Like a child Deel1 #Voltooid

110

Wat vooraf ging... Waarom ben ik gewoon niet op een ongecompliceerd en minder irritante kerel gevallen? Waarom moest ik mijn hart, voorgoed, aan hem verliezen? Tot haar eigen verbazing verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze was er toch ook helemaal niet het type voor. Ze zou zich doodergeren aan een partner die het altijd met haar eens was. Maar hij is het wel erg vaak niet met mij eens dacht ze. Er overviel haar een somber gevoel. Ze keek op toen de deur openging. 'Je meent het toch niet echt, dat ik hier moet blijven slapen?' Rayan overhandigde haar, haar tandenborstel. 'Ik wil je in de gaten kunnen houden.' 'Alsof je mannen dat niet voor je doen!' 'Ik twijfel absoluut niet aan hun bekwaamheid. Ik weet alleen hoe jij in elkaar zit. Ik weet hoe overtuigend en vindingrijk je kunt zijn.' 'Irritante kerel,' mompelde ze en nam de tandenborstel van hem over. Nadat ze zich in de badkamer had opgefrist volgde hij. Met een ongemakkelijke blik keek Dalila naar het bed. Een super groot bed dacht ze. Gelukkig maar. Ze deed haar kleren uit en kroop snel onder de lakens. Ze ging zover mogelijk langs de rand liggen. Ze wilde vooral niet tegen hem aan gaan liggen. Nee, ze was aan het liegen. Dat wilde ze wel, maar hij maakte het haar onmogelijk. Ze hoorde hem in de badkamer rommelen, alvorens hij de kamer in kwam. Dalila hield haar ogen stijf op elkaar geklemd. 'Slaap je al?' Ze gaf geen reactie en hoorde hem lachen. 'Natuurlijk ga je dwars liggen, ik kan je geen ongelijk geven.' 'Waarom moet ik dan hier slapen!' Ze sprong overeind. 'Als je het allemaal zo goed begrijpt moet je toch wel beseffen dat ik hier helemaal niet wil zijn.' Zijn blik was onafgebroken op haar gericht. Dalila voelde zich opeens een stuk minder op haar gemak. Wat ze ook deden, in welke situatie ze ook verkeerden, de seksuele aantrekkingskracht die ze voor elkaar voelden zou nooit verdwijnen. Hun blikken kruisten elkaar. Dalila bloosde diep. 'Kijk niet zo naar me!' riep ze fel. Geamuseerd keek Rayan haar aan. Ze wierp hem een nijdige blik toe. Lachend kroop Rayan onder de lakens. Dalila ging nog verder aan de rand liggen. 'Zorg ervoor dat je bij je eigen helft van het bed blijft!' Rayan grijnsde. 'Ik zal mijn best doen.' Hij boog zich vervolgens naar haar toe en drukte een kus op haar mond. Met fonkelende ogen keek Dalila hem aan. 'Doe nu niet alsof je het niet wil,' zei hij. Afkeurend keek ze hem aan. 'Je bent echt vreselijk.' Hij knipoogde naar haar en keek haar toen ernstig aan. 'Ik weet dat je op dit moment een hekel aan mij hebt, maar ik hoop dat je op een dag zult inzien dat ik je probeer te beschermen.' Zijn ogen lieten de hare niet los. Dalila's hart ging als een razende tekeer. 'Mij beschermen doe je niet door mij de schuld te geven,' zei ze met een brok in de keel. 'Dat doe ik ook niet. Ga slapen Dalila, en probeer me vooral niet teveel te haten.' Hij keek haar in de ogen aan en knipte vervolgens het licht uit. Dalila ging liggen en staarde in het donker naar het plafond. 'Morgen slaap ik gewoon in mijn eigen bed,' mompelde ze. Rayan lachte zacht. 'Laten we eerst de nacht doorkomen.' Zijn hand ging in het donker op zoek naar de hare. Zijn vingers verstrengelde zich om de hare. 'Volgens mij heb ik net duidelijk gemaakt dat ik niet wil dat je mij aanraakt.' 'En volgens mij had ik jou duidelijk gemaakt dat hier nooit sprake van zal zijn.' Dalila probeerde haar hand los te rukken, waarop hij haar juist tegen zich aan trok. 'Raak me niet aan,' siste ze. Hij verborg zijn hoofd in haar schouders en snoof haar geur op. Haar miste een slag. 'Laat me gaan,' zei ze, bijna snikkend. 'Ik kan het niet,' sprak hij gekweld. 'Ik kan het niet. Ik zal het nooit kunnen.' Dalila vocht tegen haar opkomende tranen. 'Ik kan dit niet Rayan. Ik kan niet bij je blijven.' 'Dat kun je wel en je zult ook blijven.' Ze schudde haar hoofd. Ze voerden een gesprek in het donker, zonder elkaars gezichtsuitdrukkingen te zien. De emotie in hun stem was echter genoeg. 'Je gaat te ver, ik kan het niet aanzien. Ik pik het niet.' 