Like a child Deel1 #Voltooid

123

Wat vooraf ging...Jou gaat het ook niet lukken dacht Marwan toen hij zijn auto instapte. Ranislanski heeft al een waardige directeur. Een directeur die zijn positie niet alleen heeft verkregen door erfgename te zijn, maar het ook nog eens echt verdiend. Je zult het niet van Rayan Ranislanski winnen, niemand zal het van hem winnen, want aan het eind van de dag is hij gewoon de winnaar, is hij de sterkste.Is dit wel zo'n goed idee dacht Marwan. Hij stond voor het huis van Rayan en was van plan hem te vertellen wat er vandaag was gebeurd. Is het niet gewoon beter als ik morgen langs zijn kantoor ga?Wie hield hij nu voor de gek? Dat wilde hij helemaal niet. Hij wilde Dalila zien. Hij wilde Yasmin zien. Hij wilde, al zou het zeer waarschijnlijk helemaal niets uitmaken, zijn excuses aanbieden. Maar had hij het recht? Had hij het recht haar met haar ontvoerder te confronteren? Voordat hij zichzelf gek kon maken, nam hij een besluit.Net als de eerste keer dat hij had aangebeld, was het ook dit keer Yasmin die openmaakte. Ze staarde hem met grote ogen aan. Tot zijn grote schrik las hij ook iets van angst in die grote donkere ogen. Hij voelde zich ongemakkelijk. Wat zei je tegen een persoon die je had ontvoerd? 'Ehh, is Rayan thuis?' kwam het met moeite over zijn lippen. Haar ogen werden mogelijk nog groter. Ze zei geen woord, dus bleven ze elkaar zwijgend aankijken. Blijkbaar was dit toch niet zo'n goed idee dacht hij.'Sorry,' verbrak Marwan de stilte. 'Het was toch niet zo'n goed idee te komen.' Yasmin knipperde met haar ogen. 'Ik ehh...' Verder dan dat kwam ze niet. Marwan glimlachte ongemakkelijk.'Je hoeft niets te zeggen, ik ben al weg.' Hij draaide zich om en liep naar zijn auto, hij was al halverwege het terrein. 'Wacht!' riep Yasmin en kwam hem achterna gerend. 'Rayan is thuis.' Dit keer was het aan Marwan om haar met grote ogen aan te kijken.'Ik mag dus binnenkomen?' 'Ehh, ja daar ziet het inderdaad naar uit.' 'Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen,' zei Marwan. 'Ik ook niet,' zei Yasmin zacht. Marwan glimlachte. 'Jij hoeft helemaal niets te zeggen, dat is aan mij. Ik... Het spijt mij echt enorm. Het spijt mij voor al de ellende en angst. Het spijt mij echt voor alles. Als ik het kon terug draaien zou ik dat zo doen, maar helaas, daar bestaat geen formule voor. Het enige dat ik dus kan zeggen is dat het mij spijt.' Yasmin knikte.'We gaan nooit beste vrienden worden, maar omdat ik geen haatdragend persoon ben wil ik best vooruit kijken.' Met open mond staarde Marwan haar aan. Dit was wel het laatste dat hij had verwacht.'Daar zul je geen spijt van krijgen,' zei hij oprecht. 'Dat hoop ik maar,' mompelde ze. 'Kom je nog binnen?' Marwan knikte en liep haar achterna. Hij had nooit verwacht dat ze zou overwegen hem te vergeven.'Is Dalila thuis?' vroeg Marwan gespannen toen ze binnen waren. Yasmin sloot de deur en knikte. 'Ze is bij Rayan.' Onderzoekend nam Yasmin hem op. 'Je hebt haar sinds die niet meer gezien, toch?' 'Inderdaad, ik ben doodsbang dat ze mij wegstuurt.' 'Je zusje houdt van je. Ik zal even laten weten dat je er bent.' Met deze woorden liep ze weg.Het voelde onwennig om met haar ontvoerder in dezelfde ruimte te zijn. Maar had ze dat niet al vaak genoeg gedaan, doelend op Rediouan. Hem heeft ze vaak genoeg gezien. Alles had erop gewezen dat hij haar adoreerde, maar Yasmin wist nu als geen ander dat schijn kon bedriegen.Ze vond Rayan en Dalila in de fitnessruimte, stoeiend. 'Ik ga het hoe dan ook leren,' zei Dalila vastberaden. Yasmin sloeg haar armen over elkaar heen en keek grijnzend toe. 'Laat dat dan zien,' plaagde Rayan. Die twee toch ook dacht Yasmin.Dalila haalde uit en gaf een harde stoot tegen Rayan's schouder. Verbaasd trok Rayan zijn wenkbrauw op. Met een pijnlijke blik wreef hij over zijn schouder. Geschrokken keek Dalila hem aan. 