Like a child Deel1 #Voltooid

26

Wat vooraf ging... Het werd een rustige avond waar er over van alles en nog wat werd gesproken. Dalila zei niet veel. Ze vond het juist heerlijk zich eindelijk weer eens te kunnen ontspannen. Het wast stil in huis. Zuchtend deed Yasmin de tv uit. Er was niks dat haar kon boeien. Ze wist niet zo goed wat ze moest doen en besloot te gaan kijken of er post was. Met een stapeltje in haar handen liep ze de woonkamer binnen. Haar blik viel op een brief zonder afzender. Fronsend scheurde ze de envelop open. Ze sloeg haar hand voor haar mond toen ze de inhoud las. Houdt dat zusje van je heel goed in de gaten. De volgende keer zullen we niet zo aardig met haar zijn... De brief viel uit haar trillende handen. Ze kon geen woord uitbrengen. Angst sloeg door haar lichaam. Beelden van drie jaar geleden drongen zich aan haar op. Nee, dat wilde ze nooit meer meemaken. Haar ogen vulde zich met tranen. 'Yasmin, wat is er?' Een bezorgde Dalila kwam de kamer binnen gerend. 'Ik hoorde je gillen, wat is er?' Met een glazige blik hief Yasmin haar blik naar Dalila op. Deze schrok van de angstige blik in haar ogen. Rustig liet ze haar zitten. Haar blik viel toen op de brief op de grond. Ze raapte deze open. Snel ging ze naast Yasmin zitten. De inhoud maakte haar misselijk. Ze pakte beiden haar handen vast. Yasmin keek naar haar op. 'Ik wil nooit meer zo bang zijn Dalila,' zei ze met schorre stem. Dalila vocht tegen haar tranen. Ze leefde met haar mee. Als geen ander begreep ze haar angst. 'Er zijn veel dingen ik niet weet Yasmin, maar ik weet wel dat je een broer hebt die vreselijk veel van je houdt. Rayan en ik zijn geen beste vrienden, maar ik kan zien dat hij alles zou doen om je te beschermen.' 'Hij wordt woest wanneer hij dit hoort.' 'Dat voorspel ik ook.' 'Ik was zo bang,' begon Yasmin. 'Die keer, drie jaren terug. Het ene moment had ik rustig op straat gelopen en het volgende moment was ik een auto in gesleurd. En die kamer... Het was er zo donker. Ik was zo bang, maar de gedachte aan mijn grote broer zorgde ervoor dat ik sterk bleef. Ik wist dat hij me zou vinden. Ik wist dat hij alles op alles zou zetten.' Dalila slikte een brok weg. De rauwe emoties in Yasmin's stem sneden door haar heen. Ze wist hoe het was om zo bang te zien. Ze begreep het als geen ander. En ze besefte ook dat als er een persoon op aarde was die haar begreep, dit Yasmin wel was. 'Ik ben blij dat je er ongedeerd uit bent gekomen.' 'Ja, daar ben ik ook blij om,' zei Yasmin zacht. De twee jonge vrouwen keken elkaar voor een lange tijd zwijgzaam aan. Dalila wilde haar vertrouwen. Ze wilde de muur die ze om zich heen had gebouwd afbreken. En bij Yasmin had ze het gevoel dat ze dit kon doen zonder dat ze hier schade aan zou ondervinden. 'Ik hoop niet dat ik je het gevoel heb gegeven dat het aan jou ligt,' begon Dalila. 'Ik wil niet dat je dat denkt. Ik weet dat je niet blind bent. Ik weet dat jij je ervan bewust bent dat ik mensen niet toelaat. Ik wil je laten weten dat dit niks met jou te maken heeft.' Yasmin knikte. 