'Ik doe dit ook voor jou.' Hij is daar echt van overtuigd dacht ze. Hij is er echt van overtuigd dat hij mij hiermee helpt. 'Nee, als je iets voor mij zou doen zou je hiermee stoppen.' 'Dat kan ik niet.' Dalila schoof bij hem weg. 'Nee,' zei hij, en trok haar terug. Haar pogingen om bij hem weg te schuiven konden achterwege worden gelaten. Hij weigerde haar te laten gaan. 'Laat los!' 'Nee,' zei hij simpelweg. Dalila haalde diep adem. 'Waarom vecht je er tegen?' 'Omdat ik er een punt achter heb gezet, achter jou en mij, weet je nog.' Ze voelde hem verstijven. 'Nooit,' zei hij zacht. Ze voelde zich opeens uitgeput. Haar lichaam kon niet meer. 'Het is echt over Rayan,' zei ze, voordat ze zich overgaf. Hij reageerde gelijk door haar dichter naar zich toe trekken. 'Het zal nooit over zijn, dat weet jij diep van binnen ook.' Hij drukte een tedere kus op haar voorhoofd. 'Dit heb ik altijd willen doen,' sprak hij zacht. 'Jou dicht tegen mij aan houden, in mijn bed.' Haar hart ging sneller slaan. 'Zeg die dingen niet.' 'Waarom? Omdat ik nu ook jouw verlangen uitspreek?' Hij had het helemaal goed. Ze wilde bij hem zijn. Ze wilde dat hij haar stevig vasthield. 'Dit klopt voor geen meter,' zei ze. 'Ik ben woest op je. Ik heb er een punt achter gezet en toch lig ik hier, met jou, in jouw bed.' Rayan drukte een kus op haar hand. 'Dat is omdat je weet dat dit nog lang niet is afgelopen.' 'Ik zal niet lijdzaam toekijken hoe je mijn broer verwoest. Ik zal niet bij jou blijven en toekijken hoe jij in je pogingen slaagt. Alles wat ik vandaag heb gezegd meende ik Rayan, dit verandert niks. Ik zal morgen op staan en ik zal nog altijd bij mijn besluit blijven.' 'Ik weet dat je het meent.' 'Waarom doe je dan zo moeilijk? Waarom werk je mij in alle richtingen tegen?' 'Omdat ik van je houdt.' 'Nee, dat doe je niet,' zei ze met droge keel. Het licht werd aangedaan. Een lijkbleke Rayan keek op haar neer. Ze had hem gekwetst besefte ze. 'Wat zei je?' Dalila slikte. 'Je weet best wat ik heb gezegd. Als je echt van mij hield zou je hiermee stoppen. Als ik echt het belangrijkste voor je was zou je hiermee stoppen.' Rayan schudde zijn hoofd. 'Waarom denk je dat ik dit allemaal doe?' 'Je wilt natuurlijk wraak.' 'En dat is de enige reden denk je? Zie je dan niet in dat ik je tegen jezelf bescherm! Jordan zal je kwaad doen. Wat je net zei, dat meen je niet. Dat kun je onmogelijk menen.' Dit was een kwetsbare Rayan. Een Rayan die bevestiging nodig had. 'Ik... Misschien is dat gemakkelijker om te geloven,' gaf ze toe. 'Het zou het in ieder geval een stukken gemakkelijker maken.' 'Maar dat doet het niet. Ik houd namelijk wel van je, zielsveel, dat weet je zelf ook.' Dalila slikte een brok weg. Ja, dat wist ze inderdaad. Ze wist dat hij van haar hield, dat maakte het alleen maar moeilijker en ingewikkelder. 'Dat weet ik inderdaad,' zei ze zacht. Opgelucht haalde Rayan adem. Hij wist dat hij haar had teleurgesteld. Hij wist dat hij haar had gekwetst. Hij wist verdomd goed dat ze niet verantwoordelijk voor Marwan's daden was, maar zijn gevoelens waren nog zo rauw, nog zo vers. Hij maakte het ze beiden moeilijk. Hij wist ook dat ze het meende, dat ze er voor haar gevoel echt een eind aan had gemaakt, maar hij zou haar bij zich houden, voor altijd, en misschien, heel misschien, zou ze hem hierom niet gaan haten. Rayan deed het licht uit en trok haar weer in zijn armen. Deze keer werkte ze hem niet tegen. 'Ik meen het Rayan,' zei ze, hem op deze manier duidelijk makend dat ze zich niet volledig aan hem overgaf. 'Dat weet ik. Ik meen het ook echt Dalila. Ik zal je nooit laten gaan, diep van binnen wil je dat ook helemaal niet.' Ze ging hier niet op in. Wat moest ze zeggen? Ja, je hebt gelijk. Ik wil helemaal niet weg. Ik wil bij jou zijn. Was het maar echt zo gemakkelijk om weg te lopen en nooit meer achterom te kijken, maar dat was onmogelijk. Ze hield van hem. Die nacht deed hij geen oog dicht. Hij hield haar in zijn armen en bleef naar haar kijken. Hoe langer hij naar keek hoe dierbaarder ze hem werd.