'Rayan,' fluisterde ze. Dalila had niet in de gaten dat hij pretlichtjes in zijn ogen had. Voordat ze het wist pakte hij haar vast.'Hebbes,' zei hij triomfantelijk. Dalila gaf hem verontwaardigd een stomp. 'En ik maar denken dat meneer echt pijn heeft.' Rayan grijnsde. 'Mijn complimenten mooie dame, dat was absoluut een goede stoot.' Dalila's ogen begonnen te stralen. Rayan lachte en sloeg zijn armen om haar middel. Ze keken elkaar in de ogen aan en glimlachte.Yasmin keek van een eindje toe. Wat mooi dacht ze. Wat mooi om te zien hoeveel deze twee personen van elkaar hielden.'Bewaar dat maar voor later,' zei Yasmin en maakte op deze manier haar aanwezigheid bekend. Met tegenzin hief Rayan zijn hoofd op. 'Spelbreker, ik was van plan mijn schoonheid te kussen,' zei hij gefrustreerd. Yasmin lachte. 'Dat doe je maar straks,' zei ze en knipoogde naar Dalila. Deze keek haar met een brede glimlach aan.Yasmin besloot niet om de dingen heen te draaien en vertelde waarom ze hier was. Een paar ogenblikken later stonden ze allemaal in de woonkamer. Zodra Marwan voetstappen hoorde naderen draaide hij zich om.Dalila bleef aarzelend in de deuropening staan. Rayan keek over zijn schouder en zag haar staan. Hij liep naar haar toe. 'Het is je broer,' fluisterde hij. Met een dankbare blik keek Dalila naar hem op. Haar blik ging toen naar Yasmin, deze keek haar bemoedigend aan. Tenslotte ging haar blik naar Marwan. De spanning stond op zijn gezicht te lezen. 'Marwan,' fluisterde ze. 'Blacky, hoe is het met je?' vroeg hij met schorre stem. Waarom stond ze hier nog? Waarom wierp ze zich niet in de armen van haar broer? 'Ik heb je gemist,' zei ze zacht en deed een paar stappen zijn richting op. Marwan kwam haar tegemoet. 'Ik heb jou ook gemist.' Het volgende moment bevond ze zich in zijn armen. Marwan sloot zijn ogen. Hij was ontzettend dankbaar.'Ik heb Rediouan gesproken,' zei Marwan nadat ze allemaal waren gaan zitten. Alle ogen waren op hem gericht. Rustig vertelde Marwan het hele verhaal.'Hij trapt erin, mooi,' zei Rayan, met een donkere blik in zijn ogen. 'Wanneer heb je met hem afgesproken?' 'Hij gaat mij bellen.' Rayan knikte. 'Hij is echt vastbesloten je te vernietigen,' bracht Marwan voorzichtig in. Zijn blik schoot naar Yasmin en Dalila. Ze hadden beiden een bezorgde blik in hun ogen.'Maar hij gaat het niet winnen,' zei Marwan. Beiden dames keken hem dankbaar aan, dankbaar voor het vertrouwen dat hij had. 'Nee, dat gaat hem zeker niet lukken,' zei Rayan. Marwan keek om zich heen. Nog niet zo lang geleden had hij gedacht hier nooit meer te komen, nu was hij een deel van het team. Zelfs niet in zijn wildste dromen had hij kunnen vermoeden dat het hierop zou uitdraaien.Blijkbaar heb ik het echt niet in mij dacht Yasmin. Blijkbaar ben ik echt niet een haatdragend persoon, gelukkig maar. Het deed haar goed Dalila zo blij te zien. Ze wist dat Dalila er nog lang niet was om haar broer volkomen te vergeven, maar Yasmin wist ook dat de eerste stap was gezet. Rayan pakte Dalila's hand vast. Glimlachend keek ze hem aan. Hij gaf een tikje op het puntje van haar neus. Het was het juiste besluit dacht hij. Niet alleen omdat Marwan hem hielp, maar vooral omdat hij zag hoeveel dit voor Dalila betekende.Terwijl Dalila Rayan recht in de ogen aankeek ging er een golf van liefde door haar heen. Hij had dit mogelijk gemaakt, hier zou ze hem dan ook altijd dankbaar om zijn. Dalila had absoluut respect voor Yasmin. Ze wist niet of zij hetzelfde had gekund. Dalila's blik vond die van Marwan. Hier las ze dankbaarheid in. Ze waren een rare stelletje zo met z'n allen bij elkaar dacht ze. Het gezelschap bestond nu niet bepaald uit personen die beste vrienden waren, maar aan het eind van de dag wisten ze allemaal wat ze aan elkaar hadden.