoette de zijne. Ze keken elkaar recht in de ogen aan, zij met een verwarde en angstig blik, hij met een minachtende blik.'Dalila, gaat het wel?' vroeg Sofian bezorgd. Hij kwam naast haar staan en legde zijn hand op haar schouder. Afwezig knikte ze naar hem.'Stel je me niet voor?' vroeg Rayan spottend. Hun blikken hielden elkaar vast. Dalila trilde over haar lichaam. Het was haar verbeelding zei ze tegen zichzelf. Dit was niet echt, hij stond hier niet echt, dat kon niet, dat was onmogelijk. Ze knipperde met haar ogen. Er gebeurde niets. Hij verdween niet.'Rayan?' fluisterde ze tenslotte. Hij glimlachte, een ijskoude glimlach. 'Dalila,' zei hij, met geen spoortje warmte in zijn stem. Sofian keek met grote ogen van de één naar de ander. Van de razende Rayan naar de onzekere Dalila.'Nogmaals, stel je ons niet voor,' zei Rayan poeslief. Dalila herstelde zich. 'Sofian dit is...' 'Rayan Ranislanski,' riep Sofian opgewonden uit. Zijn ogen stonden groot van verbazing. 'En jij bent zijn vriendin!' riep Sofian uit. 'Nu herken ik je gezicht.' Dalila wilde heel hard schreeuwen. Sofian had een uitstekend moment gekozen om haar te herkennen.'Inderdaad,' beaamde Rayan liefjes. Sofian legde glimlachend zijn hand om Dalila's middel. De blik die Rayan in zijn ogen had werkte als een zweepslag. 'Haal je hand weg,' zei hij, rustig, maar met een duidelijke dreiging in zijn stem. Dalila slikte. Sofian liet zijn hand gelijk zakken.'Ehh, ik heb een verjaardagsfeestje. Je bent van harte welkom als je wilt.' Na die woorden vertrok Sofian, dolblij dat hij kon ontsnappen aan de dreigende blikken van Rayan Ranislanski. Uit haar buurt of ik wurg je, hadden zijn ogen hem verteld. Sofian huiverde. 'Zo,' zei Rayan toen ze alleen waren. Zijn blik ging gleed traag over Dalila. 'Een feestje?' Nerveus streek Dalila een lok haar uit haar gezicht weg.'Ja, Sofian is jarig.' 'Zo, zo, hij heeft ook een naam.' Verachting sprak uit zijn blik. Dalila werd steeds zenuwachtiger. Het was niets voor hem om zich zo op de achtergrond te houden.'Rayan...' Haar stem klonk smekend. Wat moest ze doen? 'Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen,' zei ze toen zacht, met gebogen hoofd. 'Bespaar je dan de moeite,' klonk zijn stem ijskoud. Met een ruk schoot haar hoofd overeind. Met die woorden maakte hij haar duidelijk dat ze wat hem betreft in het niets kon verdwijnen en dat het hem niets zou schelen.Waarom schrok ze nu zo? Dit is toch wat ze wilde? Verdrietig schudde ze in gedachten haar hoofd. Nee, dit wilde ze helemaal niet. Ze wilde helemaal niet dat hij haar verachtte. Ze wilde zijn armen om haar heen voelen. Ze wilde de liefde in zijn ogen zien.'Dan zal ik dat maar doen,' zei ze zacht. 'Ik ga nu maar.' Ze wilde langs hem heen lopen. Hij pakte haar bij de arm vast. Zijn duim streek over de binnenkant van haar pols. Net zo plotseling als hij haar had vastgepakt liet hij haar ook weer los.'Volgens mij was ik ook uitgenodigd,' zei hij.' Dalila zuchtte vermoeid. 'Dat moet je zelf weten.' Rayan trok zijn wenkbrauw op. 