Like a child Deel1 #Voltooid

136

Wat vooraf ging...'Maar hij redt het Richard,' zei ze bemoedigend. 'Hij was net wakker... Hij... Ik houd van hem.' Richard glimlachte haar vaderlijk toe. 'Hij houdt ook van jou, lief kind. Ik ken hem al jaren en ik kan je dan ook melden dat jij iets heel bijzonder hebt gedaan.' Dalila glimlachte door haar tranen heen. 'Nee Richard, hij heeft iets bijzonders gedaan. Hij heeft me weer laten leven.'Er gingen drie weken voorbij. Er ging geen dag voorbij dat Dalila Rayan niet bezocht. Ze week niet van zijn zijde. De meeste tijd sliep hij. Als hij wakker was, was dit voor eventjes. Zijn herstel werd een wonder genoemd. De kranten hadden er vol van gestaan. Issam nam de zaken waar. Wat dat betreft had Rayan heel duidelijk gemaakt wat hij wilde. De andere stoere Ranislanski, Issam, had tranen laten vallen toen het hem duidelijk was geworden dat Rayan altijd in hem had geloofd. Rayan had namelijk al jaren geleden laten vaststellen dat hij wilde dat Issam de zaken van hem overnam mocht hem iets overkomen. Zelfs in de periode dat Issam en hij ruzie hadden gehad had Rayan in hem geloofd. Dalila's schuldgevoel verdween niet, hoe hard ze zichzelf ook probeerde in te prenten dat haar geen schuld bedroeg. Wanneer ze dacht aan het moment, en dat deed ze iedere dag, dat Rayan was neergeschoten liet het schuldgevoel zich helemaal niet de kop indrukken. Niemand had er een idee van dat ze zichzelf nog altijd de schuld gaf. Allemaal waren ze ervan verzekerd dat ze haar het absurde idee uit het hoofd hadden gepraat.Issam had voorlopig zijn intrek in het huis genomen. Marwan kwam iedere dag langs. Richard was inmiddels uit het ziekenhuis ontslagen. Het proces tegen Roger Schot zou over een paar weken beginnen. De ouders van Rediouan, de hele familie Ranislanski, rouwde om Rediouan. Vandaag liep Dalila Rayan's kamer binnen met de ontdekking dat hij sliep. Ze ging naast hem zitten en nam zijn hand in de hare. 'Nou kanjer, het is vandaag een zonnige dag. Hoe lang denk je dat het gaat duren?' Zoals wel vaker werd er niet gereageerd. Dalila glimlachte. Daar ging het haar ook niet om. Ze praatte tegen hem omdat het haar opluchtte. Het luchtte op te weten dat hij er nog was.Terwijl Dalila vrolijk tegen hem bleef kletsen, opende Rayan zijn ogen. Dalila's gezicht klaarde op. 'Je bent wakker,' zei ze opgetogen. 'Hoi schoonheid,' zei hij versuft. Dalila glimlachte. 'Zelfs in deze situatie blijf je een charmeur Ranislanski.' Rayan glimlachte. 'Wat dacht jij dan,' zei hij zacht. Dalila keek op toen de deur open ging. Het was de dokter. Hij glimlachte toen hij zag dat Rayan wakker was.'Ah, onze patiënt is wakker, mooi, dan kan ik het blije nieuws gelijk aan je melden.' Verwachtingsvol keek Dalila de dokter aan. 'Hij mag naar huis,' zei de dokter glimlachend en wende zich toen tot Rayan.'In deze komende paar weken is het erg belangrijk dat je je rust houdt, geen werk dus, veel rust.' Rayan knikte gehoorzaam. De dokter glimlachte en vertrok toen. Dalila boog zich naar hem toe en drukte een kus op zijn wang. 