Like a child Deel1 #Voltooid

97

Wat vooraf ging...Broer en zus lieten elkaar voor de tweede maal los. Dalila vond Rayan's blik. Hij glimlachte naar haar. Ze glimlachte terug. Rayan ging naast haar staan en streek teder door haar haren. 'Ben je weer blij?' 'Ik ben in de wolken Ranislanski.' 'Mooi, dat ben ik namelijk ook.' Dalila smolt. Als jij gelukkig bent, ben ik dit ook heeft hij vaak genoeg tegen haar gezegd.Marwan keek om zich heen en vond Rayan's blik. De twee jongemannen keken elkaar recht in de ogen aan. 'Ben je gelukkig hier?' vroeg Marwan aan Dalila. Hij wilde het uit haar eigen mond horen. Hij wilde uit haar eigen mond horen dat deze mensen goed voor haar waren.'Zoals ik net al tegen Rayan zei Marwan, ik ben in de wolken.' Marwan knikte en keek naar Rayan. 'Neem het me vooral niet kwalijk als ik wantrouwend overkom.' Rayan schudde lachend zijn hoofd. 'Ik zou eerder verbaasd zijn als je dit niet zou zijn. Spuit het wantrouwen zou ik zeggen.' Met die paar woorden wist Marwan dat alle verhalen over Rayan Ranislanski waar waren. De man liet zich niet uit het veld slaan, door niemand.Yasmin ging zitten. Iedereen volgde haar voorbeeld. Marwan zat naast Dalila en had haar hand vast. 'Ik wil je zoveel vragen,' fluisterde Dalila. 'Er is zoveel dat ik wil weten. Er is zoveel dat jij moet weten. Het is gewoon allemaal zoveel.' 'We hebben alle tijd Blacky. Ik ben niet van plan ergens naar toe te gaan.''Blijf je voorgoed?' vroeg Dalila hoopvol. Marwan knikte. 'Hoe ik het ook went of keer, mijn leven ligt hier.' Rayan en Yasmin stonden op. Verbaasd keek Dalila ze aan. 'Wat gaan jullie doen?' 'Jullie alleen laten,' zei Yasmin. 'Jullie hebben deze tijd samen nodig, alleen.' Dalila keek Yasmin glimlachend aan. Haar ogen vonden toen die van Rayan. Hij knipoogde naar haar. Glimlachend keek Dalila ze na. Marwan nam haar onderzoekend op.'Ik had van Nick begrepen dat jij en Ranislanski een relatie hebben.' Dalila knikte. 'Ik had het zelf nooit verwacht,' zei ze. 'Hoe bedoel je?' vroeg Marwan. 'We lagen bijna altijd overhoop. Ik kon hem wel schieten.' 'En dat is nu verandert?' 'Ik houd zielsveel van hem,' fluisterde ze. Marwan knikte.'Ranislanski en ik zijn een lang verhaal, dat vertel ik je wel een andere keer. Ik wil meer over jou weten. Waar heb je al deze tijd gezeten?' Marwan zuchtte diep. 'Ook dat is een lang verhaal zusje.' 'We hebben alle tijd zoals je net al zei.' Hij glimlachte.'Ik heb yemma gemist, hoe is het met haar?' De kleur trok weg uit Dalila's gezicht. Bezorgd keek Marwan haar aan. 'Wat is er?' Hij was net terug en toch moest ze hem vertellen dat hun moeder was overleden dacht ze. Ze moest hem ook vertellen dat ze niet dezelfde vader hadden.'Zeg iets,' zei Marwan. Hij voelde dat het niet goed was, hij kon er niet om heen. De blik in haar ogen was niet te missen.'Dalila,' zei hij zacht. 'Wat het ook is, je kunt het me vertellen.' Dalila slikte een brok weg. Het moment van de waarheid dacht ze. Ze vond het moeilijk. Ze vond het moeilijk hem het nieuws te brengen, wetend dat het hem pijn zou doen, maar ze had niet veel keus, dus vertelde ze het hem en moest ze aanzien hoe geschokt hij reageerde. Ze moest de pijn in zijn ogen zien.'Wat?' echode hij zwakjes. 'Yemma overleden? Maar hoe?' Het deed Dalila pijn hem zo te zien. Ze begreep precies wat hij doormaakte. Zijn pijn was namelijk haar pijn. Waarschijnlijker was het voor hem moeilijker. Zij had al die tijd in een inrichting gezeten. De keus om bij haar moeder te zijn was haar ontnomen. Maar hij had die keus wel gehad. Hij had zelf de keus genomen afstand te nemen, hiermee had hij ook afstand van zijn moeder genomen. Marwan stond op en begon heen en weer te lopen. Zijn manier van lopen deed haar sterk denken aan een gekooid dier. Geschokt keek Dalila toe toen hoe hij zijn vuist tegen de muur sloeg. Hij draaide zich naar hem om. In zijn ogen stond een vurige gloed te lezen. Dalila fluisterde zacht zijn naam en liep naar hem toe. De blik in zijn ogen maakte haar bang. Pijn, woede, en schuldgevoel stond hier in te lezen.'Dood, weg, verdwenen.' Hij pakte zijn hoofd vast. Dalila besloot niks te zeggen, maar sloeg haar armen om hem heen. Ze kon op dit moment niet veel voor hem doen. Ze kon hem wel troosten, en dit deed ze. Ze had haar armen stevig om hem heen geslagen. Ze wilde hem op deze manier duidelijk maken dat hij niet alleen in zijn verdriet was. Ze begreep hem, ze begreep hem als geen ander.Marwan klampte zich aan haar vast en probeerde te ontsnappen aan het stemmetje dat hem teisterde. Jij hebt haar in de steek gelaten, dit heeft niemand voor je gedaan, dit heb jezelf gedaan. Je hebt zelf besloten weg te gaan. Je had bij haar kunnen zijn in haar laatste jaren, maar jij was er niet. Je was er niet voor je moeder. Houd op! schreeuwde hij tegen zichzelf.Alsof Dalila voelde wat door hem heen ging sloeg ze nog steviger haar armen om hem heen. Hij was blij met haar troost. Hij was blij dat zij er was om ervoor te zorgen dat hij zijn verstand niet verloor. Hij was voor veel dingen terug gekomen, maar hij was vooral voor zijn moeder en zusje terugkomen. Maar zijn moeder was er niet meer.