Like a child Deel1 #Voltooid

71

Wat vooraf ging...Nadat ze zich had omgekleed ging ze naar beneden en plofte naast Yasmin neer. Er hing een ontspannen sfeer. Dat is ook iets dat nu heel anders is dacht Dalila. Ze kon zich tegenwoordig in hun buurt ontspannen.Op een gegeven moment waren Dalila en Laila alleen in de kamer. Laila glimlachte vriendelijk. 'Hoe gaat het echt met je, dan doel ik op je moeder?' Dalila slikte haar tranen in. 'Ik mis haar meer dan ooit,' fluisterde ze. Laila streek teder over haar wang. De aanraking bood Dalila zoveel troost. Het gaf haar het soort liefde die alleen een moeder je kon geven.'Ik wed dat ze heel trots op je was. Ik weet dat het me niks aangaat, maar wil je niet weten wie je biologische vader is?' Dalila friemelde met haar vingers en keek Laila toen aan. 'Heel graag.' 'Wat houdt je dan tegen?' 'Dat weet ik niet zo goed, misschien de angst dat ik er voor hem niet toe zal doen.' 'Dan is het een sufferd. Hoe kijkt je vader hier tegenaan?' Met vader werd Jamal bedoeld. 'Die vind dat ik hem moet zoeken.' 'Dat is goed, het is goed dat hij je niet in de weg zal staan. Rayan zal meer dan bereidt zijn je te helpen.' 'O, wat hadden het net over je,' zei Laila. Dalila draaide zich om. Met zijn armen over elkaar heen geslagen stond Rayan in de deuropening. Zijn blik ging van top tot teen over haar heen. Dalila kreeg het er warm van.'Waar hadden jullie het dan over?' vroeg hij, en kwam de kamer verder ingelopen. Hij ging tegenover zijn moeder staan en drukte een kus op haar voorhoofd. 'Dalila wil haar biologische vader vinden. Ze zal natuurlijk jouw hulp nodig hebben.' Hij wende zich tot Dalila. Het verlangen dat ze in zijn ogen las liet haar hart een slag over slaan. 'Dat had ik wel gedacht.' 'En, kun je haar helpen?' vroeg zijn moeder ongeduldig. 'Natuurlijk kan ik dat,' zei hij en keek Dalila aan. 'Ik doe alles voor haar.' Dalila boog haar hoofd na zijn intieme woorden. Laila vernauwde haar ogen. Ze was benieuwd wat Rayan precies met die woorden bedoelde.'Ik wil hem heel graag vinden Rayan,' zei Dalila. 'Ik wil heel graag weten wie mijn biologische vader is.' 'En daarom heb ik al opdracht gegeven naar hem op zoek te gaan.' Met open mond staarde ze hem aan.'Maar hoe dan?' 'Ik heb een paar dagen geleden de opdracht gegeven. Ik had wel gedacht dat je naar hem op zoek zou willen gaan.' Dankbaar keek ze hem aan. 'En, ben je al iets te weten gekomen?' vroeg ze gretig. 'Tot nu toe nog geen succes.' 'En Marwan?' fluisterde ze. 'Hij heeft niet stil gezeten Dalila. Hij is overal en nergens geweest. Het is nu de vraag waar hij zich nu bevindt.''En Anouar?' Ze durfde het bijna niet te vragen. 'Daar is nog niks over bekend.' Ze knikte. Er viel een stilte. 'Laten we ons bij Yasmin en Adil voegen,' zei Laila. Rayan en Dalila gingen haar achterna.Dalila genoot van het gezelschap van Adil en Laila, maar ze was ongeduldig. Ze wilde Rayan graag laten weten wat ze te weten was gekomen. De laatste keer dat ze hem iets te melden had ontplofte hij... De zaken zijn nu anders sprak ze zichzelf moed in.Nadat Laila en Adil naar huis gingen, ging Yasmin slapen en bleven Rayan en Dalila alleen achter. 'Dank je,' fluisterde ze. 'Waarvoor?' vroeg hij verbaasd. 'Omdat je me helpt.' 