Like a child Deel1 #Voltooid

54

Wat vooraf ging... 'Dat bedoel ik nou. Wat moet ik met iemand anders als er zo'n dame is als jij.' 'En dat houdt in?' Hij sloeg zijn armen om haar heen middel heen. 'Even kijken, wat houdt dat in. Je bent niet op je mondje gevallen. Je zegt me gewoon waar het op staat. En je zegt het op zo'n manier wat mij eraan herinnert dat er niemand als jij is...' Ze moest een brok wegslikken. Na het uitspreken van zijn woorden stonden zijn ogen nog warmer als voorheen. Inderdaad, wat moest hij met iemand anders ging het door hem heen. De dame was zijn gelijken. Bij haar hoefde hij zich nooit te vervelen. Ze kon hem het bloed onder de nagels vandaan halen om hem op hetzelfde moment te kunnen laten lachen. Hij vond de persoon die ze was geweldig. Hij vond het dan ook belangrijk dat ze wist dat hij Sabrin niet zag staan. 'Ik was niet met haar aan het flirten, andersom misschien, maar niet van mijn kant.' 'Je kende haar, waarvan?' 'Je geeft niet op, hè.' 'Dat heb je goed gezien. Ik houd niet van delen Ranislanski. En trouwens, zou jij het leuk vinden als ik met iemand anders in contact zou komen?' De gedachte aan haar met iemand anders bracht moordneigingen naar boven. 'Ik zou hem bont en blauw slaan Dalila,' gromde hij. Ze keek hem met wijd open gesperde ogen aan. 'Ik zou het echt doen.' 'Dat weet ik, daarom ben ik ook zo perplex.' 'Ik houd nog minder van delen als jij schoonheid. Helemaal wanneer het op jou aankomt. Ik wil je helemaal voor mezelf...' Ze moest een brok wegslikken. 'Je kunt erg charmant zijn als je wil.' Hij schudde zijn hoofd. 'Als de waarheid charmant is ben ik hier blij om.' Ze glimlachte. 'En nu antwoord op mijn vraag. Waar ken je Sabrin van?' 'Wil je dat echt weten?' 'Nou en of!' 'Hmm, Sabrin is een soort van... ex.' 'Aha.' 'Kijk me niet zo aan.' Ze trok haar wenkbrauw op. 'Hoe bedoel je eigenlijk een soort van ex?' 'Voor mij hield het geen verplichtingen in. Ik was hier vrij duidelijk in. Zij had toch het idee dat het meer was. We zijn als vrienden uit elkaar gegaan.' 'Hoe lang is dit geleden?' 'Vier jaar geleden.' 'Het lijkt erop dat ze jullie relatie nieuw leven in wil blazen.' 'Dat zie je verkeerd.' 'Nee, dat zie jij verkeerd. Ze was niet echt blij met mijn aanwezigheid, net zo min als ik met het hare.' 'Waarom vroeg je haar er dan in vredesnaam bij te komen zitten?' 'Ik wilde weten hoe slim die hersenscellen van jouw rijken.' Hij begon hard te lachen. Dat bedoelde hij dus. Hij vond haar geweldig! 'En, heb ik me er een beetje doorheen gesleept?' Ze snoof. 'Je was gezakt.' 'Hé,' zei hij verontwaardigd. Ze sloeg haar armen om zijn hals en keek glimlachend naar hem op. 'Je hebt je heel goed hersteld.' 'Nou, in dat geval... Je gaat toch niet heel kwaad worden als ik je ga kussen.' 'Zie ik eruit alsof ik heel kwaad ga worden?' Hij glimlachte charmant. Er volgde een lange genietende kus. Hij voelde zich geweldig. Zij voelde zich geweldig. Zojuist was ze nog woest op hem geweest. Nu, na het horen van zijn gemeende woorden, was haar woede verdwenen en wilde ze slechts bij hem zijn. Ze gingen naar beneden en installeerde zich voor de buis. Geen van hun had veel aandacht voor hetgeen er te zien was. Ze genoten teveel van elkaar. Het voelde voor beiden geweldig om zo dicht tegen elkaar aan te zitten, zonder enige spanning. Op een gegeven moment keek hij naar haar en miste zijn hart een slag. Hij drukte haar dichter tegen zich aan. 'Wat is er?' vroeg ze. Hij glimlachte. 'Niks om je zorgen om te maken schoonheid.' Hij drukte een kus op haar haar. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht . De volgende dag kwam Rayan met een zuur gezicht thuis. 'Wat kijk jij moeilijk,' merkte Yasmin op. 'Beba en yemma komen straks.' 'En dat vind je zo erg?' 'Nee, het is... Ach, laat ook maar zitten.' 'Issam komt ook.' Rayan zuchtte diep. 'Je weet dat hij van harte welkom is Yasmin.' 'Er is een maar.' 'Die is er altijd. Ik heb geen zin in ruzie, zeker niet in het bijzijn van onze ouders.' 'Dan zorgen jullie daarvoor.' 'Ik zal mijn best doen.' 'Het is jullie toch tot nu toe gelukt elkaar niet in de haren te vliegen.' 'Dat is omdat we elkaar maar weinig zien in de privé sfeer. Op werk houden we het puur zakelijk.' 'Geen gedag, niks?' 