'Ik weet het. Ik weet dat je het niet zo bedoelt. Ik weet dat jouw wantrouwen niet persoonlijk tegen mij is gericht. Ik begrijp het dat je mensen niet durft te vertrouwen. In jouw geval zou ik wellicht hetzelfde hebben. Ik begrijp je heel goed.' 'Maar toch, dat wil niet zeggen dat ik je niet met mijn wantrouwen heb gekwetst.' Yasmin boog haar hoofd. Dalila voelde zich schuldig. Yasmin had haar altijd als een mens met gevoelens behandeld. Ze had haar met respect behandeld. Ze had beter moeten weten dacht ze. Ze had haar vaak genoeg tegen Rayan horen zeggen dat hij geen oordeel over haar moest vellen. Ze had het haar vaak genoeg voor haar horen opnemen. Ze had beter moeten nemen. Ze voelde zich schuldig. 'Ik... Het spijt me voor mijn wantrouwen Yasmin.' Snel keek Yasmin naar haar op. 'Het spijt me als ik je heb gekwetst, dit is nooit mijn bedoeling geweest. Je hebt nooit iets gedaan of gezegd dat in mijn nadeel werkt. Ik wil je mijn excuses aanbieden voor mijn botte gedrag.' Langzaam verscheen er een glimlach op het gezicht van Yasmin. 'Je hoeft je helemaal niet te verontschuldigen. Zoals ik net al zei, ik begrijp het. Je hebt gelijk wanneer je zegt dat het me kwetste, maar ik begreep het ook wel. En daarom neem ik je ook niks kwalijk.' Dalila kon niks anders dan bewondering voor haar hebben. Als ze haar drie jaar geleden had ontmoet... Ze wist zeker dat hier een vriendschap uit zou zijn ontstaan. 'Waar denk je aan?' vroeg Yasmin haar. Dalila probeerde dapper te glimlachen. 'Ik bedacht net dat het heel anders zou zijn gelopen als wij elkaar jaren geleden hadden ontmoet.' Yasmin glimlachte. 'Ik denk dat je gelijk hebt, maar dat wil niet zeggen dat we nu geen poging kunnen wagen.' Met grote ogen staarde Dalila haar aan. Yasmin lachte. 'Je hebt me echt niet weg gejaagd. Ik heb niet het gevoel een band met je te moeten opbouwen, simpelweg omdat deze band er al is.' Dalila wist dat ze gelijk had. Ondanks alles hadden ze samen een band. Bij Yasmin voelde ze zich op haar gemak. Ze leerde haar zelfs te vertrouwen. Sterker nog, ze wist dat ze haar kon vertrouwen. Er verscheen een glimlach op Dalila's gezicht. 'Wat is er?' vroeg Yasmin. 'Toen ik hier pas kwam had ik nooit gedacht dat er een moment zou komen waarop ik iemand weer zou durven te vertrouwen, bij jou heb ik het gevoeld dat ik dit kan.' Yasmin slikte. Het betekende zoveel voor haar dat haar goede bedoelingen dan eindelijk werden gezien. Haar goede bedoelingen werden dan eindelijk geaccepteerd en gewaardeerd. 'Dit betekent erg veel voor me,' fluisterde Yasmin. Dalila pakte haar hand vast en gaf hier een kneepje in. 'Het betekent ook veel voor mij. Vertrouwen is iets dat me vroeger heel gemakkelijk af ging, maar tegenwoordig... Bijna bij elke stap die ik zet denk ik wel tweemaal na. Niks is meer vanzelfsprekend.' 'Ik begrijp volkomen wat je bedoelt.' 'En daarom weet ik dat ik bij jou niet bang hoef te zijn. Deze brief is afschuwelijk, maar het doet me wel inzien dat jij en ik heel veel gemeen hebben. Jij begrijpt mij als geen ander.' Yasmin pakte haar andere hand vast. Voor de zoveelste keer wenste ze dat er iets was dat ze voor haar kon doen. Iets waarmee ze haar pijn zou kunnen wegnemen. Iets dat haar zou helpen, dit zei ze haar dan ook. 