Like a child Deel1 #Voltooid

114

Wat vooraf ging...Kon hij het, kon de grote Rayan Ranislanski, voor één keer in zijn leven, zijn vijand genade tonen? Kon hij genade tonen om de vrouw van wie hij hield hiermee te bewijzen dat zij het belangrijkste voor hem was? Ze had zo'n ontzettende pijn. Ze miste hem zo. Ze miste zijn armen om haar heen. Ze miste de tedere blik in zijn ogen. Ze miste zijn kracht, zijn liefde, ze miste hem, Rayan Ranislanski, de man van wie ze zielsveel hield.Terwijl ze afwezig voor zich uit staarde dwaalden haar gedachte naar Marwan af. Hoe zou het met hem gaan? Ze had hem sinds die dag niet meer gezien, de dag dat ze Rayan het nieuws hadden verteld. Ze heeft vaak genoeg met de telefoon in haar hand gestaan, klaar om hem te bellen. Maar ze wist niet wat ze tegen hem moest zeggen? Moest ze hem voor Rayan waarschuwen? Maar dat had ze al gedaan. Haar gedachtes gingen van Marwan weer terug naar Rayan. Ze kon niet geloven dat hij zijn woorden nakwam. Ze kon niet geloven dat hij haar hier tegen haar zin vasthield. O, ze kon gaan en staan waar ze wilde, maar er was altijd iemand in de buurt. Was dit dan tegenwoordig haar leven?Moest ze vechten tegen de man van wie ze hield? Moest ze een gevecht met haar eigen gevoelens aangaan? Haar verraderlijke hart wilde namelijk niets liever dan zich in zijn armen werpen, net doen alsof er helemaal niets aan de hand was. Maar dat zou een leugen zijn en ze wilde niet in een leugen leven.Vaak genoeg zijn er momenten geweest waarin ze tegen zichzelf heeft gezegd dat het een rotzak was die haar liefde helemaal niet verdiende. Vaak genoeg heeft ze hem proberen te haten. Het lukte alleen niet. Van hem houden, o, dat lukte absoluut, ondanks alles. Had ze dan niet altijd geweten dat ze onvoorwaardelijk van hem hield? Niets scheen haar gevoelens voor hem te kunnen vernietigen, zelfs zijn kwetsende gedrag niet. Maar ze was streng voor zichzelf. Ondanks haar gevoelens, ondanks het feit dat ze niks liever wilde dan bij hem zijn, zorgde ze ervoor dat ze sterk bleef. Dit hield dan ook in dat ze bij hem uit de buurt bleef. Ze kwam haar woorden na. Ze had er een punt achter gezegd, het was afgelopen... Dalila liet haar hoofd hangen.Het voelde alleen niet zo. Het voelde alles behalve afgelopen. Wanneer ze elkaar in de ogen aankeken, met vuur en verlangen in zijn ogen, wist ze dat het niet afgelopen was. Wanneer zijn ogen haar vertelde dat hij van haar hield, wist ze dat het niet was afgelopen. Ze probeerde te doen alsof hij niet bestond, alleen was dit onmogelijk. Het was vreselijk moeilijk jezelf van iets, van iemand, te ontzeggen terwijl je dat eigenlijk helemaal niet wilde. Wat was het moeilijk streng tegen jezelf te zijn, om consequent te blijven, terwijl je dit diep van binnen helemaal niet wilde. Als ze toegaf aan deze gevoelens zou het alleen nooit beter worden. Hij zou haar dan blijven kwetsen. Dat zou ze niet toelaten. Ze zou zich niet als voetveeg laten gebruiken. Haar liefde voor hem maakte haar niet blind voor zijn gebreken, en dit waren er heel wat. De emoties werden haar opeens teveel. Hoe vaak is ze daar wel niet woedend over geweest? Hoe vaak heeft ze hem niet een draai om het oor willen geven? Hij was dan altijd in de lach geschoten, lachend om haar temperament. Zijn sterke armen had hij dan om haar middel geslagen, met een brede grijns op zijn gezicht. Vechtend tegen het eenzame gevoel, stond Dalila op.Met een gezicht vertrokken van pijn staarde Rayan uit het raam van zijn kantoor. Op deze plek had hij maanden geleden ook gestaan. Hij had hier gestaan met het vooruitzicht dat hij dan eindelijk met zijn wraak zou kunnen beginnen. Nu stond hij er maanden later, met heel andere gevoelens die hem teisterde. Wie is het belangrijkste voor je scheen een stemmetje met hem te willen spotten.Hij sloeg met zijn vuist tegen de muur. De demonen verdwenen niet. Het stemmetje verdween niet. Wie is er belangrijker?Haar lachende gezicht doemde voor zijn geestenoog op. Hij liep naar zijn bureau en pakte het fotolijstje op. Met zijn vingers streek hij over de foto. Stralende groene ogen keken hem aan. Hij moest een brok wegslikken. Het kon niet. Het kon niet dat hij haar kwijt was. En diep van binnen wist hij dat het nog niet te laat was. Hij miste haar. Hij had nooit voor mogelijk gehouden dat hij iemand zo zou kunnen missen. Hij miste haar zo dat het pijn deed. Hij was vreselijk bang. Vreselijk bang dat zijn handelswijze tegen hem zou werken, nu, na al deze jaren. Hij was bang dat de meedogenloze handelswijze dat zo kenmerkend voor hem was dit keer averechts zou werken.Want was het het waard? Was het het waard als hij haar hierdoor zou verliezen? Er volgde nog een stoot tegen de muur. Niks was hem dat waard. Maar hoe zorgde hoe voor balans? Hoe beschermde hij haar zonder haar te kwetsen? Alle partijen die bovenaan zijn lijstje stonden hadden met haar te maken. Hoe beschermde hij haar tegen haar vader zonder haar te kwetsen? Hoe beschermde hij haar tegen haar broer zonder haar te kwetsen? Maar moest ze tegen haar broer beschermd worden? Was dit echt nodig? Hoe vond hij in al deze zaken een balans?