Like a child Deel1 #Voltooid

32

Wat vooraf ging... Ze voelde nu, na zoveel jaar, pas woede. Misschien was het nieuws dat haar vader was hertrouwd, met Fatiha nota bene, wel het duwtje dat ze nodig had. Het deed haar juist goed dat ze eindelijk de woede voelde waarvan ze had geweten dat deze aanwezig was, maar die zich nog niet eerder had laten zien. Het was namelijk meer dan logisch dat ze woedend was. Het was drie dagen geleden dat Dalila over het overlijden van haar moeder had gehoord. Yasmin was geweldig voor haar. In haar had ze een echte vriendin gevonden. In het verleden had ze genoeg vriendinnen gehad. Ze was vrolijk en energievol. Het hebben van sociale contacten ging haar net zo gemakkelijk af als ademhalen. In de inrichting was ze dit enthousiasme kwijt geraakt, maar nu voelde ze dat het terug kwam. Zelfs Rayan was erg vriendelijk. Als ze dacht aan alle keren dat hij haar had vastgehouden, kon ze er niet om heen dat ze zich geweldig had gevoeld. Het had geen zin haar ogen hier voor te sluiten, anders zou ze alleen tegen zichzelf liegen. Het voelde goed wanneer hij zijn armen om haar heen sloeg. Maar hij maakte haar ook in de war. Bij hem wist ze het nooit. Het ene momenten stonden ze als aartsvijanden tegenover elkaar, en zo waren er ook momenten waarin hij haar met die donkere ogen aankeek, en ze week van binnen werd. De pijn om de dood van haar moeder was moeilijk mee te leven, maar ze wist dat ze een manier moest vinden om hier mee om te gaan. Maar nu nog niet, nu was er het moment om te rouwen. Ze zou haar moeder als de liefdevolle vrouw herinneren die haar eenentwintig jaar lang had opgevoed, niet als de vrouw die samen met haar vader het besluit had genomen haar te laten opnemen. Inmiddels was ze vierentwintig en zag haar leven er heel anders uit als drie jaar geleden, en ook dit moest ze accepteren. En dit had ze nu gedaan. Deze acceptatie maakte het ook wat gemakkelijk verder te gaan, ze moest wel. Het was nu maanden geleden dat ze uit de inrichting was. Ze voelde nu pas dat ze weer ging leven. Dit huis, met de mensen erin, bracht haar vrolijke, warme, temperamentvolle karakter terug, zelfs hij... Wanneer ze bij hem in de buurt was stonden al haar zenuwen op scherp. Hij hield haar alert. Bij hem had ze het gevoel echt te leven... In gedachten verzonken liep ze de woonkamer binnen. 'Hallo,' klonk een onbekende stem. Met een ruk keek ze op. Er stond een jongeman tegenover haar die haar aandachtig opnam. Ze bekeek hem net zo aandachtig. Hij deed haar namelijk aan iemand denken: Rayan... Verward keek ze hem aan. 'Wie ben jij eigenlijk?' vroeg ze. Op dat moment kwam ook Yasmin de kamer binnen. Ze bleef stokstijf staan en staarde hun bezoeker met grote ogen aan. Ze kon niet stoppen met naar hem te staren. Hij kon niet waar zijn. Hij was terug... 'Zeggen we geen gedag meer zusje.' Yasmin ontwaakte uit haar trance en vloog hem om de hals. 'Issam!' riep ze uit. Hij lachte en sloeg zijn armen stevig om haar heen. Dalila keek met grote ogen toe. Wacht even, had hij Yasmin nou zijn zusje genoemd? Als dat zo was, was dit haar broer... Ze kon het niet geloven. Ze had nooit geweten dat Yasmin nog een andere broer had. Zijn naam was nooit ter sprake geweest. Yasmin en Issam lieten elkaar los. Yasmin hief haar hand op en streek over zijn gezicht. 'Je bent het echt.' Hij glimlachte. 'De enige echte.' Yasmin keek stralend naar hem op. Dalila keek nog altijd ongelovig toe. 'Volgens mij is de mooie dame een beetje ontdaan zusje.' Yasmin grinnikte. 'Die mooie dame is Dalila.' Issam glimlachte haar charmant toe. Het was een genot naar haar te kijken dacht hij. Zijn ogen namen haar van top tot teen op. 'Dus als ik het goed begrijp is dit je broer?' vroeg Dalila aan Yasmin. Deze glimlachte. 'Dat heb je goed gezien.' 'Oké, dan ben je dus het broertje, of de broer van Rayan?' vroeg ze aan Issam. Zijn blik werd hard. 'Het broertje. Ik ben twee jaar jonger. Laten we vooral niet vergeten dat Rayan de baas is.' Oké, dat was duidelijk dacht ze. Dit was geen fan van Rayan. Zijn broertje leek hem zelfs te verafschuwen... 'Dames, heeft iemand van jullie...' Rayan kwam binnen en klapte dicht toen hij het gezelschap bij elkaar zag. Zijn ogen vlogen naar Issam. Hij was terug, zijn broertje was terug... Rayan slikte een brok weg. 'Issam,' zei hij met een kalmte die hij helemaal niet voelde. 'Rayan,' zei Issam net zo kalm. Ze schudde elkaar stijf de hand. De broers stonden als vreemden tegenover elkaar. Dalila keek met grote ogen toe. 'Wat brengt jou hier?' vroeg Rayan. Koel keek Issam hem aan. 'Een hele subtiele manier me te laten weten dat ik niet welkom ben, grote broer.' De laatste twee woorden werden er met spot aan toe gevoegd. 'Leg me geen woorden in de mond Issam,' zei Rayan net zo koel. 'Ik vroeg me alleen af of yemma en beba weten dat je terug bent.' 'Dat weten ze. Ik heb toen besloten onze kleine zusje een bezoekje te brengen, of heeft meneer hier iets op tegen?' Dalila keek naar Rayan. Ze herkende het. Ze zag de woede die hij in toom probeerde te houden. Er hing een duidelijk spanning tussen de broers. Ze zag Yasmin radeloos voor zich uit staren. 'Ga nu geen onzin uitkramen. Ik zou je nooit bij Yasmin weghouden.' Issam glimlachte liefjes. Dalila voelde zich steeds minder op haar gemak. Er was hier iets duidelijk aan de hand. Iets waar zij niet van op de hoogte was. Issam wende zich tot haar. 'Ik was net met deze mooie dame in gesprek. Ze leek verbaasd te zijn dat ik je kleine broertje ben Rayan. Heb je haar dan niet ingelicht? Heb je je vrouw niet ingelicht dat ze een zwager heeft?' Dalila keek hem met open mond aan. Hij wist dus niet wie ze was. Hij dacht dat zij zijn vrouw was... Ze moest haar best doen niet in lachen uit te barsten. 'Ik ben zijn vrouw niet,' zei Dalila grinnikend. Issam keek haar met hernieuwde belangstelling aan. Rayan vernauwde zijn ogen. Hij herkende de blik. Hij wist wanneer zijn broertje was geïnteresseerd, en dit was hij nu absoluut. Yasmin stond erbij en ging zich steeds meer zorgen maken. Ze had zo gehoopt dat het nu, na zoveel jaar, beter tussen hen zou gaan, maar niks was minder waar. Ze stonden nog even vijandig tegenover elkaar. Dit stemde haar droevig. En de blikken die Issam Dalila wierp... Het voorspelde niet veel goeds.