'Nee, als we met elkaar spreken gaat het over zaken.' Yasmin knikte bedroefd. Het is weken geleden dat Issam terug is gekomen. De laatste keer dat hij hier thuis was is alweer een paar dagen geleden. De laatste keer dat hij hier was had Rayan hem tevens ook het liefst een dreun willen verkopen. Hij kon zichzelf en zeker Yasmin niet beloven, dat hij dit keer niet de neiging zou krijgen. Rayan merkte in welke stemming Yasmin verkeerde en probeerde haar op te vrolijken. 'Ik zal mijn best doen zusje.' Glimlachend keek ze naar hem op. 'Dat weet ik, en dan nu een leuker onderwerp. Hoe zit het nou tussen jou en Dalila?' Ondeugend keek ze hem aan. Hij moest lachen. 'Wat denk je zelf?' 'Je geeft om haar, je geeft heel veel om haar.' Hij moest een brok weg sikken. 'Ik had het zelf niet beter kunnen formuleren.' 'Zij geeft ook om jou.' Zijn hart maakte een sprongetje. 'Maar wat nu?' vroeg Yasmin. 'Hoe bedoel?' Ze rolde met haar ogen. 'Wat ben je van plan? Laat je haar straks gewoon wegslippen? Dalila is een prachtig persoon Rayan. Je bent niet de enige die hier oog voor heeft.' 'Als je bedoelt of ik van plan ben haar aan iemand anders te verliezen, is het antwoord nee.' Yasmin glimlachte tevreden. 'Dat wilde ik even weten. Het zou heel zonde zijn. Heb je zelf wel door dat zij de eerste is die je serieus je aandacht schenkt?' 'Dat begint aardig door te dringen,' zei hij zacht. 'Dat is maar goed ook. Dalila is een topper.' Hij glimlachte. 'Zeker ook omdat ze tegen me in durft te gaan.' Yasmin grijnsde. 'Geef het maar toe grote broer, jij vindt het net zo geweldig, je vindt haar net zo geweldig.' 'Reken maar.' Hij knuffelde Yasmin stevig. Later op de dag kwamen zijn ouders en Issam. Issam en hij schudde elkaar stijf de hand. Hun ouders leken de spanning tussen hen gelukkig niet op te merken. Rayan knuffelde zijn moeder en ging naast haar zitten. 'Waar is Dalila?' vroeg ze. Op dat moment kwam ze de kamer binnen. Ze stond glimlachend in de deuropening. Rayan voelde een golf van trots door zich heen gaan. Hij kon zijn ogen niet van haar losrukken. Ze zag er prachtig uit. Het jurkje dat ze aan had stond haar als getogen. Haar haar hing als een zijdezachte massa langs haar schouders en haar ogen straalden. Laila Ranislanski keek van haar zoon naar Dalila, en weer terug. Ze ving Yasmin's blik op. Deze glimlachte ondeugend naar haar. Laila moest glimlachen. Zo, er was dus een hoop verandert sinds de eerste keer dat ze kennis had gemaakt met Dalila. Dalila liep de kamer binnen en groette iedereen. Issam nam haar met een bewonderende blik op. 'Hoe gaat het met je?' vroeg Adil Ranislanski aan haar. Dalila ging zitten en wende haar blik tot hem. 'Met mij is alles in orde. Hoe is het met u?' 'Uitstekend meisje.' Er werd over koeltjes en kalfjes gesproken. Er hing een luchtige sfeer. Als je niet goed oplette zou je nog zeggen dat er geen vuiltje aan de lucht hing, niks was minder waar. De broers Ranislanski wilden elkaar het liefst in de haren vliegen. De één omdat hij ervan overtuigd is dat zijn broer hem onterecht heeft gedaan, en de ander omdat hij wist dat zijn broertje hem bewust dwars proberen te liggen. Hiervoor gebruikte hij het meisje op wie hij zijn oog had laten vallen. Het is een algemeen bekend gegeven dat Rayan Ranislanski zich niet laat bedonderen, ook niet door diegene van wie hij het meest hield. Hij was dan ook in dit geval niet van plan Issam vrij spel te geven, zeker niet in dit geval. Ze was van hem! Hij schrok van zijn eigen gedachte, maar zo zag hij er wel degelijk, als de zijne... Terwijl deze gedachtes door hem heen gingen vonden hun blikken elkaar. Hij knipoogde naar haar. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Dit waren van die momenten die hij wellicht het meest koesterde. Woorden waren niet nodig, ze begrepen elkaar zonder. Laila stootte haar man aan. Deze grijnsde. Zijn eerstgeborene had dus zijn oog op de beeldschone Dalila Yasrin laten vallen, maar laat het nu niet gebeurden dat ook zijn andere zoon dit had gedaan... Hmm, dit kon niet goed aflopen. Adil Ranislanski was trots op zijn zoons. Ze stonden stevig in hun schoenen en konden als de beste voor zichzelf opkomen. Ze lieten zich niet bedonderen. Ze hadden beiden het harde in hun karakter. Rayan ging hier alleen een stapje verder in, veel verder. De jongen was een geboren leider.