Like a child Deel1 #Voltooid

21

Wat vooraf ging... De pijn in zijn schouder irriteerde hem mateloos. De klap waarmee hij tegen de grond was gekomen was harder geweest dan hij had gedacht. Maar de klap die hij hen zou toedienen zal veel en veel harder zijn dacht hij vastbesloten. De volgende dag stond Rayan aangekleed en al beneden om naar kantoor te gaan. Yasmin die dit zag pakte hem bij de arm vast en leidde hem naar de bank. 'Waar denk jij heen te gaan?' 'Werken zusje, en daarnaast moet ik bepaalde personen een bezoekje brengen.' 'Nee,' zei ze. 'Jij gaat helemaal nergens naar toe. Je moet uitrusten.' Hij rolde met zijn ogen. 'Ik mankeer niets.' 'Dat liegt hij.' Beiden keken ze naar Dalila die op dat moment de kamer binnen liep. 'Hij heeft last van zijn schouder Yasmin.' Haar blik daagde hem uit dit tegen te spreken. 'Zie je wel,' zei Yasmin. 'Je bent helemaal niet in staat ergens naar toe te gaan.' Rayan wende zich tot Dalila. 'Ik ben geen invalide.' 'Dat klopt, maar je bent ook niet in staat ergens naar toe te gaan.' Ze haalde hem het bloed onder nagels vandaan, en aan de blik op haar gezicht te zien wist ze dit heel goed. 'Ik blijf niet thuis dames.' 'Dat blijf je wel,' sprak Yasmin hem tegen. 'En wat moet ik de hele dag doen? Op de bank blijven liggen.' 'Je haalt me de woorden uit de mond grote broer.' Hij knarsetandde. Zijn blik ging naar Dalila. Deze had moeite haar lach in te houden. 'Wat is er?' bromde hij. 'O niks, ik vind het alleen moeilijk mij jou niksend op de bank voor te stellen.' 'Dat vooruitzicht stemt je zeker ook goed.' Dalila hield haar gezicht in de plooi. 'Ik blijf niet thuis.' 'Je moet aan je gezondheid denken,' zei Yasmin. 'Dat doe ik ook, en ik mankeer niks.' 'Dat zei je gisteren ook al,' zei Dalila. Woest keek hij haar aan. Yasmin keek hem op haar beurt smekend aan. 'Ik blijf echt niet thuis zusje. Ik moet dit regelen.' Het drong tot Yasmin door dat het geen zin had nog verder met hem in discussie te gaan. Hij zou dit hoe dan ook doorzetten. 'Dan moet je me beloven dat je het rustig aan gaat doen.' 'Je kent me toch,' zei hij, en drukte een kus op haar wang. Dalila keek hij waarschuwend aan. 'Waag het niet wat te zeggen dame.' 'Ach ja, die hersenscellen van jou doen toch wat ze zelf willen.' Hij wierp haar een dreigende blik toe en liep vervolgens de kamer uit. In zijn auto barste hij in lachen uit. Alleen zij kreeg het voor elkaar zulke dingen tegen hem te zeggen. Na een paar uur op kantoor hield hij het voor gezien. Hij gaf het niet graag toe, maar hij was inderdaad niet in de beste conditie. Dit zou hem er echter niet voor behoeden de broers Schot een bezoekje te brengen. Hij gaf de secretaresse niet de kans wat te zeggen en liep langs haar heen. 'Hé, je kunt niet zomaar doorlopen.' Hij draaide zich om en keek haar waarschuwend aan. Ze ging gelijk zitten en hield verder haar mond. Vastberaden liep hij op zijn doel af en gooide de deur op. Beiden mannen keken verstrooid op. De verbaasde en geschrokken blik op hun gezichten vertelde hem meer dan genoeg. Op zijn gemak liep hij het kantoor binnen en deed de deur achter zich dicht. De blik van paniek die ze wisselden ontging hem niet. 'Zo heren, verbaast me te zien? En dat begrijp ik nou niet helemaal. Jullie hadden toch niet verwacht dat ik als een klein jongetje thuis zou zitten uithuilen.' 'Ik zou niet weten waar je het over hebt,' zei Roger. Rayan lachte gemaakt. 'Ik had wel verwacht dat je dat zou zeggen. Is het niet tijd open kaart te spelen heren? Deze stiekeme gedoe wordt een klein beetje ouderwets, en niet te vergeten kinderachtig.' 'Zoals mijn broer al zei,' begon Jordan. 'We weten niet waar je het over hebt.' 'Toch maar spelletjes spelen, ach, daar ben ik ook wel goed in.' Rayan nam op zijn gemak de omgeving in zich op. De broers werden hier alleen maar zenuwachtiger door. Hij voerde iets in zijn schild. Maar wat? Wat was hij van plan? 'De volgende keer dat jullie me proberen te vermoorden zou ik dit toch op een andere manier proberen.' Roger en Jordan keken elkaar vluchtig aan, dit was voor Rayan alleen nog meer een bevestiging. 'Ik dacht dat het na die eerste keer, drie jaar geleden nu, wel duidelijk was dat ik me niet zo makkelijk uit de weg laat ruimen.' 'Deze beschuldigingen zijn absurd,' zei Roger. 'Absurd,' sprak Rayan gevaarlijk kalm. 'Er is niemand die het hoort, we hoeven dus geen verstoppertje te spelen. Als jullie twee kneuzen het lef hebben het plan op te zetten mij te vermoorden, moeten jullie hier ook wel voor durven uitkomen.' Ze waren beiden een hele lange tijd stil, tot Roger begon te lachen. 'Je hebt geen enkele bewijs jongen.' Rayan bleef kalm. 'Dat weet ik, maar geloof me, op het moment dat ik dit bewijs wel zal hebben zal ik niks heel van jullie laten.' Als je niet beter wist zou je denken dat hij het over het weer had, zo kalm en rustig sprak hij. Onrust stond in Jordan en Rogers's ogen te lezen. 'Zo, ik voel me al een stuk beter. Na dit verhelderende gesprekje stap ik maar op.' In de laatste blik die hij ze wierp zwoor hij wraak. Hij zwoor het niet hierbij te laten zitten. 'Ben je nog bij ze geweest?' vroeg Yasmin toen hij thuis kwam. Ze zaten met z'n drieën in de woonkamer. 'Ja.' 'En wat heb je ze gezegd?' 'Niets bijzonders zusje.' 'Ik kan me daar wel een voorstelling van maken,' zei Dalila. Hij hief zijn blik naar haar op. 'En wat is het dit keer dat je te melden hebt?' 'O, ik vermoed dat je ze iets in de zin hebt gezegd dat je ze een lesje gaat leren. Heb ik het goed of niet?' 'Echt?' vroeg Yasmin bezorgd. 'Natuurlijk heeft hij dat gedaan,' zei Dalila. 'We hebben het hier wel over meneer Rayan.' Dreigend keek hij haar aan. Ze glimlachte gemaakt. Rayan wende zich tot Yasmin en probeerde haar gerust te stellen. 'Ik ben niet van plan iets te doen zonder eerst een goed plan te hebben opgezet. Ik ga me hier niet als een kip zonder kop in storten.' 'Beloof je dat?' vroeg ze zachtjes. 'Absoluut.' Hij knuffelde haar. Dalila sloeg haar blik neer. Dat soort genegenheid dat je van je familie kreeg miste ze.

sorry voor dit korte deelx