'Ik zou alles voor je doen,' zei hij zacht en kuste haar.'Ik ben bij mijn vader geweest,' zei ze nadat ze elkaar loslieten. Hij knikte. 'Wat wist hij je te vertellen?' Ze hadden het allemaal uitgepraat, maar dat nam haar zenuwen niet weg. Ze was bang voor zijn reactie.'Ik wilde mijn verloving met Anouar verbreken.' Rayan zei voor een lange tijd niks. 'Zeg iets,' zei Dalila met een wanhopige blik. Hij keek naar haar op en glimlachte. 'Wees niet bang, ik zal niet nog een keer zo dom zijn. Maar je moest eens weten hoe opgelucht ik ben dat je dat zegt. Het idee dat jij zielsveel van hem hebt gehouden vrat aan me.' 'Volgens mijn vader wilde ik niet meer met Anouar trouwen, dat zegt heel veel over mijn gevoelens voor hem. Marwan en hij kenden elkaar. We moeten Marwan vinden. Hij kan ons meer vertellen.' Hij gaf een kneepje in haar hand. 'Let maar niet op mij Dalila. Ik zal er gewoon aan moeten wennen. Je verleden met Anouar doet er niet toe. Ik heb jou nu en ik laat je nooit meer gaan. Je bent de mijne en dat zul je ook altijd blijven.' Ze snoof.'Je bent wel erg zeker van je zaak.' Hij lachte en sloeg zijn armen om haar middel. 'Natuurlijk, ik ben nog nooit zo zeker van iets geweest als van jou en mij. Ik houd van je.' De schurk kon haar knikkende knieën bezorgen. Ze sloeg haar armen om zijn hals. 'En ik houd van jou Ranislanski.' Het voelde goed die woorden eindelijk hardop uit te spreken. Ze bezegelden hun woorden met een tedere kus.Een week ging voorbij. Dalila was in de logeerkamer en bekeek haar oude spullen voor een tweede maal. Ze had er nu vrede mee deze te bekijken. Ze glimlachte terwijl ze door haar oude spullen snuffelde. Ze pakte één van haar oude truien op, een zwarte coltrui die er nog goed uitzag, en kreeg een vreemd gevoel. Dit gevoel had ze de vorige keer niet gehad. Haar hart ging sneller slaan. Het was iets aan deze trui. Iets dat haar bang maakte. Het begon toen om haar heen te draaien. Ze greep zich aan het bed vast. Er was geen ontsnappen aan de angstaanjagende stemmen in haar hoofd.'Niet doen, hier zul je spijt van krijgen.' 'Ik zal er spijt van krijgen als ik jullie in leven laat. Het zal allemaal van mij zijn, al de rijkdom, al de macht. Ik ben niet van plan het met iemand te delen. Eindelijk zal ik het van Rayan winnen. Dit keer zal ik hem te slim af zijn.'Hijgend haalde ze adem. Ze trilde over haar hele lichaam. Ze had het dus echt allemaal gezien. Ze had het allemaal meegemaakt.Ze was bang. Er had zoveel haat in de stem geklonken. Ze sloot haar ogen en maakte deze snel weer open. De man had geschoten. De man die had gezegd het van Rayan te winnen had de ander twee mannen geschoten... Dus daarom had ze zich een knal herinnerd. Ze sloeg haar armen om zichzelf heen om het trillen tegen te gaan.En in die schoktoestand trof Rayan haar aan. Angst sloeg hem om het hart toen hij haar zo zag zitten. Hij knielde naast haar neer. 'Dalila, wat is er aan de hand?' Tranen stonden in haar ogen te lezen. Ze klampte zich aan hem vast.Hij sloeg zijn armen om haar heen en wiegde haar heen en weer. 'Ik herinnerde me iets,' fluisterde ze. Zijn hart maakte een sprongetje. 'En dat is?' vroeg hij rustig. Ze hield de trui die ze nog altijd in haar handen had omhoog. 'Het is deze trui die iets bij me losmaakte, ik weet niet waarom.' Ze vertelde wat er was gebeurd en begon weer te trillen. Hij trok haar terug in zijn armen. 