Like a child Deel1 #Voltooid

49

Wat vooraf ging... Haar hoofd rustte tegen zijn schouder. Hij had zijn armen om haar heen geslagen. Zij voelde zich veilig. Hij wilde haar niet loslaten. Geen van hen zei wat. Woorden waren op dit moment niet nodig. De stilte was alleszeggend. Het voelde voor beiden goed. Ze wist niet hoe lang ze daar zo hadden gezeten, met zijn armen om haar heen en de stilte die niet opgevuld hoefde te worden door woorden. Ze wist niet hoelang ze zo zaten. Misschien waren het wel een paar minuten, maar misschien was het ook veel langer. Ze wist alleen dat ze zich bij hem op haar gemak voelde. Ze hoefde niet perse iets te zeggen om de stiltes op te vullen. Het waren juist prettig stiltes. Ze kon tegen hem aankruipen en van zijn sterke armen genieten. Hij ervoer hetzelfde. Het was fijn haar zo dichtbij te hebben, om zijn armen om haar heen te kunnen slaan. Om haar gewoon dicht bij zich te hebben. 'Ik heb je vandaag je werk niet laten doen,' zei ze op een gegeven moment. Hij glimlachte. 'Zoals ik al eerder zei, ik kon me toch al niet concentreren. Ben je er klaar voor?' Ze wierp een blik op haar horloge. De tijd was gevlogen dacht ze. Maar gebeurde dat niet altijd wanneer je het naar je zin had? Gebeurde haar dat niet altijd als ze bij hem was? 'Ik zal wel moeten.' 'Oké, dan gaan we nu. Er komt toch geen werk meer uit mijn handen.' Ze stond op en keek om zich heen. 'Doe wat je moet doen en dan breng ik wat orde in dat chaotische bureau van jou.' Hij keek naar haar terwijl ze zijn bureau opruimde. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Hij sloot zijn computer af en ging achter haar staan en drukte een kus in haar nek. Glimlachend draaide ze zich naar hem om. 'Zo te zien ben je klaar.' Hij grijnsde. 'Jij ook, laten we gaan.' Ze wende haar blik naar de grond af. Hij legde een hand onder haar kin. 'Onthoudt, je doet dit niet alleen.' Ze glimlachte naar hem. Kathy wilde net weg gaan toen Rayan en Dalila het kantoor uitkwamen. Ze waren de hele middag samen geweest ging het door heen. Iedereen op kantoor vroeg zich af wie de mooie dame was. Zeker omdat Rayan haar zijn onverdeelde aandacht schonk. Ze wisten allemaal dat Rayan genoeg aandacht kreeg van het vrouwelijke geslacht maar dat hij zelf nooit echt geboeid was, dit keer schenen de zaken er anders voor te staan. Iedereen had vandaag lopen te smoezen. Toen ze een uur bij hem was was het gesmoes begonnen, maar toen Dalila na een paar uur nog steeds niet weg was, barste iedereen van de nieuwsgierigheid. Dit hadden ze namelijk nog nooit zien gebeuren. Vandaag was zo'n dag gewees waar niemand had weg willen gaan. Ze hadden allemaal willen weten wanneer Dalila weg zou gaan en of ze samen met Rayan weg zou gaan. Kathy wist dat ze morgen met vragen zou worden bestookt. Ze glimlachte bij de gedachte aan het hechte team dat ze vormden. Het personeel had respect voor hun baas. Ze waren hem loyaal. Gelukkig dat Issam vandaag zaken buiten de deur had. Kathy wist dat de broers niet elkaars grootste fans waren. Er verscheen een tevreden blik op haar gezicht bij het zien van de manier waarop Rayan naar Dalila keek. Het was dan gebeurd.... De grote baas was gevallen... Kathy glimlachte. Rayan keek op en zag haar staan. De blik in haar ogen ontging hem niet. 'En, heb je hem nog meer hoofdpijn bezorgd?' vroeg Kathy aan Dalila. Dalila grijnsde. Rayan schoot in de lach. 'Laat je vooral niet misleiden door die grote groene ogen Kathy. De dame heeft duivelse streken.' Dalila gaf hem een stomp. Hij lachte. Kathy keek met plezier toe. Haar ogen glinsterden van plezier. Het was heerlijk te kijken naar de manier waarop ze met elkaar omgingen. Ze wenste ze toen een fijne dag en vertrok met een brede glimlach op haar gezicht. Rayan en Dalila gingen daarna ook weg. Het was tijd haar spullen te gaan halen. Op het moment dat Rayan de auto parkeerde boog Dalila zich naar hem toe en drukte een kus op zijn mond. Hij was aangenaam verrast. 'Waar was dat voor?' 'Omdat je er bent.' Haar woorden raakte hem. 'Als jij maar weet dat ik hier graag ben, heel graag.'