'Ik denk dat ik maar mee ga.' Zwijgend liep Dalila naar buiten. Hij volgde haar. Haar hart trok pijnlijk samen. Was het echt een paar weken geleden dat ze aan zijn bed had gezeten, doodsbang dat hij het niet zou overleven? Was het echt een paar weken geleden dat ze in zijn ogen had gekeken en hier een onvoorwaardelijke liefde in had gelezen? Geen medelijden Dalila. Je hebt dit besluit zelf genomen, nu moet je ook doorzetten.Hij kookte van binnen. Het had hem al zijn wilskracht gekost die vent niet bewusteloos te slaan. Wat dat betreft was er helemaal niets veranderd. Hij kon het nog altijd niet uitstaan als mannen haar te intiem benaderde, zeker niet wanneer zij deze mannen aardig scheen te vinden... Rayan balde zijn handen tot vuisten. O god, als het niet die gozer was geweest had hij haar als een sukkel in zijn armen genomen en haar gesmeekt bij hem terug te komen. Nee, zo dom zou hij niet zijn. Zij had hem verlaten. Hier had niemand haar toe gedwongen, dit besluit had ze zelfs genomen, maar dit veranderde niets aan zijn gevoelens. Hij had haar in de ogen aangekeken en had geweten dat hij nog altijd evenveel van haar hield.Hij had het al deze tijd volgehouden om niet naar haar op zoek te gaan. Het is alleen maar dat de omstandigheden hem hadden gedwongen dit te doen. Ze leek hem niet te hebben gemist. Ze scheen het reuze naar haar zin te hebben. Het kleine kreng! Voor hem waren deze afgelopen weken een ware marteling geweest. Ze liepen zwijgend naast elkaar. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar haar. Verdomme, ze zag er beeldschoon uit. Hij had moeite zijn ogen van haar af te houden. Hun blikken vonden elkaar. Rayan zorgde ervoor dat hij een afkeurende blik in zijn ogen had. Ze wende haar blik af om niet te laten zien dat hij haar kwetste.Het viel volkomen stil toen ze naar binnen liepen. Alle ogen waren op Rayan en Dalila gericht. Ze werden met grote ogen aangestaard. Sommigen met bewondering, anderen met afgunst. De liefde tussen deze twee personen was uitgebreid door de media onder de loep genomen. Het was geen geheim dat ze van elkaar hielden, maar wisten zij veel dat het alles behalve vlekkeloos liep.'Glimlachen Dalila, iedereen kijkt naar je.' 'Klootzak,' fluisterde ze. Rayan glimlachte gemaakt en knikte hier en daar. 'Zo ken ik je weer liefje.' 'Ik ben je liefje niet,' zei ze en liep bij hem weg. Ze ging bij het groepje staan waar ook Sofian stond. Glimlachend keek hij haar aan. 'Is Rayan niet mee?' 'O, hij staat ergens,' zei Dalila, hopend dat hij het onderwerp met rust zou laten en dat deed hij gelukkig. Van een afstandje keek Rayan naar ze. Als de idioot nog één keer zijn arm om haar schouder zou slaan zou hij niet voor de gevolgen instaan. Wat bazelde hij nu? Er was niets meer tussen hen. Nee, dat was onzin. Ze was namelijk nog altijd de enige.Rayan glimlachte gedwongen naar een mooie blondine die naast hem kwam staan en tegen hem begon te praten. Ze was mooi, ze was charmant, was intelligent, maar ze was Dalila niet. Ze was Dalila niet met haar temperament, met haar vurige ogen, maar haar warmte, met haar humor. Ze was gewoon zijn Dalila niet. Raap jezelf op Ranislanski. Het heeft geen zin om weg te kniezen.Dalila's blik vloog door de ruimte. Ze zag hem in het hoekje van de kamer staan in gesprek met een mooie blondine. De pijn sneed dwars door haar heen. Ach, kom op. Je wist toch dat dit erbij zou horen. Hij gaat heus niet altijd om jou blijven treuren. Hij is verder gegaan en dat zou jij ook eens moeten doen.Ondanks de toesprak die ze tegen zichzelf hield betrapte ze zich er geregeld op dat ze zijn kant op keek. Het kon dan ook niet anders dan dat hun blikken elkaar op een gegeven moment vonden. Even dacht ze pijn in zijn ogen te lezen. Onzin natuurlijk. In paniek zag ze dat hij recht op haar af kwam lopen. Het was niet alleen paniek, het was ook blijdschap. Stomme, stomme, blijdschap omdat hij in haar aanwezigheid zou verkeren.'Zullen we het publiek maar geven wat ze willen?' Verward keek Dalila naar hem op. 