'Geloof me, door mij weer vertrouwen te geven, heb je me meer dan ik onder woorden kan brengen, gegeven. En hiervoor ben ik je de rest van mijn leven dankbaar.' Ze keken elkaar en glimlachten. Toen Rayan in de avond thuis kwam viel de ontsnappen tussen hen hem op. Hij was blij voor beiden. Na het eten zaten ze tegenover hem en wisselde ze een blik van verstandshouding. Hij kende zijn zusje lang genoeg. Hij herkende die blik. Er was iets aan de hand. 'Voor de draad ermee Yasmin.' Zuchtend stond ze op en haalde een brief tevoorschijn. Hij las de inhoud en nam elke letter in zich op. Elke letter sloeg hij op. Hij zou het niet vergeten. Hij zou het gevoel dat op dit moment door hem heen ging niet vergeten. Hij zou dit gevoel van razernij en haat niet vergeten. En het zouden die emoties zijn die hij zou oproepen wanneer hij dan eindelijk met hen zou kunnen afrekenen. Hij zwoor het zichzelf. Hij zwoor zichzelf dat hij ze op een dag te pakken zou krijgen. Dalila en Yasmin keken elkaar ongerust aan toen het voor een lange tijd stil bleef. Dalila zag de blik in zijn ogen en voelde een huivering door haar heen gaan. Wat ging er toch allemaal door hem heen? Wat was hij van plan met ze te doen? Waar zou dit allemaal naar toe leiden? 'Rayan,' begon Yasmin zwakjes. 'Zeg dan iets.' Hij hief zijn blik naar haar op. 'Wat wil je dat ik zeg Yasmin. Je weet waar ik op uit ben.' 'Ik weet niet wat het is dat je precies wilt doen,' zei ze zacht. De blik in zijn ogen werd mogelijk nog harder. 'Ze zit tegenover je Rayan,' hoorde Dalila zichzelf zeggen. 'Je kleine zusje zit tegenover je en is ongedeerd.' Hij wende zich tot haar. Hun blikken hielden elkaar vast. 'Dat is zo, maar bijna waren we haar kwijt geraakt. Ik ben niet van plan weer in zo'n situatie te belanden! We waren haar bijna kwijt!' Zijn stem schoot over. Al die tijd had ze geweten dat hij woedend was, maar het was nu dat ze voor het eerst inzag hoe zeer hij ermee zat, hoe diep het ging. Hij was niet alleen vanwege zichzelf met deze wraakactie bezig. Hij was er vooral mee bezig omdat zijn zusje, één van zijn dierbaarste personen, in gevaar was. Omdat hij haar bijna was kwijt geraakt, omdat ze haar pijn hadden gedaan. En om die redenen wist ze dat niemand, maar dan ook niemand, hem kon tegenhouden. Ze kon zijn manier van doen afkeuren, maar diep van binnen gaf ze hem groot gelijk. Ze had er zelfs bewondering voor. Ze keurde zijn manier van aanpakken niet goed, maar ze juichte het toe dat hij alles op alles zette om ervoor te zorgen dat die mannen, wie het ook waren, Yasmin nooit meer pijn zouden doen. 'Ik begrijp je,' fluisterde ze. Hij ontspande zijn gebalde vuisten en keek haar recht in de ogen aan. Ze begreep hem dacht hij. Ze begreep waarom hij dit moest doen. Ze begreep waarom hij wakker lag met de gedachte aan de klootzakken die zijn zusje pijn hadden gedaan. Ze begreep hem... 'Hoe is het met je?' vroeg hij aan Yasmin. 'Het gaat, dankzij Dalila gaat het.' Yasmin keek Dalila recht in de ogen aan. 'Het besef dat ik niet alleen ben maakt het een stuk gemakkelijker.' Rayan keek toe. Hij zag in dat dit het begin van een hechte vriendschap was. Hij was blij voor ze.