Like a child Deel1 #Voltooid

15

Wat vooraf ging...'Nu ben je onredelijk. Je weet niet wat er gebeurd is. Je kunt niet verwachten dat ze datgene dat ze al deze jaren heeft weg gestopt nu opeens weer naar boven haalt. Ze is blijkbaar bang. We kunnen en mogen zeker niet van haar verwachten dat ze opeens alle herinneringen aan vroeger toelaat.' Rayan reageerde niet.In haar pyjama liep Dalila de volgende ochtend naar beneden. Het was één van de kledingstukken die zij en Yasmin gisteren hadden gekocht. De pyjama die ze nu droeg was een heel verschil vergeleken met de sombere kleren die ze hiervoor had gedragen. Ze verafschuwde het dat ze afhankelijk van hem was, maar ergens voelde ze zich minder kwetsbaar. Het kijkje dat ze vanochtend in haar kast had genomen had iets van haar oude zelfvertrouwen terug gebracht.Rayan en Yasmin waren ook wakker. Beiden keken ze op toen ze de kamer in kwam. Op het gezicht van Yasmin verscheen een glimlach. Dalila was dankbaar voor het uitnodigende gebaar een glimlachte terug. Toen ze haar blik afwende voelde ze zijn blik op haar gericht. Het was iets in zijn blik dat haar een huivering bezorgde.Rayan kon zijn ogen niet geloven. Het sombere meisje was voorgoed verdwenen besefte hij. Zijn zusje had gelijk. Dalila Yasrin zou er in een vuilniszak nog beeldschoon uitzien. Hij liet zijn blik over haar heen glijden. Ze had in tegenstelling tot al die andere dagen kleur op haar gezicht. Haar ogen straalden een zelfvertrouwen die hij niet eerder heeft kunnen bespeuren. Yasmin keek naar haar broer en onderdrukte een glimlach. Hij had het niet meer. Tot nu toe heeft hij Dalila altijd als een patiënt gezien. Yasmin had zo'n vermoeden dat dit nu anders was. In gedachten glimlachte ze. Net goed dacht ze. Het moest maar eens tot hem doordringen dat Dalila een persoon van vlees en bloed was.Haar blik ging van Dalila naar Rayan. Hij ontving haar blik en vernauwde zijn ogen. Yasmin glimlachte onschuldig. Dalila ging zitten en weigerde hem aan te kijken. Ze kookte van binnen. De zwijn! In zijn ogen was ze dus een onbetrouwbaar type. Hij verdiende niet het voordeel van de twijfel zoals ze gisteren wel had bedacht. Hij maakte het er zelf naar. Als hij oorlog wilde kon hij deze krijgen dacht ze vastberaden.Het stemde haar met trots dat ze nog altijd Dalila was. Ondanks alles had niemand haar haar vechtlust kunnen ontnemen. Gisterenavond had ze woelend in haar bed bedacht dat ze het een kans moest geven, dat ze hem een kans moest geven. Het was haar warme karakter waar ze zo bekend om stond dat naar boven was gekomen, maar nu, na het zien van die blik, kwam haar temperament in volle vaart weer terug. Ze moest hem eigenlijk dankbaar zijn bedacht ze. Hij bracht haar vechtlust terug. Hij liet haar zien dat Dalila Yasrin niet met zich liet spotten. Het was alleen jammer dat ze zijn blik verkeerd had geïnterpreteerd. Zijn blik was niet wantrouwend bedoeld. Het was de blik van een man geweest die ernaar had verlangd de schoonheid van een vrouw in zich op te nemen...Rayan betrapte zichzelf er elke keer op dat hij naar haar zat te kijken. De dame in kwestie keek hem aan alsof ze hem levend kon villen. Wie kon het haar kwalijk nemen dacht hij. Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden!'Ik ga naar kantoor,' verkondigde hij abrupt. Yasmin keek verbaasd op. 'Je zou toch dit weekend vrij nemen?' 