'Hoor je dat Ranislanski, je mag naar huis.' Rayan knipoogde naar haar. Hun blikken vonden elkaar. Dalila's adem stokte bij het zien van de blik waarmee hij haar aankeek. Een blik dat haar vertelde dat hij van haar hield.'Ik kan niet wachten, mooie dame,' mompelde hij zacht. Dalila zag dat zijn ogen dichtvielen. Ze kon niet wachten op de dag dat hij weer helemaal fit zou zijn.Later op de dag mocht Rayan naar huis. Ze liepen met z'n allen naar buiten; Dalila, Marwan, Yasmin, Issam, Adil en Laila. Issam duwde de rolstoel waarin zijn broer zat naar buiten, daar wachtte de pers ze op. Ze waren er op de één of ander manier achter gekomen dat Rayan vandaag naar huis mocht. Dalila klemde haar kiezen op elkaar. Er werden volop foto's geschoten. De volgende dag zouden de kranten vol staan.Dalila was er totaal niet op voorbereid dat de pers zich tot haar besloot te wenden. 'Je blijft aan zijn zijde staan, ook al heeft hij indirect te maken met de dood van je vader?' Dalila verbleekte. Rayan greep haar hand vast. Waar hij net nog vermoeid oogstte keek hij nu wel erg helder uit zijn ogen. Altijd, altijd wilde hij haar beschermen en dat deed hij ook altijd en hiermee cijferde hij zichzelf weg. Dalila slikte haar tranen weg. Ze wilde dat niet. Ze wilde niet dat hij ten koste van zichzelf voor haar op oorlogspad ging.Dalila knikte naar Rayan, een knik waarmee ze aangaf dat ze het wel aankon. 'Rayan Ranislanski is op geen enkele manier verantwoordelijk voor de dood van mijn vader,' zei ze krachtig. De journalist trok verbaasd zijn wenkbrauw op, verbaasd dat dit schepseltje zoveel kracht uitstraalde. Maar moest hij eigenlijk wel zo verbaasd zijn? Ze was gewaagd aan Rayan Ranislanski. Ze kon hem op zijn knieën krijgen als ze dat wilde. De journalist knikte en deed een stap naar achteren.'En Rediouan Ranislanski dan?' Rayan had er genoeg van. 'U wacht maar op de officiële verklaring,' zei hij op autoritaire toon en met die woorden konden ze het doen. Rayan Ranislanski had gesproken. Rayan keek naar Dalila op. 'Laten we naar huis gaan.' 'Ja, laten we dat doen.' Dalila schudde het nare gevoel van zich af. Dat komt later, zei ze tegen zichzelf.Adil en Laila gingen naar huis toen ze er verzekerd van waren dat Rayan genoeg rust zou nemen. 'Maak jullie maar niet druk,' had Dalila ze verzekerd. 'Hij gaat rechtstreeks zijn bed in.' Laila hadden gelachen en hadden haar toen hartelijk omhelsd. Dalila had tegen haar tranen moeten vechten.Issam ging terug naar zijn eigen huis. Het was voor iedereen een verassing dat hij Marwan in huis nam, wel een aangename verassing. Het liefst wilde ze allemaal de vreselijke gebeurtenissen achter zich laten. Het was al laat in de avond. Yasmin was al gaan slapen. Dalila was de enige die nog in huis rondliep. Het huis werd beter dan ooit bewaakt. Dalila had alle argumenten moeten aanvoeren om Issam ervan te proberen overtuigen dat ze geen bewaking meer nodig had, tevergeefs, wat dat betreft was Issam net zo koppig als zijn broer. 'Remco gaat altijd met je mee, punt uit.' Dalila was woest op hem geworden waarop Issam in de lach geschoten was. 'Heerlijk,' had hij gezegd, 'een schoonzusje die tegen me op durft te treden.' Dalila had haar blik afgewend, waarop Issam had gelachen. 'Je denkt toch niet dat je hem ontsnapt wanneer hij helemaal beter is? Nee mooie dame, die broer van mij laat je nooit meer gaan.' Dalila herinnerde Issam's woorden terwijl ze uit het raam naar buiten staarde. En dat wilde ze juist niet. Ze wilde niet wachten totdat hij volledig zou herstellen. Hij zou haar dan overhalen en ze zou het zichzelf nooit vergeven. Ze zou het zichzelf nooit vergeten als hem iets zou overkomen.Dalila liep de trap op en ging bij hem kijken. Hij sliep. Ze liep naar het bed en hurkte naast het bed neer. 