'Rustig maar, het komt allemaal goed.' Met gesloten ogen bezwoer hij dat hij wraak zou nemen op die hufters. Het was hun schuld dat zij er nu zo aan toe was. Hij wilde wraak, hij snakte ernaar.'Hij heeft ze neergeschoten,' zei ze nadat ze een beetje rustiger was geworden. 'Ze waren met z'n drieën, de man, hij had een zwarte regenjas aan, heeft ze neergeschoten. Ik weet niet wat er daarna gebeurde. Ik... ik ben bang Rayan.' Hij drukte haar tegen zich aan. 'Het was een complot,' ging ze verder. 'De twee andere mannen waren slechts pionnen van de man in de zwarte regenjas.' Frustratie overspoelde haar. 'Waarom kan ik hun gezichten niet voor me zien?!' barste ze los. 'Ik herinner me het grootste deel, maar waarom kan ik hun gezichten niet voor me zien?!' Hij schudde haar door elkaar. 'Niet doen, het komt vanzelf. Net zoals dit vanzelf is gekomen.' Radeloos keek ze hem aan.'Maar ik wil het me zo graag herinneren,' zei ze wanhopig. 'Dat weet ik, maar ik wil niet dat dit ten koste van jou gaat, hoor je me, niet ten koste van jou!' Na zijn emotionele uitbarsting streek ze teder over zijn kaak.'Ik heb altijd geweten dat het meerdere personen waren,' begon Rayan. 'Zo'n zorgvuldig opgezet plan kun je onmogelijk in je eentje opzetten, bedenken oké, maar niet in je eentje uitvoeren. En nu blijkt het dat twee van hun zijn overleden... Dat is jammer, ik had dat zelf willen doen!' Dalila schrok.Rayan ging staan en ijsbeerde onrustig door de kamer. 'Maar we weten natuurlijk niet zeker of ze ook dood zijn.' 'Ik denk het wel,' piepte ze. 'Waar laat dit Roger en Jordan zou je je afvragen,' vroeg hij zich hardop af. 'Wat is hun aandeel in dit geheel...? Ik voel met elke vezel in mijn lichaam dat zij er ook iets mee te maken hebben, dit weet ik absoluut zeker. Maar wat is de rol van deze ander drie mannen geweest...?' De mysterie werd steeds groter besefte hij.Wie waren die drie mannen geweest in dat pakhuis? Wie waren de mannen die waren neergeschoten? Wie was de man in de zwarte regenjas? En had deze iets met Roger en Jordan te maken?'Hij had het op jou gemunt.' Dalila's stem trilde. 'Hij wilde jou. Eindelijk zal ik het van Rayan winnen. Dit keer zal ik hem te slim af zijn. Dat waren zijn woorden geweest. Hij wil jou iets aandoen.' Ze begon weer te trillen.'Dat is hem niet gelukt.' 'Beloof me dat het hem ook niet zal lukken.' In haar ogen stonden tranen. Hij legde zijn handen op haar schouders. 'Al moet ik hemel en aarde bewegen, ik zal ervoor zorgen dat onze levens normaal worden. Ik heb teveel om voor te leven.' Ze was blij dat hij haar vasthield. Ze vertrouwde haar benen niet meer.Ze was zo bang. Bang hem kwijt te raken. Bang dat de man in de zwarte regenjas en Jordan en Roger zouden slagen. Dat ze er in zouden slagen hem uit de weg te ruimen. Ze was bang, dat wanneer ze achter de identiteit van de mannen zouden komen, hun levens nooit meer hetzelfde zouden zijn. Ze had het gevoel dat het achterhalen van de identiteit van de mannen alles zou veranderen, dat het de dingen nog gecompliceerder zou maken'Ik ben bij je en ik zal ervoor zorgen dat niemand je pijn doet.' Ze ging dichter tegen hem aan staan. Ze was niet bang voor zichzelf. Ze was bang voor hem. God, ze zou het niet overleven als hem iets zou overkomen.