Like a child Deel1 #Voltooid

6

Wat vooraf ging… Na de maaltijd stond ze uit eigen beweging op en ging naar boven. Broer en zus keken elkaar aan. ‘Ze is knettergek,’ liet Rayan weten. ‘Oordeel niet over haar,’ sprak Yasmin hem tegen. Hij ging hier niet op in. De telefoon op zijn bureau rinkelde. ‘Ja,’ zei hij kortaf. ‘Uw moeder aan de lijn.’ ‘Verbind haar maar door Kathy.’ Zodra hij zijn moeder aan de lijn had kreeg hij de volle laag. ‘Als je het ooit weer waagt een week lang niks van je te laten horen krijg je een pak slaag op je achterste Rayan Ranislanski!’ Met moeite hield hij zijn lach in. Dit was op en top zijn moeder. Een sterke en onafhankelijke vrouw die hij bewonderde. ‘Ik heb…’ Zijn moeder onderbrak hem. ‘Ik hoef niet die smoesjes te horen dat je het te druk had.’ ‘Ja yemma,’ zei hij braaf ‘Oké, wat was er zo belangrijk, behalve je werk dan, dat je je eigen moeder niet opbelde?’ Hier wilde hij het juist niet over hebben. Hij wilde zo lang het kon verborgen houden dat Dalila bij hem thuis woonde. Wat betekende dat zijn familie voorlopig niet bij hem over de vloer kon komen. Gelukkig dat de familie zich meestal bij zijn ouders verzamelden. ‘Niks om je druk over te maken yemma. Je weet dat ik van je houdt.’ Zijn moeder snoof. ‘Bespaar me je charmes deugniet.’ Een vrouw als zijn moeder was het einde dacht hij met een grijns. Nadat ze hem had laten beloven haar morgen te bellen legde hij de hoorn op de haak. Het was een week geleden dat hij Dalila in huis heeft gehaald. Er is niks in haar toestand veranderd. Ze zat vrijwel de hele dag op haar kamer. Ze kwam alleen naar beneden wanneer ze moest eten. Yasmin had een paar pogingen gedaan met haar in contact te komen, zonder succes. Zelfs de vriendelijkheid van zijn zusje kon niks aan haar toestand veranderen. Rayan had veel minder geduld met haar. Er zijn genoeg momenten geweest waarin hij haar door elkaar had willen schudden. De gedachte aan haar was genoeg om zowel woede en walging bij hem op te roepen. Hoe lang moest hij het nog met haar volhouden? Hij wilde zo snel mogelijk antwoorden op zijn vragen. Het zag er alleen niet naar uit dat dit snel zou gebeuren. Tot nu toe had hij haar zoveel mogelijk met rust gelaten, dit wel met tegenzin. Volgens Yasmin was het goed dat ze eerst aan haar omgeving wende. Thuis trof hij haar, tot zijn grote verbazing, beneden aan. Ze zat op de bank en had haar armen om haar benen geslagen. Hij bleef even naar haar kijken en ging toen op zoek naar Yasmin. Deze trof hij in haar slaapkamer aan. ‘Heb jij haar gezegd beneden te gaan zitten?’ Yasmin keek verbaasd naar hem op. ‘Zit ze dan beneden?’ ‘Ja, daar heb ik haar aangetroffen.’ Hoopvol keek ze hem aan. ‘Zou dit betekenen dat ze aan haar omgeving begint te wennen?’ vroeg ze. ‘Dat hoop ik ten zeerst. Nog even en dan… Laten we het erop houden dat ik niet zo geduldig ben ingesteld’ ‘Dat weet ik, maar het lijkt me absoluut niet verstandig haar op te jagen. We weten niet wat ze heeft meegemaakt Rayan.’ Zijn zusje had een groot hart, maar zo zat hij niet in elkaar. Na het eten ging ze ook niet terug naar haar slaapkamer. Rayan was blij met dit resultaat. Het werd tijd dat hij zijn eerste poging ondernam. Het kwam hem dan ook heel goed uit dat ze geen enkele aanstalten maakte te gaan slapen. Nadat Yasmin zich terug trok besloot hij zijn kans te grijpen. Hij ging tegenover haar zitten en probeerde oogcontact met haar te krijgen. Er gebeurde niks waaruit hij kon opmaken dat ze zich ervan bewust was dat ze zijn onverdeelde aandacht had. Dan moest het maar anders dacht hij. Hij ging naast haar zitten en pakte haar bij de kin vast. Op deze manier hoopte hij haar in de ogen aan te kunnen kijken, ze keek langs hem weg. Hij zei zichzelf kalm te blijven. ‘Mijn naam is Rayan Ranislanski,’ begon hij. ‘Het meisje dat je hier ook hebt gezien is Yasmin Ranislanski, mijn zusje. Ze is drie jaar geleden door een paar tuig ontvoerd.’ De haat was duidelijk in zijn stem te horen. Hij was ook niet van plan om de zaken heen te draaien. ‘Ik weet dat jij meer weet, in feite ben ik ervan overtuigd dat je die mannen hebt gezien. En je gaat mij alles vertellen wat je weet.’ Hij wist dat ze zich ergens wel bewust was van haar omgeving, dit heeft ze vandaag in ieder geval zeker bewezen. Nu, nadat hij had verklaard waarom hij haar uit de inrichting had gehaald, veranderde er niks aan haar. Hij begreep het niet. Dit ging om haar, deed haar dit dan helemaal niks? Zijn ogen fonkelden. ‘Hoor eens, ik weet niet wat er allemaal door je heen gaat, maar ik weet ook dat je niet volledig in je eigen wereld bent geïsoleerd.’ Hij verlichtte de druk op haar kin en streek hier met zijn duim over. Hij was verbaasd over hoe zacht haar huid aanvoelde. Een lok haar die uit haar elastiek ontsnapte trok zijn aandacht. Hij pakte deze vast en liet het door zijn vingers glijden. Haar haren voelde zijdezacht aan. Het viel hem toen voor het eerst op dat de jongedame tegenover hem een schoonheid was. Hij nam haar goed op. Het meest opvallende aan haar gezicht waren haar ogen. Hij schrok van de intense groene kleur die ze uitstraalden. Zijn ogen gleden naar haar lippen af die een dieprode kleur hadden. Ze was beeldschoon besefte hij. Het maakte hem in de war dat hij dit nu pas zag, maar hier was hij ook helemaal niet mee bezig. Het ging hem erom dat er gerechtigheid zou komen. Hij schepte afstand tussen hen en stond op. ‘Ik ben nog lang niet klaar met je Dalila Yasrin. Je gaat me alles vertellen wat ik wil weten.’ Na deze woorden liep hij weg. De volgende dag was het ook het geval dat ze beneden zat. Na zijn werk trof Rayan haar dan ook daar aan, dit keer in het gezelschap van Yasmin. Zijn zusje keek hem radeloos aan. Hij wist dat het tijd werd dat hij iemand inhuurde die voor haar kon zorgen. Hij kon moeilijk van Yasmin verwachten dat zij dit bleef doen. Ze had ook nog haar eigen leven. Hij legde zijn koffertje neer en ging naast Yasmin zitten. Ze vroeg hem naar zijn dag. Terwijl hij haar dit vertelde hield hij Dalila nauwlettend in de gaten. ‘En wat heb jij gedaan?’ ‘Niet veel, ik heb hier een beetje met Dalila gezeten.’ Yasmin glimlachte. Hij wist dat zijn zusje haar als een mens behandelde en niet als een gestoord patiënt. Hij zelf had hier veel meer moeite mee, zeg maar gerust dat hij hier helemaal niet mee om kon gaan. Hij waagde een poging haar net als Yasmin ‘normaal’ te behandelen. ‘En hoe was jouw dag Dalila?’ Hij wist zelf hoe belachelijk het klonk. Ze keek hem niet eens aan. Yasmin legde haar hand op die van hem. Op deze manier vertelde ze hem kalm te blijven. Rayan stond op. Hij moest ergens zijn frustraties kwijt. In zijn kamer kleedde hij zich om en ging naar de fitnessruimte. Hij vond het heerlijk aan de slag te gaan. Hij kwam hier bijna iedere dag na zijn werk. Na een hele dag achter een bureau te hebben gezeten had hij altijd zin om fysiek aan de slag te gaan. Op deze manier bleef hij ook in vorm. Rayan had een prachtig postuur: lang, breedgeschouderd en een mooie stevige borstkast. Met zijn vuisten bewerkte hij de hangmat. Hij deed daarna een paar opdrukoefeningen en richtte zijn aandacht toen op het gewichtheffen. Na deze oefeningen moest de hangmat er weer aan geloven. Na afloop was hij bezweet, maar wel voldaan. En zo trof Yasmin hem aan. ‘Waar is Dalila?’ ‘In de woonkamer. Zo te zien ben je er flink tegenaan gegaan. Voel je je al wat beter?’ ‘Ik zal me pas echt beter voelen wanneer zij eindelijk besluit te praten.’ ‘Denk je echt dat dit zover komt? Ik denkt dat ze iets verschrikkelijks heeft meegemaakt waardoor ze niet meer praat.’ ‘Een traumatische ervaring bedoel je?’ ‘Dat denk ik wel. Het is toch niet gewoon dat ze niet praat. Ik ben ervan overtuigd dat er iets vreselijks moet zijn gebeurd.’ Peinzend staarde Rayan voor zich uit. Zijn zusje had een goede punt, wat hem er meer van overtuigde dat Dalila meer wist. Wat had haar zo geschokt dat ze niet meer sprak? Hij wist het niet, maar deze analyse van de situatie schepte wat begrip. Als ze, zoals Yasmin beweerd, iets verschrikkelijks heeft meegemaakt, was het niet zo vreemd dat ze niet sprak. ‘Je zou nog gelijk kunnen hebben ook.’ Hij knuffelde haar. Yasmin trok haar neus op. ‘Ga je douchen.’ Lachend verliet hij de fitnessruimte. Het eten werd op het moment opgediend dat hij de kamer binnenliep. Dalila at zoals gewoonlijk zwijgzaam haar maaltijd op. Ze lijkt wel een robot dacht hij. Ze deed alles om in leven te blijven, maar geen enkele emotie die van haar afkomt.