'Ik ben zo blij dat je er bent. Ik ben zo blij dat je leeft.' Ze had in deze afgelopen dagen elke nacht in zijn bed geslapen. Het had veilig gevoeld. Ze had zich dan dichter bij hem gevoeld. Op een dag zal je hier vrijwillig willen slapen, had hij op de dag gezegd waarop ze die vreselijke ruzie hadden gehad en ze een punt achter hun relatie had gezet. Wel, hij had gelijk gekregen. Ze drukte een kus op zijn voorhoofd en stond op en ging naar haar eigen slaapkamer.De volgende ochtend was ze al vroeg wakker. Nadat ze zich had opgefrist ging ze bij Rayan kijken. Op het moment dat ze de kamer binnen liep hees hij zichzelf omhoog. Hij glimlachte toen hij haar in het oog kreeg. 'Ik ga een douche nemen,' zei hij. Dalila fronste haar wenkbrauwen en liep de kamer verder in.'Kun je dat wel in je eentje aan?' Rayan grijnsde. 'Wilde je me soms helpen?' Dalila griste naar een kussen en gooide deze tegen hem aan. Zijn grijns werd breder. 'Sommige dingen zullen nooit veranderen, mooie dame,' zei hij. Dalila glimlachte.'Ik help je naar de badkamer, kom,' zei ze en ondersteunde hem. In de badkamer hielp ze hem zijn T-shirt uittrekken. Tranen schoten in haar ogen toen ze het verband op zijn borstkast zag. Het herinnerde haar aan de verschrikkelijke nachtmerrie.'He,' zei Rayan teder en legde een vinger onder haar kin. 'Niet schrikken, dat is nergens voor nodig.' Dalila slikte haar tranen weg en keek dapper naar hem op. Voorzichtig streek ze over zijn borstkast.'Ik was zo bang,' fluisterde ze. Rayan glimlachte teder. 'Er is echt wel meer voor nodig om mij bij jou weg te houden.' Dalila omhelsde hem voorzichtig. 'Hup, onder de douche,' commandeerde ze toen met dikke stem. Rayan glimlachte. Dalila liep de badkamer uit, zichzelf ervan overtuigend dat ze er goed aan deed. Haar besluit was het juiste. Het moest wel dacht ze wanhopig. Ze deed het namelijk voor hem.Het was die dag rustig in huis. Yasmin was naar haar werk en Rayan sliep. Dalila had Rayan na het ontbijt gecommandeerd zijn bed weer in te gaan. Mopperend had hij gehoor aan haar woorden gegeven. Dalila glimlachte bij die herinnering. Hij was het duidelijk niet gewend gecommandeerd te worden. Normaal gesproken ging het precies andersom. Dalila slenterde door het huis. Laat in de middag ging ze voor de zoveelste keer bij hem kijken. Ze haalde opgelucht adem toen ze zijn regelmatige ademhaling hoorde. Ze had nog altijd een paar keer op een dag de bevestiging nodig dat hij ook daadwerkelijk in orde was.Bij het hoofdeinde van het bed bleef ze staan en keek op hem neer. Ze ging vervolgens naast hem liggen en kroop tegen hem aan.Een paar uur later werd ze wakker met de ontdekking dat ze in slaap was gevallen. Dat was niet verwonderlijk. Nu hij weer thuis was kon ze zich ontspannen. Rayan had een lok haar te pakken en speelde hiermee. Met een tedere blik keek hij naar haar. Dalila ging rechtop zitten. 'Hoe lang ben je al wakker?' vroeg ze. 'Niet zo lang,' antwoordde hij en drukte haar tegen zich aan. 'Je lag zo vredig te slapen dat ik je maar heb gelaten.' Glimlachend keken ze elkaar aan en bleven zwijgend liggen. Woorden waren op dit moment niet nodig.