'Waar heb je het over?' 'Een dans natuurlijk van de liefdeskoppel van het jaar. Zo worden we genoemd, wist je dat al? O, maar natuurlijk, je bent bij me weg gegaan.' 'Rayan...' probeerde ze.'Nee Dalila, laten we doen wat van ons verwacht wordt, dan hebben we dat ook weer gehad.' Ze kon weigeren, maar dat wilde ze niet. Ze wilde de kans om zijn armen om haar heen te voelen niet aan zich voorbij laten gaan. Ze slikte haar trotst weg, maar vooral de pijn en nam zijn hand in ontvangst. 'Laten we dat dan maar doen Ranislanski.' Hij omklede haar hand. Ze keken elkaar aan. Ze trilde toen hij zijn armen om haar heen sloeg. Alles wat ze hoopte weg te hebben gestopt, kwam terug. Bitterzoete herinneringen. Herinneringen aan hun tijd samen. Herinneringen aan hun liefde.Ze beet op haar lip om de tranen terug te dringen. Onderzoekend keek hij op haar neer. 'Wat brengt jou hier?' vroeg ze, hopend hem af te leiden.'Dat vertel ik je straks wel,' zei hij mysterieus. Dalila knikte. 'Je schijnt het hier wel naar je zin te hebben.' De toon in zijn stem vertelde wat hij hiervan vond. 'En ik maar denken dat ze ook aan mij dacht. En ik maar als een idioot hopen dat ze op een dag terug zou komen.' Met wijd open gesperde ogen keek ze hem aan. Rayan lachte vreugdeloos.'Doe nu niet alsof je niet wist wat ik voor je voelde.' Voelde, verleden tijd... 'Je bent me een heel geval apart Dalila. Heb je ervan genoten om al deze tijd spelletjes te spelen? Was dat altijd al een onderdeel van je plan geweest?' Ze vocht tegen haar tranen.'Ben je expres wreed?' Weer zo'n nep lachje. 'Vind je mij wreed? Ik vind juist dat ik eigenlijk heel aardig ben.' 'Je bent een klootzak Rayan Ranislanski,' zei ze, vechtend tegen de impuls hem tegen zijn borstkast te slaan.'Toe maar, eerst ben ik wreed, dan ben ik een klootzak. Wat krijgen we de volgende keer?' Dalila stak haar kin in de lucht. Het was alweer een hele tijd geleden dat ze zo'n dergelijke ruzie hadden gehad, maar blijkbaar waren ze het niet verleerd.'Je bent een vreselijk mannetje,' zei ze. 'Vind je?' vroeg hij en trok haar dichter tegen zich aan. 'Wat moet dat?' haar paniek verbergend. 'Wat bedoel je?' vroeg Rayan onschuldig. Met fonkelende ogen keek ze hem aan. 'Je weet best wat ik bedoel.' 'O, je bedoelt dit...' Hij drukte haar nog dichter tegen zich aan. Ze sloot even haar ogen. Het was een zoete kwelling.'Ik zou maar heel snel dimmen mannetje.' Rayan lachte zacht. 'Anders wat? Ga je me dan slaan? Een klap in het gezicht? Wat gaat het worden?' Haar ogen spuwde groene vuur. 'Ik hak je kop eraf!' Rayan schoot in de lach. 'Zo ken ik je weer. Waarom maak je er eigenlijk zo'n heisa van? Ik mag toch best met mijn vrouw dansen?' Dalila hapte naar adem. 'Ik ben je vrouw niet,' zei ze toen afstandelijk. Rayan keek bedenkelijk.'Je hebt gelijk, dat ben je ook niet. Ik heb het huwelijk nietig laten verklaren.' Het nieuws was als een klap in haar gezicht.