'Ik heb me bedacht.' Hij drukte een snelle kus op haar wang en liep vervolgens de kamer uit.Hij was als enige in het gebouw. Hij deed zijn best zich te concentreren, alleen kwam hier bar weinig van terecht. Ze is geen gestoord patiënt had Yasmin hem wel eens gezegd. Hij begon nu in te zien dat zijn zusje gelijk had. Zelfs niet in zijn wildste dromen had hij kunnen vermoeden dat het zou blijken dat ze niet gek was. Net als alle anderen had hij gedacht dat ze wél gek was. Ze had het spelletje goed gespeeld moest hij toegeven. Hij wist inmiddels waarom. Ze had het gedaan om te overleven, en toch... Na een uur hield hij het voor gezien en ging naar huis. Hij kon zijn aandacht er toch niet bijhouden. 'Zo, ben je er weer,' zei Yasmin. 'Waar is mevrouw?' 'Als je Dalila bedoeld, dit zit op haar kamer. Vertel eens, waarom moest je opeens weg? Het had toch niks te maken met de aanblik van Dalila?' Ze had er duidelijk lol in.'Wat wil je nu van me horen zusje?' Ze haalde haar schouders op. 'Zeg jij het me maar.' 'Er valt niks te vertellen.' Yasmin glimlachte. 'Ze is mooi, is het niet?' Haar ogen twinkelden. Rayan moest ondanks zichzelf lachen. In de deuropening hield haar stem hem tegen. 'Je hebt nog altijd geen antwoord op mijn vraag gegeven, of nee laat maar, ik heb meer dan genoeg gezien.' Hoofdschuddend liep hij weg. Dat was Yasmin, die vond het heerlijk hem in de maling te nemen.

Er verstreek een week. Dalila voelde zich steeds onrustiger worden. Ze moest iets doen. Ze moest iets om handen hebben. Ze haatte het om de hele dag niks te moeten doen. Yasmin had afstand genomen merkte ze. Ze kon het haar niet kwalijk nemen. Dalila had het niet in zich kunnen vinden haar te vertrouwen. Yasmin voelde dit aan en nam afstand. En Rayan... Tja, die wilde ze het liefst iets naar het hoofd smijten.Die dag kwam hij laat thuis. Hij had vermoeide kringen onder zijn ogen. Yasmin bekommerde zich om hem. Dalila hield zich afzijdig. Haar kon het eigenlijk niet zoveel schelen wat er met hem gebeurde. Ze besloot ter sprake te brengen dat ze zich nuttig wilde maken. 'Ik wil weer aan het werk.' Met een ruk keek Rayan naar haar op. 'Geen sprake van.' Haar woede kreeg de overhand. 'Jij bepaalt niet over mij. Als ik wil gaan werken doe ik dat.' 'Dat moet je vooral doen. Het feit dat je hier bent kunnen we dan net zo goed in de krant plaatsen.' Haar gezonde verstand kreeg de overhand.'Wat verwacht je dan van me? Moet ik hier maar de hele dag zitten?' Hij haalde zijn schouders op. Woest keek ze hem aan. 'Ho, rustig aan,' zei hij. 'Ik was nog niet uitgesproken. Ik heb begrepen dat je voor het bedrijf Creatieve werkte?' 'Ja, je schijnt alles over mij te weten,' zei ze kil.'Je bent het creatieve type, wat dacht je ervan dit huis onder handen te nemen?' Ze ging rechtop zitten. 'Hoe bedoel je?' 'Sommige kamers hebben een metamorfose nodig, dat zou jij dan kunnen doen.' 'Ik?' vroeg ze verbaasd. Ze kon niet geloven dat hij de taak aan haar wilde overlaten. 'Je wilt toch iets te doen hebben?' 'Ja, maar dat is mijn terrein helemaal niet. Ik organiseerde feesten en dergelijke. Ik...' Ze klapte dicht. Alle kleur trok uit haar gezicht weg. Rayan stond razendsnel op en knielde naast haar neer.'Wat is er?' 'Ik...' Haar stem trilde. Met beangstigde ogen keek ze naar hem op. 'Ik... Die dag, ik was daar om een geschikte locatie te vinden. Ik moest een feest organiseren. Ik... Ik was daar.' Rayan knikte. Hier had hij op gehoopt. Hij had er op gehoopt dat ze het op eigen kracht zou herinneren.'En verder?' 'Verder niks, maar ik was daar toch?' vroeg ze hoopvol. Haar ogen smeekten hem om een bevestiging. Een bevestiging dat ze niet gek was... Hij slikte. 'Ja, je was daar,' zei hij zacht. Ze sloot haar ogen en leunde met haar hoofd tegen de kussens. Ze zag er opeens zo kwetsbaar uit. Voorzichtig legde hij een hand op haar voorhoofd. Ze voelde warm aan. Met een ruk gingen haar ogen open.'Doe het rustig aan, forceer het niet.' Hij kon niet geloven dat die woorden uit zijn mond kwamen, zij ook niet. Hij voelde zich ongemakkelijk worden en stond snel op.'Dus, wat zeg je ervan?' vroeg hij ongeduldig. 'Wil je de taak op je nemen?' Ze knikte gretig. Ze wilde niks liever. Ze wilde zich nuttig maken.Ze kon maar moeilijk bevatten dat hij haar dit vertrouwen schonk. Of hij wil me gewoon tevreden stellen zodat ik niks doe dat in zijn nadeel werkt, dacht ze peinzend. Ach, het deed er eigenlijk niet zoveel toe. Deze kans zou ze niet aan zich voorbij laten gaan.'Graag, en bedankt,' voegde ze er zacht aan. 'Dat kwam er ook heel gemakkelijk uit,' zei hij droog. Ze probeerde de glimlach op haar gezicht verborgen te houden. Hij had deze echter al gezien. Hij was ook geamuseerd moest hij toegeven. Hun blikken ontmoette elkaar.'Ik doe niks zonder overleg,' zei ze snel, hopend aan het ongemakkelijk gevoel te kunnen ontsnappen. 'Ik zal niks doen zonder met jou of Yasmin te overleggen.' Yasmin die al die tijd stil was glimlachte. Dalila haalde opgelucht adem. Ze zou haar niet tegenwerken. Maar heeft ze dit dan ooit gedaan? dacht ze toen met een frons. Rayan keek haar onderzoekend aan. Dalila ving zijn blik op. 'Wat is er?' 'Nee niks, ik ben alleen erg benieuwd.' 'Wees maar niet bang meneer Ranislanski, ik zal je huis niet in een bordeel veranderen.' 'Toch het laatste woord willen hebben, is het niet mevrouw Yasrin?' 'Nee hoor,' zei ze onschuldig. Hij moest zijn lach inhouden. Yasmin keek van de één naar de ander.'Wat is er?' vroegen ze tegelijk. 'Een binnenpretje, dat is alles,' zei ze lachend. Niet begrijpend keken Rayan en Dalila elkaar aan. Er verscheen toen een vastberaden blik in haar ogen. Ik ga de klus klaren vertelde haar ogen hem. En hij moest toegeven dat hij hier alle vertrouwen in had.In de dagen die volgden was Dalila druk bezig met alles op papier te zetten. Ze zat boordevol ideeën. Ze heeft nooit geweten dat ze het in zich had. Ze wist wel dat ze goed was in organiseren. Elke feest die ze tot nu toe had georganiseerd was een succes geweest. Dalila had het talent elke ruimte in een prachtig creatie om te toveren, maar aan het inrichten van een huis had ze zich nooit gewaagd. Ze was dan ook geen binnenhuisarchitect, maar ze bezat al de talenten. Ze had een uitstekende smaak. Ze hoopte dat de bewoners van het huis van dezelfde menig zouden zijn gedaan, met name hij...Ze besloot met Yasmin over te leggen toen ze haar plan op papier had uitgewerkt. Ze was zenuwachtig moest ze toegeven. Ze vond het belangrijk dat Yasmin haar ideeën zou goedkeuren.Yasmin zat op haar kamer en had haar aandacht gericht op allerlei papieren die ze over bed had uitgespreid. Aarzelend stond Dalila in de deuropening. Yasmin voelde dat ze niet alleen was en keek op. 'Ik, ehh, wilde je wat laten zien.' 'Kom verder.' Dalila voelde zich niet helemaal om haar gemak. In al de tijd dat ze hier woonde was dit de eerste keer dat ze Yasmin's kamer zag.'Wat is het dat je me wilde laten zien?' vroeg Yasmin en verbrak op deze manier de stilte. 'Ik heb wat ideeën op papier gezet en ik wilde dat je hier naar zou kijken.' Yasmin knikte en nam de kladblok van haar over. Hoe langer de stilte duurde, hoe zenuwachtiger Dalila werd.